Δημήτρης Αργυρός

Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση του Ισραήλ (ως Ναζί) επιδιώκει έναν μαζικό εξανδραποδισμό των Παλαιστινίων της Γάζας. Και αυτό στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, έχοντας ως πολύτιμο-αλλά όχι αποκλειστικό-σύμμαχο τις ΗΠΑ του μετα(νεο)φασίστα Τραμπ.

Ο διωγμός των Παλαιστινίων όμως δεν θα σταματήσει στην Γάζα: Είναι ολοφάνερο ότι ύστερα από την Γάζα έχει σειρά η δυτική όχθη του Ιορδάνη. Η αυτόνομη περιοχή που διοικείται από τους Παλαιστίνιους «Τσολάκογλου/Ράλληδες»(«γερμανοτσολιάδες). Με αλλά λόγια από τον Αμπάς, την Παλαιστινιακή ολιγαρχία και την πλέον υποταγμένη  PLO.

Αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους

Στο πλαίσιο αυτών  των τόσων  αρνητικών συνθηκών για το Παλαιστινιακό αγώνα μοιάζει  με ανέκδοτο η ανακοίνωση της αναγνώρισης ενός Παλαιστινιακού κράτους από μια σειρά Ευρωπαϊκών χωρών, πιο σημαντική από την Μεγάλη Βρετανία και μια σειρά χωρών της Βρετανικής κοινοπολιτείας.

Η εν λόγω αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους αποτελεί το προϊόν των κοινωνικών πιέσεων μπροστά στο δράμα της  γενοκτονίας στην Γάζα. Και σίγουρα μέσα σε αυτή την μαυρίλα αποτελεί μια ηθική νίκη για τους Παλαιστίνιους και μία πίεση στο Ισραήλ

Η  αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους όμως δεν φτάνει για να σταματήσει το κράτος που δολοφονεί δίχως αιδώ τους Παλαιστίνιους.

Αποτελούν αναγκαιότητα για την ανθρωπότητα πιο ριζικά μέτρα ενάντια στο κράτος τρομοκράτη.

Για να μπλοκάρουμε την τρομοκρατική Ισραηλινή μηχανή χρειάζεται μια πιο ενεργητική πολιτική που θα το απομονώσει και θα το πονέσει οικονομικά και γεωπολιτικά.Ή ακόμη πιο ριζοσπαστικά χρειάζεται  μια πολεμική εκστρατεία εναντίον του Ισραήλ, όπως προτείνει ο πρόεδρος της Κολομβίας.

Αν το δούμε και ιστορικά, κάπως  έτσι σώθηκε και η  Ελλάδα από τα νύχια του Ιμπραήμ. Σε  μια περίοδο που ο τελευταίος είχε σχεδόν συντρίψει τις εστίες της επανάστασης στην Ελλάδα.

Σε αντίθεση με σήμερα, εκείνη την περίοδο  τις αποικιοκρατικές δυνάμεις της περιοχής βόλευε μια «ανεξάρτητη»Ελλάδα που θα ήταν ένα προτεκτοράτο τους και μια Οθωμανική Αυτοκρατορία υπό διάλυση.

Ενώ σήμερα δυστυχώς οι ενδείξεις δεν δείχνουν το ίδιο σε σχέση με το Ισραήλ. Καθοριστικό ρόλο παίζει, όπως είπαμε, η στήριξη των ΗΠΑ στο σιωνιστικό Ισραήλ.

Αλλά ακόμη και οι αντίπαλοι των ΗΠΑ,  η Κίνα και η Ρωσία δεν πάνε πίσω στην στήριξη του Ισραήλ, απλώς οι τελευταίες κρατάνε τα προσχήματα.

Η αγάπη των ΗΠΑ στο Ισραήλ ισχύει τόσο για γεωπολιτικούς λόγους, όσο όμως και για ιδεολογικούς: Τόσο τις ΗΠΑ των ευαγγελιστών, όσο και το Ισραήλ των σιωνιστών τα συνδέει  η μεσσιανική αλήθεια της Βίβλου. Οι Αμερικάνοι ευαγγελιστές  πιστεύουν ότι αν έρθουν όλοι οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη, αν  φύγουν όλοι οι Άραβες και ξαναχτιστεί ο ναός του Σολομώντα, θα οδηγηθούμε στην Δευτέρα Παρουσία. Το ίδιο πιστεύουν και τα ακροδεξιά θρησκευτικά ρεύματα των σιωνιστών.

Τι είναι ο σιωνισμός

Βέβαια ο σιωνισμός δεν ήταν ενα θρησκευτικό ρεύμα. Απεναντίας υπήρξε  ένα πλήρως κοσμικό ρεύμα και μάλιστα για δεκαετίες έπαιζε ρόλο ο αριστερός, εργατικός, σιωνισμός.

Από την άλλη πλευρά όμως επίσης είναι αλήθεια ότι ο σιωνισμός δεν υπήρξε ποτέ ένα κίνημα εθνικής απελευθέρωσης, όπως ήταν πχ η Ελληνική Επανάσταση ή είναι σήμερα το κίνημα των Παλαιστινίων.

Ο σιωνισμός εξαρχής ήταν ένα σχέδιο αποικισμού της Παλαιστίνης με βάση την αλήθεια της Βίβλου. Και αυτή την αλήθεια υπηρέτησε πιστά και ο αριστερός, εργατικός, σιωνισμός, δημιουργώντας τα «κομμουνιστικά» κιμπούτς, τα οποία όμως απέκλειαν τους Άραβες.

Ένα σχέδιο που εξυφάνθηκε από την σιωνιστική διεθνή και από τους αποικιοκράτες Βρετανούς.

Όπως και να το πούμε, ο εξανδραποδισμός των Αράβων υπήρχε στο dna του σιωνισμού. Οι σιωνιστές δεν έψαχναν μια πατρίδα δίπλα ή μαζί με τους Άραβες, ήθελαν και τα θέλουν όλα δικά τους, για αυτό το λόγο δεν αναγνωρίζουν τα σημερινά  σύνορα του Ισραήλ, αφήνοντας ανοικτό το χώρο προς νέα  επέκταση και αποικισμό. Ο στόχος δε των πιο ακραίων σιωνιστών είναι να αποικίσουν ολάκερη την Μέση Ανατολή.

Είναι τραγικό :

Α) Με βάση την ομολογία ενός ιερού βιβλίου μύθων, αυτό της Βίβλου περί «περιούσιου λαού» που του έχει υποσχεθεί την Παλαιστίνη.

Β) Πάνω στο έδαφος του αντισημιτισμού με κορύφωση το Ολοκαύτωμα το οποίο με επιτυχία  εργαλειοποίησε το Ισραήλ, αντισημιτισμό που τον καλλιεργεί το Ισραήλ απέναντι στους εξίσου  σημίτες Άραβες.

Γ) Με την ολόπλευρη και πολύμορφη «καβάτσα» των αποικιοκρατών Βρετανών, για λίγο και της ΕΣΣΔ, και στην συνέχεια της μεγάλης ιμπεριαλιστικής δύναμης των ΗΠΑ, οι σιωνιστές δημιούργησαν ένα σύγχρονο αποικιοκρατικό ρατσιστικό κράτος (με πολλά κοινά στοιχεία με την ρατσιστική Νότιο Αφρική).

Η λύση

Το Ισραήλ φοβούμαι ότι δεν μπορεί να αλλάξει συστατικό χαρακτήρα. Ακόμη και να αποδεχτεί την ύπαρξη ενός Παλαιστινιακού κράτους, θα το κάνει με αυτό το τρόπο των έγχρωμων φυλετικών  κρατιδίων εντός της ρατσιστικής Νότιου Αφρικής. Στην καλύτερη περίπτωση το κρατίδιο της Παλαιστίνης θα είναι ένα προτεκτοράτο του Ισραήλ  με μια φιλική κυβέρνηση τύπου Αμπάς.

Όμως ακόμη και αυτή η προοπτική φαντάζει μακρινή. Στην σημερινή συγκυρία το ακροδεξιό Ισραήλ  τοποθετεί τα πράγματα στην αρχική σιωνιστική  μορφή: η Παλαιστίνη μια «γη δίχως λαό», έξω οι Παλαιστίνιοι από την Παλαιστίνη.

Η ΧΑΜΑΣ και η 7^η  Οκτωβρίου  αποτελεί την αφορμή σε αυτό το σχεδιασμό.Αν δεν υπήρχε η ΧΑΜΑΣ και η 7^η Οκτώβρη, κάτι άλλο θα κατασκευάζονταν, ή μήπως και η 7^η Οκτωβρίου αποτελεί κατασκεύασμα;

Σε ένα μεγάλο βαθμό ο σιωνισμός όπως και ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ λειτούργησε και λειτουργεί ως η “πονηρία του πνεύματος” για την ενίσχυση του σαλαφιστικού (ριζοσπαστικού σουνιτικού) Ισλάμ. Ας σημειωθεί δε ότι από την πλευρά των ΗΠΑ και του Ισραήλ υπήρξε  η  υλική ενίσχυση του σαλαφιστικού σουνιτικού ισλάμ απέναντι στην Παλαιστινιακή αντίσταση και την Παλαιστινιακή αριστερά.

Η σουνιτική ΧΑΜΑΣ δεν ανήκει στο σαλαφιστικό Ισλάμ, αποτελεί δύναμη εθνικής αντίστασης των Παλαιστινίων για αυτό και συμμαχεί με το σιιτικό Ιράν και την Παλαιστινιακή αριστερά.

Η ΧΑΜΑΣ βρίσκεται  σε αντιπαλότητα με το σαλαφιστικό ισλαμικό κράτος (Isis).

Ας σημειωθεί ότι οι Παλαιστινιακές δυνάμεις του ισλαμικού κράτους(Isis) έχουν γίνει οι φανεροί ρουφιάνοι («γερμανοτσολιάδες») των Ισραηλινών στην Γάζα.

Επίσης σε αυτή την ιστορική φάση αποτελεί ιδεολογική και πολιτική  φενάκη ο κίνδυνος να μετατραπεί η Παλαιστίνη σε μια ισλαμική δικτατορία της ΧΑΜΑΣ. Άλλωστε έχει μετασχηματιστεί σε μια ιμπεριαλιστική σιωνιστική ολοκληρωτική μονοκρατορία. Η   Συρία πάλι  με την βοήθεια των ΗΠΑ, Ισραήλ και την ανοχή της Ρωσίας έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε μια ισλαμική δικτατορία των ακραίων σουνιτών.Μια δικτατορία των δυνάμεων του πρώην στελέχους της Αλ Κάιντα, αυτού που με χαρά και χαμόγελο αγκάλιασε προχθές ο Μητσοτάκης.

Με βάση τα παραπάνω η χειραφέτηση των Παλαιστινίων, όπως και η χειραφέτηση των Εβραίων περνάει μέσα από την καταστροφή του σιωνιστικού ρατσιστικού κράτους.

