 |
Του Γιάννη Λούλη
www.johnloulis.gr
Η παραίτηση του συγκεκριμένου Υφυπουργού, ως ατομικό περιστατικό, είναι ασήμαντη με δεδομένο το ανύπαρκτο πολιτικό του βάρος. Εκείνο που έχει σημασία, λοιπόν, αφορά όχι το πρόσωπο αλλά το ευρύτερο πολιτικό φαινόμενο που καθρεφτίζεται μέσα από το περιστατικό: Δηλαδή τη «μεγάλη» εικόνα μιας «μικρής» παραίτησης.
Καταρχάς η τοποθέτηση του συγκεκριμένου πολιτικού στη συγκεκριμένη θέση, δείχνει την τραγική ένδεια στελεχών που χαρακτηρίζει τη ΝΔ. Σε βαθύτερο επίπεδο, αίσθηση θα πρέπει να προκαλεί όχι η παραίτηση αλλά η υπουργοποίηση του πολιτικού αυτού. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι ανταμείφθηκε για την ακραία λαϊκιστική αντιπολίτευση που άσκησε ως «τομεάρχης». Έτσι βρέθηκε σε μια κυβέρνηση η οποία είναι αναγκασμένη λίγο-πολύ να συμπεριφέρεται υπεύθυνα.
Χαρακτηριστική είναι επίσης η δήθεν πατριωτική ρητορική του παραιτηθέντος στο σχετικό γράμμα του. Θυμίζει έτσι το πως «εκπαιδεύτηκε» η ΝΔ υπό τη νέα ηγεσία της, τουλάχιστον σε μια αρχική φάση. Αυτή άλλωστε η «εκπαίδευση» οδήγησε στον Καμμένο και το κόμμα του. Πέρα από όλα αυτά όμως, εκείνο στο οποίο παραπέμπει η παραίτηση, είναι ένα μείζον ζήτημα που αφορά ολόκληρο το κυβερνητικό σχήμα: Πρόκειται δηλαδή για μια «κυβέρνηση του minimum», όπως διαπιστώσαμε από τη πρώτη στιγμή.
Η χώρα χρειαζόταν κυβέρνηση των «καλύτερων». Όμως και οι τρεις αρχηγοί, για διαφορετικούς λόγους, βολεύτηκαν με το minimum. Κυρίως ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αλλά και εκείνος της ΔΗΜ.ΑΡ, μοιάζει να πιστεύουν αφελώς ότι μια κυβέρνηση αποτελούμενη από τη φτωχότατη στελεχιακή δεξαμενή της ΝΔ, όταν αρχίσει να φθείρεται, θα τραυματίσει τοn Σαμαρά και όχι τους ίδιους. Κάνουν οικτρό λάθος.
Στελέχη, όπως αυτό που παραιτήθηκε, θα το χρεωθούν και οι ίδιοι. Ενώ βεβαίως πολλαπλασιάζονται τα ερωτήματα κατά πόσον το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα μπορεί να αντιμετωπίσει τις τεράστιες προκλήσεις που έχει μπροστά της η χώρα.
