Παναγιώτης Τζανετής
Η επετειακή χρήση των καταγγελιών του πραγματογνώμονα της Πυροσβεστικής, δυο χρόνια μετά τα γεγονότα, βασίζεται στην αρχή της «αναμνηστικής δόσης» των εμβολιασμών. Μια μικρή δόση, προγραμματισμένη την κατάλληλη στιγμή, προκαλεί ένα καταρράκτη αντιδράσεων δυσανάλογων προς το μέγεθος της δόσης αλλά ανάλογων του αρχικού γεγονότος. Δεν πρόκειται δηλαδή περί απλής υπενθύμισης.
Το αρχικό γεγονός έχει βαρύτητα που δεν αμφισβητείται. Αποκάλυψε επιχειρησιακές ανεπάρκειες, επικοινωνιακή διαχείριση παιδαριώδη και τον κυνισμό αρκετών υπευθύνων. Αντιθέτως, δεν αποκάλυψε την κλιματική αλλαγή, τη μνημονιακή αποδυνάμωση των υπηρεσιών επειγόντων, την αγωνία των λειτουργών στον πανικό, τις προσπάθειες υπηρεσιακής συγκάλυψης ούτε την πολιτική εκμετάλλευση. Δεν τα αποκάλυψε όλα αυτά, απλώς γιατί ήταν δεδομένα και αυτονόητα!Πολιτικά, η αξιοποίηση του γεγονότος υπήρξε ο καθοριστικός παράγοντας της αυτοδυναμίας. Ο λογαριασμός πήγε ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογημένα και σε συγκεκριμένα πρόσωπα μάλλον αυθαίρετα. Δικαστήρια και διοικητικές διώξεις συνεχίζονται με …. κάθε αντικειμενικότητα. Μια κασέτα με παράνομες καταγραφές εμφανίζεται άπαξ εβδομαδιαίως. Η δε άμεση εμπλοκή του κ. Πέτσα αλλά και του κ Μητσοτάκη εκ Βρυξελλών, δεν δείχνει παρά την αυθόρμητη αγανάκτηση τους.
Τι ακριβώς οδήγησε τώρα στην ανάγκη μιας προγραμματισμένης πολιτικής
τυμβωρυχίας και μάλιστα με διετή διαφορά φάσης; Το πρόσωπο του
συνταξιούχου κ Ματθαιόπουλου μάλλον δεν απασχολεί πλέον την πολιτική, ενώ
η πολιτική συγκυρία με τον Ερντογάν έξω από τη Ρόδο δεν θα έλεγε κανείς
πως είναι ιδανική. Δεν συζητώ για τους οικείους των 102 θυμάτων και την
θέση τους σε αυτό το προσχεδιασμένο ξύσιμο πληγών. Μια ευτελής μέθοδος,
πολυμεταχειρισμένη, για μικρά επιπλέον πολιτικά κέρδη φαντάζει κάπως
ασύμμετρη. Εκτός αν οι πιο φαντεζί παραστάσεις εξαντλήθηκαν.
Τύμβους
ορύσσει κανείς, δηλαδή ανασκάπτει τάφους για παράνομο κέρδος, συνήθως
στα πλαίσια αρχαιοκαπηλείας. Εδώ ποιο είναι το παράνομο κέρδος της
ελαφρώς μπαγιάτικης πολιτικής «αποκάλυψης»;
Ο ισχυρισμός ότι προσφάτως
ενημερώθηκε το καθεστώς είναι ακόμη πιο μπαγιάτικος. Ο τότε Αρχηγός
Στρατού (υπουργός σήμερα), ο τότε αρχηγός Αστυνομίας (ΓΓ Προ-Πο σήμερα),
ο προηγούμενος αρχηγός ΠΣ (αντιπεριφερειάρχης σήμερα), ο τότε
επικεφαλής του ΕΚΕΠΥ (ΕΚΑΒ σήμερα) -που δήλωνε ότι «νεκρός είναι μόνο
όποιος το έχει εξακριβώσει ιατροδικαστής» κι έλεγε στις 1.00 πμ στον
ΣΚΑΙ για δύο μόνο νεκρούς – κοσμούν όλοι τους σήμερα την κυβέρνηση
Μητσοτάκη. Αναμφίβολα, είχε καλύτερη ενημέρωση από τον Πρωθυπουργό
εκείνο το βράδυ ο κ Μητσοτάκης.
