Παναγιώτης Τζανετής
Στην υπόθεση «ελληνοτουρκικός διάλογος», το έγγραφο κατά Στόλτενμπεργκ, που παρέδωσε ο κ ΓΓ του ΝΑΤΟ στις δύο πλευρές, προκάλεσε από την μία τον χαιρετισμό της Άγκυρας και από την άλλη την οργισμένη αντίδραση της Αθήνας, απέναντι στον οιονεί διαιτητή.
Στην αρχαιότητα, ως γνωστόν, δεν υπήρχε μία Αθήνα αλλά “αι Αθήναι” (μια σειρά δήμων, διάσπαρτοι στην Αττική). Άραγε, είναι όλες αι Αθήναι οργισμένες ή μόνο «οι πηγές» του Μεγάρου της Βασιλίσσης Σοφίας και του κ Νικολάου Δένδια;
Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, αν θυμηθούμε, ότι προ μηνός μάθαμε για τις αντίστοιχες αδιαμφισβήτητες συνομιλίες στο Βερολίνο, από τον Τούρκο.
Ε, αν τώρα το μάθαμε από τον Νορβηγό, θα μπορούσε να ιδωθεί κι ως βελτίωση. Ακόμη κι αν πιστέψουμε τον κ. Δένδια, ότι δεν ήξερε τίποτε αλλά τα έκανε όλα ο άλλος Νικολάκης του θρυλικού διδύμου της εθνικής πινγκ-πόνγκ , σάμπως θα ήταν η πρώτη του φορά;
Από την άλλη, αν ο κ ΓΓ αποφάσισε να «μανιπουλάρει» τόσο άγαρμπα τον Έλληνα Πρωθυπουργό και να τον εκθέσει λέγοντας δημοσίως ψέματα για τις συνομιλίες τους, αυτό θα αποτολμούσε να το κάνει ερήμην Αμερικάνων και Γερμανών; Και αν εμείς βρισκόμαστε μπροστά σε μια τόσο ιταμή συμπεριφορά, με ονοματεπώνυμο και επίσημη διεύθυνση, θα απαντούσαμε με «κύκλους»;
Μόνο σε επίπεδο λοιπόν ..τεχνικών κλιμακίων υπήρξε η σχετική διαδικασία που απέληξε, βέβαια, σε έγγραφες προτάσεις του κ ΓΓ. Τα οποία κλιμάκια, σε καμία περίπτωση δεν κοινοποίησαν στις πολιτικές ηγεσίες τις προτάσεις του ΓΓ, ώστε να μπορεί να θεωρηθούν έναρξη διαλόγου, λένε οι … «κύκλοι». Και τι ακριβώς τις έκαναν τις έγγραφες προτάσεις τα τεχνικά κλιμάκια; Σαίτες ή ραβασάκια;
Πέραν των υποτιθέμενων παρεξηγήσεων, η προσπάθεια συγκρότησης ενός μηχανισμού αποφυγής θερμού επεισοδίου μεταξύ «συμμάχων», ακούγεται θεάρεστη. Πώς διεξάγεται όμως χωρίς να μπει κανείς καθόλου στην ουσία, χωρίς σχόλιο περί καταπάτησης και με παράλληλες αναφορές περί αμφισβητούμενων υδάτων, πώς προωθείται η «θέσπιση μηχανισμών στρατιωτικής απομόνωσης για τη μείωση του κινδύνου συμβάντων και ατυχημάτων στην Ανατολική Μεσόγειο»; Το να εξισώνεις, ακόμη και διαδικαστικά, τον καταπατητή με τον υπερασπιζόμενο τα πάτρια μπορεί να δείχνει σαφή τοποθέτηση και μάλιστα προκαταβολικά, χωρίς την δημιουργία τετελεσμένων.
