Η μεσαία τάξη εκπνέει στα κοβιντάδικα
Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής
Σαν χθες πέθανε η Μάγκι. Μια θαρραλέα Βρετανίδα, κόρη μπακάλη, που κατανίκησε άπειρους άντρες αριστοκρατικής προέλευσης ως πολιτικούς αντιπάλους, εσωτερικούς και εξωτερικούς.
Ήταν αυτή που καθοδηγούσε τον Ρέηγκαν, ρυμουλκούσε τον Γκορμπατσόφ, προστάτευε τον Πινοσέτ, κυνηγούσε τον Μαντέλα, δολοφονούσε τον Μπόμπι Σάντς.
Γιατί ο (αντικομμουνιστικός) σκοπός της άγιαζε τάχα όλα τα μέσα! Στα έντεκα χρόνια της παρουσίας της ίσως και ν’ άλλαξε την ιστορία. Δικαίως, από την σκοπιά του, ο πατήρ Μητσοτάκης την θεωρούσε πρότυπο πολιτικού.
Εξάλλου η παροιμιώδης φράση της «αυτό που αποκαλούν κοινωνία, δεν υπάρχει» ελάχιστα απείχε κι από τις δικές του πεποιθήσεις.
Στο σημερινό Μαξίμου, σεμνύνονται ότι υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στην ΣΙΔΗΡΑ ΚΥΡΙΑ του χτες και στον ΜΩΥΣΗ του σήμερα. Για παράδειγμα, μοιάζουν στην συνεχή συγκρουσιακή διάθεση για το νεοφιλελεύθερο «δίκιο» τους, στις ιδιωτικοποιήσεις, στο κουφοντινικό και στην παροιμιώδη έλλειψη χιούμορ.
Η Μάγκυ κλήθηκε κι αυτή να αντιμετωπίσει μια τουλάχιστον υγειονομική κρίση (νόσο τρελών αγελάδων).
Δεν θα έμπαινα στο κόπο να περιγράψω τις μεγάλες διαφορές που είναι πολλές. Η σύγκριση των μεγεθών συνιστά μάλλον ιεροσυλία όπως τουλάχιστον το βλέπω εγώ, από απέναντι. Ωστόσο, αν οι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι διαθέτουν μια έκδοση Θάτσερ σε Κυριάκο Μητσοτάκη «ενισχυμένη και επαυξημένη», χάρισμα τους.
Πάντως πέραν των προφανών διαφορών στο φύλο και στην ταπεινή κοινωνική καταγωγή υπάρχουν κι άλλες.
Η Μάγκι δεν ήταν απλώς αυτοδημιούργητη. Πολλοί απέδιδαν την μόνιμη επιθετικότητα της σε κάποιο σύνδρομο κατωτερότητας για την καταγωγή της. Σίγουρα πάντως δεν εμφάνιζε σύνδρομο ανωτερότητας (Πάρνηθα, Ικαρία κλπ). Δεν είχε καμία ανάγκη από μαθήματα θεάτρου και autocue. Έδειχνε σαν να έχει γεννηθεί για να αγορεύει, να ηγείται, να μάχεται με πάθος στο θορυβώδες βρετανικό Κοινοβούλιο, όπου θεωρείτο μοναδική αγορήτρια.
Η κύρια όμως διαφορά ήταν άλλη. Τρεφόταν γενικά από τις συγκρούσεις, ωστόσο το προσωνύμιο «Σιδηρά Κυρία» το απέκτησε συγκεκριμένα για τα Φώκλαντς. Ο πόλεμος ήταν που κατέστησε τη Θάτσερ πολύ δημοφιλή.
Αναδείχθηκε δηλαδή στην διαχείριση κρίσεων και το κυριότερο ταυτίστηκε στο θυμικό των οπαδών της με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ τον συντηρητικό πολιτικό που έσωσε τον βρετανικό Λέοντα από τους εχθρούς του. Κάλυψε με το παραπάνω όσα έταξε στην πελατεία της για το βρετανικό μεγαλείο. Αυτό την έκανε ιστορικό πρόσωπο και γι’ αυτό την υποδύθηκε η Μέριλ Στρίπ κι όχι ο Mr Bean.
Ψωραλέος Λεβιάθαν
Σε κάθε περίπτωση, με διαφορές και ομοιότητες, ο καθένας δικαιούται να εμπνέεται από ιστορικά πρόσωπα και μάλιστα ομοϊδεάτες του, ωστόσο στις μέρες μας το πολιτικό αφήγημα του Λεβιάθαν των Βαλκανίων, δέχεται πλήγματα αλλεπάλληλα.
Έχουμε αναφερθεί κι άλλοτε στην «προσφορά» εκείνη που προτείνει ένα είδος εκούσιας εκχώρησης δικαιωμάτων και ελευθεριών με αντάλλαγμα την προστασία από την «κατάσταση ζούγκλας».
