Γιατί πολλές φορές οι έλληνες φτωχοί αγρότες μπροστά στην πειρατεία ας πούμε των Σουλιωτών η άλλων πατριωτικών ομάδων, έκαμαν τον σταυρό τους προσευχόμενοι να καταφθάσουν οι τουρκαλάδες να τους σώσουν απ’ αυτούς τους αχρείους ελληνάρες. Γιατί σχεδόν πάντα παραβιάζαμε τις υποσχέσεις και με πισώπλατα χτυπήματα ορμούσαμε και εξοντώναμε με τον αγριότερο τρόπο ακόμα και τα νεογέννητα μωρά τα οποία οι γενναίοι ημών πρόγονοι τα πετούσαν στους γκρεμούς και στα σκυλιά. Και γιατί λίγο πριν από τη Ναυμαχία στο Ναβαρίνο, ο Αγώνας είχε τελειώσει και το αντάρτικο είχε εκπνεύσει. Τουτέστιν αν οι στόλοι Αγγλίας, Ρωσίας, Γαλλίας δεν κατέφθαναν προκειμένου ν’ αρχίσει ο διαμελισμός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ίσως ακόμα και σήμερα να μην υπήρχε ίχνος ελληνικής, εθνικής κυριαρχίας. Από τότε λοιπόν. Λεπτή σχεδόν αόρατη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ηρωισμό και την προδοσία. Ο ίδιος Ελληνας ήταν ικανός να διαπράξει και τα δύο. Από το τότε ο κοτζαμπασισμός η πεμπτουσία της οικονομικής ολιγαρχίας. Που επί των ημερών μας μετεξελίχθηκε στον αεριτζίδικο καπιταλισμό. Από τότε ο υπέρμετρος ατομικισμός. Από τότε η πλήρης, κάθετη και ανελέητη εχθρότητα ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος. Από τότε το αλληλοφάγωμα. Από τότε το προσκύνημα στους ξένους προστάτες με το γαλλόφιλο, αγγλόφιλο και ρωσόφιλο κόμμα. Από τότε τα υπέρογκα δάνεια που κατέληγαν στις τσέπες των εθνοσωτήρων. Από τότε η υποτέλεια προς τους επικυρίαρχους. Από τότε Μπανανία. Τηρουμένων των αναλογιών, η Ναυμαχία του Ναβαρίνου είναι το σημερινό Μνημόνιο μαζί με το PSI και την Δανειακή σύμβαση. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Όπως έγραφε και ο Διονύσιος Σολωμός «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.
