γράφει ο συγγενής
Κοιτάζω τον Μητσοτάκη των 72 seconds με τον πιστό Αυγενάκη του.
Ακούω τις αλληλοδιαψευδόμενες δηλώσεις του Ν. Παναγιωτόπουλου των ανέμων & του Ν. Δένδια, του αποσυνάγωγου του Βερολίνου, που θα στείλει ωστόσο ελληνικό στρατό στη Λιβύη.
Σκέφτομαι στο μεταναστευτικό την ανεπανάληπτη 7μηνη αστειότητα του γύρω – γύρω όλοι και στην μέση ο Μηταράκης. Συγκρίνεται μόνο με το ευφάνταστο παίγνιο της πενταπλής αλλαγής ονομάτων στο ΠΑΣΟΚ αλλά εκεί δεν είχε άρρωστα παιδιά στις λάσπες.
Ξυπνάω από τον οργίλο Άδωνη στα πρωινάδικα και αντικρίζω τις οικονομικές επιτυχίες που πέφτουν πια σαν το χαλάζι. Ακολουθεί Σταϊκούρας με θρήνους για τις τράπεζες και οργή για τους στρατηγικούς κακοπληρωτές της Α΄ κατοικίας.
Θαυμάζω τον κ. Βρούτση να υπερασπίζεται ως νέος Σπάρτακος τα εργασιακά δικαιώματα, την κ. Κεραμέως των κολλεγίων να διδάσκει φιλελευθέρως την μια ιστορία & την άλλη θρησκευτικά, τον κ. Κικίλια να αποτελειώνει το ΕΣΥ χαμογελαστός και γλυκανάλατος.
Ενθυμούμαι αμυδρώς τον κ. Πλακιωτάκη της Σαμοθράκης, τον κ. Καραμανλή της Βενιζέλου, τον κ. Θεοχάρη της Thomas Cook, την κ. Μενδώνη του Joker και τον κ. Βορίδη της βασιλόπιτας.
Προσδοκώ εν τέλει την σωτηρία του έθνους μόνο από τις ατσαλάκωτες μεταγραφές των κκ. Ιεραπετρίτη- Θεοδωρικάκου – Χρυσοχοίδη – Πιερρακάκη αν και κάπως φέρνουν στην μνήμη ατσαλάκωτες μορφές των επιτελών μιας άλλης εποχής (Παμπούκη – Γερουλάνο – Δρούτσα & Μπιρμπίλη). Έμοιαζαν κι εκείνοι παντοδύναμοι όσο κρατούσαν οι δοξολογίες αλλά ελάχιστα επηρέασαν τα πράγματα όταν ήρθε η ώρα του «κινήματος της καλτσοδέτας».
Εν ολίγοις, όσοι ψήφισαν τον Ιούλιο τον πρωτεύσαντα, είναι τυχεροί που υπάρχει η κα Δόμνα Μιχαηλίδου και σώζει την κυβερνητική εικόνα. Κατανοητή είναι η δυσκολία τους να παραδεχθούν τόσο γρήγορα ότι … έμπλεξαν. Το χαμόγελο πάγωσε και η παρατεινόμενη δημοσκοπική αισιοδοξία δεν πείθει καθόλου. Περιμένουν ακόμη μήπως πρόκειται για κάποια παρεξήγηση, μήπως κάτι άλλο ήθελε να πει ο ποιητής κι αυτοί δεν το κατάλαβαν. Όμως έχουν πια ένα σφίξιμο που όσο πάει και χειροτερεύει.
«Καλά ξέτελα» που λένε και στην Κρήτη!
…………………………………………………………………………
Κι ενώ νοιώθω τυχερός που δεν είμαι δεξιός κοψοχέρης, και μάλιστα τόσο προώρως, ακούω ξάφνου μια χλαπαταγή. Ένα πολιτικό στέλεχος τα πήρε άσχημα, λέει, με τον κ Γ. Λακόπουλο και το «ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ». Θα είναι σκέφτηκα ο συνήθης Μπογδάνος που θέλει να φιμώσει κάθε κριτική φωνή. Αμ δε …
Αμέσως μετά διαβάζω ότι μέσα στον χαμό ατομικών δικαιωμάτων & εθνικών δικαίων, οι ηγέτες είναι αποφασισμένοι να στήσουν κάλπες για το ονοματολογικό (όχι της Βορείου Μακεδονίας αλλά του δευτέρου συνθετικού). Όπως σφαζόταν κάποτε με το ΚΚΕ εξωτερικού & το ΚΚΕ εσωτερικού, έτσι και τώρα. Φρέσκα κουλούρια ….
