Στέφανος Καραμούτσιος
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα για τον πρώτο χρόνο δημαρχίας του Μωυσή Ελισάφ με τον τίτλο “365 ημέρες φαγούρα”, σήμερα θα αναφερθούμε σε σημαντικά ζητήματα δημοκρατίας που αναδείχτηκαν στο διάστημα αυτό με πρωταγωνιστές τον δήμαρχο αλλά και άλλους θεσμικούς παράγοντες.
Ζητήματα που άπτονται της ίδιας της φύσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως βασικού κυττάρου του δημοκρατικού πολιτεύματος, της τοπικής αυτονομίας και της λαϊκής αντιπροσώπευσης.
Οι εκλογές του 2019 στην Τοπική αυτοδιοίκηση διεξήχθηκαν με το σύστημα της απλής αναλογικής που εξασφαλίζει την ισοτιμία της ψήφου των πολιτών και δημιουργεί συνθήκες για συνεννοήσεις και γόνιμες προγραμματικές συνθέσεις και όλα αυτά πάνω στο τραπέζι και όχι στα παρασκήνια, κάτι απολύτως απαραίτητο στον αυτοδιοικητικό χώρο που πρέπει να αποκτήσει κουλτούρα συνεργασιών για την επίλυση των τοπικών προβλημάτων.
Η φιλοσοφία του νόμου, που όσοι συμμετείχαν στις εκλογές σημαίνει ότι την αποδέχτηκαν ήταν σαφής: Την πρώτη Κυριακή επιλέγουμε τα προγράμματα των παρατάξεων και τη δεύτερη Κυριακή το πρόσωπο- Δήμαρχο, που θα επιχειρήσει να επιτύχει εκείνες τις συνθέσεις και εκείνες τις συνεργασίες, ώστε να διαμορφωθεί η απαραίτητη πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο για να εφαρμοστούν οι προγραμματικές συγκλίσεις που θα προέκυπταν ύστερα από τις σχετικές διαβουλεύσεις και συμφωνίες, που τα αποτελέσματά τους έπρεπε να δημοσιοποιηθούν.
Στα Γιάννενα καμιά παράταξη δεν συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία και στην δεύτερη Κυριακή αναμετρήθηκαν ο προηγούμενος δήμαρχος Θωμάς Μπέγκας με τον Μωυσή Ελισάφ, που κέρδισε πάνω στο νήμα.
Βασικό πολιτικό επιχείρημα του Μωυσή Ελισάφ, ιδιαίτερα μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών ήταν η ικανότητά του να συνθέτει απόψεις, γεγονός που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με κατοπινές ενέργειες και απόψεις.
Ο ίδιος ο Μωυσής Ελισάφ σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει σήμερα, προβάλλοντας την συνθετική του ικανότητα και την προσωπικότητά του- που εκτιμήθηκε από τους εκλογείς- παραδέχτηκε ότι οι πολίτες δεν επέλεξαν το πρόγραμμα της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ, που σε ποσοστά ήλθε μακράν δεύτερη αλλά τον ίδιο, προκειμένου ως δήμαρχος να προχωρήσει στις απαραίτητες εκείνες προγραμματικές συγκλίσεις και συνθέσεις την επαύριο των εκλογών.
Όμως μετά την εκλογή του ο Μωυσής Ελισάφ αποκαλύπτει έναν διαφορετικό πρόσωπο.
Με Ναπολεόντεια συμπεριφορά όχι μόνο δεν επιχειρεί όσα εκ της λαϊκής επιταγής όφειλε να πράξει αλλά παραβαίνοντας τον όρκο του επιδίδεται σε έναν παρασκηνιακό αγώνα προκειμένου η νέα κυβέρνηση της ΝΔ να “θεραπεύσει” κατόπιν εορτής, τα αποτελέσματα των εκλογών, να “θεραπεύσει”με άλλα λόγια, δηλαδή, να ανατρέψει την λαϊκή ετυμηγορία.
Αντί να προχωρήσει στη διαμόρφωση μιας δημοτικής πλειοψηφίας, επιλέγει με την πολιτική και προσωπική δυσκαμψία τη διαμόρφωση μιας δημοτικής μειοψηφίας με ετερόκλητες δυνάμεις, το κυβερνητικό παρελθόν των οποίων είχε πολλάκις καυτηριάσει με τα χειρότερα λόγια ως δημοτικός σύμβουλος στο παρελθόν.