Από εκεί και ύστερα υπάρχουν οι παρακάτω επιλογές: 1) Η οικοδόμηση ενός ισότιμου – πραγματικά πλουραλιστικού (όπως θα το ήθελε ο Φεγεράμπεντ)  – δημοκρατικού κράτους όλων των θρησκευτικών παραδόσεων και όλων των λαών. 2) Μια δημοκρατική ισότιμη  και πραγματικά πλουραλιστική (όπως το φανταζόταν ο Φεγεράμπεντ) ομοσπονδία ή συνομοσπονδία όλων των θρησκευτικών παραδόσεων και όλων των λαών. 3) Μια αμεσοδημοκρατική σοσιαλιστική συνομοσπονδία κοινοτήτων, δίχως ένα ενιαίο κράτος ή δίχως κράτος , όπως πχ θα το ήθελαν και κάποιοι του αριστερού – εργατικού – σιωνισμού ή όπως θα το ήθελε ο αναρχικός Κροπότκιν.

‘Ομως το πρώτο και το ουσιαστικό βήμα είναι να χειραφετηθούν οι Εβραίοι τόσο από τον σιωνισμό, όσο και από τον υλικό Γιαχβέ (όπως το ήθελε ο Εβραίος Μαρξ). Αλλά και οι Άραβες από τις ξεπουλημένες ηγεσίες τους και απο την σαλαφιστική εκδοχή του Ισλάμ.

Ουτοπικές ασκήσεις επί χάρτου θα μου πείτε. Μόνο που μπροστά σε ένα νέο ολοκαύτωμα η ουτοπία πάντα μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ριζική αλλαγή αυτού του ακάρδου κόσμου.

Δημήτρης Αργυρός

Η περιρρέουσα κοινωνική και οικονομική ατμόσφαιρα εμφανίζει έντονα στοιχεία μιας μίζερης καταθλιπτικής πενίας και ένδειας και όπως θα έλεγε ο Β. Ράιχ, συναισθηματικής πανούκλας.

Η  εν λόγω κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα μια βαθιά και ουσιαστική κρίση πολιτικής διαμεσολάβησης, κρίση πολιτικής ταυτότητας και κυρίως πολιτικής προοπτικής.

ΝΔ : « Εισαγωγές, εξαγωγές, κλείνει δουλειές».

Στο πολιτικό εποικοδόμημα η «Μητσοτάκης ΑΕ» (με την Μάρεβα να κλείνει μέσα στο Μαξίμου διαρκώς συμβόλαια με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα) φαίνεται να πνέει τα λοίσθια.

Από την άλλη μπάντα είναι εμφανής η αδυναμία να υπάρξει ένα  αντίπαλο δέος στην «Μητσοτάκη ΑΕ» (μια πολιτική /επιχειρηματική σύμφυση νεοφιλελευθερισμού Σημιτικο-Πασοκισμού και χυδαίας ακροδεξιάς).

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει τελειώσει ως αντίπαλος η ΝΔ. Η τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου: “Τον  Τσίπρα τον θέλουν μόνο οι 17000 αποφυλακισμένοι του νόμου Παρασκευοπούλου” δείχνει την χυδαία και απροκάλυπτη ακροδεξιά στροφή της ΝΔ. Χαϊδεύοντας το ακροδεξιό ακροατήριο και τα λούμπεν κοινωνικά στρώματα.

Στο εν λόγω όμως ακροατήριο παίζει και η γραμμή Σαμαρά με την έμμεση στήριξη του Καραμανλικού μπλοκ το οποίο όμως έχει επιρροή και στα κεντροδεξιά ακροατήρια, τα οποία σε μεγάλο βαθμό έχουν μείνει δίχως πολιτική έκφραση. Είναι κοινό μυστικό η πιθανή δημιουργία ενός λαϊκοδεξιού εθνοκεντρικού κόμματος «Σαμαρά» με την κάλυψη Καραμανλή.

Κεντροαριστερή αφασία

Το ΠΑΣΟΚ  (μαγκωμένο και «πιασμένο» από το Μητσοτακικό παρακράτος) μαζεύει το κόσμο του πάλαι κραταιού ΠΑΣΟΚ. Ευελπιστώντας στην καλύτερη των περιπτώσεων να συμμετάσχει ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να ηγηθεί σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα.

Πάρα την πολιτική νεκρική σιγή του, το ΠΑΣΟΚ διατηρεί σημαντικές   κοινωνικές και  κυρίως γραφειοκρατικές δυνάμεις στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων. Σε αντίθεση βέβαια με τον άλλο πόλο της κεντροαριστεράς, δηλαδή, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά  βιώνουν μια πολυδιάστατη παρακμή, αδυνατώντας να πείσουν τον εαυτό τους και το κόσμο ότι δύναται να αποτελέσουν εναλλακτική πολιτική και κυβερνητική πρόταση.

Ο «βρώμικος» ρόλοςτης πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ  το 2015 έχει χαρακτηρίσει αυτό το χώρο, ίσως και ολάκερη την αριστερά. Και μάλλον ο ιστορικός του ρόλος έχει τελειώσει , ίσως και της υπόλοιπης κυβερνώσας αριστεράς.

Ο νέος (;;) σωτήρας

Ο Αλέξης Τσίπρας με την σειρά, αφού του έκαναν σεμινάρια στις ΗΠΑ οι δημοκρατικοί ή μήπως και  του Τραμπ (sic) επιστρέφει (;;) για να παίξει(;;)πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αποτελώντας ένα ερώτημα, αν ο  στόχος του Τσίπρα είναι να ενώσει την κεντροαριστερά ή να την υπερβεί με ένα νέο  πολιτικό σχηματισμό.

Θέλοντας να μοιάσει στον  Ανδρέα Παπανδρέου που στην Μεταπολίτευση αρνήθηκε την αρχηγία της «Ένωσης Κέντρου», θεωρώντας την  ένα νεκρό σχήμα και δημιουργώντας το ΠΑΣΟΚ.

Οι ομοιότητες όμως  σταματούν εδώ. Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου κινούνταν αριστερότερα όλων των σημερινών κεντροαριστερών σχηματισμών.

Το «κόμμα» Τσίπρα, το «κόμμα» του  δημοκρατικού καπιταλισμού φαίνεται να κινείται δεξιότερα της μεταπολιτευτικής Καραμανλικής ΝΔ του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού.

Η  «ακροδεξιά» στροφή του Τσίπρα, φαίνεται και από το πώς δικαιολογεί την πολιτική του 2015: Ο Τσίπρας του 2025 υποστηρίζει ότι χάρη στην κωλοτούμπα του 2015 υπάρχει σήμερα η εν λόγω καπιταλιστική κανονικότατα.  Το γεγονός ότι επικρατεί μια αθλιότητα στην εν λόγω καπιταλιστική κανονικότατα δεν οφείλεται στα συστημικά χαρακτηριστικά της  αλλά στην διεφθαρμένη  διαχείριση της «Μητσοτάκη ΑΕ».

Προσοχή, μιλάω για μια «ακροδεξιά» στροφή σε σχέση με την πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ έως το 2025  του ΣΥΡΙΖΑ, πριν την κωλοτούμπα. Τι άλλο είναι η επιλογή του δημοκρατικού καπιταλισμού σε σχέση με την γραμμή του ρεφορμιστικού δημοκρατικού σοσιαλισμού;  Αν αυτό δεν είναι μια «ακροδεξιά» στροφή, τότε τι είναι;;;

Πολιτικός λαϊκισμός

Κατά συνέπεια είναι απολύτως λογικό μέσα σε αυτό το κλίμα της μίζερης παρακμιακής πολιτικής κατάστασης να ενισχύονται γκρινιάρικες, αντιδραστικές δυνάμεις οι οποίες μιλούν στην γλώσσα του φοβισμένου  μέσου ανθρωπάκου, στη γλώσσα των “κυρ παντελήδων”.

Αναφέρομαι σε μια εντελώς ακίνδυνη πολιτική κατάσταση για το σύστημα.  Είτε αυτή είναι η κεντροαριστερή Κωνσταντοπούλου, είτε το σύμπαν των δυνάμεων της άκρας δεξιάς.  Γκρίνια, σιχτίρισμα, κοινωνικός ρατσισμός, πατριδοκαπηλία, γενικευμένος εκβαρβαρισμός και “άγιος ο θεός”.

Ο εν λόγω (κατά βάση ακροδεξιού τύπου) πολιτικός λαϊκισμός είναι επίσης κυρίαρχος σε ολάκερη την γερασμένη Ευρώπη, φανερώνοντας την ιστορική και κυρίως πολιτική παρακμή της. Ταυτόχρονα είναι η  απόδειξη της οριστικής (;;) χρεωκοπίας της ευρωπαϊκής αριστεράς, η οποία έχει χάσει την δυνατότητα και την ικανότητα να συνομιλεί και να επηρεάζει τα λαϊκά ευρωπαϊκά κοινωνικά  στρώματα.

ΚΚΕ : ορθόδοξος ρεφορμισμός

Το ΚΚΕ, ένα από τα ελάχιστα ορθόδοξα φιλοσοβιετικά κομμουνιστικά κόμματα στο κόσμο ούτε θέλει ούτε μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στο σημερινό γίγνεσθαι.

Το ΚΚΕ επιλέγει την γραμμή του “κατενάτσιο”,  η «καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα», στοχεύοντας στην ενίσχυση και την περιφρούρηση του κόμματος.

Δίνοντας μεγάλη ενέργεια στους αμυντικούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.  Αποφεύγοντας μετά παρρησίας να μιλήσει για μια σημερινή πολιτική πρόταση. Πχ ενώ αγωνίζεται ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι, να θέσει ζήτημα κρατικοποιήσεων. Στοιχεία που υποδηλώνουν το βαθύ και μη αντιστρέψιμο ρεφορμιστικό χαρακτήρα του.

Ρεφορμισμός και Επανάσταση

Ρεφορμιστικός χαρακτήρας, δηλαδή μεταρρυθμιστικός χαρακτήρας (αγάλι, αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι), σε αντιδιαστολή με τον επαναστατικό δρόμο και  χαρακτήρα.

Ο ρεφορμιστικός , μεταρρυθμιστικός δρόμος μπορεί να είναι και ήταν αποτελεσματικός- εφόσον και αν-το σύστημα είναι σε ανάπτυξη και μπορεί να προσφέρει στις κατώτερες τάξεις. Ή όταν νιώθει την πίεση των οργανωμένων δυνάμεων των «από τα κάτω» ή την πίεση μιας οργανωμένης κρατικής δύναμης, όπως ήταν η  ΕΣΣΔ. Επίσης δύναται να έχει αποτέλεσμα, αν υφίσταται ένα τεράστιος ισχυρός παραγωγικός κρατικός μηχανισμός ,  όπως είναι η Κίνα. Σε αυτές τις συνθήκες ο μεταρρυθμιστικός δρόμος μπορείνα δουλέψει προς όφελος της πλειοψηφίας. Το γεγονός ότι μπορεί δεν σημαίνει ότι και γίνεται και κατά συνέπεια χρειάζεται ο επαναστατικός δρόμος.

