Γράφει η Πυθία του απόκαυκου
Αυτές οι εκλογές είναι ζωτικής σημασίας για το βιοτικό μας επίπεδο και το κύριο ερώτημα τους προφανώς είναι το αν θα επιλεγεί συνέχιση ή ανατροπή μιας πολιτικής που φτώχυνε τον λαό ραγδαία. Το εκλογικό σώμα δεν δικαιούται πια να επικαλεστεί οιαδήποτε δικαιολογία άγνοιας μετά από όσα έχει ήδη υποστεί και ενώ γνωρίζει καλά για την περαιτέρω μείωση μισθών [κατά 15% ] που απαιτεί η ΕΕ! Ιδιαίτερα σκληρά φαίνεται ότι θα κρίνουν τα πράγματα οι άνεργοι που είναι πια περισσότεροι από τους εργαζόμενους. Η συνεχιζόμενη ύφεση για τέταρτη συνεχή χρονιά δεν προαναγγέλει για αυτούς τίποτε καλό οπότε μάλλον δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους… Αντίθετα υπάρχουν άλλες ομάδες ψηφοφόρων που αναμένεται να κρίνουν με περισσότεροι επιείκεια τους δύο σημερινούς κυβερνητικούς εταίρους όπως μέρος της διασυνδεόμενης με κομματικά γραφεία δημοσιουπαλληλίας ή μια μερίδα πολιτών που νοιώθει ότι έχει πολλά ακόμη να χάσει αν τα πράγματα “δεν πάνε καλά” ή ακόμη όλοι εκείνοι που ψηφίζουν ελαφρά τη καρδία [πχ αποφασίζουν στο παραβάν] οπότε συχνά υπακούουν στη δύναμη της συνήθειας και την κεκτημένη ταχύτητα.
Ποιος θα βγάλει λοιπόν το φίδι από την τρύπα; Η σημερινή συγκυβέρνηση με τις ευλογίες της μοναχικής Μέρκελ, αφού ο Σαρκοζί μας τελείωσε ή μια εναλλακτική “αντιμνημονιακή” συμμαχία; Πρωταγωνιστής στην πρώτη εκδοχή θα είναι ο κ Σαμαράς ενώ στην δεύτερη ο ηπειρωτικής καταγωγής κ Τσίπρας Ο μεν πρώτος επανειλλημένα μετρήθηκε, ζυγίσθηκε και βρέθηκε ελλειποβαρής. Παρ’ όλα αυτά επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα και επιβιώνει στην πολιτική φθάνοντας πλέον να είναι πρώτος στην ουρά του ταμείου …Απέναντι του ο ατίθασος νέος της δεκαετίας του ’90, παρότι οσονούπω σαρανταρίζει, παραμένει αδοκίμαστος & μάλλον επισφαλής ως λύση. Γνωρίζει πράγματι κάποιο ασφαλέστερο ή συντομότερο δρόμο για την αντιμετώπιση όσων έχουμε ήδη αναλάβει; Έστω τώρα που ο ίδιος προθυμοποιείται να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες είναι διατεθειμένος να μας δώσει μερικές εξηγήσεις και γιατί όχι και μερικές συγγνώμες που είναι της μόδας; Αν τυχόν τον συναντήσετε πουθενά τώρα που θα έρθει στα Γιάννενα σας προτείνουμε να τον υποβάλλετε στο μαρτύριο των δώδεκα ερωτήσεων:
1. Γιατί στρουθοκαμήλιζε μπροστά στις συνέπειες της επερχόμενης χρεωκοπίας ζητώντας 100.000 νέους διορισμούς & στηρίζοντας αδιακρίτως, κάθε αίτημα.; Μήπως πίστευε και αυτός ότι η σημιτική φούσκα της “ισχυρής Ελλάδας” και της “σύγκλισης” δημιουργούσε πλεόνασμα προς διανομή;
2. Γιατί πρόβαλε μέχρι πρόσφατα λύσεις όπως του δανεισμού από Κίνα & Ρωσία ή του πετρελαίου από τη Βενεζουέλα ή τέλος υιοθετούσε συνθήματα για μονομερή στάση πληρωμών; Θα τις υλοποιήσει τις ιδέες του αυτές κι ως κυβερνήτης; Και τι θα απογίνει με τη συμμετοχή μας στο αξιαγάπητο Ευρώ, αν στρέψουμε με “λαφαζάνειο” θάρρος όλους τους ευρωπαικούς συσχετισμούς απέναντι μας; Έτσι άραγε πρόκειται να προκύψει και η περιζήτητη σύμπτωση απόψεων με το ΚΚΕ; Μα τότε γιατί να μην προτιμήσουμε κατευθείαν το original;
- Γιατί επιμένει στο υπερτροφικό κράτος που άλλοι μάλιστα φουσκώσανε αντί να προτείνει ένα μικρό ευέλικτο κράτος που θα κρίνεται όχι ποσοτικά αλλά ποιοτικά δηλαδή στο κατά πόσον αποτελεί πραγματικά εγγυητή του κοινωνικού συμβολαίου;
