Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής
Τι θα γινοταν σ’ ένα καφενείο, αν ένας γνωστός “βάζελος” “σύστηνε” από καρδιάς στους “γαύρους” την αποπομπή του Youssef El-Arabi για το καλό της ομάδας τους, το οποίο δεν το διαβλέπει ο Martins. Στο καφενειο κάτι τέτοια ευτελή κόλπα, ξεσηκώνουν γέλιο όταν τα επιχειρεί κάποιος κουτοπόνηρος χουλιγκάνος. Τάχα, δηλαδή, αντικειμενικά, στα πλαίσια του ανύπαρκτου αθλητικού πνεύματος και της καθόλου ευγενούς άμιλλας, θέλει να κάνει υποδειξεις στον μισητό αντίπαλο; Αυτά για τους αλιτήριους χουλιγκάνους, που στα καφενεία τους θα αποδοκίμαζαν μια τέτοια εμφανή υποκρισία.
Ισχύει, άραγε το ίδιο και για τα υπεράνω υποψίας ΜΜΕ;
Κατ΄αναλογίαν, αξίζει ιδιαίτερου σχολιασμού το κείμενο του κ. Ανδρέα Παπαδόπουλου, στα “Παραπολιτικά” για την ” μεγάλη συζήτηση που γίνεται στους κόλπους της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει και του συνεδρίου του κόμματος, που είναι το αν υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα μπορούσε να θέσει με αξιώσεις υποψηφιότητα απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Ο προβληματισμός είναι διάχυτος για πολλούς και διαφορετικούς λόγους”, μας εμπιστεύεται ο αναλυτής, αποκρύπτοντας φυσικά τον κυριότερο εξ αυτών των λόγων, ότι απλώς έτσι θα τον βόλευε.
… Το λένε οι ίδιοι οι δικοί σας. 34 ετών είναι ο Youssef El-Arabi. Με αυτόν για επικεφαλής της επίθεσης, ΚΑΠΗ θα την κάνετε την ομαδούλα; Δεν είναι σωστό, για το ποδόσφαιρο ως άθλημα, το να έχετε υπερήλικα σέντερ φόρ … και άλλα τέτοια ευρηματικά που θα απέκρυπταν ότι τους έχει πετάξει καμιά εικοσαριά γκολάκια, πράγμα επώδυνο μεν για τους αντιπάλους αλλά αξιολάτρευτο για τους οικείους. Είναι όντως ο Μαροκινός πιο παλιός κι από την Ακρόπολη αλλά πώς πιστεύετε ότι θα αντιμετωπιζόταν μια τέτοια απόπειρα συμβουλών, από την πλευρά των γαύρων; Με καγχασμό και περιπαικτική διάθεση, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Ο αναλυτής, εντοπίζει κάτι παρόμοιο και το αποδίδει σε παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, γενικώς. Λέει, ότι: “ο κ. Τσίπρας σε επίπεδο αρχηγών είναι αυταπόδεικτα ό,τι πιο παλιό. Τι και αν είναι μόλις 46 ετών; Εχει συμπληρώσει ήδη 13 χρόνια στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εκλέχτηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 2008″. Εν συνεχεία ο αναλυτής επικαλείται άλλους αναλυτές και μας λέει:” Σύμφωνα με αναλυτές, η πολυετής παρουσία του κ. Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και, κατ’ επέκταση, στο πολιτικό σκηνικό συμβάλλει καταλυτικά στη διαμόρφωση της αδύναμης εικόνας που παρουσιάζει το προφίλ του. Στον νου πολλών έρχεται και η φράση περί φθαρμένου προϊόντος …»
Μετά το κάνει ακόμη χειρότερο, δια των παρομοιώσεων και των εναλλασσόμενων αφηγητών: “έμπειροι πολιτικοί παρατηρητές υπενθυμίζουν ότι στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας ο μόνος διατελέσας πρωθυπουργός που έχασε εκλογές και μετά ξανακέρδισε εκλογές και έγινε πρωθυπουργός είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου” και πιο κάτω: “Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, είναι ο δεύτερος πρωθυπουργός που έχασε εκλογές και δεν παραιτήθηκε, λόγω και του υψηλού ποσοστού που συγκέντρωσε στις κάλπες του 2019”. Ποιανών τον ύπνο συνεχίζει να στοιχειώνει το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου, τριάντα χρόνια μετά; Των “ανωνύμων” συριζοστελεχών, των “άλλων” αναλυτών, των έμπειρων παρατηρητών ή της Αγίας Οικογένειας;
Οι ομοιότητες που εντοπίζει ο επιμελώς μαθητεύσας στην αριστερά, δεν σταματούν εδώ. Μας λέει ότι σε αυτό τον κόσμο, της Αριστεράς: “Λογίζεται ως ένας ανακόλουθος πολιτικός» γιατί “Ακόμα και σήμερα, όπως λέει στα «Παραπολιτικά» κορυφαίος αναλυτής, ο κ. Τσίπρας «πληρώνει» την αναντιστοιχία των λεγομένων του όταν ήταν στην αντιπολίτευση σε σχέση με τα πεπραγμένα του μόλις έγινε πρωθυπουργός. Πρώτιστα, την υπογραφή μνημονίου! Αυτό, σύμφωνα με τον ίδιο αναλυτή, έξι χρόνια μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του 2015 δεν του το έχει συγχωρέσει.”