Σε κάθε άλλη περίπτωση ο επαναστατικός δρόμος, η οργάνωση του επαναστατικού δρόμου δύναται να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, έτσι ώστε να γίνουν παραχωρήσεις από την άρχουσα τάξη. Δύναται να περάσει -άμεσα και έμμεσα- εξουσία στις καταπιεσμένες τάξεις σε μια σειρά από χώρες και σε ολάκερη την Γη.

Ο επαναστατικός δρόμος είναι  ένας σπάνιος και  δύσκολος δρόμος. Γενικότερα ισχύει το παρακάτω σχήμα: Σε χώρες σαν τις ΗΠΑ κτλ. είναι πιο δύσκολο να ξεσπάσει μια κοινωνική σοσιαλιστική  επανάσταση. Αν όμως ξεσπάσει και κυρίως αν επικρατήσει, ευκολότερα θα νικήσει ως απόρροια των ανεπτυγμένων παραγωγικών δυνάμεων.

Το  αντίθετο συμβαίνει σε χώρες σαν την Ρωσία την εποχή του Τσάρου. Ευκολότερα ξεσπάει μια κοινωνική ,σοσιαλιστική επανάσταση,  ευκολότερα επικρατεί,  είναι όμως  δύσκολο να νικήσει, δίχως να οδηγηθεί στην γραφειοκρατία και στον εκφυλισμό.

ΜΕΡΑ25: Η αντιμνημονιακή αριστερά

Αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ ή μήπως αριστερότερα  του σημερινού ΚΚΕ δείχνει να έχει κάποια ισχύ το ΜΕΡΑ25 και μια σειρά από άλλες μικρές δυνάμεις που έσπασαν  από  τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται για δυνάμεις οι οποίες διατηρούν ένα ξεκάθαρο αντιμνημονιακό  αριστερό πρόσημο.Δυνάμεις  που συγκυριακά δείχνουν μια δημοκοπική άνοδο στα 4% με 5%.

Αποτελεί όμως ένα ανοικτό στοίχημα το ΜΕΡΑ25 να παίξει ένα  ηγεμονικό πολιτικό ρόλο σε μια μαχόμενη αριστερή ρεφορμιστική προοπτική.

Με στόχο την οργάνωση ενός πλατιού πολιτικού και κοινωνικού μετώπου.

Αυτό που-όπως είπα-δεν θέλει και ίσως να μην μπορεί να οικοδομήσει το ΚΚΕ, γιατί τότε θα το οδηγούσε να παίξει έναν πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο. Και αυτό το ΚΚΕ το αποφεύγει όπως ο “διάολος το λιβάνι” …

Βέβαια το μεγάλο ερώτημα της εποχής μας είναι το τι συνιστά (ποια είναι τα εσωτερικά χαρακτηριστικά του) ενός δυνατού και αναγκαίου αριστερού κοινωνικού/ πολιτικού μετώπου και προγράμματος;

Η δική μου αριστερά

Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, την γενικευμένη αλλοτρίωση και την συναισθηματική πανούκλα ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας συνεχίζει να αγωνίζεται,  συνεχίζει να αντιστέκεται. Ενώ παραμένει υπαρκτή και μαχόμενη  μια μειοψηφική αριστερά που έχει ως στόχο να οδηγήσει τα πράγματα έως  την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αναφέρομαι στην αντικαπιταλιστική αριστερά, την αριστερά της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥΑ και άλλων αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών συλλογικοτήτων.

Είναι λογικό και είναι φανερό ότι οι παραπάνω συλλογικότητες έχουν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση της αριστεράς και την κατάσταση του λαϊκού/εργατικού κινήματος.

Μικρότερες ίσως από την κοινοβουλευτική, ρεφορμιστική αριστερά, αλλά αρκετά μεγάλες για το ιστορικό ρόλο που θέλουν να παίξουν και εξίσου μεγάλες ευθύνες για την αγωνιστική, ταξική τους στάση.

Αλήθεια όμως τι σημαίνουν οι έννοιες (ανατρεπτική αριστερά, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά) σε μια εποχή  που έχουν χάσει την ουσιαστική και την πραγματική σημασία τους;

Μεγάλη συζήτηση καθώς η ευρωπαϊκή/ Ελληνική  αριστερά έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Μάλλον τα πράγματα πρέπει να τα πάρουμε από την αρχή, δίχως όμως να μηδενίζουμε ή να απορρίπτουμε το παρελθόν μας, το  παρελθόν της πραγματικής κομμουνιστικής αριστεράς και του επαναστατικού κινήματος.

Ακολουθώντας την παράδοση, την στάση και την προσφορά του πρόσφατα θανόντος Ευτύχη Μπιτσάκη υποστηρίζω:

Το μέτωπο και το πρόγραμμα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο πλατύ, πλουραλιστικό,  λαϊκό /εργατικό,  ουσιαστικά συμμετοχικό και πραγματικά δημοκρατικό.

Ένα μέτωπο και ένα πρόγραμμα  που θα κατανοεί την πολυπλοκότητα των αντιθέσεων και των αντιφάσεων. Αντιθέσεις και αντιφάσεις  που μόνο σε μια τελευταία ανάλυση βασίζεται  στην κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου /εργασίας. Άρα κατά κάποιο τρόπο  μόνο σε μια τελευταία ανάλυση το μέτωπο και το πρόγραμμα θα είναι αντικαπιταλιστικό.

Αυτό με την σειρά δεν σημαίνει ότι θα  στέλνει στο “πυρ το εξώτερον” την κομμουνιστική στρατηγική.

Αντιθέτως θα  έχει ως στόχο τον κομμουνιστικό  εμπλουτισμό του μετώπου και του προγράμματος με μια σειρά από πολιτικές  πρακτικές.

Όπως πχ είναι : Ο αγώνας για την χειραφέτηση κάθε καταπιεσμένης ανθρώπινης οντότητας , ατομικής και συλλογικής.

Ο αγώνας για την χειραφέτηση κάθε καταπιεσμένης εθνότητας (είτε Παλαιστίνιων, είτε Κούρδων, είτε Κυπρίων.., κτλ.).

Ο αγώνας για την χειραφέτηση όλων των εργαζομένων μέσω της ριζικής μείωσης της εργάσιμης μέρας, της αύξησης των μισθών και της συγκρότησης ενός άλλου εργατικού και λαϊκού πολιτισμού. Μόνο έτσι ο  ελεύθερος χρόνος θα είναι το  μέτρο του κοινωνικού πλούτου.

Πίστη στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα και  στην ανθρώπινη κοινότητα.

Πίστη στην κοινοτιστική  οργάνωση της κοινωνίας. Μια πρόταση οργανωμένης κοινωνίας η οποία  έρχεται από πολύ παλαιά και που στις σημερινές συνθήκες δύναται να χειραφετηθεί  από την οποία κυρίαρχη ιδεολογία,  από τα στερεότυπα, από  τα αρνητικά συναισθήματα, όπως θα έλεγε και ο Σπινόζα.

Πίστη στην επιστήμη, την τεχνολογία και στην παραγωγή, αλλά κυρίως στα όρια που βάζει η φύση, ο πλανήτης και το περιβάλλον.

Σε κάθε περίπτωση όποιο πρόγραμμα και όποιο μέτωπο και αν επιλέξουμε, πρέπει να είμαστε σεμνοί και να κατανοήσουμε το πεπερασμένο χαρακτήρα μας, απέναντι στην κοινωνία, την  ανθρώπινη φύση μας, το πεπρωμένο μας, την ιστορία μας, το περιβάλλον και  τον πλανήτη μας.

Μόνο έτσι θα πάμε καλύτερα σε σχέση με την άλλη φορά (κομμουνισμός του 20^ουαιώνα), όταν και όποτε, χρειαστεί να ξαναπαιχτεί η παρτίδα  της κοινωνικής χειραφέτησης…

Τάκης Πολίτης

Ο ιουδαϊσμός είναι θρησκεία, εβραίοι είναι οι θρησκευόμενοί του. Ο σιωνισμός είναι πολιτικό κίνημα που διανθισμένο με θρησκευτικές δοξασίες περί περιούσιου λαού και υποσχεθείσας γης, υιοθετεί τις μαύρες ιδέες της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού και του apartheid. Υπηρετείται κατά πλειονότητα από εβραίους, αλλά και από ακόλουθους άλλων θρησκειών -κυρίως από χριστιανούς ευαγγελικούς- και από το 1948, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, υλοποιείται εδαφικά στην Παλαιστίνη.

«Για την Ευρώπη θα αποτελούσαμε προπύργιο κατά της Ασίας, θα ήμασταν στην υπηρεσία των φυλακίων του πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας», γράφει ο «πατέρας» του σιωνισμού Teodor Herzl στο βιβλίο του «El estado judío» (Το εβραϊκό κράτος). Και πράγματι, η αποικιοκρατική Ευρώπη (και στη συνέχεια και οι ΗΠΑ), από την φάση της σχεδίασης του σιωνιστικού κράτους, του παρέχουν αμέριστη και αδιάληπτη προστασία για την διασφάλιση, βέβαια, και των δικών τους πολιτικών, οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Για την δημόσια προπαγάνδιση των κεκαλυμμένων (ή μη) στόχων του σιωνισμού, απαραίτητο είναι ένα καλλωπισμένο αφήγημα. Και για την δημιουργία και συντήρηση αυτού του σιωνιστικού αφηγήματος επινοήθηκαν χρήσιμοι μύθοι, και ιδιοποιήθηκαν, διαστρεβλώθηκαν και αποσιωπήθηκαν ιστορικά γεγονότα.

Αρχικό κεντρικό μέλημα του σιωνιστικού αφηγήματος ήταν η δημιουργία ενός έθνους και η κατάλληλη επιμέλεια της εικόνας του. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού επιλέχθηκε η αυθαίρετη μετατροπή του ιουδαϊσμού σε εβραϊσμό, δηλαδή η μετατροπή της θρησκείας σε εθνότητα.

Αναφερόμενες στα μέσα του 19ου αιώνα, οι κοινωνικές επιστήμες θεωρούσαν την γλώσσα ως απαραίτητο κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που συγκροτούν ένα έθνος. Αυτό όμως ουδόλως αποθάρρυνε τους σιωνιστές. Εβραίοι Σεφαραδίτες που μιλούσαν λαντίνο, εβραίοι Ασκενάζι που μιλούσαν γίντις και εβραίοι Μιζραχίτες που μιλούσαν αραβικά, περσικά ή κουρδικά, απετέλεσαν ένα ενιαίο έθνος για το σιωνιστικό αφήγημα.

Ο Γερμανός εβραίος σιωνιστής στοχαστής Μωυσής Χες (Moses Hess), το 1862, στο βιβλίο του «Roma y Jerusalén: La última cuestión nacional» (τίτλος στα ισπανικά, Ρώμη και Ιερουσαλήμ: Το τελευταίο εθνικό ζήτημα) ήταν αυτός που για πρώτη φορά έκανε σαφή αναφορά σε εβραϊκό έθνος -ως σύγχρονο έθνος, και όχι ως θρησκευτική ή πολιτισμική κοινότητα. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Τέοντορ Χερτσλ(Teodor Herzl) στο προαναφερόμενο βιβλίο του «El estado judío», γράφει: «Αν θέλετε να οικοδομήσετε ένα έθνος σήμερα, δεν χρειάζεται να το κάνετε με τον τρόπο που ήταν εφικτό πριν από χίλια χρόνια».