Και αυτό το κάνει χωρίς ταυτόχρονα να ανακοινωθεί η προγραμματική συμφωνία, βάσει τις οποίας οι Μωυσής- Γκόντας και Μπαρτζώκας ένωσαν τις δυνάμεις τους, ως όφειλαν εκ του νόμου.
Στο υπόλοιπο διάστημα όσοι δεν στρατεύθηκαν κάτω από τη σημαία του δημάρχου, δηλαδή, η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου θα αποκαλούνται από τον δήμαρχο σε κάθε ευκαιρία ως “ανίερες συμμαχίες” λες και απαραίτητη προϋπόθεση όσων ασκούν έλεγχο στην δημαρχιακή εξουσία πρέπει να είναι η ιδεολογική και πολιτική ταύτιση.
Το ζήτημα της καθαριότητας, του οδοφωτισμού, ζητήματα που έχουν σχέση με τη ΔΕΥΑΙ παίρνουν τους επόμενους μήνες- μέχρι να σταματήσουν οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου λόγω της πανδημίας- τη μορφή πολέμου χαρακωμάτων, με τον δήμαρχο και τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου να μετέρχονται τεχνασμάτων φοιτητικών παρατάξεων των δεκαετιών του 70 και 80 και την αντιπολίτευση να τους ακολουθεί σε μια στείρα αντιπαράθεση.
Από τη μια η δημοτική αρχή αντί να παράγει ένας στοιχειώδες έργο επιδίδεται στην προσφιλή της τακτική να κατασκευάζει εχθρούς και από την άλλη η αντιπολίτευση να ανταπαντά σε κάθε ευκαιρία.
Αντί της σύνθεσης ο δήμαρχος πέρα από ανέξοδες διακηρύξεις για ενότητα, κρατά σκληρή στάση, ακυρώνοντας έργα που ήταν ώριμα για να εκτελεστούν με αστείες δικαιολογίες, γνωρίζοντας τη μια μετά την άλλη τις πολιτικές ήττες στο δημοτικό συμβούλιο, η ακύρωση του οποίου αποτελεί πια για τον ίδιο τον βασικό του στόχο.
Η φράση του “ο καθείς με τα όπλα του” που ελέχθη, όταν η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου απέρριψε την εισήγησή του για τον οδοφωτισμό δείχνει και το ιδεολογικό του στίγμα αλλά και τις παρασκηνιακές του μηχανορραφίες με κυβερνητικούς παράγοντες που εν τέλει νομοθέτησαν κάτι πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία της χώρας, παραβιάζοντας ωμά την συνταγματική τάξη αλλά και την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Η ουσιαστική κατάργηση των δημοτικών συμβουλίων και η αντικατάστασή τους από υποδεέστερες αρχές όπως είναι η οικονομική επιτροπή- ενός διορισμένου οργάνου- που οι αποφάσεις της υπερισχύουν των αποφάσεων του δημοτικού συμβουλίου συνθέτουν το Θεοδωρικάκειο άγος, στο οποίο έχει ουσιαστική συμμετοχή και ο ίδιος ο δήμαρχος, ως ηθικός αυτουργός.
Αποτελεί την φυσική κατάληξη όσων υποστηρίχθηκαν στο μεσοδιάστημα από τον Ελισάφ και τους συνοδοιπόρους του με πληθώρα άρθρων και παρεμβάσεων, που χαρακτήριζαν την απλή αναλογική κατάρα, τουτέστιν κατάρα την ανόθευτη λαϊκή βούληση, δηλαδή την ίδια τη δημοκρατία…
Θλιβερό παρακολούθημα σε αυτές τις εξόφθαλμα αντιδημοκρατικές πράξεις και αποδοχές στάθηκαν όλοι όσοι συμπορεύονται με τον Μωυσή Ελισάφ.
Όμως θα ήταν παράλειψη να μην καυτηριαστούν όσα έπραξε και είπε το διάστημα αυτό ένας άλλος θεσμικός παράγοντας του δήμου, που είναι ο Πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, του οποίου οι δήθεν νομικές γνωματεύσεις επί διαδικαστικών ζητημάτων θα μείνουν στην ιστορία ως μνημεία στενοκεφαλιάς, αυταρχισμού και ανοησίας.
Διαβάστε και :Δήμος Ιωαννιτών: 365 μέρες φαγούρα! ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον έναν χρόνο διακυβέρνησης από τη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ του Μωυσή Ελισάφ
