Τι(ς) πταίει;

Σχολιάζει ο Στέφανος Καραμούτσιος


Σήμερα θέλω να σας μεταφέρω μια εικόνα που είδα πριν από μια δυο -μέρες σε κεντρικό δρόμο των Ιωαννίνων. Περπατούσα μεσημέρι με κάποια δυσκολία, αφού η καραντίνα είχε τις επιπτώσεις της στη φυσική μου κατάσταση, στην οδό Πυρσινέλλα, όταν το μάτι μου έπεσε στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου ανέβαιναν  δυο γνωστές φιγούρες των Ιωαννίνων, περασμένης ηλικίας, που φορούσαν βερμούδες και ήταν βιαστικοί.
Ομολογώ πως ένιωσα τύψεις, συγκρίνοντας τη φρεσκάδα των κυρίων που από την εμφάνισή τους δεν πρέπει να μου υπολείπονταν και πολύ στην ηλικία.
Δεν θα έδινα περισσότερο προσοχή, αν δεν μου κινούσαν την περιέργεια αυτά που κρατούσαν οι κύριοι περασμένης ηλικίας στα χέρια τους.
Ήταν μερικά πανό που δεν διέκρινες τι ακριβώς έγραφαν, οπότε αυτό μου κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον και τότε διαπίστωσα ότι απέναντί μου είχα τον Χρήστο Μαντά, πρώην Γραμματέα της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και ύστερα κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο και νυν μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο στην Ήπειρο της κομματικής διεύρυνσης του κόμματος, που συνοδευόταν από  ένα άλλο  στέλεχος της Νομαρχιακής του ΣΥΡΙΖΑ.
Το θέαμα, αν και ασυνήθιστο δεν ήταν καθόλου προς ψόγον, αντίθετα ήταν προς έπαινον, αφού αποδείκνυε την παγκοίνως αναγνωρισμένη αγωνιστικότητα του Χρήστου Μαντά, που μη έχοντας καθόλου μικροαστικά κατάλοιπα, αυτός ένας πανεπιστημιακός γιατρός και ανώτατο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν υποτιμούσε κανένα τρόπο κομματικής δουλειάς δείχνοντας πώς θα έπρεπε να είναι οι καλοί κομουνιστές.
Γυρίζοντας σπίτι και ανοίγοντας τον υπολογιστή είδα την ανάρτηση του Χρήστου Μαντά στο face book, που με ύφος πανηγυρικό είχε ανεβάσει μερικές εικόνες από κρεμασμένα πανό σε διάφορα σημεία της πόλης που προέτρεπαν τους πολίτες να στηρίζουν τις μικρές επιχειρήσεις.
Αν δεν έμενα στα Γιάννενα και δεν ήξερα καταστάσεις και πραγματικότητες, θα έπρεπε να ήμουν πολύ ικανοποιημένος που στο κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, το κόμμα του 33% , στα Γιάννενα το ποσοστό πιο ψηλό, τα στελέχη του δεν φείδονταν τρόπων και πρακτικών για να προωθήσουν την πολιτική του κόμματος.

Κάθισα στο γραφείο μου, συζητώντας με το δαιμόνιο του Απόκαυκου. Αμείλικτα ήταν τα ερωτήματα που μου έθετε:

-Σε ένα κόμμα του 33%  αυτός άραγε, είναι ο ρόλος του Χρήστου Μαντά, να τρέχει καταμεσήμερα και να ανεβάζει πανό ή να κολλά αφίσες ή πρέπει να συντονίζει και να καθοδηγεί τις κομματικές οργανώσεις, αξιοποιώντας τις πολιτικές και ιδεολογικές του δυνατότητες που δεν τις αμφισβητεί κανένας;
-Αν αναλογιστούμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές ήταν νέοι άνθρωποι, αλήθεια πόσοι από αυτούς είναι οργανωμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αναλάβουν αυτοί το έργο που κάνει σήμερα με υπερηφάνεια και αγωνιστικό σθένος ο Χρήστος Μαντάς;
-Τι φταίει που οι νέοι άνθρωποι αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών δεν πατούν στα κόμματα, ιδίως της Αριστεράς, τα οποία θυμίζουν ΚΑΠΗ;
-Γιατί τα στελέχη της Αριστεράς, όπως ο συμπαθέστατος Μαντάς έχουν μείνει στην εποχή της δεκαετίας του 70 στον τρόπο που επικοινωνούν την πολιτική του κόμματος και δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τις σύγχρονες δυνατότητες;
– Άραγε, με την Αυγή, το Λεφτ και το Κόκκινο και με παρωχημένες μεθόδους θα επικοινωνήσουν σήμερα την πολιτική του κόμματος κρατώντας άμυνα και ξορκίζοντας την υπεροπλία του αντιπάλου;
-Αυτό το τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας μήπως αντανακλά βαθύτερα προβλήματα, που έχουν σχέση με τον τρόπο που διαπαιδαγωγήθηκαν πολιτικά τα στελέχη που κρατούν σφιχτά τους μηχανισμούς του κόμματος και προτιμούν να κολλούν αφίσες και να ανεβάζουν πανό οι ίδιοι αυτοϊκανοποιούμενοι, αντί να ανοιχτούν στην κοινωνία και να αναδιανείμουν ρόλους και καθήκοντα, αφήνοντας το συγκεντρωτισμό και εμπιστευόμενοι και άλλους;

Συμπέρασμα:

Όχι στον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα δεν είναι ο Χρήστος Μαντάς αλλά οι Μαντάδες με όποιο όνομα και αν εμφανίζονται και αυτοί διατρέχουν όλο το φάσμα του κόμματος.
Προς επίρρωση του συμπεράσματος αυτού με λύπη αποκαλύπτω ότι σε αυτοδιοικητική παράταξη στα Γιάννενα, που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, πέρα από τη λίστα των μελών της παράταξης που επικοινωνούν μεταξύ τους διαδικτυακά υπάρχει και μια στενότερη λίστα ολιγάριθμων μελών, που δεν ξέρω τι θεωρούν τους εαυτούς τους…
Πέρα από την έλλειψη σεβασμού στα άλλα μέλη, που τα θεωρούν δεύτερης κατηγορίας, το γεγονός αυτό δείχνει ανάγλυφα μια αρρωστημένη νοοτροπία, που είναι ανίατη.
Και αν αυτό συμβαίνει σε παράταξη μαζικού χώρου, σκεφτείτε τι συμβαίνει στο κόμμα!
Πραγματική ΑΣΦΥΞΙΑ.

Αυτά και ο νοών, νοείτω… 
Καλημέρα σας!