Και αυτό ακριβώς έγινε. Με μόνη συγκολλητική ουσία την κοινή θρησκεία, ο σιωνισμός άθροισε τις ανά τον κόσμο εβραϊκές κοινότητες και τις ονόμασε εβραϊκό έθνος. Η απουσία κοινής γλώσσας (προφανώς) θεωρήθηκε ως πρόβλημα για την πειστικότητα του σιωνιστικού αφηγήματος, πρόβλημα που στα τέλη του 19ου αιώνα ανέλαβε να επιλύσει ο εβραίος σιωνιστής γλωσσολόγος Ελιέζερ Μπεν-Γεχούντα (Eliezer Ben-Yehuda), με την αναβίωση της επί δύο σχεδόν χιλιετίες μη ομιλούμενης εβραϊκής γλώσσας.

Οι εβραίοι συγκροτούν θρησκευτική κοινότητα, όχι εθνική. Και αυτή η άποψη διατυπώνεται από πολλούς μελετητές που πολύ δύσκολα μπορεί να κατηγορηθούν ως αντισημίτες. Ο Ισραηλινός καθηγητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, επιζών του Ολοκαυτώματος, Ισραήλ Σαχάκ (Israel Shahak), στο βιβλίο του «Le racisme de l’État d’Israël» (Ο ρατσισμός του κράτους του Ισραήλ, στα γαλλικά, 1975) γράφει για διαστρέβλωση της εβραϊκής ταυτότητας από θρησκευτική σε εθνική. Ο Ισραηλινός σοσιαλιστής, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, Σλόμο Σαντ (Shlomo Sand), στο βιβλίο του «The Invention of the Jewish People» (Η επινόηση του εβραϊκού λαού, αγγλική έκδοση, 2009) αναφέρει ότι η ιδέα του εβραϊκού έθνους είναι ένας μύθος που επινοήθηκε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα.

Ακόμα ένα κεντρικό στοιχείο του σιωνιστικού αφηγήματος, η γενεαλογική σχέση των σύγχρονων εβραίων με τους αρχαίους ιουδαίους, πέρα από το ότι προσκρούει στην κοινή λογική, αμφισβητείται από πολλούς μελετητές που επίσης δύσκολα μπορεί να κατηγορηθούν ως αντισημίτες. Ενδεικτικά, ο Ούγγρος εβραίος κομμουνιστής συγγραφέας Άρθουρ Κέσλερ (Arthur Koestler), στο βιβλίο του «Judíos kázaros La tribu n° 13» (Εβραίοι Χάζαροι, Η 13η φυλή, αγγλικός τίτλος: The Thirteenth Tribe: The Khazar Empire and its Heritage, 1976), περιγράφει την με πολιτικά κίνητρα μαζική μεταστροφή των Χαζάρων στον ιουδαϊσμό γύρω στο 740 μ.Χ. και καταλήγει ότι η πλειονότητα των Ασκενάζι εβραίων της ανατολικής Ευρώπης δεν είναι απόγονοι των αρχαίων ιουδαίων, αλλά των Χαζάρων που μετανάστευσαν στην Πολωνία, τη Λιθουανία και την Ουγγαρία μετά την κατάρρευση της χαζαρικής αυτοκρατορίας.

Στις μέρες μας, νέες κοινωνιολογικές προσεγγίσεις περί έθνους δεν θεωρούν την γλώσσα ως απαραίτητο κοινό στοιχείο. Αυτό όμως ουδόλως ακυρώνει την κατανόηση των επιδιώξεων των σιωνιστών από τα μέσα του 19ου αιώνα. Η επινόηση και τότε τεχνητή συγκρότηση του εβραϊκού έθνους, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη του σιωνιστικού στόχου. Ο Shlomo Sand, σε ένα άλλο βιβλίο του «La invención de la Tierra de Israel» (Η επινόηση της Γης του Ισραήλ, ισπανικός τίτλος, 2013), αναφέρει ρητά ότι χάρη στην επινόηση αυτή κατέστη εφικτή η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Προκειμένου να ενισχυθεί το σιωνιστικό αφήγημα, επιστρατεύτηκαν παραπλανήσεις, μυθοπλασίες, ιδιοποιήσεις, ιστορικές συσκοτίσεις. Η ταύτιση εβραίων και σιωνιστικού Ισραήλ, είναι μια συνεχής και απαραίτητη προπαγάνδα για το σιωνιστικό αφήγημα. Η παραπλανητική αυτή ταύτιση συνεπάγεται δύο πράγματα: αφενός αυθαίρετα δωρίζει στο σιωνιστικό κράτος πλήθος μη σιωνιστών εβραίων, αφετέρου επιμελώς αποκρύβει πλήθος μη εβραίων σιωνιστών. Και οι δύο προαναφερόμενες συνεπαγωγές, είναι εξαιρετικά χρήσιμες για τους σιωνιστές, αφού τους διευκολύνουν στο να χαρακτηρίζουν ως αντισημιτισμό κάθε κριτική στον σιωνισμό.

Το σιωνιστικό αφήγημα περιγράφει το εβραϊκό έθνος ως ένα διαρκές και διαχρονικό θύμα. Ακόμα και όταν το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία, όπως κάνει τους τελευταίους 22 μήνες, τα θύματα εξακολουθούν να είναι οι ίδιοι. Η θυματοποίηση αυτή συσπειρώνει τους σιωνιστές, ενώ παράλληλα, εκτός σιωνισμού, καλλιεργεί ένα συναίσθημα κοινωνικής συμπόνοιας, που με τη σειρά του δημιουργεί μια τάση αυτοσυγκράτησης, έως και ακύρωσης, κάθε τεκμηριωμένης κριτικής απέναντι στο σιωνισμό και στην απτή έκφρασή του, το Ισραήλ.

Αναφερόμενοι στους δύο τελευταίους αιώνες, οι εβραϊκές κοινότητες αναμφισβήτητα υπέστησαν διώξεις -κυρίως στα κράτη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης- με αποκορύφωμα την εξολόθρευση 6.000.000 εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Όμως το Ολοκαύτωμα των εβραίων εργαλειοποιήθηκε και ιδιοποιήθηκε από το Ισραήλ. Ταυτίζοντας το Ολοκαύτωμα των εβραίων με το σιωνιστικό κράτος, οι σιωνιστές καπηλεύτηκαν την μνήμη εκατομμυρίων μη σιωνιστών εβραίων που εξολοθρεύθηκαν από τους ναζιστές. Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις εβραίων επιζώντων -ή απογόνων τους- που διαχωρίζουν τη θέση τους και καταγγέλλουν το Ισραήλ για αυτή την λαθροχειρία.

Επιπλέον, το Ολοκαύτωμα παραμορφώθηκε, συσκοτίστηκε κατά το ήμισυ, έτσι ώστε σήμερα, ένα τεράστιο τμήμα της παγκόσμιας κοινής γνώμης να συνδέει τον όρο Ολοκαύτωμα αποκλειστικά και μόνο με την εξόντωση των 6 εκατομμυρίων εβραίων. Αποσιωπάται ότι στα ίδια στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τις ίδιες βιομηχανοποιημένες μεθόδους, εξοντώθηκαν συνολικά -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ιστορικών- 11 με 26 εκατομμύρια άνθρωποι, όχι «μόνο» 6 εκατομμύρια εβραίοι. Ας πάρουμε ως αποδεκτή τιμή την μικρότερη, το 11 εκατομμύρια, αυτό σημαίνει ότι 5 εκατομμύρια άνθρωποι, θύματα της ναζιστικής θεωρίας, δεν εξαερώθηκαν μόνο στα κρεματόρια, αλλά και στην παγκόσμια ιστορική συλλογική μνήμη.

Ας πούμε τα πράγματα καθαρά. Το Ολοκαύτωμα των εβραίων δεν ήταν ο λόγος για την ίδρυση του Ισραήλ. Το σιωνιστικό σχέδιο είχε ήδη διατυπωθεί πεντακάθαρα από το τέλος του προηγούμενου αιώνα και είχε ήδη περάσει στη φάση της υλοποίησής του. Οι σιωνιστές χρησιμοποίησαν το Ολοκαύτωμα των εβραίων ως το απόλυτο επιχείρημα επικοινωνιακής νομιμοποίησης για την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους και παράλληλα βεβήλωσαν το ίδιο το Ολοκαύτωμα ιδιοποιώντας το.

Το Ισραήλ δεν είναι το καταφύγιο των ανά τον κόσμο διωκόμενων εβραίων, όπως προσπαθεί να μας πείσει το σιωνιστικό αφήγημα. Το Ισραήλ είναι το απτό αποτύπωμα του σιωνισμού, είναι μια εποικιστική αποικιοκρατία που δεκαετίες τώρα εγκληματεί εις βάρος των γηγενών, των Παλαιστινίων, και που δεν κρύβει τις αδηφάγες επεκτατικές προθέσεις του, είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστικής Δύσης στην Δυτική Ασία που το υποστηρίζει απροϋπόθετα.

Ο σιωνισμός είναι ο απόλυτος φασισμός της εποχής μας. Ως τέτοιον οφείλει να τον βλέπει η αριστερά. Και απαλλαγμένη από τις φοβίες της -μην τυχόν και κατηγορηθεί για αντισημιτισμό- οφείλει, μαζί με τους αντισιωνιστές εβραίους, να σταθεί αποφασιστικά απέναντί του. Η αριστερά -από θέση αρχών- δεν μπορεί να αποδέχεται την αποικιοκρατία, ούτε σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά ούτε επί του πεδίου.

Και από την άποψη αυτή -σχετικά με τη συζήτηση των τελευταίων ημερών- η θέση αρχών που μπορεί να έχει η αριστερά είναι μόνο μία: διάλυση του σιωνιστικού κράτους και δημιουργία ενός νέου, παλαιστινιακού κράτους, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, όπου όλοι -οι μη σιωνιστές- ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή, κλπ, θα μπορούν να ζουν μαζί ειρηνικά, έχοντας τα ίδια δικαιώματα. Όσο για τους σιωνιστές, θα έχουν και αυτοί ένα δικαίωμα, όπως το προσδιόρισε ο Αμερικανός εβραίος Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Νόρμαν Φίνκελσταϊν, γιος επιζώντων του γκέτο της Βαρσοβίας: να πάρουν τα πράγματά τους και να σηκωθούν να φύγουν από την ιστορική Παλαιστίνη.

Τάκης Λιδωρικιώτης

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επειδή χτυπιέται καθημερινώς με πάθος υπέρ της πολιτικής κοσμιότητας, απέκτησε το προσωνύμιο Παύλος ο Φραπές. Προσοχή στην λεπτομέρεια, καμία σχέση μ’ άλλους κατόχους παρεμφερών τίτλων (shaken not stirred …) …που λέει για την βότκα του ο Τζέιμς Μποντ.

