Είσαι σκέτο παρακράτος…

Σε αυτή την περίπτωση, εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα θα πρέπει να οριστεί ο πρώτος βουλευτής Επικρατείας, ο κ. Βασίλης Βασιλικός. Και να καλέσει κι όσους συνεργάστηκαν στο «Ζ», τον κ. Γαβρά, τον κ. Θεοδωράκη, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν, που έπαιξε τον κ. Σαρτζετάκη για να κάνουν μια ωραία συζήτηση επί της εννοίας αυτής. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, στους καταγγέλλοντες το παρακράτος περιλαμβανόταν και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, της Ένωσης Κέντρου.

Η ωραία συζήτηση εντός θα μπορούσε να αρχίσει και να τελειώσει στο απλοϊκό: «ΚΟΙΤΑ ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ!» κι απ’ έξω να αντηχεί το εύηχο σύνθημα: «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Θα ήταν κάτι τέτοιο, άραγε, επίκαιρο ή ρετρό; Νομίζω ότι θα ήταν απλώς ανθυγιεινό για την δημοκρατία. Ισχύει πάντα ο κανόνας: «Κοίτα τι λέει κι όχι ποιος το λέει» Στο φινάλε – φινάλε κι ο Πρωθυπουργός υπήρξε ο νεότερος πολιτικός εξόριστος…

Μια πτυχή της χρήσιμης ιστορικής αναδρομής είναι το πώς σε μια τόσο προφανή υπόθεση «τρικύκλου», όπως η υπόθεση Λαμπράκη έγινε τελικώς τέτοιο μπέρδεμα. Πώς βρέθηκαν δηλαδή εκτός φυλακής, ως αδίκως καταδιωχθέντες, οι εγκληματίες Κοτζαμάνης – Εμμανουηλίδης και εντός της φυλακής οι «άδικοι» διώκτες με πρώτο και καλύτερο τον μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ανακριτή κύριο Χρήστο Σαρτζετάκη. Την στιγμή μάλιστα που οι τότε «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν διέθεταν και το λέγειν του Αδώνιδος, που επιφυλάσσει παρόμοια τύχη στην κα Τουλουπάκη.

Άρνηση και προβολή

Δεν ξέρω, αν η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα αλλά ξέρω για τους ευρύτατα χρησιμοποιούμενους ψυχολογικούς μηχανισμούς της άρνησης (denial) και της προβολής (projection). Κάποιος αρνείται να συνειδητοποιήσει τις απειλητικές συνέπειες μιας «νόσου» προτάσσοντας το αίσθημα του, ότι «αυτός δεν νιώθει καθόλου ασθενής». Και εμμένει ότι δεν τρέχει τίποτα.

Το δεύτερο είναι ακόμη χειρότερο, αφού κάποιος αποδίδει στον απέναντι (προβάλλει) τα κίνητρα από τα οποία ο ίδιος διέπεται. Για παράδειγμα αποδίδει την επιθετικότητα του στο ότι… οι άλλοι του επιτίθενται. Μπορεί, άραγε, και μια ολόκληρη παράταξη,να επιστρατεύει τέτοιους μηχανισμούς; Άρνηση (του σκανδάλου Novartis) και προβολή (συνωμοσία Παπαγγελόπουλου);

Για πολλούς νεότερους, η αλληλουχία 63-65-67-74 ίσως να θυμίζει λαχείο. Οι παλιότεροι όμως δεν δικαιούνται να επαναλάβουν τέτοιες συμπεριφορές. Η σταδιακή διολίσθηση από την δολοφονία, στην αποστασία και από εκεί στην Χούντα δημιούργησε τελικώς μια ευρυχωρία για ηρωικά θύματα από όλο το πολιτικό φάσμα. Τους αριστερούς βουλευτές Λαμπράκη, Τσαρουχά έμελλε να ακολουθήσουν οι κεντρώοι Μανδηλαράς, Παναγούλης αλλά παρ’ ολίγο και oι βασιλικοί αξιωματικοί Μουστακλής, Πνευματικός.

Πώς μια δράκα ανθρώπων, έμμισθων ξένων υπηρεσιών από νεαράς ηλικίας, έπιασαν στον ύπνο μια ολόκληρη κοινωνία, του ιδίου του Άνακτος περιλαμβανομένου; Μπορεί να κληθεί κι αυτός στην ωραία συζήτηση, ως παράπλευρη απώλεια, γιατί ο τότε πρωθυπουργός του, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, δεν είναι πια στη ζωή. Τι έκαναν όλοι αυτοί στη διαδρομή προς την εκτροπή, κοιμόταν;

