Του Γεωργίου Εμ. Δημητράκη*
Η κρίση εις την Ελλάδα βαθαίνει. Αν και έχουν περάσει 6 ολόκληρα χρόνια επαχθών Μνημονίων που έχουν εξαθλιώσει εις την κυριολεξία τον Ελληνικό Λαό. Και αυτό είναι ήδη γνωστό σε όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς και πολίτες. Φαίνεται όμως ότι όσο περισσότερο εξαθλιώνεται ο Ελληνικός Λαός με νέα μέτρα και προαπαιτούμενα, τόσο περισσότερο δεν αντιλαμβάνεται το πολιτικό σύστημα της χώρας μας τις ευθύνες του για όλα αυτά που συμβαίνουν από την έναρξη της κρίσης μέχρις σήμερα, αλλά και για όλα αυτά που συνέβαιναν επί δεκαετίες και τα οποία οδήγησαν την Πατρίδα μας και πάλιν με δική τους και μόνον ευθύνη εις την καταστροφή.
Πολλά λέγονται τώρα πρόσφατα για αυτό το δήθεν «παιχνίδι», για το εάν θα έρθει η ΤΡΟΙΚΑ εις την Ελλάδα και πότε, και γιατί καθυστερεί. Πολλές είναι οι εικασίες που σερβίρονται εις τον Ελληνικό Λαό από πολιτικούς κύκλους και τα μεγάλα ΜΜΕ. Δεν πρόκειται όμως για «παιχνίδι της ΤΡΟΙΚΑ», πρόκειται για παιχνίδι που παίζεται από το πολιτικό σύστημα της χώρας εις βάρος του Ελληνικού Λαού, το οποίο αποκρύπτει όλη την αλήθεια, αλλά αποκρύπτει και την οργή των Ευρωπαίων για την συμπεριφορά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Από την αρχή της κρίσης έχει τονισθεί πολλές φορές από τον γράφοντα ότι η Ελλάδα, εξαιτίας της νοοτροπίας και συμπεριφοράς του πολιτικού συστήματος, κατέστη μία ειδική και μοναδική περίπτωση εις τον ευρωπαϊκό χάρτη. Δεν θα επαναλάβουμε όλα τα παραδείγματα και όλες τις λεπτομέρειες των οδυνηρών λαθών, με τις κατασπαταλήσεις των εθνικών πόρων και τις καταχρήσεις των κοινοτικών κονδυλίων, αλλά ούτε και τους τεράστιους δανεισμούς που οφείλονται εις την καταστροφή της εγχώριας παραγωγής. Αλλά ούτε θα επαναλάβουμε την τεράστια διαφθορά του πολιτικού συστήματος, την ατιμωρησία αυτού με την παντελή έλλειψη της Δικαιοσύνης, την φοροκλοπή η οποία κατέστη «εθνικό άθλημα», υποστηριζόμενο από κυβερνητικά και κομματικά «καπετανάτα».
Για να είμαστε πιο σαφείς. Είναι τεράστιο λάθος, ότι ενώ ο Ελληνικός Λαός εξαθλιώνεται και σύρεται εις την μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της ιστορίας του, να υποστηρίζεται παραπλανητικώς από το πολιτικό σύστημα και από τα δικά του μεγάλα ΜΜΕ, ότι και άλλες χώρες αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Όπως π.χ. η Ισλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία. Τώρα βάζουμε και την Γαλλία εις την ίδια κατηγορία. Απίστευτη αυτή η παραπλάνηση του Λαού μας. Διότι οι χώρες αυτές αντιμετωπίζουν ένα καθαρώς οικονομικό πρόβλημα λόγω καθαρώς δημοσιονομικών και μόνον ελλειμμάτων τα οποία διόγκωναν το εθνικό τους χρέος, και το οποίο δυσχέραινε την εξυπηρέτησή του. Ένα απλό παράδειγμα. Η ισχυρότερη Οικονομία της Ευρώπης, η Γερμανία, δανείζεται ετησίως εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ, μάλιστα σε πολύ χαμηλό επιτόκιο, επειδή όμως είναι συνεπής εις την εξυπηρέτησή του, και αυτό επειδή παράγει.
