 |
Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου
Θυμάστε τις αιχμηρές ανακοινώσεις του ΛΑΟΣ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, όπου το κόμμα της Αριστεράς στοχοποιείτο ως υπεύθυνο για υποκίνηση ή ενθάρρυνση πράξεων βίας; Θυμάστε τις τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που τοποθετούσαν τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό στην άκρα Δεξιά; Θυμάστε τη «βεντέτα» Θεόδωρου Πάγκαλου και ΣΥΡΙΖΑ; Τι αθώες εποχές!
Εδώ και λίγες εβδομάδες, όλα αυτά έχουν περίπου ξεχαστεί. Η εκτόξευση της Χρυσής Αυγής σε (δημοσκοπικά) ποσοστά, που πιθανότατα να της επιτρέψουν την είσοδό της στη Βουλή, μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα αδιανόητο μέχρι πριν από λίγους μήνες ενδεχόμενο. Αλήθεια, θα ήταν εθνική καταστροφή η είσοδος της Χρυσής Αυγής στην ελληνική Βουλή; Κατ’ αρχάς, ο αποκλεισμός της Χρυσής Αυγής από ολόκληρο σχεδόν το φάσμα της ενημέρωσης είναι σίγουρο ότι της κάνει καλό και όχι κακό. «Θα είχε ενδιαφέρον να άκουγαν και να έβλεπαν οι Ελληνες τα στελέχη της Χρυσής Αυγής στην τηλεόραση και μετά θα βλέπατε πού θα πήγαιναν τα ποσοστά της», σχολιάζει φίλος νομικός ο οποίος γνωρίζει τον χώρο.
Υπονοούσε ότι η έκθεση της Χρυσής Αυγής στη δημόσια σφαίρα θα ξεθώριαζε τον «μύθο» που καλλιεργείται όσο ο πολιτικός αυτός σχηματισμός παραμένει στο ημίφως και στα μάτια ορισμένων τελεί υπό καθεστώς αποκλεισμού από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το («σάπιο») πολιτικό σύστημα.
Κατανοητή η αμηχανία του πολιτικού συστήματος, αλλά εδώ φαίνεται πως δεν διδάσκεται από τα λάθη του. Οσο τα προβλήματα που δημιουργούσε η εγκατάλειψη κεντρικών συνοικιών της Αθήνας και η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση θέριευαν κάτω από τη μύτη του, αυτό (ή τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα του) σφύριζε αδιάφορα. Ορισμένοι δε, κυρίως από κόμματα της Κεντροαριστεράς, έσπευδαν να χαρακτηρίσουν «ρατσιστικές» τις κραυγές απελπισίας των κατοίκων. Οι «καημένοι» δεν ήταν αρκετά «κοσμοπολίτες» για να είναι περισσότερο ανεκτικοί με τη νέα πληθυσμιακή πραγματικότητα της γειτονιάς τους.
Δεν υποστηρίζω ότι η προβολή των θέσεων της Χρυσής Αυγής είναι κάτι «ευχάριστο», αλλά η Δημοκρατία δεν λειτουργεί με προτιμήσεις. Προσωπικά προτιμώ τη Χρυσή Αυγή στο φως της ημέρας και στον τηλεοπτικό μου δέκτη, παρά στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου φοβερίζοντας απελπισμένους.