Δεν τα κατάφερε κι άσχημα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ξεκίνησε απειλώντας τον Τσίπρα να τον εξοντώσει αυτοπροσώπως, αν τυχόν ξαναγινόταν εμφύλιος. Από παραλίγο δολοφόνος του Τσίπρα σήμερα κατέστη τιμητής της κοσμιότητας άλλων.

Να σκεφτείτε ότι το παλληκάρι αυτό της φακής, μικρό παιδί σαν ήτανε, ανταγωνιζόταν σε θράσος κι απρέπεια ακόμη και τον Κωνσταντίνο Κυρανάκη στην ΟΝΝΕΔ! Ηγούντο οι δυο τους μιας ολόκληρης γενεάς με Ειρ. Αγαπηδάκη, Δόμνα Μιχαηλίδου κι άλλα τρολάκια της διαβόητης Ομάδας Αλήθειας.

Τινές εξ αυτών μέσα από την λαίλαπα των μνημονίων πήραν το ασανσέρ αριστείας κι από «αληθόβιοι», υπουργοποιήθηκαν γιατί το μητσοτακέικο ανέκαθεν έρεπε προς αγοραίες κατευθύνσεις. Έτσι, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε να σώσει τα τραίνα μας, η Ειρήνη ανέλαβε να σώσει το ΕΣΥ μας κι η Δόμνα τον θεσμό της Οικογένειας μας. Και πάλι όμως κορυφαίος όλων παραμένει ο μαχαλόμαγκας Παύλος που διορίστηκε κυβερνητικός εκπρόσωπος (Φραπές) κι ανέλαβε να σώσει την κοσμιότητα μας.

Τελεία!

Με κοσμιότητα πάντα, ανέλαβε ο και νομικός Μαρινάκης να εμβαθύνει στο βάθος σκέψης του νομομαθούς Σπυραδώνιδος (Action24): Η πλειοψηφία της Βουλής, που κατά το Σύνταγμα έχει την αρμοδιότητα να κρίνει αν πρέπει να ελεγχθούν οι πρώην υπουργοί, είναι η ΝΔ και η ΝΔ αποφάσισε «ότι δε χρειάζεται να ελεγχθούν. Τελεία!». Ο άνθρωπος επιβεβαίωσε απλώς ρητά το πασίδηλο πως οι δύο τέως απαλλάσσονται από την περαιτέρω ποινική διερεύνηση επειδή έτσι αποφάσισε το κόμμα τους που τυχαίνει να έχει την πλειοψηφία στη Βουλή.

Και προσέθεσε ο κόσμιος εκπρόσωπος ότι «εμείς έχουμε πει ότι αυτό πρέπει να αλλάξει στη συνταγματική αναθεώρηση. Και το αν πρέπει να παραπεμφθεί ένας νυν ή πρώην υπουργός ή υφυπουργός θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα απόφασης όχι των κομμάτων αλλά μιας άλλης διαδικασίας που δεν θα έχουν σίγουρα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο οι πολιτικοί συσχετισμοί στη Βουλή.». Μέχρι όμως να το αλλάξουμε, κορόιδα είμαστε να μην το εκμεταλλευτούμε τώρα που μας κάνει την δουλειά μας;

Αναντίλεκτα υποκλίνομαι μπροστά στο πνεύμα δικαίου του νέου Νικολάου Σαριπόλου.

Οι εντιμότατοι φίλοι μου

Βέβαια η δήλωση Γεωργιάδη ότι «δεν χρειάζεται να ελεγχθούν. Τελεία!», δεν αφορά στην ενοχή ή αθωότητα των πρώην, αλλά στο ότι αποτρέπεται ακόμα κι ο προκαταρκτικός έλεγχος που ζητάει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Δηλαδή τηρουμένων των αναλογιών, δεν επιτρέπεται ούτε καν η πρόσκληση του πταισματοδίκη για ανωμοτί παροχή εξηγήσεων περί όλων των θρυλουμένων.

Απαγορεύεται δηλαδή ν’ ανοίξει κουβέντα κανείς για τους εντιμότατους φίλους τους! Σημειωτέον ότι για την σύσταση Προανακριτικής δεν απαιτούνται «αποδείξεις», αλλά μόνο το να μην είναι «προδήλως αβάσιμη». Αυτό φυσικά και το εκπληρώνουν με το παραπάνω αφενός οι συνομιλίες του κοριού κι αφετέρου το γεγονός ότι είναι ήδη κατηγορούμενοι μια σειρά υφισταμένων ή διορισθέντων από αυτούς ενώ υπάρχουν μαρτυρίες άλλων υφισταμένων (Βάρρας, Σημανδαράκος) ότι εκδιώχθηκαν όταν προσπάθησαν να αποκαλύψουν την συμμορία.

Θα πρέπει ν’ αναγνωρίσει ο κόσμιος νομικός κι εκπρόσωπος (φραπές) ότι η σκέψη του Σπυραδώνιδος προκαλεί μια ριζική τροποποίηση σ’ αυτό που μέχρι τώρα αποκαλείτο πηγές του δικαίου.

Εγκληματική οργάνωση χειρίστου είδους και ξεφτίλα

Στο ΠΑΣΟΚ πέραν των συμψηφισμών (εξεταστική από 1998) χρεώθηκε και «χρυσαυγιτισμός» όταν η Λιακούλη τους είπε για Χούντα (φτου κακά, με το υπουργικό τρίο-χουντίνο την μέρα επετείου της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο).

Το πιο ωραίο όμως ήταν η ιερά αγανάκτηση που κατέλαβε τον κόσμιο Παύλο μπροστά στο ντηλάρισμα , δηλαδή στον τακτικό ελιγμό Ανδρουλάκη, ψηφίζουμε ό,τι Εξεταστική θέλετε, αν εσείς υπερψηφίσετε την Προανακριτική που ζητά η ευρωπαϊκή εισαγγελία … Ο κ εκπρόσωπος μας ενημέρωσε ότι «δεν είναι τραπέζι τζόγου ένα τόσο σοβαρό ζήτημα».

Aλλά ξέχασε πως εκπροσωπεί έναν Πρωθυπουργό που ζήτησε από βήματος ν’ ανταλλάξει την συνταγματική αναθεώρηση για την ευθύνη υπουργών με την στάση του ΠΑΣΟΚ για το άρθρο 16.

Ζήτησε ακόμη την διαγραφή του ευρωβουλευτή Φαραντούρη γιατί είπε, επίσης στο Actιon 24, όσα λένε δημοσίως οι εισαγγελείς περί εγκληματικής οργάνωσης αλλά και οι δικοί τους βουλευτές (Πέτσας, Χαρακόπουλος, Μαρκόπουλος, Καράογλου κ.ά.) περί ξεφτίλας.

Αντιθέτως δεν ζήτησε ποτέ από το κόμμα του, στο οποίο μέχρι προχθές προΐστατο ως γραμματεύς, να διαγραφούν ούτε καν οι πρωταγωνιστές (Φραπές, Χασάπης, Γρύλος κλπ), με την δικαιολογία ότι είναι απλά μέλη κι όχι στελέχη.

Παρομοίως η ανατριχιάσασα κ Σδούκου (για τον Φαραντούρη κι όχι για τον Φραπέ) αναρωτήθηκε περί αποθεμάτων γενναιότητας Φάμελου, που οφείλει τάχα να διαγράψει τον Φαραντούρη κι ίσως να ζητήσει και μια συγγνώμη, ala Novartis. Δεν αναφέρει η κοσμιοτάτη ούτε ρίγη ούτε ανατριχίλες για τον γενναιότατο Μητσοτάκη της, που σπεύδει με την Κ.Ο. των προβάτων του (μπε-μπεεε-οπεκεπε) να βγάλει τρελή την ευρωπαϊκή εισαγγελία.

Κοσμιότητα κι υπόκοσμος

Όπως εξαρχής διευκρινίσαμε από φραπέ σε φραπέ δεν είναι όλοι το ίδιο. Shaken not stirred. Αλλο ο Μαρινάκης, άλλο ο Τζέημς Μπόντ.

Οι κόσμιοι εξάλλου μόνο όταν το επιλέγουν, είναι το άλλο πρόσωπο του υποκόσμου. Αυτός ο Ιανός δεν είναι κάτι καινούργιο. Aπλώς ο κοριός της Λάουρα Κοβέσι απέδειξε δημοσίως όσα δεκαετίες τώρα ήταν πασίγνωστα, αλλά συζητιόταν από στόμα σε στόμα.

Η εξαγορά ευρύτατων στρωμάτων δεν περιορίζεται δυστυχώς στην Κρήτη ούτε μόνο στους κτηνοτρόφους. Αποτέλεσε το οιωνεί κυβερνητικό πρόγραμμα της παράταξης που κυβερνά. Ανέκαθεν το μεροληπτικό πολιτικό μήνυμα της ήταν το ίδιο: «όταν βγούμε, θα ρίξουμε όλους τους άλλους και θα τα μοιράσουμε μεταξύ μας!».

Αυτό δεν ήταν κανένα μυστικό. Το γνώριζε πολύ καλά σύμπας ο λαός και στην πλειοψηφία του το αποδέχθηκε και το υποστήριξε. Η βαλκανική κλεπτοκρατία μπορεί να είναι μια παρωχημένη κι αναχρονιστική μορφή καπιταλιστικής οργάνωσης ωστόσο έχει πολλούς αληθώς κερδισμένους οι οποίοι καταφέρνουν μάλιστα να καταστήσουν το συμφέρον τους, πλειοψηφική πολιτική πλατφόρμα.

Ο εκσυγχρονισμός της σαθρής μας χώρας είτε θα είναι αδιάλλακτος, ριζοσπαστικός κι ανατρεπτικός είτε δεν θα υπάρξει. Τα τεχνοκρατικά βοηθήματα που κατά καιρούς έχουν υποδυθεί την λύση θα πρέπει να δώσουν την θέση τους σε δομημένες κοινωνικές συμμαχίες με συγκροτημένο προγραμματικό λόγο και τότε ούτε shaken ούτε stirred …

Απλά και κατανοητά

Αν υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι, στο πόλεμο ΗΠΑ (Ισραήλ) με το Ιράν το δίκαιο είναι υπέρ του Ιράν και για αυτό θα πρέπει να νικήσει. Το Ιράν δεν τον ήθελε αυτόν το πόλεμο, δεν θέλει τον πόλεμο. Εδώ δεν συμμετείχε, όταν το Ισραήλ ισοπέδωσε την Γάζα και διέλυσε την Χεζμπολάχ στον νότιο Λίβανο ή όταν κατέρρευσε ο  Άσσαντ στην Συρία, αφήνοντας τους συμμάχους του στο έλεος του Γιαχβέ.

Αν πέσει το Ιράν, ο ολοκληρωτικός παγκόσμιος πόλεμος  είναι ακόμη πιο κοντά, καθώς θα υπάρξει μια περαιτέρω περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας από τις ΗΠΑ.

Τέλος, αν και όποιοι συντάσσονται με το δίκαιο των Παλαιστινίων, είναι αυτονόητα(;;) υπέρ των Ιρανών για ένα πολύ απλό λόγο. Μια ενδεχόμενη ήττα του Ιράν θα αφήσει τους Παλαιστίνιους ακόμη πιο μόνους.

