Παναγιώτης Τζανετής
Προ πανδημίας το κράτος δεν δίστασε να παρέμβει αποφασιστικά στο θέμα της «προσωπικής» συνήθειας του καπνίσματος.
Στην πανδημία υπήρξε στοργικό μέχρι … σκληρότητας. Πολλές παρεμβάσεις του υπήρξαν ασύμμετρες, υπερβολικές, άκαιρες και αδιαφανείς. Οι κάμερες της κας Κεραμέως υπήρξαν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του δόγματος «βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντε – έξι!». Παρ’ όλα αυτά επικράτησε πνεύμα συναίνεσης, αν και ο πειρασμός να οικειοποιηθεί κανείς την δυσαρέσκεια ήταν μεγάλος.
Κατ’ αναλογία του πατερναλιστικού αφηγήματος, όχι μόνο τα κόμματα αλλά και οι πολίτες συμπεριφέρθηκαν σαν πειθαρχημένα λυκόπουλα συγχωρώντας, λόγω τρόμου, πολλά στον «πατερούλη». Την αμηχανία του, τις αβελτηρίες του ακόμη και τις αμετροέπειες περί Μωυσέως τις προσπέρασαν δεδομένου ότι η πρόθεση του θεωρείτο καλή. Επ’ αυτού εδραιώθηκε η εμπιστοσύνη, που ενσάρκωσε και η παρουσία του κ Τσιόδρα. Αποτέλεσε δε η εμπιστοσύνη σημαντικό πόρο στην αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας.
Μετά ξαναήρθε, βέβαια, η σειρά της ψυχρής πολιτικής και τα πράγματα γρήγορα ξαναμπήκαν στην θέση τους. Οι υγειονομικοί της αποθέωσης παρέμειναν χωρίς ΒΑΕ και χωρίς αποκατάσταση του ειδικού μισθολογίου, που τους περιέκοψε η τρόικα ενώ δικαστικοί και ένστολοι το πήραν πίσω. Η ιδιωτικοποίηση ξαναμπαίνει από κάθε χαραμάδα στο προσκήνιο. Ελάχιστες υπήρξαν οι μόνιμες προσλήψεις ιατρών του ΕΣΥ.
Όμως και πάλι θεωρήθηκε λογικό το να επιστρέφει ο καθένας λίγο-πολύ στις «κανονικές» απόψεις του και στην κοσμοθεωρία του.
Ακόμη και στο επικίνδυνο άνοιγμα της οικονομίας, στα ελληνοτουρκικά ή στις διαπραγματεύσεις για τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις συνεχίστηκε το ίδιο πνεύμα συμπάθειας, γέννημα της ανακούφισης των ανθρώπων που «την γλύτωσαν φθηνά, πολύ φθηνά».
Πώς αντιμετώπισε άραγε αυτό το καταπίστευμα εμπιστοσύνης η κυβερνώσα παράταξη; Με οίηση και αλαζονεία σε βαθμό αφροσύνης.
Όμως στην Κρήτη, από όπου κατάγεται ο Πρωθυπουργός, λένε: «Άμα ‘ργιστεί ο Θεός του μελίτακα (μυρμηγκιού) του δίδει φτερά να πετά»! εννοώντας, «για να φουσκώσουν τα μυαλά του και να χαθεί στη φλόγα!»
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα έπαρσης αλλά θα σταθώ μόνο σε τρία από αυτά που υπογράμμισαν ότι η αξίωση από τους πολίτες για υπευθυνότητα, απαιτεί πολλά περισσότερα από τους αρμοδίους όλων των βαθμίδων: Κατ’ αρχάς, ο «Μεγάλος Περίπατος» που θεσμοθετήθηκε με τις έκτακτες διαδικασίες περί κορωναιού, με εισήγηση τάχα των λοιμωξιολόγων, γελοιοποιώντας κάθε έννοια «εκτάκτου». Πέραν των προβλημάτων νομιμότητας, πολιτικά η καταφανής κατάχρηση θύμισε σε όλους τους ψευδείς συναγερμούς του βοσκού περί λύκου στα πρόβατα και την κακή κατάληξη του.
Ακολούθησαν οι παλινδρομήσεις από τα δημόσια φιλάκια και τους χαριεντισμούς οικειότητας σε ιδρύματα προς τις κραυγές περί ελλιπούς ατομικής ευθύνης Είναι όμως προφανές, από τα στοιχεία του ΕΟΔΥ, ότι η σημερινή κατάσταση είναι απότοκος του τουρισμού, υπό τους όρους που συμφωνήθηκαν (χωρίς tests, με συνωστισμό στις πτήσεις, επαγγελματικά πρωτόκολλα για πανηγύρεις, bar κλπ). Την ίδια στιγμή που αντικρίζουμε την Βουλή να ξαναφορά μάσκες, ανακοινώνεται η απελευθέρωση της κρουαζιέρας, η οποία ευλόγως θεωρείται ως ιδανικό εκκολαπτήριο του ιού. Η απόλυτη πρόταξη του επαγγελματικού συμφέροντος ομάδων με δυνατότητα πίεσης είναι καταφανής ακόμη και για μικρά παιδιά.
