Untitled Post

Το «μανιφέστο» των 10 κοριτσιών της παρέλασης

Θρήνος
και κοπετός μαζί με ιερή αγανάκτηση από τους δήθεν πατριώτες για το
γεγονός της καλλιτεχνικής «επέμβασης» που πραγματοποίησαν κατά τη
διάρκεια της
παρέλασης στον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας  τα 10 κορίτσια που πήραν μέρος στη συγκεκριμένη δράση.
Είναι φανερό ότι τα Μεταξικά εφευρήματα για την στρατιωτικοποίηση
των παιδιών από τα νήπια ακόμη καλά κρατούν, αφού η χώρα μας είναι από
τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο όπου οι μαθητές παρελαύνουν.
Εν τω μεταξύ τα 10 κορίτσια σε κείμενό τους που απέστειλαν σε ημερήσια εφημερίδα  τονίζουν μεταξύ άλλων:
«Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να
βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια.
Ισως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα
αυτά».
 Οι ίδιες εξηγούν τους λόγους που επέλεξαν τη συγκεκριμένη περιοχή για την υλοποίηση της ιδέας τους και απαντούν στις αντιδράσεις
που προκάλεσε η κίνησή τους τονίζοντας πως «Αυτά ακριβώς είναι τα όρια
του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των
άριστων».

Αναλυτικά το κείμενο των 10 κοριτσιών:

Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε
για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν
απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον
δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό
μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η
υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε
από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο
πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία.
Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να
μπει σε καλούπια.

Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση
ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της
αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty
Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.

Στα μάτια των
επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και
την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά
παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των
κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες
πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις
οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.
Επιλέξαμε
να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά
χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της
ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.

10 “στρατιωτάκια” της υπο-κριτικής τέχνης