Η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει δίκαιο: ο πόλεμος ενάντια στο Ιράν είναι αγώνας υπεράσπισης της Δύσης των  αποικιοκρατικών,  ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Το Ισραήλ δεν είναι ένα απλό πιόνι των συμφερόντων των ΗΠΑ, ούτε οι ΗΠΑ πιόνι στα συμφέροντα του διεθνούς Σιωνισμού. Η σχέση τους είναι διαλεκτική: Το φασιστικό σχέδιο του Σιωνισμού δεν μπορεί να δράσει χωρίς τις ΗΠΑ. Αλλά και οι ΗΠΑ έχουν το Ισραήλ ως  τον πλέον πιστό τους σύμμαχο στην Μέση Ανατολή.

Της επανάστασης

Η Ισλαμική δημοκρατία του Ιράν είναι πραγματικά σε ένα μεγάλο βαθμό ένα ανεξάρτητο κράτος που αγωνίζεται εδώ και πολλές δεκαετίες να παραμείνει έτσι.

Αποτελώντας η  Ισλαμική δημοκρατία του Ιράν συνέχεια της κυβέρνησης του Μοσαντέκ το 1951 μέχρι το 1953.Η κυβέρνηση του Μοσαντέκ το 1951  επιχείρησε να κρατικοποιήσει την εταιρεία εξόρυξης πετρελαίων και αυτό οδήγησε στην πτώση της το 1953 ύστερα από ένα πραξικόπημα που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία.

Οδηγώντας το Ιράν στην σκληρή και βάρβαρη δικτατορία του Σάχη που αποτελούσε το πιο σημαντικό βραχίονα  των ΗΠΑ απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Το 1979 ξέσπασε μια  πραγματική λαϊκή εργατική επανάσταση με βάση ένα πλατύ μέτωπο  από τον Σιίτικο κλήρο, την Σιίτικη αριστερά, την ορθόδοξη κομμουνιστική αριστερά, την μαοϊκή και την τροτσκιστική αριστερά.

Αντεπανάσταση

Η επανάσταση επικράτησε και ο Σάχης έφυγε νύκτα αλλά όπως σε κάθε επανάσταση έτσι και εδώ υπήρξε μια «θερμιδώρ», μια αντεπανάσταση μέσα στην επανάσταση.

Το  Σιίτικο ιερατείο με την στήριξη της Ιρανικής αστικής τάξης και έχοντας μια πραγματικά μεγάλη λαϊκή βάση (κυρίως τους εμπόρους του bazar) έσφαξε τις δυνάμεις της αριστεράς (Σιίτικης και μη).

Υπερασπίζοντας το Σιίτικο ιερατείο το αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα της επανάστασης απέναντι στις δυνάμεις που έβλεπαν την εξέλιξη της επανάστασης σε μια  σοσιαλιστική  προοπτική.

Κάτι που χαροποίησε ιδιαίτερα τις ΗΠΑ αλλά όχι τόσο πολύ για να ξεχάσει το αμαρτωλό παρελθόν των Ιρανών μουλάδων. Πόσο μάλλον όταν η κυρίαρχη ιδεολογία του Σιίτικου ιερατείου είχε ως προμετωπίδα τον αντιΑμερικανισμό και τον αντιΣιωνισμό. Αυτό δεν συνεπάγεται πως μερίδα των ελίτ των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του πολέμου Ιράν /Ιράκ δεν ενίσχυσε το Ιράν, είναι γνωστό το σκάνδαλο Ιράν-γκέιτ το 1986.

Το  Ιράν παραμένει ένα ιδιόμορφο καπιταλιστικό κράτος κρατώντας, όπως είπα, σε μεγάλο βαθμό την ανεξαρτησία του σε αντίθεση με τα φερέφωνα των ΗΠΑ , πχ Σαουδική Αραβία.

Επίσης είναι ένα κράτος με το  πλέον μορφωμένο λαό και νεολαία στην περιοχή. Έχει το μεγαλύτερο ποσοστό πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στις γυναίκες, κάτι  αδιανόητο για τις άλλες μουσουλμανικές Σουνίτικες χώρες της περιοχής.

Δημοκρατία και δικτατορία

Είναι λάθος οι τοποθετήσεις που υποστηρίζουν, ότι το Ιράν είναι μια δικτατορία. Ίσως να είναι μια αυταρχική ελεγχόμενη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως είναι και άλλες χώρες, πχ Τουρκία και Ισραήλ. Απλώς οι δυο τελευταίες ήταν και είναι φιλοΑνερικάνικες (η Τουρκία τους κάνει τελευταία νερά), ενώ το Ιράν ήταν και παραμένει αντιΑμερικανικό. Και αυτό είναι που  ενοχλεί τις ΗΠΑ και όχι το ισλάμ. Διαφορετικά θα τους ενοχλούσε το πλέον βάναυσο ισλαμικό καθεστώς της περιοχής που είναι αυτό της Σαουδικής Αραβίας.

Θέλουμε δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε η Ιρανική κοινωνία είναι η πλέον πλουραλιστική κοινωνία  από όλα τα Ισλαμικά καθεστώτα της περιοχής. Και τοποθετώ την έννοια της πλουραλιστικής κοινωνίας όχι με την ψευδοδυτική της σημασία αλλά όπως θα το τοποθετούσε ο αναρχικός επιστημολόγος  Φεγεράμπεντ. Δηλαδή, ως ισότητα και δημοκρατία παραδόσεων, ορθολογιστικών και μη.

Και αυτό είναι αποτέλεσμα τόσο της επανάστασης του 1979, όπως  και εγγενών πολιτιστικών χαρακτηριστικών της Ιρανικής κοινωνίας.

Ατομικά δικαιώματα

Το Ιράν σε ένα μεγάλο βαθμό  δεν έχει τις φιλελεύθερες ελευθερίες της δύσης. Άλλωστε και στην Δύση στην πλειοψηφία τους αποτελούν μια συστημική εμπορευματική μάσκα και όχι έκφραση μιας χειραφετικής δυναμικής.

Επίσης στο Ιράν η θρησκεία ασκεί μεγάλη δύναμη και επιρροή με θετικό αλλά κυρίως αρνητικό τρόπο, καθώς σε μεγάλο βαθμό είναι μια κενή εξουσία και όχι μια μαχόμενη κοινότητα, όπως θα το ήθελε ο ισλαμομαρξιστής Αλί Σαριατί.

Βέβαια και κυρίως στις μεγάλες πόλεις και δη στην Τεχεράνη  η καταπιεστική εξουσία ενός συντηρητικού Σιιτισμού έχει αμβλυνθεί, ύστερα και από την διαρκή αγωνιστική κινητοποίηση της νεολαίας και των γυναικών τα τελευταία χρόνια.

Αντίστοιχα στο Ισραήλ  τα φιλελεύθερα ατομικά δικαιώματα δέχονται επίθεση από την θρησκευτική ακροδεξιά ορθοδοξία που σήμερα κυβερνάει. Στο Ισραήλ  όμως αυτό που συμβαίνει είναι ότι εξαγοράζουν την ΛΟΑΤΚΙ δικαιωματική σιωπή απέναντι στα εγκλήματα που κάνουν στους Παλαιστίνιους.

Στο Ιράν όπως  και παντού η απελευθέρωση των μαζών είναι έργο των ίδιων αυτών των μαζών και δεν θα έρθει απ’ έξω, πόσο μάλλον από τους εξαγωγείς της αστικής δημοκρατίας , πχ  τις ΗΠΑ.

Θρησκεία

Το Ιράν είναι μια χώρα με τεράστια κουλτούρα και ιστορία, όπως άλλωστε  η Κίνα ή η Ινδία. Δίχως την αρχαία περσική θρησκεία του Ζωροαστρισμού δεν θα υπήρχαν οι μονοθεϊστικές θρησκείες με αυτό τον τρόπο, ούτε καν ο Εβραϊσμός. Ιδιαίτερα έχει επιδράσει στο μεσσιανικό, σωτηριολογικό τμήμα των μονοθεϊστικών θρησκειών

Ο  Σιιτισμός του Ιράν δεν έχει σχέση με τον φανατικό ισλαμισμό τύπου Αλ Κάιντα (Σουνίτες) που στηρίχθηκε από την Δύση απέναντι στους σοβιετικούς και τον αραβικό εθνικισμό, για να προκαλέσει στην συνέχεια τρομοκρατικές ενέργειες στην Δύση.

Το Ιράν κινήθηκε στην περιοχή υπερασπίζοντας τους Παλαιστίνιους (αν και Σουνίτες), τους Σιίτες του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου απέναντι στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τον φανατικό ισλαμισμό τύπου ISIS. Ας σημειωθεί ότι ο ISIS  ενισχύθηκε από το Ισραήλ και σήμερα με «κουστούμια» κυβερνάει την Συρία.

Τέλος, ας  σημειωθεί το παρακάτω: Η θρησκοληψία στο Ιράν δεν είναι μεγαλύτερη σε σχέση με την Σαουδική Αραβία ή το Ισραήλ . Είναι στο ίδιο βαθμό με το Ισραήλ και σε  σχέση με την Σαουδική Αραβία και άλλες ισλαμικές χώρες είναι σαφέστατα μικρότερη.

Πόλεμος και ειρήνη

Ο πόλεμος του Ισραήλ απέναντι στο Ιράν εντάσσεται στο πλαίσιο ενός 3^ου παγκόσμιου πολέμου που σε αυτή την φάση διεξάγεται μέσω αντιπροσώπων.

Επί  του πρακτέου: Αν θέλουμε ειρήνη και αγωνιζόμαστε για αυτήν υπάρχουν 2 δρόμοι. Ή αγωνιζόμαστε να μην έχει το Ισραήλ την καταστροφική δύναμη των πυρηνικών ή αγωνιζόμαστε να αποκτήσουν και οι Ιρανοί πυρηνικά όπλα ως στρατηγική ισορροπία.

Η  ειρήνη στην περιοχή δεν δύναται να έρθει δίχωςνα απελευθερωθούν οι Παλαιστίνιοι. Δίχως να έχουν ένα δικό τους κράτος. Και σε αυτό  υπάρχουν πάλι δύο δρόμοι:

Ή έχουμε ένα δημοκρατικό κράτος όπου όλοι και ολες ( Άραβες και Εβραίοι) θα ζουν μαζί, άρα δεν θα έχουμε το Σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.

Ή θα έχουμε δύο δημοκρατικά ισότιμα κράτη ( ένα Εβραϊκό και ένα Αραβικό) που θα έχουν μοιράσει την Παλαιστίνη σε 2 ισότιμα μέρη ( 50% η κάθε πλευρά).

Αν και μια σίγουρη προοπτική ειρήνης μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών περνάει μέσα από την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας της Παλαιστίνης.

Δημήτρης Αργυρός

Ο Μητσοτάκης, παρά το γεγονός ότι ξεπούλησε κοψοχρονιά τον πλούτο της χώρας και μετέτρεψε την Ελλάδα σε «Κολομβία», όπου η μαφία λύνει τους λογαριασμούς της με τα όπλα, μέρα μεσημέρι, συνεχίζει να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία.