Εκεί όμως όπου η διάψευση παίρνει μορφή ανοικτής ειρωνείας είναι η επαναφορά της προ δεκαετίας ασυδοσίας όσον αφορά τις διαφημιστικές πινακίδες καθέτως προς την κυκλοφορία, που ενέχονται σε σειρά θανατηφόρων δυστυχημάτων.
Όταν η περιστολή δικαιωμάτων, η θυσία εσόδων , η διακινδύνευση της υγείας των εργαζομένων και τόσα άλλα δικαιολογήθηκαν στη βάση της υπεράσπισης του συλλογικού αγαθού της δημόσιας υγείας, έρχεται η κρυφή ΚΥΑ να ανατρέψει πλήρως κάθε τέτοιο σκεπτικό.
Κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι πολιτικές δεσμεύσεις προς τους διαφημιστές είχαν αναληφθεί προ covid-19. Από τον καιρό του Αριστοτέλη όμως είναι γνωστό ότι στοιχειώδης όρος δικαίου είναι η ανάλογη αντιμετώπιση ανάλογων καταστάσεων. Έτσι, καταπίπτει όλη η επιχειρηματολογία όχι μόνο των περιορισμών της πανδημίας αλλά ακόμη και του αντικαπνιστικού νόμου. Έχουν πια έλλειψη σεβασμού ακόμη και προς τις επιτυχίες τους;
Μετά από επταετή δικαστικό και κοινοβουλευτικό αγώνα, με συμμετοχή και αρκετών παραγόντων της ΝΔ, ξηλώθηκαν οι εν λόγω πινακίδες το 2009, εν χορδαίς και οργάνοις. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο νυν αντιπρόεδρος Π. Πικραμμένος, ως μέλος τότε του ΣτΕ, υποστήριξε τη Σύμβαση της Βιέννης βάσει της οποίας εκδόθηκαν και οι αποφάσεις για την απαγόρευση. Ωστόσο, μόνη εξαίρεση στον σημερινό παχυδερμισμό αποτελεί ο Περιφερειάρχης ιατρός κ. Γ. Πατούλης.
Όπως κατήγγειλε ο Σύλλογος “S.O.S. Tροχαία Εγκλήματα” πρόκειται για “ΚΥΑ προαναγγελθέντων θανάτων” που μαθεύτηκε κατευθείαν από το ΦΕΚ, γιατί ολοκληρώθηκε εν κρυπτώ και παραβύστω.
Αναλογιζόμενοι φαίνεται τα χαμένα κέρδη δεκαετίας, επιτρέπουν πλέον στις εταιρείες (ή εταιρεία;) να τοποθετήσουν διαφημιστικές πινακίδες ακόμη και σε δρόμους όπως η Κηφισίας και η Συγγρού, όπου η απόσπαση της προσοχής του οδηγού για ένα δευτερόλεπτο φθάνει και περισσεύει. Συμπτωματικά, στο πρόσφατο πακέτο “Πέτσα” μια εταιρία από αυτές χρηματοδοτήθηκε με 245.000 ευρώ!!! Όλα αυτά δε, διεξάγονται παραμονές του νέου ΚΟΚ, όπου σίγουρα θα προβλέπεται αύξηση προστίμων για τους Μουζίκους.
Φαντάζομαι για τον εσμό αρμοδίων και συναρμοδίων η προσβολή στη μνήμη των θυμάτων, η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου και η αισθητική ρύπανση αποτελούν ψιλά γράμματα αλλά τι γίνεται με το ΣτΕ και τις διεθνείς συμβάσεις; Οι ίδιοι άνθρωποι, όταν αναφέρονται στις αποφάσεις του ΣτΕ για το νόμο Παππά καταλαμβάνονται από ιερή αγανάκτηση. Εδώ πώς δικαιολογούν την αφλογιστία τους; Πρόκειται για τους ερίτιμους κκ Παπαθανάση, Μενδώνη, Λιβάνιο, Κεφαλογιάννη και Χατζηδάκη!
Άφησα τελευταίους τους δύο Ρεθυμνιώτες όχι μόνο γιατί στον Μινώταυρο του ΒΟΑΚ θα έχουν θρηνήσει και δικούς τους γνωστούς ούτε γιατί ως Κρητικοί γνωρίζουν τις παροιμίες με μελίτακες αλλά γιατί σαν χαρακτήρες γνωρίζουν και το αντίδοτο στην έπαρση, που λέει: “Όσος είσαι τόσος φαίνου και λιγάκι παρακάτω”
