Του Βαγγέλη Αυδίκου
Στη φετινή προεκλογική περίοδο εμφανίστηκε ένα νέο πολιτικό-λογοτεχνικό είδος, η κατ’ εμέ Φορτσακιάς. Παλιό το λογοτεχνικό είδος. Πέρα από το γνωστό έργο Ιλιάς που αναφέρεται στον πόλεμο της Τροίας αργότερα γράφεται από τη βυζαντινή πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή η Αλεξιάς, που αναφέρεται στις πολεμικές περιπέτειες του πατέρα της Αλέξιου Κομνηνού.
Η Φορτσακιάς δεν είναι ένα ολοκληρωμένο έργο, ίσως γιατί δεν πρόκαμαν οι πρωταγωνιστές να στοχαστούν και να γράψουν. Αντλεί το όνομά της από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θ.Φορτσάκη, που εμφανίστηκε στα μαρμαρένια αλώνια του δημόσιου χώρου το 2014, όταν και εξελέγη πρύτανης. Ενεδύθη προρφυρούν χιτώνα ενώ κρατούσε στο δεξί του χέρι τη ρομφαία της κάθαρσης των σταύλων του δημόσιου πανεπιστήμιου-ου μην και της ελληνικής κοινωνίας. Οι θεατές στον ελληνικό ιππόδρομο έβγαζαν κραυγές ανακούφισης και θαυμασμού για τον νέο λαϊκό ήρωα που ανέλαβε να σώσει τον κόσμο. Δοξάστηκε ως το νέο είδος πνευματικού ανθρώπου και Έλληνα που τολμούσε να τα βάλει με το ‘σάπιο’ κατεστημένο. Λίγη σημασία είχε για τους πολλούς αν επέδειξε ασέβεια στο πνευματικό ίδρυμα στο οποίο πρυτάνευε κλείνοντας τις πόρτες δις, για να μην εισβάλουν οι ρυπαροί φοιτητές ενώ εκδήλωσε ναπολεόντεια συμπεριφορά κραυγάζοντας « το πανεπιστήμιο είμαι εγώ».
Δυστυχώς γι’ αυτόν αλλά και γι’ άλλους προκηρύχτηκαν εκλογές. Αποφάσισε, λοιπόν, να θυσιαστεί εγκαταλείποντας την κάθαρση στο πανεπιστήμιο για τις πιο αναπαυτικές καρέκλες του κοινοβουλίου-ίσως και τινος υπουργείου.
Άλλοι υπουργοί και βουλευτές έκαναν πέτρα την καρδιά τους αλλάζοντας κόμμα ταχύτερα από ό,τι τα πασουμάκια τους. Την ίδια στιγμή τραγουδούσαν το λαϊκόν άσμα «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί» προτιμώντας να πετούν κατά βούληση από κανάρα σε κανάρα –όχι που θα μέναν κλεισμένοι στο ίδιο κλουβί.
Σημεία των καιρών. Ο εαυτούλης μας προπάντων. Η βούληση του λαού, ο σεβασμός των θεσμών είναι μαξιλαράκια για τον απύθμενο εγωισμό του πονηρού πολιτευτή στη σημερινή Ελλάδα. Λίγη σημασία έχει αν ορκίστηκαν πίστη στην τοπική αυτοδιοίκηση για να ψηφιστούν. Στην εποχή μας οι μακροχρόνιοι έρωτες είναι ξεπερασμένοι. Κι έτσι οι όρκοι αιώνιας αγάπης ξεθωριάζουν μπρος στην γυαλιστερή πανοπλία του εθνικού μονομάχου.
Και πώς τελειώνουν οι Φορτσακιάδες; Το τέλος είναι υπόθεση του καθενός μας .