Ευτυχώς βέβαια υπήρχε ως
στρατηγική εφεδρεία ο κ Ματθαιόπουλος! Ένα από τα πιο κρίσιμα
διαστήματα του πολιτικού απολογισμού του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το έτος
που μεσολάβησε μεταξύ της καταστροφής και των εκλογών και σε αυτό
περιλαμβάνεται η πολιτική ευθύνη για την επιλογή Ματθαιόπουλου κι όχι
μόνον.
Μια ανίατη κατάσταση
Ίσως
να μην πρόκειται για τυμβωρυχία αλλά για χρόνια νεκροφιλία, μια μορφή
παραφιλίας πολύ ανθεκτική και δύσκολα θεραπεύσιμη. Επιδειξίες, εφαψίες,
ηδονοβλεψίες, κτηνοβάτες, κοπρολάγνοι, φετιχιστές και νεκρόφιλοι είναι
συχνά έρμαια της εμμονής τους. Οι ίδιοι δεν θεωρούν παθολογική την
συμπεριφορά τους και φθάνουν σε γιατρό συνήθως συνεπεία προβλημάτων με
το νόμο. Πολλές φορές τέτοιες συμπεριφορές ανθρώπων απασχόλησαν την
επικαιρότητα ενώ κάποτε και μεγάλα κίτρινα ΜΜΕ κινήθηκαν στα όρια του
φυσιολογικού (προβολή φωτογραφιών τεμαχισμένου πτώματος κά)
Πολιτικά
όμως η πρώτη τέτοια εργαλειοποίηση ήταν η διαβόητη πηγάδα του Μελιγαλά.
Εκεί μετά από τριήμερη σκληρή μάχη, που ακολούθησε το φευγιό των
κατακτητών, ο τόπος ήταν γεμάτος νεκρούς και των δύο παρατάξεων καθώς
και πλήθος νεκρών ζώων. Η επείγουσα χρήση ενός ξεροπήγαδου ως κοινού
μαζικού τάφου, αξιοποιήθηκε ως εκτέλεση αιχμαλώτων δια του πνιγμού τους
στην «πηγάδα».
Μετά τα Δεκεμβριανά, στην περιοχή της ΟΥΛΕΝ στο Γαλάτσι, υπήρξε παράσταση με εκσκαφές σειράς νεκρών από όλη την Αττική προς επίδειξη τους σε διεθνή διερευνητική αποστολή. Οι θάνατοι αυτοί αποδόθηκαν όλοι στην δράση της ΟΠΛΑ, ενώ όπως αποδείχθηκε σε πολλές περιπτώσεις ο θάνατος τους οφειλόταν σε άσχετους λόγους ή ακόμη χειρότερα οι νεκροί ανήκαν στην αντίπαλη, αριστερή παράταξη.
Αλλά και σε συνθήκες μεταπολίτευσης η αλίευση ευτελών πολιτικών κερδών από θανάτους δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Τα πρωτοσέλιδα και τα ρεπορτάζ δείχνουν το τι επιχειρήθηκε να στηθεί σε βάρος του Ανδρ. Παπανδρέου το 1987 με τον φονικό καύσωνα εκείνης της εποχής, που είχε ακόμη μεγαλύτερο αριθμό νεκρών. Δεν αποτελεί σύμπτωση η χρήση παρόμοιων μεθόδων παρότι στην πρώτη περίπτωση, του πατρός, επέτυχαν τελικώς μάλλον το αντίθετο του επιδιωκομένου.
Από την Αντιγόνη οι άριστοι το μόνο χορικό που συγκράτησαν είναι το
«έρως ανίκατε μάχαν» κι αυτό χάριν της Βουγιουκλάκη. Κρίμα τόσοι
σπουδαγμένοι και τόσοι μετεγγραφέντες μαιτρ της επικοινωνίας να
κοπιάρουν το παρελθόν της Οικογένειας και μάλιστα εφ’ όλης της ύλης.
Εκτός πια κι αν αποτελεί χούι αυτής της παράταξης το πολιτικό παιγνίδι
με τους νεκρούς, γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή των ανθρώπων και έπειτα το
χούι τους.
