Παναγιώτης Τζανετής
Ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα στο Ζάππειο.
Ο κ Μισέλ είχε δική του καρέκλα και δεν χρειάστηκε ν’ αφήσει όρθια την κα Σακελλαροπούλου, όπως έκανε με την κα φον ντερ Λάιεν στην Κων/πολη. Ήταν και ο αντιπρόεδρος κ. Μαργαρίτης Σχοινάς (Ασίνην τε…). Ήταν και ο κ Γ. Παπανδρέου, που αναθυμόταν πώς τον έριξαν ο κ Σαμαράς με τα αριθμημένα Ζάππεια του επί τα εκτός, και όσοι αργότερα συνεταιρίστηκαν με τον κ Σαμαρά, επί τα εντός. Οι ίδιοι συμφωνούν και πάλι, επί τ’ αυτά, δηλαδή στην υποψηφιότητα του «πασοκολάτρη» κ. Λοβέρδου.
Και ξαφνικά, ο Πρωθυπουργός της χώρας έδειξε να μπερδεύει τις δύο ομιλίες του.
Αυτή που του είχαν γράψει για το Ζάππειο (μια εθνική επέτειο, με πλήθος ξένων προσκεκλημένων) με την άλλη ομιλία που του είχαν συγγράψει για την εκδήλωση της Οννεδ Καλαμάτας. Απήγγειλε λοιπόν: «… Με ένα μόνο σκοτεινό διάλειμμα: την περίοδο κατά την οποία επικράτησε ο διχαστικός λαϊκισμός, το 2015. Τότε που η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν τον γκρεμό. Και πάλι όμως, οι προοδευτικές δυνάμεις αντιστάθηκαν και διέλυσαν τα έωλα συνθήματα. Κράτησαν τον τόπο στην Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα. Και τελικά συνέτριψαν τη δημαγωγία μαζί με το διπλό αντιευρωπαϊκό και αντιδημοκρατικό ψέμα, τόσο αυτό με το αριστερό προσωπείο όσο και εκείνο με το ακροδεξιό πρόσωπο του φασισμού και του μίσους».
Είπε κι άλλα αυτοεγκωμιαστικά. Τόσο που είναι κρίμα ότι έλειπαν τόσο ο Economist που λέει τον Πρωθυπουργό κατοικίδιο, όσο και το BBC που μας διαπομπεύει για τον εμβολιαστικό μας «θρίαμβο» και κυρίως αυτοί οι Πορτογάλοι δημοσιογράφοι που μεταφέρουν απρέπειες περί αφόδευσης του ευεργέτη Λασκαρίδη. Έχασαν την ευκαιρία, οι μοχθηροί αλλοδαποί, να αντιληφθούν, ποιος έσωσε με τις πρωτοβουλίες του την παρτίδα Ευρώπη και πανδημία, για να μην λένε πια ανακρίβειες.
Βρίσκονται μπροστά σε έναν ηγέτη ισουψή του Καραμανλή του μείζονος κι ακόμη δεν το έχουν αντιληφθεί οι ξένοι. Αλλά κι οι ημεδαποί θα πρέπει να αντελήφθησαν ότι βρίσκονται πια μπροστά στον νέο στρατηγό Παπάγο, που αφού έσωσε την πατρίδα από τους κομμουνιστάς, ετοιμάζεται να ιδρύσει τον «ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ». Ο ένας νίκησε το 2019 και ο άλλος νίκησε το 1949.
Αρχικά, ήταν να μιλήσουν οι κκ Σταικούρας- Μηταράκης για να διηγηθούν την γνωριμία τους με τον κ Σόιμπλε, στην περίοδο 12-14. Όσοι θεωρούν ότι εκείνοι τα είχαν καταφέρει πολύ καλύτερα από τους κκ Βαρουφάκη-Τσακαλώτο, δεν παραδέχονται ότι ο Γερμανός ΥπΟικ τους απαξίωνε συστηματικά. Θεωρούν αβάσιμη και την φήμη ότι τους έστελνε για τσιγάρα στο περίπτερο. Το αβάσιμο του πράγματος φαίνεται κι από το ότι δέκα χρόνια μετά, ξαναείναι υπουργοί. Αν αυτή η δηλητηριώδης φήμη, με τα τσιγάρα και το περίπτερο αλήθευε, θα τους εμπιστευόταν εκ νέου υπουργείο ο Μητσοτακικός Οίκος; Σε τέτοια θέματα εθνικής αξιοπρέπειας απέναντι στους Γερμανούς, η οικογένεια είναι άτεγκτη.
Και καλά ο κ Μητσοτάκης ανέσυρε ανεξήγητα, την ξινισμένη γραμμή «Γερούν, γερά!» και μάλιστα από την θέση του Έλληνα Πρωθυπουργού πλέον. Χωρίς την θεσμική ιδιότητα θα ήταν δικαίωμα του, το να αυτοεξευτελίζεται με γλοιώδεις μεταχρονολογημένες συγγνώμες προς το αφεντικό.
Όμως τον “σκοτεινό” ΣΥΡΙΖΑ του 2015 τον εκπροσώπησε στο Ζάππειο κορυφαίο του στέλεχος, το οποίο επέτρεψε στην απρέπεια Μητσοτάκη να περάσει ντούκου. Θα έπρεπε τουλάχιστον να αποχωρήσει διαμαρτυρόμενος, αν όχι να τα έχει κάνει λαμπόγυαλο.
Οπότε ο κ Τσίπρας αν δεν θέλει να ξαναβρεθεί εκ νέου προ τέτοιων εκπλήξεων, δεν έχει παρά να στέλνει για εκπροσώπηση τον κ Πολάκη. Κι αν τολμήσει κανείς ας το ξανακάνει, όταν θα ξέρει πως θα γίνει παγκόσμια είδηση. Θα το ξανασκεφτεί δεδομένου ότι αρκετά έγινε ήδη με την Πάρνηθα ή με την σκηνή του εμβολιασμού άνευ εσωρούχου.
Δεν ξέρω αν ισχύει το σφακιανό ρητό: «ο καλός θέλει καλύτερο, κι ο κακός θέλει χειρότερο!» αλλά προς Θεού, δεν θέλει άλλους comme il faut.
(*)Τίτλος – Έκφραση που αναφέρεται για να χαρακτηρίσει πράξεις μειωμένου γοήτρου ή κύρους που τολμούν να συγκρίνονται με προηγούμενες ένδοξες καταστάσεις, που παρήλθαν ανεπιστρεπτί.
