Χάθηκε το ρετσινόλαδο;

 Α κ ρ ο θ ι γ ώ ς

 Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής

Πέρυσι, στις αρχές του χρόνου, ο κ Μητσοτάκης με το αλαζονικό ύφος
που στα 2020 θα έγραφε ολόκληρη ιστορία, ετοιμαζόταν να απαλλαγεί από
την προεδρία Παυλόπουλου και όσα αυτή συμβόλιζε.

Ο κ Χρυσοχοϊδης
έκανε επιδεικτικές εμφανίσεις καταστολής ντυμένος στα μαύρα,
προειδοποιώντας τους νουνεχείς ότι δεν θέλουν και πολύ να γίνουν
Ινδαρέδες.

Ο
κ Δένδιας με περίσσεια μεγαλοστομία μας διαβεβαίωνε ότι το
τουρκο-λυβικό σύμφωνο δεν ήταν παρά μια ακίνδυνη ανοησία κι αν τυχόν τα
έπαιρνε στο κρανίο, θα έστελνε και ελληνικό στρατό στη Λιβύη (δεν είχε
ρωτήσει το Μαξίμου).

 Η πολυθρύλητη ανάπτυξη είχε ήδη προλάβει να γίνει ύφεση προ της
πανδημίας , ενώ οι θρυλικές μπουλντόζες του Ελληνικού είχαν μείνει από
λάστιχο.

Ο κ Κικίλιας ετοιμαζόταν να αναδομήσει το ΕΣΥ με το
μπόλιασμά του με το ‘πνεύμα του ιδιωτικού τομέα’. Δεν πρόλαβαν στο τσακ.
Τι θα είχε γίνει αν … όπως συνηθίζει να στοχάζεται κι ο κ Πρωθυπουργός.

Ο
κ. Σαμαράς έχοντας εισπράξει δύο αρνήσεις (Επίτροπος, Πρόεδρος)
απειλούσε να επαναλάβει την ιστορία ωστόσο ως συνωμότης ολκής γνώριζε
ότι πλέον μόνο μάχη χαρακωμάτων ήταν ικανός να δώσει, με στόχο τη
διάσωση του παλιομοδίτικου συσχετισμού του, με βαρίδια τύπου Βρούτση,
Κεραμέως, Μηταράκη και ορφανών του Καρατζαφέρη. Πιο πιθανό είναι στον
παλιό ξεχασμένο ρόλο, του ανυποχώρητου πατριώτη μπροστά στους
αδίστακτους και ενδοτικούς νεοφιλελεύθερους της παράταξης, να
πρωταγωνιστήσει ο κ Δένδιας. Γιατί, άραγε, τρελαίνουν οι Μητσοτάκηδες τους
Υπ. Εξ. τους;

Άλλες
λαμπρές μετεγγραφές της παράταξης επίσης πολλά υποσχόμενοι, με πιο
χαρακτηριστικές περιπτώσεις τους κ Θεοδωρικάκο, Σκέρτσο αλλά και την κα
Μενδώνη τα θαλάσσωσαν στην πορεία. Μάσκες αλεξίπτωτα, η ανεπανάληπτη
υπουργική παρέμβαση δια του facebook στη δίκη Τοπαλούδη και το
τσιμεντάρισμα της Ακρόπολης υπήρξαν στοιχεία της αλησμόνητης συμβολής
τους. Για να μην αναφερθεί ο κορυφαίος κ Θεοχάρης Χάρης.

Ένας απρόσκλητος επισκέπτης

Μα
αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Κίνα
βρίσκεται. Η εκ Κίνας νόσος ονομάσθηκε covid 19. Στις αρχές του χρόνου
έλεγαν πως είναι κάτι σαν γριπούλα, πως δεν χρειάζονται περιοριστικά
μέτρα στα αεροδρόμια και αργότερα το επικό ότι οι μάσκες όχι μόνο δεν
χρειάζονται αλλά είναι και επικίνδυνες! Το επιχείρημα πως έτσι διάβασαν
σε διεθνή πρωτόκολλα είναι μάλλον ασθενές, όταν μιλάμε για τις
παραδοσιακές μάσκες κι όχι για κάποια καινοτόμο τεχνολογία. Ωστόσο
συγχωρέθηκαν όλες οι χαζομάρες γιατί θεωρήθηκε ότι δεν υπήρχε κακή
πρόθεση. Αν και κάποια πρόθεση συγκάλυψης των ελλείψεων προστατευτικών
υλικών υπήρχε …