Μαθαίνω επίσης ότι σε όποιον κακομοίρη ακούσει τον Τσίπρα και πάει για να διευρυνθεί, να μετασχηματιστεί, να αναβαπτιστεί και τέλος πάντων να συριζοποιηθεί του ζητάνε πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων και τον υποβάλουν σε ανάκριση τρίτου βαθμού. Σε λίγο θα υποδέχονται τους τέως πασόκους με ανοιχτές αγκάλες αλλά και με τις άσπρες στολές του covid 19. Μη τυχόν και κολλήσουν τίποτε. Άστους να τους πάρει ο άλλος να πάει στο διάολο…
Όποιος επέβαλε την απλή αναλογική λογικά θεωρεί κορυφαίο το ζήτημα της συνεργασίας, ιδιαίτερα αν πιστεύει ότι σήμερα ενεδρεύουν θανάσιμοι κίνδυνοι. Οι προγραμματικές συγκλίσεις και το πνεύμα ειλικρινούς διάθεσης προς τους δυνητικούς κεντροαριστερούς συμμάχους φαίνεται λοιπόν απαραίτητο όσο ποτέ. Όμως τι μαρτυρά για την ειλικρίνεια τέτοιων προτάσεων συνεργασίας, το ότι ταυτοχρόνως εγκαλούνται ακόμη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ με «λοιμώδη» προέλευση ως υποδεέστερα;
Και το πιο ωραίο, εκπονήθηκε λέει ένας οδηγός ομόφωνης αυτοκριτικής από τους τρεις δημογέροντες. Αν δούμε ότι μετά από τόσες θορυβώδεις διασπάσεις (Αλαβάνο & Λαφαζάνη, Ζωή & Βαρουφάκη, διαζύγιο με τους ΑνΕλ & αποστασιοποίηση του Κοτζιά) να ομοφωνεί βελούδινα η Κεντρική Επιτροπή των Λαζάρων για τα αίτια της βλάβης, τι να συμπεράνουμε; Μια τέτοια πολυσέλιδος ομοφωνία θα σημάνει απλώς ότι επιτεύχθηκε ήδη η μοιρασιά.
Γιατί χρειαζόταν άραγε τόση φασαρία;
……………………………………………………………………………
Ο δεξιός κοψοχέρης κοιτάει με νόημα στο αριστερό χέρι του απέναντι και «του τρέχουνε τα σάλια». Αναζητά και πάλι την σωτηρία στην αβελτηρία του αντίπαλου και στις ασκήσεις αριθμητικής που δεν μπορεί να λύσει. Όσο εκείνος πολεμά να καταλάβει, αν ήταν μεγαλύτερο το καθαρό 24% των Ευρωεκλογών ή το 32% του Ιουλίου που επέφερε μόνος του ο Τσίπρας, όσο νοσταλγεί τον οικογενειακό ΣΥΡΙΖΑ του 3% κι όχι το πολύβουο 62% του δημοψηφίσματος, ακόμη υπάρχει ελπίς.
Από την άλλη, ατενίζοντας την εικόνα των 220 ημερών της κυβερνητικής φαιδρότητας, γεννάται εξ αντιτυπίας ένα πικρό ερώτημα:
Όσοι κατάφεραν να χάσουν από τέτοιους αντιπάλους με 8,5%, πόσο λογικό είναι να μακροημερεύσουν στα αξιώματα; Δεν είπα να μην ασχοληθούν ξανά με την πολιτική ούτε να κάνουν χαρακίρι, θα ήταν υπερβολικό & απάνθρωπο! Θα μπορούσαν όμως να αποσυρθούν για μια τετραετία στο Άγιο Όρος σε νηστεία & προσευχή. Και αναστοχασμό, όπως θα έλεγε και ο Κούλης!
