γράφει ο Π.Α. Τζανετής
Με
την καραντίνα οι ευκαιρίες διασκέδασης περιορίσθηκαν αισθητά. Καμιά
ταινία της Finos Films του εξήντα, επιτραπέζια παιγνίδια με τα παιδιά,
δημιουργικά εγχειρήματα μαγειρικής … α, και τα επικοινωνιακά τρικάκια
τινων. Οι άνθρωποι κάνουν ότι μπορούν για να σκάσει λίγο το χείλι μας.
Κινούνται στις καλύτερες παραδόσεις πικρού χιούμορ του Mr Bean, του
Benny Hill και των Monty Pythons.
Τα έμπειρα πρόσωπα βέβαια
αποσύρονται. Γιατί ο νέοπας Χαρδαλιάς κι όχι ο πολύπειρος κ Μιχάλης
Χρυσοχοίδης; Παρομοίως κι άλλοι μετρ της επικοινωνίας όπως ο κ
Θεοδωρικάκος ή ο πολυπράγμων κ Γεραπετρίτης κα. Τελευταία και ο κ. Β.
Κικίλιας διακριτικά αποσύρθηκε υπέρ του υφυπουργού του.
Θυμάμαι
πάντα έναν πεπειραμένο πολιτευτή να συμβουλεύει ένα νεώτερο ομότεχνο
του στην έξοδο ενός γηπέδου (θύρα επισήμων). Η ομάδα τους μόλις είχε
φάει σε διεθνή αγώνα μια τριάρα και στην έξοδο περίμεναν οι κάμερες. Ο
νεοσσός κινήθηκε προς αυτές σαν το σκυλάκι του Παβλόφ, οπότε ο παλιός τον
έπιασε από το μπράτσο και του είπε: «Δεν ταυτίζουμε ποτέ την εικόνα μας
με δυσάρεστες καταστάσεις». Παρότι καμία αιτιολογική σχέση δεν μπορούσε
να τεκμηριωθεί μεταξύ τριάρας και πολιτευτή, αυτό καμία σημασία δεν
είχε! Πόσο μάλλον με τραγικές καταστάσεις δεκάδων, εκατοντάδων, χιλιάδων
ή μυριάδων νεκρών. Ένας παλιός θα το ήξερε και στο Μάτι …
Αυτονόητη
επίσης είναι η ανάγκη φρέσκων προσώπων που να μη προκαλούν αντιδράσεις
γιατί δεν προμηθεύτηκαν εγκαίρως μάσκες & γάντια, για τις προσλήψεις
που ανέβαλαν, για τις κλίνες ΜΕΘ που δεν στελέχωσαν, για το τηλέφωνο
του ΕΟΔΥ, γιατί έμεινε ανεξέλεγκτος ο μαυραγοριτισμός, γιατί καθυστερούν
ακόμη μέτρα προφανή όπως με τις εκκλησίες, την απαγόρευση της
κυκλοφορίας , την αποσυμφόρηση των hot spots κοκ. Για όσους τυχόν δεν το
ξέρουν ο COVID – 19 λέγεται έτσι γιατί έγινε διάσημος το 2019 και ήδη
κοντεύουμε στην Πρωταπριλιά! Οι φρέσκοι ωστόσο είναι ενθουσιώδεις,
θρασείς & αναλώσιμοι.
****
Στο τοπίο αυτό υπάρχουν
δύο εξαιρέσεις. Η πρώτη είναι η προβαλλόμενη εικόνα του Πρωθυπουργού. Οι
μεγαλαυχίες από παπαγαλάκια και υπαξιωματικούς υπήρχαν και προ
επιδημίας, με πιο χαρακτηριστικά τα περί Βενιζέλου. Αυτό από κάποιους
βιαστικούς έφθασε ήδη σε Τσώρτσιλ και τώρα πάει για Σούπερμαν. Ωστόσο
είμαστε ακόμη στον πρόλογο και αν όλα αυτά πέφτουν τώρα στο τραπέζι, τι
απομένει για την συνέχεια;
Πιθανότατα οι υπερβολές των υμνητών
δεν εκφράζουν τον Πρωθυπουργό που έχει επίγνωση όσων έπονται και δέχεται
υπηρεσίες επικοινωνίας από τους πιο καλοπληρωμένους. Η εικόνα που αυτός
προβάλλει είναι του Πατερούλη, που συνδυάζει την στοργή και την
αυστηρότητα. Πολιτικά αυτό ονομάζεται πατερναλισμός και επιστρατεύεται
σε τέτοιες περιπτώσεις. Χαρακτηριστική είναι η πολυήμερος σκηνοθεσία που
θα οδηγήσει τον αγανακτισμένο με τον ανώριμο λαό του, υποτίθεται, στο
προαποφασισμένο μέτρο της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Στην Ελλάδα ο
πατερναλισμός ως λαϊκή επιθυμία δεν αποτελεί κάτι νέο.