Το σύστημα τρέμει τις παρομοιώσεις του σήμερα με τον Ανδρέα, για προφανείς λόγους. Ο κ Τσοβόλας, ακόμη και χωρίς να το θέλει, προκαλεί συνειρμούς. Πόσο μάλλον που το θέλει! Ωστόσο η μεγάλη ομοιότητα με τον Ανδρέα είναι άλλη. Είναι η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, που χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο από τους χουντικούς αλλά πολύ ευρύτερα. Το «παραμυθάκι», ότι τάχα κινδυνεύει η δημοκρατία από τον Ανδρέα και στο βάθος από την ΕΔΑ, πλάστηκε για τακτικές ανάγκες πολιτικής δημαγωγίας της ΕΡΕ. Πονηρά, κατάπιναν την κάμηλο του ΙΔΕΑ και διύλιζαν τον κώνωπα του ΑΣΠΙΔΑ όμως πάντα παίζει κι ο αντίπαλος κι αυτό είναι ένα πρόβλημα! Αξιοποιήθηκε το παραμυθάκι για να νομιμοποιήσει και να διευκολύνει όλα τα στάδια της εκτροπής. Την οποία πλήρωσαν αργότερα και οι πλείστοι όσων την διευκόλυναν αφελώς.
Άνθρωποι έντιμοι, δημοκράτες, μορφωμένοι στην Νομική της Χαιδελβέργης όπως ο Παναγ. Κανελλόπουλος από τα σπλάχνα της δεξιάς (ανιψιός του εκτελεσμένου Γούναρη) αλλά και ο Τσάτσος από τους φιλελευθέρους (της οδού Κυδαθηναίων), καταχέριασαν δημοσίως τον αδελφικό τους φίλο Γ. Θεοτοκά, όταν κατά την Αποστασία τους έθεσε προ των ευθυνών τους και προειδοποιούσε για την εκτροπή. Δεν πρόλαβε να δει την επιβεβαίωση του, παρότι αυτή δεν άργησε πολύ. Η χρήση που έκαναν της τότε «απειλής» ακόμη κι αν σε κάποια σημεία υπήρξαν μεμπτές συμπεριφορές χαμηλόβαθμων αξιωματικών, σήμερα διαβάζεται στην Κερύνεια. Μετά τον Απρίλη ο Σεφέρης (γαμπρός του Κ. Τσάτσου) προειδοποίησε αλλά όχι εγκαίρως , όπως λέγεται. Το παιγνίδι είχε ήδη κριθεί.

Ο κ. Φλωρίδης και ο νέος ΑΣΠΙΔΑ

Είναι ενδεικτικό ότι σήμερα άνθρωποι πρόθυμοι να θυσιάσουν την διαδρομή τους προκειμένου να επανέλθουν, αναγκάζονται να παρουσιάσουν μια θεμελίωση της πράξης τους επικαλούμενοι κινδύνους αναλόγου μεγέθους του ανοσιουργήματος στο οποίο σκοπεύουν να προβούν. Παρά την στρεψοδικία τους, δείχνουν ότι έχουν ακόμη ενοχές.

Είναι βέβαια παράδοξο ο κ Φλωρίδης, που έκανε καριέρα υπό το σύνθημα: «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία!» να θεμελιώνει την εκτίμηση περί απειλής λέγοντας ότι επί ΣΥΡΙΖΑ: «η απόπειρα κατάλυσης του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος ήταν διαρκής… Αυτή η βαθύτατα αντιδημοκρατική αντίληψη, συμπυκνώθηκε στη φράση έχουμε την κυβέρνηση, αλλά δεν έχουμε την εξουσία».

Επαίρεται ακόμη και για κάποια φανταστική θεσμική άμυνα που εμπόδισε «και το άλλο δόγμα των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αν δεν βάλουμε φυλακή κάποιους, εκλογές δεν κερδίζονται. Αλλά φυλακή βάζει μόνο η Δικαιοσύνη και αυτή δεν υποτάχθηκε». Έχει Πολυζωίδη και Τερτσέτη το αφήγημα ωστόσο παραλείπει, ότι και αυτό το «στοιχείο» υπήρξε προϊόν παράνομης υποκλοπής, μιας εσωτερικής συζήτησης κόμματος και μάλιστα κυβερνώντος.

Επίσης, ως έμπειρος πολιτικός γνωρίζει τη ρήση «υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται» Είμαι πρόθυμος να αποδοκιμάσω μαζί του μεγαλοστομίες του πρώτου τύπου αλλά εντελώς απρόθυμος να μην υποβάλω τα λεγόμενα του περί θεσμικής εκτροπής στην βάσανο της δεύτερης φράσης, δηλαδή τα έργα.

Ιδιαιτέρως όταν γύρω βοούν τα έργα όσων σπεύδει να υπηρετήσει και όταν η ιστορία διδάσκει πως η δημοκρατία δεν απειλήθηκε από κομπορρημονούντες αλλά από σιωπούντες.

Τα άλλα που γράφει με το νέο «Γουδή», το τάχα «επαπειλούμενο» πραξικόπημα του Καμμένου και «να οδηγήσει την χώρα στο χάος και τον εμφύλιο, από τον οποίο τρέφεται διαχρονικά η ελληνική αριστερά» είναι αδωνισμοί που γράφονται επίσης για να υποστηρίξουν το καταληκτικό συμπέρασμα: «…η Δημοκρατία μας αποδείχτηκε ισχυρή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κινδύνευσε. Γι’ αυτό και η υπεράσπισή της από όλους μας, παραμένει βασικό μας καθήκον».

Σπεύσατε, λοιπόν, γενναίοι στους (νέο)δημοκρατικούς προμαχώνες αλλά προσέξτε μήπως τα πονηρά σας λόγια χρησιμεύσουν σε άλλους ακόμη πιο πονηρούς.!