Παναγιώτης Τζανετής
Το σκηνικό της ομιλίας του Πρωθυπουργού στην φετινή ΔΕΘ ήταν επιμελημένα απόκοσμο. Μπροστά στα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, από τα κλαρωτά μαγιό της θερινής αμεριμνησίας πέσαμε απότομα σε ένα βαρύ κλίμα, κάτι από γραφείο τελετών. Τι να άλλαξε άραγε τόσο δραματικά; Τι αιφνιδίασε τόσο δυσάρεστα τον ομιλητή και το δασκαλεμένο ακροατήριο του;
Τα νέα του ιού, όπως έχει παραδεχθεί, δεν ξεφεύγουν του αναμενόμενου. Η φθινοπωρινή ισημερία θα έρθει σύντομα με αριθμό θυμάτων περίπου ίσο με της άνοιξης. Προφανώς ο ιός δεν έσκασε από την ζέστη όπως ήλπιζαν μερικοί και το γεγονός ότι επανέλαβε σε ίσο χρόνο, ίσο αριθμό θυμάτων δεν είναι καλό, γιατί έχουμε μπροστά μας σημαντικά εμπόδια. Όχι μόνο το άνοιγμα των σχολείων όσο, κυρίως, την μετεωρολογική επιδείνωση του φθινοπώρου.
Επίσης, αν σήμερα βρισκόμαστε περίπου σε μια κατάσταση αντίστοιχη του τέλους Μαρτίου όσον αφορά διασωληνώσεις, θύματα κλπ. υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Τότε, τα νέα ήταν στο βάθος αισιόδοξα, γιατί λόγω της εφαρμογής αυστηρών μέτρων δύο εβδομάδες πριν, είχε διαφανεί η μείωση στην βάση της πυραμίδας. Άρα, αν και αναμενόταν μια περαιτέρω κορύφωση απωλειών στο Α’ δεκαπενθήμερο Απριλίου, μετά θα ακολουθούσε κάμψη, όπως κι έγινε.
Αυτό το τελευταίο δεν σημειώνεται όμως σήμερα, γιατί τα τριακοσάρια συνεχίζονται, οι τοπικές εξάρσεις είναι ήδη διψήφιες και τα μέτρα που λήφθηκαν προ δυο εβδομάδων υπήρξαν μάλλον αμβληχρά για να περιμένει κανείς, ότι θα κάνουν την διαφορά.
Ας περάσουμε ασχολίαστο τον τεράστιο κίνδυνο, που ιδιοχείρως δημιούργησαν στην Λέσβο.
Ωστόσο, όλα αυτά ήταν ήδη γνωστά και αναμενόμενα και οι προειδοποιήσεις, κρυφά και φανερά, αφθονούσαν. Το κοινό βέβαια αν τα ήξερε όλα αυτά, ίσως ήταν λιγότερο πρόθυμο για κινητικότητα, κατανάλωση και «ξεφαντώματα» αλλά η ηγεσία τα ήξερε σίγουρα και μάλιστα με λεπτομέρειες. Προετοιμάστηκε ή επαναπαύτηκε σε πλαστικές δάφνες Μωυσέως; Τουλάχιστον βρήκε παγούρια…
Στην οικονομία τα νέα για την ύφεση, η διάσκεψη του Eurogroup, τα ιερά πορίσματα της επιτροπής Πισσαρίδη δείχνουν ότι πλησιάζει η ώρα για να δούμε το ύψος του λογαριασμού και κυρίως το σε ποιον θα πάει. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης έχουν ληφθεί προ πολλού και λέγονται «μεταρρύθμιση» για να θυμόμαστε και τα ωραία χρόνια της troika. Καμία έκπληξη που δεν πνιγήκαμε τελικώς στα ευρώ.
Στο προσφυγικό δια της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κάθε δύο μέρες το Μαξίμου ενημερώνει ότι ο Πρωθυπουργός είχε προβλέψει τα γεγονότα και είχε ζητήσει από τους υπουργούς του την κατάργηση της δομής αλλά αυτοί αγρόν ηγόραζον. Οπότε κανένας αιφνιδιασμός κι εδώ, όπου εξάλλου και οι διεθνείς προειδοποιήσεις αφθονούσαν.
Κυριαρχούν ακόμη οι ακραίοι που του δείχνουν τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες απαιτούν ακόμη πιο απάνθρωπη στάση από τον Όρμπαν της Μεσογείου. Δεν ξέρω αν τελικώς θα εισακουστούν, πάντως η διγλωσσία με τις κλειστές/ελεγχόμενες δομές για μετανάστες/πρόσφυγες που θα τις πληρώνει, όχι μόνο στην δημιουργία αλλά και στην λειτουργία τους η ΕΕ, επανέρχεται ως μύθος μόνο και μόνο για να ενοχοποιήσει άλλους ότι δεν τον «αφήνουν» τάχα να το λύσει.