Αυτός ο τέταρτος κατα σειράν – κορυφαίος αναλυτής – είναι πιθανώς σουρεαλιστής. Γιατί υπερπηδά την κρίση του τσαντισμένου αριστερού κοινού κατά το φθινόπωρο του 2015, όπου είχε κάθε ευκαιρία να τιμωρήσει τον ανακόλουθο, διαψεύδει τον κ Παπαδόπουλο που στην προηγούμενη παράγραφο μας διαβεβαιωσε οτι στις εκλογές του 2019 απωλέσθηκε ιστορική ευκαιρία ανανέωσης, απλώς και μόνο γιατί το ίδιο κοινό έδωσε στον κ Τσίπρα τόσο υψηλό ποσοστό, που κανείς δεν διανοήθηκε να θέσει θέμα παραίτησης. Τέλος, δεν μας εξηγεί γιατί αυτό συνιστά λόγο υπεροχής του μη ανακόλουθου, Πρεσπομάχου, κου Κυριάκου Μητσοτάκη, κι όχι φερ’ ειπείν του κ Γ. Βαρουφάκη.
” Αλλά, όπως παρατηρεί το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, αυτό που τον «διασώζει» είναι το γεγονός ότι στον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο που να μπορεί να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία του στο κόμμα.”, κορυφώνει ο πολλά γνωρίζων και ακόμη περισσότερα αγνοών, κ Ανδρ Παπαδόπουλος. Πιθανώς, αυτό το σύνολο των πολιτικών αναλυτών να εγκαταβιεί αποκλειστικώς στην κεφαλή του κι όχι στην ατζέντα των αριστερών φίλων, της παρελθούσης προ πολλού αφελούς νεότητας.
Οι ομοιότητες και οι “ομοιότητες” που τον κατατρέχουν, θυμίζουν πάντως την προσπάθεια κατασκευής ενός “πολιτισμένου” αντιπάλου από τους προοδευτικούς εκείνους κύκλους της διαπλοκής, που επιχειρούσαν την παντοειδή εξόντωση του Ανδρέα ενώ προσέβλεπαν για κάτι τέτοιο στον κ. Σημίτη. Έγιναν, πράγματι, διάφορα μωροφιλόδοξα στο ΠΑΣΟΚ τότε, με αποκορύφωμα το ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΝ! Ωστόσο, το εγχείρημα του “πολιτισμένου αντιπάλου” χρειάστηκε να περιμένει σχεδόν τριάντα χρόνια, προκειμένου να πάρει πίσω το μητσοτακέικο τα δανεικά του.
Στο μεταξύ σημειώθηκε το αντίθετο, φιλοξένησε δηλαδή ο Σημιτισμός το μητσοτακέικο. Τούτων δοθέντων, αν τυχόν εμείς καταφέρουμε και βρούμε κάποιον πολιτισμένο διάδοχο του κ Τσίπρα, ο κ Ανδρ Παπαδόπουλος είναι διατεθειμένος να ξαναγίνει αριστερός; Πολιτισμένος… πάντα!