Οι «ρέπλικες» του Μητσοτάκη

Αυτό συμβαίνει, γιατί απουσιάζει μια πολιτική εναλλακτική λύση τόσο εντός του συστήματος, όσο και εκτός.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ και σε ένα βαθμό και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν  με κακέκτυπα του ακροκεντρώου Μητσοτάκη.

Η αριστερά (κομμουνιστική και μη) από την άλλη αδυνατεί και ίσως δεν επιθυμεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο. Μένει μόνο η Κωνσταντοπούλου να ξιφουλκεί συχνά δίχως νόημα και κυρίως δίχως προοπτική.

Μόνο από τα άκρα δεξιά του ο Μητσοτάκης  δείχνει να δέχεται μια ενδοσυστημική δημοσκοπική πίεση,  απόρροια και της Τραμπικής επέλασης που δίνει αέρα στην Ευρωπαϊκή άκρα δεξιά.

Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί και δεν θέλει να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα του λαού,  όπως είναι η φτώχεια, η ακρίβεια, η ασφάλεια (η πραγματική κοινωνική ασφάλεια, η οποία είναι  απόρροια της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών δομών και της γενικευμένης  ιδιωτικοποίησης των πάντων) και η τεράστια οικονομική  ανισότητα.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μητσοτάκης «τραγουδάει και χορεύει  ακροδεξιά άσματα» για να πάρει ψήφους από αυτόν τον χώρο.

Καταρχάς βάζει το τσεκούρι που το λένε Βορίδη να ποινικοποιεί την μετανάστευση και την φτώχεια των κατατρεγμένων. Τον άλλο ακροδεξιό μπουμπούκι τον Άδωνι να προμοτάρει την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας και με λαϊκισμό να την «πέφτει» στους αγωνιζόμενους γιατρούς και νοσηλευτές.  Τον«σημιτοφύρερ Χρυσοχοίδη» να πουλάει θέαμα και καταστολή στους μικροαστούς την στιγμή που η Τουρκική μαφία παίζει τους κλέφτες και αστυνόμους στο κέντρο της Αθήνας.

Το πιο βαρύ φορτίο σε αυτή την ακροδεξιά στροφή το σηκώνει βέβαια ο ίδιος ο Μητσοτάκης.

Το Πανεπιστήμιο σαν εργοστάσιο

Με αφορμή τις ελάχιστες πλέον καταλήψεις χώρων μέσα στο πανεπιστήμιο ( καταλήψεις από φοιτητικές ομάδες της αριστεράς, της άκρας αριστεράς και της αναρχίας) διογκώνει το σχεδόν ανύπαρκτο-από τις εν λόγω συλλογικότητες- κλίμα ανασφάλειας των φοιτητών ( μάλλον για τους ΔΑΠίτες μιλάει).

Και με αφορμή κάποιες ελάχιστες βίαιες ενέργειες -κυρίως «αναρχικών» οργανώσεων- αλλά και το επίσης ανύπαρκτο θέμα των αιωνίων φοιτητών επαναφέρει το θέμα των φοιτητικών διαγραφών.

Απειλώντας ακόμη και τους πρυτάνεις ότι θα τους απολύσει (κάτι που πρακτικά με το σημερινό νομικό πλαίσιο δεν μπορεί), αν δεν υπακούσουν στο κατασταλτικό ντελίριο.

Το 2019 στο πλαίσιο αυτού του ακροκεντρώου ρεβανσιστικού κλίματος-πανεπιστημιακοί ίδιου άθλιου φυράματος με την κυβέρνηση-  επιχείρησαν να με διαγράψουν από το μεταπτυχιακό φιλοσοφίας, διότι αν και εργαζόμενος άργησα να το τελειώσω , δεν τους πέρασε….

Πίσω από το  κυβερνητικό κατασταλτικό ντελίριο στο χώρο των πανεπιστημίων κρύβεται η απόπειρα μιας ουσιαστικής ιδιωτικοποίησης των συνθηκών και των όρων της λειτουργίας του πανεπιστήμιου.

Κατά αυτούς το πανεπιστήμιο δεν μπορεί πάρα να είναι ο σκληρός ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους αλλά και μια απρόσκοπτη υλική δίοδος εξάπλωσης  ιών των  επιχειρηματικών συμφερόντων. Το Πανεπιστήμιο με άλλα λόγια ως ένα σύγχρονο κοινωνικό εργοστάσιο της «γενικής, συλλογικής  διάνοιας», της τεχνολογίας και της επιστήμης.

Για αυτό το λόγο είναι αναγκαία η συνολική επίθεση ενάντια στο μαχόμενο φοιτητικό κίνημα ως αντιεξουσία και ως αντικουλτούρα(όπως αναλύω και στο βιβλίο μου «Ο Ριζοσπαστισμός της Μεταπολίτευσης μια Φιλοσοφική Προσέγγιση») σε μια συγκυρία που το εν λόγω φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε στρατηγική και τακτική υποχώρηση.

Το σχολείο σαν στρατόπεδο

Ο Μητσοτάκης αποφασίζει να εκβιάσει με απόλυση όσους εκπαιδευτικούς αντιστέκονται στην διαδικασία της αξιολόγησης.

Ας σημειωθεί ότι η εν λόγω κυβερνητική μέθοδος αξιολόγησης δεν αφορά την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου.

Αν ήθελε να κάνει μια αξιολόγηση αυτού του τύπου, θα έπρεπε να αξιολογήσει τις σχεδόν άθλιες υλικές υποδομές , άρα οι πρώτοι  που θα έπρεπε να απολυθούν  θα ήταν η υπουργός Παιδείας και ο Μητσοτάκης.

Η κυβερνητική μέθοδος αξιολόγησης αποτελεί ένα γραφειοκρατικό  ιδεολογικό και υλικό μηχανισμό πειθάρχησης και ελέγχου των  εκπαιδευτικών και δικαίως αντιστέκονται σε αυτόν. Σε αυτή την φάση έχουν οδηγηθεί στα πειθαρχικά πάνω από 2600 εκπαιδευτικοί με κίνδυνο να χάσουν χρήματα κάποιων μηνών.

Ενώ κάποιοι εκπαιδευτικοί που καθόλου τυχαία ανήκουν στην εκπαιδευτική αριστερά οι οποίοι  στάθηκαν μπροστάρηδες στο αγώνα να μην περάσει η διαδικασία της αξιολόγησης και αγωνίστηκαν για  εύρυθμη λειτουργία των σχολείων  κινδυνεύουν με αργία.

Για τον Μητσοτάκη (Μουσολίνι) δεν επαρκούν τα πειθαρχικά γιατί ο αγώνας των εκπαιδευτικών έχει μπλοκάρει αυτό που ονομάζει αξιολόγηση.  Αυτή είναι και η αιτία που εκβιάζει και  απειλεί με απολύσεις. Ενώ  η υπουργός Παιδείας (μια ΔΑΠιτισα που δεν έχει διδάξει ποτέ και διορίστηκε από το παράθυρο) προαναγγέλλει αυστηροποίηση των πειθαρχικών διαδικασιών και ποινών.

Ο στόχος της κυβέρνησης δεν είναι μόνο να μαζέψει ακροδεξιούς ψήφους αλλά να στριμώξει την δυνατή  εκπαιδευτική αριστερά.

Ο στόχος γενικότερα της κυβέρνησης είναι η αριστερά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής , το έχει τονίσει και ο «τσεκουράτος» Βορίδης από το 2019.

Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται στην εκπαίδευση που ιστορικά ήταν πάντα ένα πεδίο έντονων ιδεολογικών, κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Ας μην ξεχνάμε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες για το λεγόμενο γλωσσικό ζήτημα. Η εκπαίδευση και η παιδεία διαμορφώνει( όχι τόσο συνολικά πλέον όπως παλαιά), χαρακτήρες και ιδεολογικές, κοινωνικές,  πολιτικές ταυτότητες και είναι φυσικό η κάθε μορφή εξουσίας να θέλει να έχει τον ολοκληρωτικό έλεγχο.

Βία στα σχολεία

Ο Μητσοτάκης  έχει «αναβαθμίσει» ένα πραγματικό πρόβλημα διότι τον βολεύει στην ακροδεξιά στροφή του.

Αναφέρομαι στην ενδοσχολική βία που πάντα υπήρχε, έχει αυξηθεί σε ένα βαθμό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη , αλλά με ένα θεαματικό τρόπο αναπαράγεται από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ για να παίξει η Μητσοτακική πολιτική του «νόμου και της τάξης».

Η ενδοσχολική βία είναι τμήμα μιας γενικότερης κοινωνικής βίας που με την σειρά της είναι αποτέλεσμα βαθιών κοινωνικών και ταξικών αιτιών. Η κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει τα αίτια που προκαλούν την ενδοσχολική- κοινωνική-βία.

Εφαρμόζει την πολιτική πονάει χέρι, κόβει χέρι, πονάει κεφάλι,  κόβει κεφάλι. Κάτι σαν το ποινικό κώδικα του ισλαμικού ιερού νόμου. Αν κλέψεις με το δεξί χέρι θα σου κόψουμε το δεξί χέρι, αν το κάνεις με το αριστερό το ίδιο, κτλ, κτλ.

Η λύση της κυβέρνησης είναι αποβολές και ποινές και όχι η λύση των προβλημάτων. Μπορεί να ικανοποιεί το ακροδεξιό θυμικό αλλά δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Άρση μονιμότητας στο δημόσιο

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Μητσοτάκης επαναφέρει την πολιτική βούλησή του για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα.

Παρόλο που αυτή συνταγματικά είναι αδύναμη και χρειάζεται αλλαγή του συντάγματος που μπορεί να συμβεί σε μια επομένη βουλή, αν μαζέψει τους ανάλογους ψήφους.

Ο Μητσοτάκης το κάνει γιατί βλέπει ότι τσιμπάει  το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο αυτό. Το επιχειρεί γιατί βλέπει και το συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων στην πλειοψηφία του να έχει συμβιβαστεί. Σε αυτό παίζουν ρόλο και οι ξεπουλημένες  συνδικαλιστικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ηγεμονεύουν στους δημοσίους υπαλλήλους.

Μα σε αυτές τις συνθήκες είναι αναγκαία η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων;

Καταρχάς δεν είναι μόνο αναγκαία η μονιμότητα των  δημοσίων υπαλλήλων αλλά και των ιδιωτικών υπαλλήλων απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία.

Η άρση της μονιμότητας δεν θα αυξήσει την παραγωγικότητα και την αξιοπιστία του Δημοσίου τομέα αλλά να ενισχύσει την κυβερνητική αυταρχικότητα.

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων θεσπίστηκε συνταγματικά το 1911 για να εδραιώσει ακριβώς την εύρυθμη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.

