 |
Του Παντελή Μπουκάλα
Τόση φαιά ουσία δαπανήθηκε. Τόση γλωσσική επινοητικότητα ξοδεύτηκε. Τόσες μάταιες συγκρούσεις με πύρινους χαρακτηρισμούς ετοιμασμένους σε γραφεία επικοινωνιακών συμβούλων. Τόσα προεκλογικά προγράμματα εκπονήθηκαν με άξονα και χρυσόμαλλον δέρας το «επανα-». Οχι το «επανα-» της επανάστασης, δεν χρειάζεται πανικός, αλλά της επαναδιαπραγμάτευσης. Που την είπαν και επανεξέταση και αναδιαμόρφωση και αναδιευθέτηση και αναθεώρηση και επαναπροσδιορισμό (πλούσια η γλώσσα μας, δεν είχε ποτέ πρόβλημα με τις προθέσεις), αλλά και τροποποίηση και σταδιακή απαγκίστρωση· και στους ευφημισμούς έχουμε μακρά πείρα, από τον καιρό του Εύξεινου Πόντου.
Και αποδείχθηκε τελικά, με τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» λίγο μετά την ορκωμοσία του, ότι πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς που φοβούνταν οι πολλοί και γνώριζαν οι λίγοι, οι οποίοι, ωστόσο, συνέχισαν να αθλούνται στην παραμυθητική ρητορική: «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια επαναδιαπραγμάτευση».
«Το πρόγραμμα είναι εκτός στόχων. Δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτε από τους δανειστές μας πριν επανέλθουμε στη σωστή πορεία», είπε λοιπόν ο κ. Γιάννης Στουρνάρας, για να κριθούν «ατυχείς» οι δηλώσεις του και από τη ΔΗΜΑΡ. Σίγουρα δεν ήταν αυτός ο καλύτερος τρόπος προλείανσης του εδάφους ώστε να έχει τη δυνατότητα ο πρωθυπουργός να συνεχίσει να ορκίζεται στην επαναδιαπραγμάτευση κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τις κυβερνητικές του προθέσεις. Αλλά ξεκρέμαστη έμεινε και η «διαρκής επαναδιαπραγμάτευση» του συγκυβερνήτη κ. Βενιζέλου, πάντοτε ευρηματικού σε σοφίσματα που ο ήχος τους είναι βαρύτερος του νοήματός τους. Οπωσδήποτε, κάτι άλλο θα ’χε κατά νουν ο πρόεδρος του αμήχανα συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ και όχι βέβαια τη «διαρκή επανάσταση» του Τρότσκι ή τη «διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών» του Ελύτη. Αλλωστε, στο κοινοβουλευτικό τριήμερο δέσποσε άλλος ποιητής, ο Καβάφης, που απέσπασε περισσότερες αναφορές, εξαιτίας και του διδακτισμού αρκετών στίχων του, ο οποίος κατέληξε να υπονομεύει την ουσία του συνολικού έργου του. Στις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών υπάρχει ένα κρίσιμο «πριν» και σε αυτό βασίστηκε όταν χρειάστηκε να δώσει κάποιες εξηγήσεις, Δηλαδή, δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτε (λ.χ. την εφαρμογή και στην Ελλάδα όσων συμφωνήθηκαν για την Ισπανία και την Ιταλία), «πριν επανέλθουμε στη σωστή πορεία», δηλαδή στην πορεία που έχουν χαράξει ανθ’ ημών οι πιστωτές μας. Αυτήν την πορεία, όμως, τη θεωρούσε καταστροφική ο ίδιος ο νυν πρωθυπουργός και ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως αντιπολιτευτικώς συγκυβερνών επί Λουκά Παπαδήμου, όταν επέμενε να εξυμνεί το ήδη αποσκορακισθέν από το λεξιλόγιό του «άλλο μείγμα». Οσο σαφές ήταν το «άλλο μείγμα» του κ. Σαμαρά τόσο είναι και το «πριν» του κ. Στουρνάρα. Το ξέρουμε, άλλωστε, ότι το νόημα στις κρίσιμες λέξεις (άρα και το νόημα της πολιτικής που συνδέεται με αυτές) δεν το προσδιορίζουμε πια εμείς, αλλά οι πιστωτές μας. Ο παραιτηθείς υφυπουργός Εργασίας Ν. Νικολόπουλος έλαβε πρώτος το μήνυμα. Κι έστειλε το δικό του. Εστω θολό.
