Ότι υπάρχει και κάνει φασαρία, μια Αριστερά του “όχι σε όλα”, δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Ότι η εγχώρια Αριστερά είναι κατά βάση αμυντική, συνδικαλιστική και διεκδικητική είναι, επίσης, γεγονός. Ότι η Αριστερά έχει εγκαταλείψει την πολιτική στρατηγική, έχει σχεδόν απαρνηθεί όσους πολιτικούς της ηγέτες είχαν καταγωγή από την γενιά της Εθνικής Αντίστασης, τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο, έχει αποσιωπήσει την ΕΔΑ της μετεμφυλιακής περιόδου, που διεκδικούσε την δημοκρατική νομιμότητα, ποιός δεν το επισημαίνει.
Από το σημείο αυτό, μέχρι την βαρύγδουπη διαπίστωση, ότι αυτή η φασαριόζικη, φωνακλού, τσαντισμένη και στερημένη από πολιτική ουσία Αριστερά, ηγεμονεύει σήμερα, με οδυνηρές επιπτώσεις για την χώρα, είναι μάλλον ρηχό. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, απ’ ότι μας έμαθε ο Γκράμσι, θα σήμαινε πολιτικό προγραμματικό λόγο, επεξεργασία λύσεων, δημιουργία οραματικού και καθορισμένου περιεχομένου, κυρίως διαμόρφωση πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης. Η ηγεμονία δεν έχει σχέση με το θυμικό και το μελόδραμα-εκεί να συμφωνήσουμε πως ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποκλειστικότητα.
Αντίθετα αν ψάξουμε για ηγεμονίες, ότι συνέβη τόσα χρόνια στο ΙΚΑ Καλλιθέας, είναι ένα καλό παράδειγμα. Η ιδεολογία του λαμόγιου, δεν είναι ούτε μετεμφυλιακή, ούτε μεταπολιτευτική. Μια γρήγορη ανάγνωση, της ιστορίας του Ελληνικού κράτους, το αποδεικνύει. Σ’ αυτές τις διαχρονικές πρακτικές της διαφθοράς, όλοι οι πολιτικοί χώροι στέκονται “απέναντι”, με “αυστηρότητα”, αλλά τα κόμματα εξουσίας, στα δικά τους χρόνια, χάιδεψαν τις κυράδες στο ΙΚΑ Καλλιθέας, δεν τις εμπόδισαν. Άλλωστε υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα, με τους δωσίλογους της κατοχής και τους όψιμους αντιστασιακούς της μεταπολίτευσης. Αυτές οι νοοτροπίες ηγεμόνευσαν, αλλά όλα καλύφθηκαν πίσω από την κολακεία του “αφέντη λαού”. Η χώρα, μην το προσπερνάμε, έχει το μεγαλύτερο ποσοστό, παγκοσμίως, στην φοροδιαφυγή των μεσαίων επαγγελματικών στρωμάτων.
Σήμερα, με το δόγμα που ενοχοποιεί την “Αριστερή ηγεμονία”, πάει να διαμορφωθεί μια γενίκευση, που βάζει στο “κάδρο”, για να θυμηθούμε μια κοινοτοπία της δημοσιογραφικής αργκό, το σύνολο της Αριστεράς. Υπάρχουν μόνο “παλαβοί” που τα σπάνε ή άλλοι που ασκούν το συνηθισμένο άθλημα της “επαναστατικής πολιτικής”. Όσοι, από την Αριστερά, προσπαθούν να διατυπώσουν έναν προωθητικό και προγραμματικό πολιτικό λόγο, αντιμετωπίζονται με τον εκβιασμό των Μνημονίων. ΄
Την ίδια ώρα, από την Κατσέλη και τον Καστανίδη, ως τον γνωστό τούμπα Καρατζαφέρη, όλοι σχεδόν αποποιούνται και καταριόνται αυτά ακριβώς τα Μνημόνια. Το καλύτερο είναι ο Σαμαράς, με τις πιρουέτες ανάμεσα στο ένα και το δύο Μνημόνιο, χωρίς να μετράμε τις εμπνεύσεις του Ζαππείου.
Αν υπάρχουν ηγεμονίες που μας κατάντησαν έτσι, όπως είμαστε, ας τις ψάξουμε στα λαμόγια, στην αναπηρία των πολιτικών να δουν τα πράγματα με γενναιότητα και ειλικρίνεια, στην συνήθεια της κολακείας αυτού του τόσου “περιούσιου λαού”. Τότε δεν θα σηκώνει ο ένας το δάκτυλο, στον άλλο.
