Το ΓΗΡΑΣ & το ΒΟΥΛΚΑΝΙΖΑΤΕΡ
γράφει ο συγγενής
Δεν
της πάει καθόλου της ΝΔ αυτή η περιοχή! Ποιος δεν θυμάται την έμπνευση
του μακαρίτη Μιλτιάδη Έβερτ να απαντήσει στις ιαχές των οπαδών του
«Έβερτ-Έβερτ!» με το αμίμητο «Καρδίτσα-Καρδίτσα!», που έγινε viral κατά
την προεκλογική περίοδο της πρώτης νίκης του Κ. Σημίτη. Εγώ πάντως το
θυμήθηκα με την ιστορία του 80χρονου γυμνασιάρχη κ Πατέρα, που φαίνεται
να είχε μια κάποια πολιτική εμμονή με τα νοσοκομεία, η οποία φαίνεται
ότι θα παραμείνει για πάντα ανικανοποίητη. Κρίμα, γιατί πήγε στην βρύση
και νερό δεν ήπιε!
Λένε ότι το πιο εύκολο κυνήγι είναι εκείνο
του αποδιοπομπαίου τράγου, κι ακόμη καλύτερα αν αυτός τυγχάνει
ηλικιωμένος! Από τον λόχο των 112 «αρίστων» διοικητών διετάχθη να
παραιτηθεί μόνο ο ηλικιωμένος τ. γυμνασιάρχης. Πώς αλήθεια παραιτήθηκε
από κάπου που δεν είχε ακόμη καν διοριστεί, δεδομένου ότι δεν είχε
εκδοθεί το ΦΕΚ του; Στην πραγματικότητα απλώς ο κ. Υπουργός ή μάλλον ο
κ. Πρωθυπουργός άλλαξε γνώμη αλλά επικοινωνιακά αυτό δεν γράφει και πολύ
καλά, Οπότε επελέγη να παρουσιαστεί ως μια πράξη αυτοθυσίας που απλώς
έγινε αποδεκτή. Κι ο πικραμένος συνταξιούχος και παρ΄ ολίγον διοικητής,
το δέχθηκε καρτερικά ή τουλάχιστον έτσι παρουσιάστηκε ….
Ο όρος
«Σαρδόνιος γέλως», μια γκριμάτσα του προσώπου στον τέτανο που μοιάζει με
παγωμένο χαμόγελο, έλκει την καταγωγή της από τις Σάρδεις. Εκεί όταν οι
πόροι δεν έφθαναν για όλη την φυλή, το έθιμο έλεγε πως ο γηραιότερος
ανέβαινε στην κορυφή του λόφου και αυτοκτονούσε, μειώνοντας έτσι τα
μερίδια. Ωστόσο ο δυστυχής όφειλε να «γελά» κιόλας μιας και εκπλήρωνε
ένα καθήκον έναντι της συλλογικότητας του κι ως εκ τούτου ένοιωθε,
υποτίθεται, ευτυχής. Έτσι κι ο κ. Πατέρας που απλώς ψέλλισε ότι του το
είχε υποσχεθεί ο ίδιος ο Κούλης! Τώρα αν πίσω από τις πόρτες αναφώνησε,
ότι εδώ περιμένουμε από τον Αναστασιάδη στα 75 να πάρει πίσω την Κύπρο,
πώς ο Καραμανλής ξανάγινε ΠτΔ στα 83 ή ότι ο Πικάσο παντρεύτηκε στα 73
μια 27χρονη και μεγαλούργησε μαζί της, μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ
….Εξ άλλου οι ίδιοι δεν τον είχαν ήδη κρίνει ως κατάλληλο υποψήφιο για
την Βουλή;
Τα φιλικά προς την ΝΔ ΜΜΕ επέλεξαν για την υπόθεσητων 112 διοικητών κυρίως την υποβάθμιση και δευτερευόντως την υπενθύμιση
των έργων των άλλων. Σε μια γωνίτσα π.χ. του liberal.gr o κ Θ Μαυρίδης
δίνει την ακόλουθη γραμμή: «Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μία σημαντική
διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι μία φιλελεύθερη