Από τότε
που ο Μαυροκορδάτος διακωμώδησε τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού
πνεύματος, θέτοντας τες στην υπηρεσία των κοτζαμπάσηδων, γεννήθηκε ο
μύθος του λεβέντη που θα βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του για να μην
εκμεταλλεύονται τον απλό λαό. Πρόκειται για το κωλοκοτρωνέικο μοντέλο
του Ρωσικού κόμματος, ότι χρειαζόμαστε ένα Τσάρο –πατερούλη κι όχι
συντάγματα, κοινοβούλια και τα τοιαύτα που είναι εξόχως προσχηματικά.
Επί δύο αιώνες το αίτημα αυτό υποτροπιάζει, ιδιαίτερα μετά από τις
μεγάλες αποτυχίες εκσυγχρονιστικών εγχειρημάτων. Ας πετύχει όμως και
χάρισμα του και το στέμμα.
***
Η δεύτερη εξαίρεση είναι ο
καθ. Σωτήριος Τσιόδρας. Πέραν των θρησκευτικών πεποιθήσεων του, που
κατέστησαν διάσημες, είναι η φυσιογνωμία του και ο λόγος του που
ταιριάζουν στις στιγμές. Κι όσοι τυχαίνει να τον έχουν γνωρίσει στα
Επείγοντα του Αττικού ή στα γήπεδα μπάσκετ της Α’ ΕΣΚΑ, γνωρίζουν ότι
τίποτε το επίπλαστο δεν υπάρχει. Εξάλλου ο ανακριτικός φακός της κάμερας
υπό αυτές τις συνθήκες θα το είχε αναδείξει όπως με τόσους άλλους.
Δεν
αναφέρθηκα στην επιστημονική του αξία όχι γιατί αμφισβητείται αλλά
γιατί δεν σχετίζεται. Για να είσαι εκπρόσωπος τύπου δεν χρειάζεται να
είσαι ειδήμων. Είναι σαν να λες ότι ο Γιάννης Διακογιάννης έπρεπε να
έχει δυνατό σουτ για να είναι καλός στο ρόλο του. Άσχετο! Σε μια άλλη
περίπτωση κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα του Τηλέμαχου Χυτήρη, όταν οι
ανακοινώσεις των εκεί κορυφαίων επιστημόνων οδήγησαν σε λοιδωρίες
(άφθονη διούρηση κλπ).
Ποιο είναι, άραγε, το κίνητρο του
διακεκριμένου επιστήμονα για αυτή την εθελοθυσία; Σίγουρα όχι αυτό της
πολιτικής μετεγγραφής. Ανθρωπιστικό και πατριωτικό καθήκον τον οδήγησαν
να κατασκηνώσει στην Αριστοτέλους, αυτόν έναν άνθρωπο της μάχης. Αν και
το Υπουργείο αυτό το γνωρίζει πολύ καλά, αφού υπήρξε επί πενταετία στενός
συνεργάτης του κ Ανδρ. Ξανθού, σε συνθήκες μάλιστα κάθαρσης του
ΚΕΕΛΠΝΟ.
Μιλώ για θυσία όχι λόγω νοσταλγίας της Μονάδας ειδικών
Λοιμώξεων του 5ου ορόφου αλλά λόγω της παράδοξης αναστροφής των ημερών.
Αντί να είναι πίσω από την κάμερα και υποβολεύς των ανακοινώσεων είναι
μπροστά και άλλοι επιχειρούν να του κάνουν τον υποβολέα. Με το κίνδυνο
στο τέλος να σταυρωθεί για να πάρει πάνω του τις αβυσσαλέες αμαρτίες του
συστήματος.
Ενός συστήματος που κρύβεται πίσω του και προσπαθεί
να τον κάνει προφυλακτήρα του. Με τον κ. Πέτσα να διατηρεί ακόμη το
προνόμιο για εξυπνάδες συνοικιακού καφενείου μέσα στην θύελλα. Εκφράζουν
βέβαια σε όλους τους τόνους το θαυμασμό τους αλλά και τον αυτοθαυμασμό
τους για το «εύρημα». Ας είναι. Όταν περάσει η μπόρα ας μας εξηγήσουν
γιατί δεν έκαναν αυτόν Πρόεδρο του ΕΟΔΥ και άλλους παρόμοιους σε όλο τον
τομέα της Υγείας αλλά γέμισαν το κόσμο με άσχετους. Βέβαια και κάποιοι
προκάτοχοι υπουργοποίησαν στο παρελθόν τον καθ Ηλία Μόσσιαλο αλλά κι
αυτοί υπουργό Τύπου τον έκαναν…