Πριν από την συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας  η κάθε κυβέρνηση διόριζε και απόλυε με βάση την πολιτική συγγένεια και όχι με βάση την ικανότητα ή την αξία των υπαλλήλων. Η πλατεία  Κλαυθμώνος ονομάστηκε έτσι διότι με κάθε αλλαγή κυβέρνησης, απολύονταν οι προηγούμενοι και έρχονταν οι επόμενοι. Στην πλατεία μαζεύονταν οι δύστυχοι υπάλληλοι και έκλαιγαν.

Βέβαια η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν στάθηκε εμπόδιο στην πελατειακή-κομματική- φύση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Πελατειακή και κομματική φύση και σχέση που συνεχίζει να υπάρχει τόσο στο δημόσιο όσο και στο ιδιωτικό τομέα.

Όμως η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων όχι μόνο θα δυναμώσει τα πελατειακά δίκτυα αλλά  θα απελευθερώσει την κυβέρνηση να ασκεί την εξουσία και την κυριαρχία δίχως αντίσταση και δίχως έλεγχο.

Σκεφτείτε λοιπόν το Μητσοτάκη, τον κάθε Μητσοτάκη, να προσλαμβάνει και να απολύει κατά το δοκούν. Εδώ τώρα και έχει γεμίσει με κομματικούς ανακλητούς την δημόσια διοίκηση, φανταστείτε να μπορεί και να απολύει τους μη δεξιούς.

Για το τέλος

Είναι βέβαιο ότι χρειαζόμαστε ένα αποτελεσματικό αλλά κυρίως δημοκρατικό δημόσιο -κρατικό -τομέα. Όπως μας αξίζει μια παιδεία και υγεία στα μέτρα των σύγχρονων δυνατοτήτων και των λαϊκών αναγκών.

Μέσα στο διάβα των ιστορικών χρόνων οι παραπάνω στόχοι προσεγγίστηκαν μόνο όταν οι λαϊκές μάζες είχαν την πολιτική συνείδηση, βούληση και οργάνωση να ασκούν την δύναμη και την εξουσία τους υπέρ ενός κοινού κοινωνικού / εθνικού καλού.

Το αντίθετο συνέβη, όταν και όποτε ( το πλέον συχνό ιστορικά) μεταβίβασαν την δύναμη και την εξουσία τους σε λαοπλάνους και λαϊκιστές που φορούσαν την «προβειά» του εκσυγχρονιστή, όπως  και σε αλλότρια συμφέροντα.

Παναγιώτης Τζανετής

Η ποινική δίωξη για την ΜΕΘ Αγρινίου επανέφερε με πολλά χρόνια καθυστέρηση το πολιτικό θέμα-ταμπού και θανάσιμα ερωτήματα.

Από την πανδημία έχασαν τη ζωή τους περίπου 38.000 συμπολίτες μας. Κάπου δέκα κωμοπόλεις ή 50 χωριά έφυγαν από τον χάρτη. Πολλοί από τους θανόντες πήγαν τζάμπα. Σε καμία χώρα το ποσοστό θνητότητας δεν ήταν 100% στις ΜΕΘ των νοσοκομείων. Στη δεύτερη φάση της πανδημίας, σπάσαμε πανευρωπαϊκό ρεκόρ θανάτων.

• Διαβάστε: Η άποψή μας / Πλήρης δικαίωση του Tvxs για τη σφαγή στις ΜΕΘ

Γιατί άραγε αυτό που στα Τέμπη το θεωρεί αυτονόητο τώρα πια ακόμη κι ο Σκέρτσος, δηλαδή τη δραστηριοποίηση της κοινωνίας,  στην πανδημία δεν το συμμεριζόταν ούτε καν ο Τσίπρας;

Οι πιθανές αιτίες

1. Ο αποτρεπτικός ρόλος της καραντίνας, ιδίως για τους συγγενείς.
2. Τα θύματα δεν ήταν τόσο νέοι! Ποσοστιαία αυτό είναι ορθό, αλλά υπήρχαν κι αρκετά νέα θύματα.
3. Οι νεκροί της πανδημίας ήταν «δαιμονοποιημένοι» ως ανεμβολίαστοι. Αλλά δεν ήταν ούτε κάν οι μισοί… Οι υπόλοιποι;
4. Αν αναγνωρίσεις τα τραίνα ως επικίνδυνα, παίρνεις λεωφορείο. Με τα επικίνδυνα νοσοκομεία, πού να πας; Πρέπει να αποδεχθείς το μοιραίο!
5. Δεν το είχε τότε «στρίψει» το συγκρότημα Μαρινάκη κι ήταν ακόμη αρραγής η μιντιακή μονοφωνία του ψεύδους. Πουθενά στα ΜΜΕ δεν αναφέρονταν οι εκατόμβες των καθημερινών νεκρών από την πανδημία. Yπήρχαν εβδομάδες που στην επίσημη καμπύλη θνητότητας η Ελλάδα εμφανιζόταν μακράν στη χειρότερη θέση όχι μόνον σε όλη την Ευρώπη αλλά και μεταξύ των περισσότερων χωρών του πλανήτη.
6. Η επιστήμη και δη η ακαδημαϊκή πτέρυγα έδειξε πιο πρόθυμη στην πανδημία να ξεφτιλιστεί, παρά στα Τέμπη.
7. Μετείχαν ενεργητικώς οι πολυεθνικές του φαρμάκου κι οι επωφεληθέντες των απ’ ευθείας αναθέσεων, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση.
8. Οι νεότατοι, υγιείς κι αδικοχαμένοι επιβάτες των Τεμπών δεν ήταν το ίδιο με τους απομονωμένους λόγω καραντίνας βαρέως πάσχοντες, όπου τίποτεδεν ήταν εξίσου αυτονόητο. Στα Τέμπη δεν είχε «αν πρόσεχαν», αν δεν κόλλαγαν, αν δεν καθυστερούσαν κοκ.
9. Η αληθινή αντιπολίτευση στα Τέμπη δεν ήταν πια ο ΣΥΡΙΖΑ, που τιμωρήθηκε δεόντως για την πανδημία.
10. Ίσως η αντίδραση των Τεμπών να είναι εν μέρει τέκνο και της πανδημίας που ξεχάστηκε στην μούγκα του 41%.

•  Διαβάστε: Τα 3 μεγάλα ψέματα της πανδημίας

Ταξικές και κοινωνικές διακρίσεις

Η πανδημία έπληξε άνισα τις κατηγορίες των πιο πτωχών, των λιγότερο μορφωμένων, των επαρχιωτών, των πιο ηλικιωμένων, των ασθενών με συν-νοσηρότητες καθώς και των δαιμονοποιημένων ανεμβολίαστων.

Το να μην είμαστε «εμείς» μέσα στους πιο ριγμένους, εξυπηρετούσε μια χαρά το πελατειακό κράτος με τον δοκιμασμένο τρόπο λειτουργίας και με τις μεθόδους εξαπάτησης που χρησιμοποιεί.

Για παράδειγμα, αν είναι κάποιος δικός μας, αλλά όχι και τόσο για να τον πάμε Ευαγγελισμό, δεν θα τον διασωληνώσουμε εκτός ΜΕΘ να πεθάνει παραπονεμένος. Θα ψηφίσει άλλωστε και η οικογένεια στις προσεχείς εκλογές.

Θα τον διακομίσουμε σε μια από τις γνωστές μονάδες απογειωτήρια προς τον Παράδεισο για να πεθάνει αξιοπρεπώς ως «εσωτερικός» με την θνητότητα στο 97%, κατευχαριστημένος! Στο Αγρίνιο οι τρεις εκ των 41 ήταν από Καρδίτσα, Ευρυτανία, Πελοπόννησο. Γιατί δεν τους έστειλαν στην Αθήνα, όπως τους ισχυρούς και τους κολλητούς;

• Διαβάστε: Η τραγωδία με τους νεκρούς της πανδημίας

Τα όσα εγκληματικά συμβαίναν δίπλα μας μπορεί να κάναμε, ότι δεν τα βλέπουμε από ιδιοτέλεια. Περίπου όπως συμβαίνει και σε καταστάσεις πολέμου, όπου συνήθως ο καθένας κοιτάει την πάρτη του απροκάλυπτα.

Δεν ήταν τυχαίο που ο κ.Χαρδαλιάς καλούσε «να κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες μας» λες κι ο κορονοϊός ήταν ο Μουσσολίνι. Αλλωστε το κυβερνητικό επιχείρημα ήταν ότι κριτική στην ηγεσία κάνουν άνθρωποι του εχθρού (δηλαδή του κορονοϊού;)

Σίγουρα η αξιωματική αντιπολίτευση του «κι εμείς τον Τσιόδρα κλπ» υπήρξε αξιοθρήνητη. Όχι διότι μετείχε του κερδοσκοπικού πάρτι ή γιατί έτρεφε προσδοκίες πολιτικών κερδών, αλλά γιατί όντας εξαιρετικά «ολίγη» ήταν διαπερατή σ’ ένα συναινετικό κλίμα που ερχόταν από την κοινωνία.

Ο  «λαός» ευρισκόμενος σε κατάσταση οιωνεί πολεμική, ζητούσε να χαμηλώσουν οι τόνοι μήπως «εμείς» την γλιτώσουμε και δεν πεθάνουμε, μήπως «εμείς» την γλυτώσουμε και δεν χρεωκοπήσουμε, μήπως «εμείς» τα ψιλοκονομήσουμε κιόλας, μαυραγορίτικα.

Η Αριστερά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων έσκυψε υποτακτικά την κεφαλή στην προσταγή των δημοσκοπήσεων. Μόνο που αυτός δεν είναι ένας ορθός οδηγός- να αφήσεις δηλαδή τον κόσμο ανυπεράσπιστο στην πιο ευάλωτη στιγμή του. Η ανταπόδοση ήρθε στις 1/6/2023 με 20,07%!

Η κυβερνητική ομερτά

Όσον αφορά στην κυβέρνηση που παρέμεινε η ίδια, ούτε καν ξέρουμε το ποιες ΜΕΘ είχαν επίδοση περίπου στο 35% (διεθνώς αποδεκτό), ποιες κινήθηκαν στο 73% (ο ελληνικός Μέσος Ορος) και ποιες ήταν τύπου Αγρινίου (100%)

Έχουν αναφερθεί σ’ αυτή την  τελευταία κατηγορία έξι επαρχιακά νοσοκομεία της Μακεδονίας και τέσσερα της Δυτικής Ελλάδας. Δεν αποκλείεται όμως να υπάρχουν κι άλλα. Κανένα από αυτά δεν βρίσκεται σε μεγάλη πόλη!

Χρόνια μετά κανείς δεν λέει ποιοι και που διακομίσθηκαν και κυρίως το τι απέγιναν. Ίσως πρέπει τα διαθέσιμα στο ΕΚΑΒ-ΕΚΕΠΥ στοιχεία να ζητηθούν στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, άτομο προς άτομο.

Χρόνια μετά, όπως ακριβώς τα τραίνα συνεχίζουν να μπαίνουν στην ίδια γραμμή και μετά τα Τέμπη, έτσι και το ΕΣΥ θα είχε τα ίδια ακριβώς άθλια αποτελέσματα, αν αντιμετωπίζαμε ανάλογη υγειονομική κρίση.