κυβέρνηση. Κι όχι μόνο δέχεται την κριτική, ακόμη κι αν αυτή είναι
άδικη. Αλλά την λαμβάνει και σοβαρά υπόψη της. Και διορθώνει τα όποια
λάθη της. Αυτό ναι, είναι κάτι που πράγματι μας φέρνει πιο κοντά στη
κανονικότητα. Αυτή η κανονικότητα μας έλειψε! Περιστατικά σαν κι αυτό
του 80χρονου είχαμε πολλά. Είχαμε, για παράδειγμα, ιδιοκτήτη
Βουλκανιζατέρ να αναλαμβάνει την διοίκηση νοσοκομείου. Εκείνο που δε
είχαμε τα προηγούμενα χρόνια ήταν μία δημόσια συγνώμη μέσω μιας
παραίτησης, όπως συνέβη με τον 80χρονο…»
Κατ’ αρχάς ο κ. Πατέρας
έχει όνομα κι όχι μόνον ηλικία, οπότε δεν κατανοώ γιατί πρέπει να
αναφέρεται παντού ως ο 80χρονος, κάπως σαν να λέμε δηλαδή ο Αλβανός, ο
Πακιστανός κ.ο.κ.
συγγνώμη για την ηλικία του; Κι ελέγχεται επιπλέον ο ιδιοκτήτης του
βουλκανιζατέρ γιατί δεν ζήτησε κι αυτός συγγνώμη για τις ζάντες του;
Μάλλον το χάσαμε από τον πολύ φιλελευθερισμό! Αυτό το ωραίο που πολιτικό
ρόλο μπορεί να διεκδικεί μόνο ο έχων ρώμη και νιότη ή ότι το προνόμιο
άσκησης διοίκησης το στερείται όποιος τυχόν μουτζούρωσε τα χέρια του.
Το
γράφει, άραγε, ο Μοντεσκιέ ή ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ; Γιατί εμένα λίγο για
Μολιέρο μου φέρνει!
Κι όσον αφορά τον πτυχιούχο Α-ΤΕΙ, που μένει
άνεργος όταν κλείνει η Ελευθεροτυπία και αντί να περιοριστεί στο
επίδομα ανεργίας ανοίγει το Βουλκανιζατέρ του πατέρα του, τι ακριβώς
ενοχλεί τους φιλελεύθερους εξισωτιστές;
τόσα χρόνια, επειδή ο εν λόγω ήταν φίλος του Πολάκη, θα χάσω πάσα ιδέα.
Οπότε την περαιτέρω θεωρητική συζήτηση τη θεωρώ ευτελισμό. Τα πράγματα
όμως δεν είναι εξ ίσου σαφή με το γήρας.
ευχή δίνει, αν όχι αυτήν για γήρας; Πρόκειται για μια ‘κατάρα’ την οποία
παραδόξως ευχόμαστε συνεχώς ο ένας στον άλλο ! Είναι παράδοξο ότι
επιθυμούμε διακαώς κάτι τόσο φοβερό και απειλητικό, όσο το βαθύ γήρας.
Σημειώνεται μεγάλη διακύμανση στις κατά καιρούς πεποιθήσεις των ανθρώπων
για αυτό το θέμα. Μπορεί άραγε ο φιλελεύθερος στοχασμός να εναρμονίσει
τις διαφορετικές αφετηρίες ή θα απομείνει μόνο καταφύγιο ο ηθικός
σχετικισμός;
Ο γηράσκων είναι ευάλωτος και διάγει μια περίοδο
μειωμένων δυνατοτήτων και αυξημένων ασθενειών. Επίσης, πέραν της φθοράς
του, βρίσκεται και σε τελική φάση μπροστά στην απειλή του επερχόμενου
θανάτου, πράγμα που δεν στερείται ψυχολογικών επιπτώσεων τόσο στον ίδιο
όσο και στο περιβάλλον του. Από την άλλη βέβαια το γεγονός ότι κάποιος
κατάφερε και έφθασε σε βαθύ γήρας σημαίνει ότι αποφεύχθηκε ο πρόωρος
θάνατος οπότε ο άνθρωπος αυτός πιθανώς να βίωσε πολύ περισσότερα ή να
είχε περισσότερες ευκαιρίες αυτοολοκλήρωσης.