Το προστατευτικό για τον πολίτη πολιτικό τέρας, παίρνει το όνομα του από το τέρας της Παλαιάς Διαθήκης και αποτέλεσε την κατά Hobbes βάση νομιμοποίησης της μοναρχίας, μετά την εγκατάλειψη του επιχειρήματος συγγένειας του πολιτικού ηγεμόνα με τον Θεό. Παρόμοιας έμπνευσης υπήρξε η παρουσίαση του κ Μητσοτάκη ως ενός πανίσχυρου ηγέτη, προστατευτικού και πατερναλιστικού, απέναντι στην μεσαία τάξη.
Αλλεπάλληλοι φόνοι συντελούνται σε ήσυχες επαρχιακές περιοχές με την Αστυνομία και την Δικαιοσύνη απούσες. Αυτό χαρακτηριστικά αναδύθηκε στο διπλό φονικό της Μακρυνίτσας και την πολύμηνη αβελτηρία του Λεβιάθαν να προστατέψει μια οικογένεια που είχε καταφύγει στην βοήθειά του. Παρόμοια παράδοξα φονικά αλλά και αυτοκτονίες υπογραμμίζουν το διαταραγμένο πλαίσιο.
Προστίθενται δε σε δημόσιες σκηνές ακραίας βίας όπως ο ξυλοδαρμός του σταθμάρχη από δύο ανηλίκους, ο ξυλοδαρμός από τους «ΔΡΑΣΗ» στην πλατεία Νέας Σμύρνης, η δολοφονική επίθεση στον αστυνομικό την επομένη κοκ.
Αυτά όλα μπορούν να αποδοθούν στην πανδημία ωστόσο ο Ινδαρές, τα ξεβρακώματα στην Πατησίων και η δαιμονοποίηση των προσφύγων προηγήθηκαν και ήταν μια απατηλή προσφορά του «καταστήματος» προς την περιδεή μεσαία τάξη. Που είναι τώρα η Αστυνομία; Φυλάει τον Φουρθιώτη …
Ακόμη πιο κραυγαλέα απόδειξη ενός ψωραλέου Λεβιάθαν υπήρξε η εκτέλεση ανυπεράσπιστου διασωληνωμένου στο κοβιντάδικο του Ερυθρού. Όλα δείχνουν ότι υπό άλλες συνθήκες θύμα και δράστης δεν θα συναντιόνταν στις νοσηλείες τους και σε κάθε περίπτωση η μοίρα τους δεν θα έμπλεκε τόσο αξεδιάλυτα.
Η πρωτοφανής για όλη την Ευρώπη εξαίρεση του ιδιωτικού τομέα από την νοσηλεία της covid 19 είχε ως στόχο την υποκλοπή πολλών περιστατικών non covid υπέρ του ιδιωτικό τομέα τώρα αλλά και για μήνες μετά.
Είναι απορίας άξιο το πως η μεσαία τάξη που πίστευε για δεκαετίες ότι η ευημερία της συνίσταται και στην καταφυγή στην ιδιωτική περίθαλψη σε ώρα ανάγκης, δέχεται αδιαμαρτύρητα να την πετάνε σαν την τρίχα από το ζυμάρι, όταν θα βρεθεί με covid, έστω και ασυμπτωματικό. Πόσους εξ αυτών να χωρέσει ηVIP ΜΕΘ της κας Κοτανίδου;
Οι υπόλοιποι «σιωπούντες αμνοί» δεν καταλαβαίνουν, άραγε, πόσο εύκολα μπορούν να βρεθούν στην θέση του επώνυμου ανθρώπου που πέθανε έτσι; Από την κατοχή είχαν να αναμιχθούν οι τάξεις τόσο πολύ. Που είναι ο ψωραλέος Λεβιάθαν;
Φυλάει τον ιδιωτικό και τον στρατιωτικό τομέα περίθαλψης ενώ η υπόλοιπη περίθαλψη (ΕΣΥ) μετατρέπεται σε φωλιά του κούκου!
Ελπίζω να μην χρειαστούμε τον ψωραλέο Λεβιάθαν και στο Αιγαίο ή και στο ζουρλομανδύα κάποιου ευρωπαϊκού προγράμματος για την οικονομία στην περίοδο που θα ακολουθήσει. Αν και ο κ Πισσαρίδης μπορεί να υποκαταστήσει τον εκ Δυσμών κίνδυνο αρκούντως ικανοποιητικά.
Αν δεν το πιστεύετε δείτε παρακάτω βίντεο με ομιλία Μητσοτάκη, περί Θάτσερ, Τόμσεν και φιλελευθερισμού.
