Άπελπεις, σύμπαντες οι δεξιοί γνωστοί μου και για το πόσο «καλό» προκαλούν στον τόπο – δεν είναι και ηλίθιοι – κυρίως δε για το επί πόσο ακόμη θα κρατήσει αυτή η τελευταία τους ευεργεσία προς το έθνος. Άνθρωπος δεν προσβλέπει πια στην μέλλουσα ευημερία της πατρίδας, της παράταξης ή έστω του Αντωνάκη προσωπικώς! ¨Όλα τέλειωσαν και ας συνεχίζουν να χειροκροτούν από κεκτημένη ταχύτητα στις τελετές και τις επετείους.
Δεν βλέπεις πια τους νοικοκυραίους, αν υπάρχουν ακόμη αυτοί, που αυτοχαρακτηρίζονται έτσι μέσα σε τόση ανασφάλεια! Αυτοί όχι μόνο δεν ελπίζουν πια, όχι μόνο δεν παραμυθιάζονται πια από τον πατροπαράδοτο μύθο του αιμοσταγούς κομμουνιστή Αλέξη αλλά αισθάνονται πολύ ενοχλημένοι με την ύστερη ξεφτίλα του πτώματος αυτού, που περιφέρεται ακόμη άταφο. Γιατί κάποτε ήταν η κραταιά παράταξη με την οποία ανατράφηκαν, ήλπισαν, βασίστηκαν. Μια σταθερά της ζωής ολόκληρης μυριάδων ανθρώπων, η οποία γελοιοποιήθηκε στα ύστερα προκαλώντας τους ευλόγως κατάθλιψη.
Και τότε είναι αυτός που παρατείνει την εκκρεμότητα κατά τρόπο μάλιστα εξευτελιστικό για όσα προηγήθηκαν; Ποιος καμώνεται πως αγνοεί την προϊούσα «βενιζελοποίηση» του χώρου; Ποιος είναι αυτός που δεν πρόσεξε τάχα την πανομοιότυπη πορεία προς την οριστική εξαφάνιση με το συνέταιρο ΠΑΣΟΚ;
Καλά στο ΠΑΣΟΚ από καιρό έχουν μείνει μόνο τα λαμόγια και κάτι συνταξιούχοι που το φαντάζονται ακόμη σαν μια ουράνια οπτασία της παρωχημένης τους νεότητας. Μήπως άραγε το ίδιο ισχύει πια και για την Νέα Δημοκρατία; Μήπως αυτοί είναι που χειροκροτούν ακόμα; Αφού παρασίτησαν δεκαετίες σκέφτονται τώρα όχι πως θα καταλήξει αυτή η ιστορία όσο γίνεται πιο αξιοπρεπώς και ολιγότερο προσβλητικά για την νιότη τους αλλά το πως θα κάνουν την τελευταία αρπαχτή; Πρόκειται για είκοσι με τριάντα χιλιάδες τύπους που συνεχίζουν εμπορευόμενοι αδίστακτα τα ιμάτια της αλλά και το σεπτό της σκήνωμα Οι λεγόμενοι «νοικοκυραίοι», οι άνθρωποι που διατηρούν κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας όπως συνέβη και με τους αντίστοιχους πασόκους, έχουν μάλλον πάρει προ πολλού τις αποστάσεις τους, οπότε το πεδίο είναι απολύτως ελεύθερο για αυτούς.
Όταν λοιπόν μέσα στην χλεύη τελειώσει η εξουσία κανείς Ευάγγελος Αβέρωφ δεν θα βρεθεί πια να περισώσει, γιατί κανείς δεν θα υπάρχει πια ενδιαφερόμενος να περισωθεί! Μαζί με την εξουσία θα εκλείψει και η ιστορική αυτή παράταξη που “την γλύτωσε” μια φορά από τον Αντωνάκη της αλλά ήθελε να ξαναδοκιμάσει.
H Κασσάνδρα του Αποκαύκου