Μια από τα ίδια δηλαδή, με τα μωρά όμως να κοιμούνται πια στους τάφους, τον κ Μουτζούρη να φαντασιώνεται πως είναι εθνάρχης και την προπαγάνδα του Ερντογάν να τρίβει τα χέρια της. Η αποδόμηση της σχέσης της χώρας με τον κόσμο της Μ. Ανατολής που ξεκίνησε στην Ουάσιγκτον, όπου ο πρωθυπουργός επαίνεσε, προφανώς κατόπιν εντολής, την εκτέλεση Σουλειμανί συνεχίζεται απρόσκοπτα.
Στα ελληνοτουρκικά, η αλληλουχία των σημερινών ενεργειών, δείχνει έναν αντίστοιχο ψευτο-αιφνιδιασμό. Αφού υποβαθμίστηκαν επί μακρόν ενέργειες ανοιχτά εχθρικές (πχ «αστειότητες» το τουρκολυβικό μνημόνιο), αφού δόθηκαν γελοίες απαντήσεις σε βολιδοσκοπήσεις του αντιπάλου (το πήρε ο αέρας, δεν ερευνά γιατί έχει θόρυβο, λίγα στρέμματα λάσπης κά), αφού ελπίσαμε στους μεγάλους μας φίλους που μας αγαπούν όσο αγαπά κι ο σκακιστής τα αναλώσιμα πιόνια του, αφού φάγαμε πόρτες (διάσκεψη Βερολίνου, ΝΑΤΟ κλπ) είτε μας δέχθηκαν εντελώς συγκαταβατικά (επίσκεψη Ουάσινγκτον), τα πράγματα έφθασαν μετά το μακρύ πανδημικό διάλειμμα στο όριο των 6 ν.μ. και στην εξαφάνιση της ΑΟΖ Κύπρου από τις προϋποθέσεις διαλόγου.
Δεν είναι εξίσου γνωστό ότι εκτός της μάταιης προσδοκίας των προγόνων μας για το ομόδοξο «ξανθό γένος», υπήρξε η αντίστοιχη προσδοκία και για τον Βοναπάρτη που τον περίμεναν να αποβιβαστεί στην Μάνη, όπως αποτυπώνεται στο ποίημα του συνεργάτη του Ρήγα, Χριστ. Περραιβού: «Υμνος εγκωμιαστικός στον Μποναπάρτε». Παρόμοιες ιδέες είχε κι ο Αδ Κοραής που μιλούσε ακόμη και για κοινό έθνος Γαλλογραικών. Φυσικά, δεν επιβεβαιώθηκε η απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Ναπολέοντα, την οποία δεν πρόφτασε καν να δει.
Ίσως η μόνη αληθινή έκπληξη της περιόδου για τον κ. Μητσοτάκη, να αφορά στο ρωγμώδες κάταγμα της υπόθεσης Πολάκη. Οι πρωταγωνιστές του εμφυλιακού αφηγήματος ευλόγως εξεμάνισαν με αυτή την αιφνίδια δημοφιλία Πολάκη, που σημειώθηκε στους καραμανλικούς βουλευτές. Αποτελεί εκδήλωση αποστασιοποίησης τους από αυτήν την επικίνδυνη πολιτική; Μα αυτό εκφράστηκε μόλις με δύο ψήφους στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου, όχι με 88!
Αποτελεί άραγε αποστασιοποίηση από το σύστημα Μαρινάκη; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από τις εχθρικές αντιδράσεις άλλων εκδοτικών συγκροτημάτων. Πιθανότερο φαίνεται να θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για την συστηματική παράκαμψη τους και την μη αξιοποίηση λόγω του πλήθους «ξενομπατών και αναμαζωξιάρηδων».
Η επιστροφή λοιπόν κατά την ομιλία του στην ΔΕΘ, στο πατερναλιστικό ύφος του περίφροντι γονιού που με αυστηρότητα αλλά και στοργή είναι παρών για όλα, ασκεί στο χειραγωγημένο τηλε-ακροατήριο ένα κάποιο καταπραϋντικό αποτέλεσμα. Είναι μάλλον μεταβατικό στάδιο προς το διαγγελματικό ύφος που γνωρίσαμε στο παρελθόν. Η στοργή του που έγκειται; Μπορεί τα εμπροσθοβαρή μέτρα που δεν πάρθηκαν στην οικονομία, να παραλήφθηκαν και στο ΕΣΥ και στην άμυνα και στο προσφυγικό αλλά υποκαταστάθηκαν από την προεξόφληση του σωτήριου εμβολίου, από το παρήγορο αφήγημα του νέου Βοναπάρτη και από τις «ξαναζεσταμένες» κλειστές δομές.
Αδιαφάνεια, συγκεντρωτισμός, χειραγώγηση της κοινής γνώμης, επικοινωνιακές δολιχοδρομίες και επιχειρησιακές παλινωδίες αναλόγως των δημοσκοπικών προσταγών, συνεχίζονται σταθερά. Κανένας αιφνιδιασμός και για κανέναν, ούτε καν για το φιλοθεάμον κοινό.