4. Πότε θα περάσει η συζήτηση από τα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις, πράγμα προφανώς λιγότερο ευχάριστο αλλά απαραίτητο για κυβερνήτες; Συνηθίζεται οι υποψήφιοι κυβερνήτες να εξηγούν τις απόψεις τους στο λαό και για την παραγωγή, την παραγωγικότητα, την αποδοτικότητα κοκ. Αλήθεια ποιές αλλαγές έχει προτείνει που θα αυξήσουν την απόδοση του δημόσιου έτσι ώστε να μας πείσει πως δεν στηρίζεται ακόμη στον δανεισμό;
5. Αναγνωρίζει ότι υπάρχουν αρκετοί κλάδοι που χαίρουν προστασίας από τον ανταγωνισμό και κρατούν ψηλά τις τιμές; Είναι άραγε άξιο υπεράσπισης αυτό το κρατικοδίαιτο, παρασιτικό μοντέλο και γιατί;
6. Παρά την ηλικία του, συχνά αγνόησε το διαγενεακό πρόβλημα στέλνοντας το λογαριασμό στο μέλλον. Συνεχίζει να αρνείται κάθε μεταρρύθμιση που θα μείωνε το δυσβάσταχτο για τις νέες γενιές ακάλυπτο ασφαλιστικό χρέος;
7. Υπερασπίστηκε συχνά τις επετηρίδες και τις κλειστές στους νέους αγορές. Αναγνωρίζει ότι το ζήτημα της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι η μόνη άμυνα της νέας γενιάς ή μας προτείνει μια οικονομία χειραφετημένη από την κερδοφορία;
8. Σε τομείς προνομιακούς για τις δυνάμεις του, όπως είναι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και δη οι θεωρητικές σχολές, έδειξε τουλάχιστον ανοχή σε φαινόμενα διάλυσης και αλητείας. Η αλλαγή στα πανεπιστήμια αποτελεί ή όχι στοιχειώδη προϋπόθεση τόσο για την αύξηση της απασχόλησης όσο και για την κοινωνική κινητικότητα υπέρ των μη προνομιούχων;
9. Παίζει, καιρό τώρα, με το ζήτημα της δημοκρατικής ομαλότητας υποκύπτοντας στην γοητεία και την ευκολία των πολιτικών happenings. Θα καταγγέλλει επιλεκτικά μόνο τα νεοφασιστικά γιαουρτώματα,συνεχίζοντας να στρώνει το δρόμο για τις ομάδες ανωμαλίας κάθε προέλευσης ακόμη και σαν υποψήφιος κυβερνήτης;
10. Πώς μάχεται τον δικομματισμό αρνούμενος ωστόσο κάθε προγραμματική σύγκλιση της Κεντροαριστεράς; Πώς εξηγεί ότι αυτό που διαρρήδην αρνείται αποτελεί τον κανόνα στην Ευρώπη; Αν η συνεργασία με οιονδήποτε υπήρξε υπουργός του ΠΑΣΟΚ είναι αμάρτημα πόθεν ο θαυμασμός στο εγχείρημα του Μπελανσόν που επίσης ήταν υπουργός του Ζοσπέν;
11. Αν η “κάθαρση” υπήρξε στο παρελθόν επαρκής λόγος για να βάλει η αριστερά νερό στον άκρατο αντικυβερνητικό οίνο της, γιατί άραγε δεν είναι εξίσου επαρκής λόγος η σημερινή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης;
12. Είναι αλήθεια πιο πρόθυμος για κυβερνητική συνεργασία με δυνάμεις διακηρυγμένα αντι-ευρωπαικές όπως οι σταλινικοί, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ή ακόμη και με διάφορους νεοεθνικόφρονες;
Μετά τις δωδεκα ερωτήσεις και αν δεν λάβετε πειστική απάντηση δικαιούστε να του κοινοποιήσετε και μία πρόγνωση: Είναι πιο φρόνιμο να κυβερνήσει και πάλι το γνωστό δικέφαλο σχήμα, να διαλύσει τελείως το σημερινό ΠΑΣΟΚ, να δοθεί και σε σας ο αναγκαίος χρόνος, προκειμένου να βρείτε μια αξιοπρεπή στρατηγική κεντροαριστεράς! Δεν χρειάζεται, μετά από τόση αμεριμνησία, να παριστάνεται βιαστικά την κυβερνητική εναλλακτική. Ο σοφός λαός θα δώσει λοιπόν τις 150+ στο δίδυμο Αντωνίου – Ευαγγέλου και σε σας μια δεύτερη ευκαιρία ενηλικίωσης. Κοιτάξτε μην τη χάσετε κι αυτήν…