Τότε, το “άνευ όρων” που προπαγανδίζουν επίμονα οι Τούρκοι σημαίνει το να καθίσουν οι δύο «σύμμαχοι» με τους δύο στόλους παραταγμένους ο ένας απέναντι από τον άλλον με το «Oruc Reis» να αρμενίζει ανάμεσα τους, ανέμελο και πάνω από όλα με κάποια γαλαντομία στην ατζέντα των συζητήσεων; Εικοσιπέντε χρόνια μετά τα Ίμια, ο καθένας αντιλαμβάνεται, πώς αξιοποιούνται κάποιες κατεπείγουσες ρυθμίσεις του τύπου ‘no ships, no troops, no flags’ , όπως του αείμνηστου Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Τελικώς, ο σοβαρότατος κύριος Πέτσας επέπληξε τον κ. ΓΓ και πιθανό διαιτητή, για «έλλειψη σοβαρότητας», δεδομένου ότι ο αδαής ΓΓ δεν φαίνεται να γνωρίζει πως ΗΠΑ και ΕΕ είναι αταλάντευτα στο πλευρό μας και πως ο κ. Κ. Μητσοτάκης ποτέ δεν θα έκανε κρυφή διπλωματία και μάλιστα ερήμην του διακοσμητικού Υπ.Εξ. του! Είπε δηλαδή τον «διαιτητή», παπατζή της Ομόνοιας, ίσως με την ίδια άνεση που είπε παλιότερα και τον Αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Δούρειο Ίππο του Ερντογάν.
Αυτός ο ρόλος του ελαφρού πελταστή δεν ταιριάζει σε κυβερνητικό εκπρόσωπο, αν και είναι σαφής η πρόθεση του θορυβώδους αντιπερισπασμού ώστε να μεταφραστούνε αλλιώς οι «έξι καθαρές κουβέντες για τον διάλογο του κ Πρωθυπουργού». Από την άλλη πλευρά της θάλασσας του Αιγαίου, παρόμοιο ρόλο έχει αναλάβει η εφημερίδα «Γενί Σαφάκ» που πλειοδοτεί σε υποσχέσεις για τουρκικές έρευνες στα έξι μίλια έξω από την Κρήτη, εξαιρώντας προς το παρόν μόνο την λίμνη του Κουρνά όπου θα μπορούμε να τραγουδάμε απερίσπαστοι το «κάποτε γνώρισα μια λίμνη που ήθελε να γίνει θάλασσα». Παρομοίως κι αυτή θορυβεί, παίζοντας το ρόλο του κοντράστ που θα τονίσει στο τέλος την σοφία του ηγέτη, που είναι ικανός να συγκρατήσει τους δικούς του και να προασπίσει την σταθερότητα, δεχόμενος να διαπραγματευτεί «άνευ όρων».
Σε αυτή την σκληρή μάχη των εντυπώσεων δεν διακυβεύονται λοιπόν κάποιες υψηλές διαπραγματευτικές τακτικές της πατρίδας αλλά μάλλον η επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής Μητσοτάκη. Τα προσχήματα θα πρέπει να διασωθούν αλλά όπως επισημαίνουν οι ιοβόλοι εσωκομματικοί αντίπαλοι, ο διασυρμός είναι η τύχη όσων έχουν σκελετούς στις ντουλάπες της Μέρκελ.
Ο δε ψυχρός Νορβηγός, βλέποντας τον πελταστή με την σφεντόνα να του πετάει πέτρες, τον αντιμετώπισε με «ανωτερότητα» και παρέπεμψε κάθε ενδιαφερόμενο στην κα Μέρκελ με τις κινήσεις της οποίας συνέδεσε άμεσα και τους δικούς του χειρισμούς. Σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, οι ίδιοι άνθρωποι που με θράσος δήλωναν στην υπόθεση των οκτώ φυγάδων αξιωματικών, πως πιστεύουν τον κ. Ερντογάν κι όχι τον κ. Τσίπρα, αν τώρα τους πει κανείς ότι πιστεύει τον κ. Στόλτενμπεργκ κι όχι τον κ. Πέτσα, θα παρεξηγηθούν.