Πόσο νερό κύλισε στο ποτάμι από εκείνο τον καιρό
του Μωυσέως μέχρι σήμερα που μιλάμε πια για 5000 κηδείες, για περιοχές
όπου ουσιαστικά έζησαν για μήνες χωρίς ΜΕΘ, για αδιαφανή διαλογή, για
«διπλά βιβλία», για πρακτικά που δεν δημοσιοποιούνται, για την
υποκατάσταση της Δημόσιας Υγείας από την Πολιτική Προστασία, για ένα
πλέγμα ανευθυνο-υπεύθυνων επιτροπών, πρόθυμων για κάθε γνωμάτευση ακόμη
κι εντελώς αλληλοαναιρούμενη, για την ανάδειξη διαφόρων επιστημόνων με
κριτήρια επικοινωνιακά, όπως επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός για τον κ
Μαγιορκίνη, ο οποίος αποδείχθηκε εξάλλου και επιχειρηματικό ταλέντο…

Εδώ, όλοι είστε αναλώσιμοι εκτός από Εμένα! Και η ατζέντα
μου δεν αλλάζει σε τίποτε, όσο κι αν η πανδημία εκτοξεύει  τις
επιβλαβείς επιπτώσεις σε δυσθεώρητα ύψη για τους πολλούς. Στην ιατρική
αυτό λέγεται κολλώδης συμπεριφορά, στην πολιτική όμως λέγεται συνέπεια
και σχέδιο.

Εξάλλου με τη βοήθεια της απελθούσας Αριστεράς, η χώρα
δανείζεται πλέον με τόσο χαμηλά επιτόκια, που αν τυχόν δει τα σκούρα
μπορεί να ανοίξει την κάνουλα προς όσους διαθέτουν ακόμη φωνή. Για τους
υπόλοιπους έχει ο Θεός … ηθική αναγνώριση και μνημόνια του μέλλοντος.

Η
μόλις προ έτους μεταχείριση προς τον Πρόεδρο κ Παυλόπουλο, ακούγεται
πια ως πολύ παλιά, γιατί υπήρξε μόνο η αρχή. Οι εσωκομματικοί εταίροι
του κ Μητσοτάκη αλλά και η πιστή σύμμαχός του κ Γεννηματά είχαν μέσα στη
χρονιά παρόμοια τύχη, βοηθούσης και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Ο
δε βασικός πολιτικός αντίπαλος συνέχισε να διασύρεται με τη βοήθεια των
ελεγχόμενων μηχανισμών, άλλοτε ως σλαβόφιλος Ανθέλληνας κι άλλοτε ως
δούρειος ίππος του Ερντογάν.

Αναμνήσεις από το μέλλον

Πολλές
δεκαετίες πριν, μια παρακμιακή παράταξη, συσπειρωμένη υπό την λαϊκή
απειλή της ανάληψης της διακυβέρνησης από την Αριστερά, επιστράτευσε ένα
όνομα βγαλμένο από τις πιο σκληρές συγκρούσεις του παρελθόντος, το
οποίο κατάφερε να σαρώσει το ετοιμόρροπο πολιτικό σκηνικό και να
προχωρήσει σταδιακά στην πλήρη εξάρθρωση της δημοκρατίας, ξεκινώντας με
ευρεία πολυκομματική συναίνεση.

Ποτέ δεν απόλαυσε την αγάπη του
λαού παρά μόνο την υποταγή του και η προσωποπαγής οργάνωσή του ποτέ δεν
ξεπέρασε τη γραφικότητα. Ο ίδιος είχε μια φετιχιστική προσήλωση στις
νέες τεχνολογίες (ραδιόφωνο), ήταν προπαγανδιστής ακραίος και αντέγραφε
διάφορα σουσούμια εξ Εσπερίας, υποδυόμενος τον ιδεολόγο.

Ο Ιωάννης
Μεταξάς στο ημερολόγιό του περιγράφει αυτόν τον συνδυασμό παρακμής,
απειλητικού περιβάλλοντος, ασθενικών πολιτειακών θεσμών και της
προσωπικής επίγνωσης ότι ποτέ του δεν υπήρξε αγαπητός στον λαό τον οποίο
όμως υπέταξε υποδυόμενος τον καλό πατερούλη, που έβαλε όλους τους
άλλους στη θέση που τους άξιζε. Αυτό εξηγούσε κι ένα προκλητικό ύφος
επίδειξης ισχύος, που ενίοτε γινόταν ιταμό, όταν βασάνιζε τους
αντικαθεστωτικούς με ρετσινόλαδο.

Θα μου πείτε, η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα …