Παναγιώτης Τζανετής
«Κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης».
Τόσο πολλοί νομικοί στα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά τόσο λίγη νομική; Η πρόεδρος του ΣτΕ δεν έκρινε συνταγματική την γενική και προληπτική απαγόρευση διαδηλώσεων, όπως μεταδίδουν καταιγιστικά τα φιλαλήθη ΜΜΕ.
Δεν κλήθηκε καν να αποφασίσει γι’ αυτό κατά την παραμονή της επετείου. Αυτό θα κριθεί συλλογικά από το ΣτΕ σε μερικές εβδομάδες. Το αίτημα προσωρινής διαταγής κρίνεται με βάση τις πρακτικές συνέπειες της αναστολής της απόφασης της Αστυνομίας. Συγκρίνει δηλαδή το δικαστήριο την ζημιά που θα προκαλέσει η απόφαση, αν σταθεί προσωρινά παρότι ενδέχεται να είναι αντισυνταγματική, με την ζημιά που θα προκαλέσει η άμεση ανατροπή της, δεδομένου ότι ενδέχεται να είναι συνταγματική.
Προφανώς στην απόφαση υπερίσχυσε ο φόβος της αναταραχής που θα
προκαλούσε η βραχυπρόθεσμη ανατροπή της απόφασης, λίγες μόλις ώρες πριν
την επέτειο. Η συνταγματικότητα του μέτρου, λοιπόν, δεν εξετάσθηκε,
άλλωστε δεν αναφέρεται και πουθενά σε αυτήν η ανακοίνωση του ΣτΕ. Και τι
λένε τότε, στεντορείως, όλες οι τηλεοράσεις; Παρεξήγηση, από νομική
άποψη.
Ούτως ή άλλως, ετέθη το ερώτημα, ποιος θα επιβάλλει την ισονομία στους ΚΚΕέδες, αυτή τη χρόνια «πληγή» όπως τους αποκάλεσε μια τέως βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ σε άρθρο της. Γενικώς, η ισότητα μπροστά στο νόμο και η υποκριτική διαμαρτυρία έναντι ιδεολογικών αποκλειστικοτήτων που τάχα διεκδικεί αποκλειστικά για τον εαυτό της η Αριστερά, είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο της κυβέρνησης και των ακολούθων της. Τους έπεισε ο κ Βορίδης με την βαθιά του σκέψη περί συντριβής της μεταπολιτευτικής ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς.
Σίγουρα, θα ήταν προκλητικό να ανατεθεί η υλοποίηση κάτι τέτοιου στον διάδοχο του Μιχαλολιάκου. Οπότε ένας «σοσιαλδημοκράτης» νομικός, που ηγείται του ΠΡΟΠΟ, ανέλαβε να υλοποιήσει τάχα την απόφαση της δικαιοσύνης, εκθέτοντας σε προφανή κίνδυνο και 6.000 εργαζομένους, των οποίων προίσταται. Αρχικά, το θηριώδες κράτος Χρυσοχοίδη έκοψε απλώς ένα πρόστιμο 300 ευρώ σε μια κυρία που … ασκόπως μετακινήθηκε, γιατί άφησε ένα λουλούδι στην τσακισμένη πόρτα.
Οργίστηκε όμως ο ΣΚΑΙ κι όλες οι ιερεμιάδες του καθεστώτος. Οπότε το κράτος γύρισε το φύλο, καθότι μόνο παντοδύναμο δεν είναι. Άγεται και φέρεται! Επανήλθε λοιπόν με απροσχημάτιστη βία, χωρίς περιττές επικλήσεις μπαχαλάκηδων, υποτιθέμενων μολότωφ από πιτσιρικάδες και άλλα συνήθη προσχήματα. Άσκησε απροκάλυπτη βία σε ειρηνικούς μεσήλικες του ΚΚΕ, υποβάλλοντας τα διαπιστευτήρια της ΕΛΑΣ στον κ. Αλαφούζο.
Όσα ΜΜΕ της κυβερνητικής απολογητικής διέκριναν τελεσιδικία στην απόφαση του ΣτΕ, έθαψαν την διαμαρτυρία των αστυνομικών, πρόβαλαν με έμφαση την υγειονομική διακινδύνευση της «καθόδου των εννέα» αλλά όχι και του στοιβάγματος των 6.000, δεν το έκαναν επίτηδες. Απλώς δεν τους απέμεινε τηλεοπτικός χρόνος. Είχε εξαντληθεί ο χρόνος στα νέα των reality τους, τα οποία συνεχίζουν να γυρίζονται απρόσκοπτα και στο σχολιασμό του επικείμενου αγώνα της Εθνικής ποδοσφαίρου με την Σλοβενία. Φαντάζομαι ότι όλα αυτά διεξάγονται σε τριάδες και με τήρηση αποστάσεων… άλλως θα πρόκειται περί επιχειρηματικής ανυπακοής.
Εντελώς προσχηματικό, από ιατρική άποψη.
Δεδομένης της τραγωδίας της Θεσσαλονίκης όλη αυτή η κατάσταση συνιστά τον ορισμό του κωμικοτραγικού. Η επίκληση της δημιουργίας ενός κράτους Λεβιάθαν δεν είναι αστεία μόνο γιατί η δοτή ισχύς του είναι ψευδεπίγραφη. Πράγματι, το «επιτελικόν» μάλλον σαν ματζούνι του Βελόπουλου ακούγεται παρά ως Λεβιάθαν. Ωστόσο ο κύριος λόγος είναι άλλος κι όχι η έλλειψη αναλογίας με το παντοδύναμο θαλάσσιο τέρας της εβραϊκής μυθολογίας. Γιατί τέτοιο ήταν το κράτος όπως το συλλάμβανε ο Χoμπς, με απόλυτη εξουσία ακόμη και σε υπηρέτες του Θεού όπως ο Ιώβ.
Ο Λεβιάθαν χρησιμοποιήθηκε κατά τον 17ο αιώνα από τον Άγγλο φιλόσοφο Τόμας Χoμπς προκειμένου να θεμελιωθεί θεωρητικά η απόλυτη Μοναρχία. Παρότι γιός ιερέα ο φιλόσοφος, επέφερε ένα φοβερό πλήγμα στην Εκκλησία ακριβώς γιατί άλλαξε την θεμελίωση της μοναρχίας. Ο βασιλιάς δεν χρειαζόταν πλέον να είναι ελέω Θεού, κι εμμέσως συνέταιρος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Ένας ολόκληρος πληθυσμός, μπορούσε εθελουσίως να απαρνηθεί τα δικαιώματα του προκειμένου να επιτύχει κοινωνική ειρήνη και ευημερία και να γλυτώσει από αυτό που σήμερα θα λέγαμε νόμο της ζούγκλας. Επί αυτής της βάσης προσδιοριζόταν τα δικαιώματα των ηγεμόνων και τα καθήκοντα των υπηκόων.
Στις αρχικές θεωρίες φυσικών δικαιωμάτων οι συνέπειες αυτού αντιστρατεύονταν και την ελευθερία, δεδομένου ότι ως βασικό δικαίωμα αναγνωριζόταν η διαφύλαξη της ζωής μας. Η αυτοπροστασία αναγόταν σε θεμελιώδες δικαίωμα επί του οποίου μπορούσε να ορθωθεί ένα νέο είδος ηθικής. Το κοινό αγαθό δεν συνίσταται σε τίποτε περισσότερο από την κοινή ασφάλεια των μελών της κοινωνίας. Κι ο ηγέτης διεκδικεί για τον εαυτό του την επιπλέον προνομία του να προσδιορίζει το τι είναι απειλή ικανή να προκαλέσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και περιορισμούς ελευθερίας. Από εκεί προέρχεται και η εμβληματική φράση του υπότιτλου.
Εδώ βρίσκεται το δεύτερο σημείο όπου τα πράγματα γίνονται παρωδία. Ακόμη κι αν, ό,τι είναι απαραίτητο για την αυτοπροστασία καθίσταται ηθικώς αποδεκτό, άρα και ο ακρωτηριασμός της ελευθερίας. Ακόμη κι αν κάποιος βρίσκει τον Χομπς επίκαιρο 300 χρόνια μετά τον θάνατο του. Αν τυχόν αυτός διαπιστώσει πως το κράτος του δεν μπορεί να τον σώσει ούτε από τον κορωνοιό ούτε από τον Ερντογάν, πόσο θα τον παρηγορήσει που θα τον σώσει από … τον Βαρουφάκη; Τι να τον κάνει αυτόν τον Λεβιάθαν της συμφοράς;
Ασυνάρτητο, από φιλοσοφικής άποψης.