Ενώ εις την χώρα μας η κρίση, ως ήδη επανειλημμένως έχει αναφερθεί, οφείλεται αποκλειστικώς και μόνον εις την καταστρεπτική εικόνα και την μοναδική ιδιαιτερότητα της χώρας μας, η οποία την έκανε να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Εδώ έγκειται ή όλη ευθύνη του πολιτικού συστήματος της χώρας μας, η οποία σέρνει τον Λαό μας εις την καταστροφή. Διότι ενώ από την αρχή της κρίσης βιώσαμε την πρώτη Κυβέρνηση, η οποία έφερε την ΤΡΟΙΚΑ εις την Πατρίδα μας, αλλά βιώνουμε και τις 2 επόμενες Κυβερνήσεις, η κρίση και βαθαίνει, αλλά ταυτόχρονα επιδεινώνεται και η ανθρωπιστική κρίση του Λαού μας. Διότι εδώ και 6 ολόκληρα χρόνια το πολιτικό σύστημα αντιστέκεται εις τα επιταγές της ΤΡΟΙΚΑ για διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα φέρουν την χώρα μας εις τους ρυθμούς της Ευρώπης.
Οφείλουμε να εξηγήσουμε τι σημαίνει ΤΡΟΙΚΑ. Είναι οι εκπρόσωποι των δανειστών, αλλά και εκείνων των χωρών εντός της Ευρώπης, οι οποίες εξαιτίας των Μνημονίων υποχρεώθηκαν να στηρίξουν την Ελλάδα, με τα πακέτα στήριξης. Οι οποίες δανείζονται για να βοηθήσουν την χώρα μας, ενώ μερικές χώρες έχουν πολύ χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, όπως π.χ. η Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία, η γείτονα μας Βουλγαρία, αλλά ακόμη και η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Οφείλουμε επίσης να εξηγήσουμε τι σημαίνει πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Σημαίνει Κυβερνήσεις αλλά και Κόμματα, που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας μας, αλλά και την επαπειλούμενη τεράστια και ολοκληρωτική ανθρωπιστική καταστροφή του Λαού μας. Οι μεν Κυβερνήσεις βραδυπορούν, για τους γνωστούς λόγους, και αντιστέκονται εις τις διαρθρωτικές αλλαγές, μεταρρυθμιστικού περιεχομένου, με αποτέλεσμα να μετατοπίζεται ως οικονομικό πρόβλημα και οι βαριές συνέπειες του εις τις πλάτες της μεγίστης πλειοψηφίας του Λαού μας. Τα δε Κόμματα της Αντιπολίτευσης από την δική τους πλευρά να ευαγγελίζονται και να υπόσχονται καθημερινώς εις τον δεινοπαθούντα Λαό όχι μόνον την επανόρθωση των δεινών, αλλά και την επάνοδο της χώρας εις την προηγούμενη κατάσταση και πολιτικές, οι οποίες επί δεκαετίες κατέστρεφαν τον Λαό μας και απομάκρυναν την Πατρίδα μας από την πραγματική Οικονομία και από την Ευρώπη.
Η έλλειψη παντελούς συνεννόησης και εθνικής συναίνεσης μεταξύ όλων των Κομμάτων εξοργίζει όλους τους Ευρωπαίους. Διότι παρακολουθούνε καθημερινώς την πολιτική όξυνση, με τον παράλληλο αποπροσανατολισμό των πολιτών από το πραγματικό πρόβλημα και τις συνέπειές του. Παράλληλα γνωρίζουν ότι οι επόμενες εκλογές θα επιδεινώσουν την πολιτική αστάθεια, λόγω του εγκλωβισμού του Λαού εντός των κομματικών κακεντρεχειών και αρρωστημένων νοοτροπιών.
Κοινή διαπίστωση των Ιθυνόντων της Ευρώπης, από τις συζητήσεις οι οποίες διεξάγονται εις τα παρασκήνια, είναι ότι ούτε τα Μνημόνια έχουν αλλάξει την Ελλάδα, εξαιτίας της αντίδρασης, της άρνησης, της αβελτηρίας και ανικανότητας του πολιτικού συστήματος της χώρας μας. Το οποίο όχι μόνον ευθύνεται για την ανθρωπιστική κρίση του Λαού μας, αλλά παράλληλα είναι και άκρως επικίνδυνο για την επιδείνωση της ευρωπαϊκής ύφεσης, αλλά και για την υπόσταση και συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για τον λόγο αυτόν, εις το επόμενο εξάμηνο αναμένονται σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον της Ελλάδος εντός της Ευρώπης.
* Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα.. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