Απέναντι τώρα σε
έναν ηλικιωμένο άνθρωπο πιθανώς ο κ Θ.Μ. να είναι στοργικός Σε ατομικό
επίπεδο, η φύση των καθηκόντων του δεν είναι άλλη παρά η αγαθοεργία και
ίσως μόνον για τους οικείους η προηγηθείσα αγάπη και ευγνωμοσύνη να
δημιουργεί κι ένα επιπλέον καθήκον στοργής. Αντιθέτως, στο πολιτικό
επίπεδο προκύπτει ένα πολύ ισχυρότερο καθήκον δικαιοσύνης έναντι των
ηλικιωμένων, με αποτέλεσμα την κατοχύρωση του ακόμη και σε επίπεδο
συνταγματικών δικαιωμάτων. Ευλόγως η θεμελίωση αυτή θεωρείται ισχυρότερη
της αγαθοεργίας οπότε και οι υποχρεώσεις στη δημόσια ζωή επιτηρούνται
αυστηρότερα σε σχέση προς εκείνες των προσωπικών σχέσεων. Τα καθήκοντα
των ατόμων στο θέμα είναι συχνά προσωποπαγή και οι σχετικώς πιο
ευαίσθητες συμπεριφορές είναι μεν άξιες επαίνου ωστόσο παραμένουν σχεδόν
εθελοντικές. Αντιθέτως οι δημόσιες παρεμβάσεις, όπως οι αφορισμοί του κ
Θ.Μ. ελέγχονται κι όχι φιλελεύθεροι δεν είναι αλλά τελείως απαράδεκτοι.
Ποια είναι ακριβώς η αξία αυτού του βίου που απειλείται να
τερματιστεί; Μήπως το σύνολο των επιτυχιών που έχει παράξει κανείς για
την κοινωνία, για την οικογένεια του ή για τον εαυτό του; Τότε αυτό που
ευχαρίστως αναγνωρίζουμε ως δικαίωμα σε ένα γηραιό ΠτΔ, εξίσου ανέτως το
λοιδορούμε και το αφαιρούμε από τον επαρχιώτη συνταξιούχο! Φαίνεται
όμως ότι το τόλμημα του ταξιδιού που χάνεται κι όχι ένας κάποιος
συγκεκριμένος προορισμός αυτού, συνιστά την αληθινή απώλεια. Η διακοπή
μιας πορείας ολοκλήρωσης την οποία η όποια ζωή θα κρατούσε διηνεκώς
ανοικτή δεδομένου ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως απολύτως
πληρωθείσα, καθιστά τον θάνατο εξ ορισμού κακό. Το ταξίδι φαίνεται ότι
συνεχίζει να αξίζει όσο κι αν οι δυνάμεις κάποιου έχουν ελαχιστοποιηθεί.
Οπότε δεν έχουν και καμία θέση οι διάφορες προσπάθειες ποσοτικής
αποτίμησης. Βεβαίως κάτι τέτοιο θα έθιγε κατάφωρα κι όλες τις υπόλοιπες
ευάλωτες ομάδες (πώς μας το έλεγε ο φιλελεύθερος κ. Βορίδης αυτό με τους
αναπήρους;)
Εξάλλου το γήρας είναι που δίνει στον άνθρωπο, ως
υποκείμενο, την μοναδική δυνατότητα ενός απολογισμού που μόνο η
μακροβιότητα μπορεί να προσφέρει. Το πρόσωπο, δηλαδή, που κατάφερε κανείς
να γίνει ενδεχομένως να δικαιολογεί υπερηφάνεια, η οποία τελικώς καθιστά
αξιοβίωτη την ανθρώπινη ζωή. Μόνο και μόνο από το γεγονός ότι κάποιος
κατάφερε να υπάρξει πράγματι ο σκηνοθέτης του εαυτού του.
