Δημήτρης Αργυρός

Ας μου επιτραπούν κάποια  πολιτικά και φιλοσοφικά  σχόλια σε σχέση με την μεγαλειώδη συγκέντρωση και πορεία για το κυβερνητικό, κρατικό και επιχειρηματικό έγκλημα των Τεμπών.

Θυμός

Δύο χρόνια μετά από το έγκλημα και ο θυμός της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού δεν έχει ξεθυμάνει ακόμη, απεναντίας η ανοικτή κυβερνητική συγκάλυψη δυναμώνει το θυμό.

Από την μία πλευρά η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας βλέπει στα 57 (συν 3 περίεργοι θάνατοι) αθώα θύματα, τα παιδιά τους που θα μπορούσαν να ήταν αυτά μέσα στο τραίνο-δολοφόνο. Από την άλλη τα Τέμπη έγιναν η αφορμή να εκφραστεί το σύνολο της οργής και της δυσαρέσκειας της κοινωνικής πλειοψηφίας απέναντι στο σύστημα, το κράτος και την κυβέρνηση.

Το γεγονός ότι στην ιστορική διαδήλωση της 28η Φλεβάρη του 2025  συμμετείχε πάνω από το 20% των κατοίκων που μένουν σε αυτή την χώρα, δείχνει το βάθος της συστημικής και κυβερνητικής απονομιμοποίησης.

Σε περασμένες εποχές οι επαναστάτες θα μίλαγαν για μια επαναστατική κατάσταση, κάτι που δεν συμβαίνει σε αυτή τη φάση. Είτε γιατί δεν υπάρχει επαναστατική προοπτική και οργάνωση είτε γιατί το κοινωνικό πεδίο είναι αρκούντως πιο πολύπλοκο και αντιφατικό.

Πλήθος

Το αυθόρμητο πλήθος που πλημμύρισε τους δρόμους στην πλειοψηφία πάρα τον θυμό και την οργή του ήταν σιωπηλό. Δεν ήταν το αποφασισμένο και οργισμένο πλήθος της 12^ης Φλεβάρη του 2012 που έκαψε τα πάντα και σωστά έπραξε.Το πλήθος της 28^ηςΦλεβάρη του 2025 συμμετείχε μεν σε ένα συμβάν (κατά Μπαντιού  πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός που διακόπτει την συστημική εξουσιαστική συνέχεια),  ήξερε ότι έπαιρνε μια αντικειμενικά αντικυβερνητική θέση αλλά παρέμεινε βουβό γιατί δεν βλέπει ανοικτό ορίζοντα,  δεν βλέπει διέξοδο, πολιτική διέξοδο.Οι μειοψηφίες που με το ένα ή τον άλλο τρόπο έδρασαν ως δυνάμεις αντι-βίας δεν επηρέασαν ούτε θετικά ούτε αρνητικά το συνολικό γίγνεσθαι.

Κόμματα…

Το πλήθος της 28^ης Φλεβάρη πήρε μέρος σε αυτό το συμβάν, γιατί το κάλεσε η επιτροπή των χαροκαμένων γονέων,  η μόνη κοινωνική δύναμη που κάνει την τελευταία περίοδο μια σοβαρή και μαχητική αντιπολίτευση. Κανένα κόμμα ή άλλος μαζικός φορέας δεν θα μπορούσε να βγάλει αυτό το κόσμο στο δρόμο. Για αυτό το λόγο πάρα τα απολύτως πολιτικά νόμιμα καλέσματα φορέων και κομμάτων (πχ συγκεντρώσεις τις   5 Μάρτη) η κινηματική συνέχεια σε σχέση με τα Τέμπη πρέπει να κινηθεί γύρω από τις αποφάσεις της επιτροπής των γονέων.

Το ξαναλέω είναι μεν  εντελώς νόμιμο και αναγκαίο να συμμετάσχουν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις σε μια κινητοποίηση. Η δημοκρατία απαρτίζεται από πολιτικούς, κοινωνικούς και κομματικούς σχηματισμούς. Άλλωστε, αν δεν υπάρχουν αυτές οι πολιτικές και κομματικές συλλογικότητες, θα μείνει μόνο η «γυμνή» εξουσία του κόμματος του κράτους,  αυτού του απόλυτου τέρατος αλλά και η εξουσία του κόμματος του κεφαλαίου και της ολιγαρχίας.

Είναι λοιπόν απολύτως νόμιμο και θεμιτό η συμμετοχή οργανώσεων και κομμάτων αλλά κανένα από αυτά δεν δύναται σε αυτές τις περιστάσεις να βγάλει στο δρόμο τον κόσμο που έβγαλε η επιτροπή των γονέων.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι συχνά, συχνότερα απ’ ότι πιστεύουμε, το κοινωνικό πεδίο προπορεύεται του κομματικού πεδίου. Βέβαια στο τέλος η κομματική διαμεσολάβηση είναι που υπογράφει την καθοδική ή ανοδική πορεία των πραγμάτων.

Ενώ στην παρούσα φάση αυτό που είναι αναγκαίο να πράξουν τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης είναι να θέσουν ένα οδικό χάρτη για την ανατροπή της κυβερνητικής και επιχειρηματικής συμμορίας. Και το περίεργο είναι ότι δεν το κάνουν, δεν θέτουν ζήτημα ανατροπής. Σαν να μην θέλουν να αναλάβουν  μια τέτοια ευθύνη. Ίσως πάλι να εξηγείται από το βαθύ ενδοσυστημικό χαρακτήρα τους.

Μετά το δρόμο τι;

Ο δρόμος και ο κόσμος μίλησε και θα ξαναμιλήσει. Από την άλλη ο δρόμος δεν μπορεί επί μακρόν να μιλάει με όρους 28^ηΦλεβάρη.

Επίσης οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία  δεν πιστεύει ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη.Κανείς δεν πιστεύει ότι η κυβερνητική και συστημική συμμορία θα παραδώσει δίχως μάχη τα όπλα και θα καθίσει στο ειδώλιο του κατηγορούμενού. Ίσως να καούν δύο, τρεις από τους συμμορίτες, ίσως να καεί ακόμη και ο Μητσοτάκης αλλά η δικαιοσύνη και το δίκαιο δεν θα αποδοθούν.

Είναι σύμπτωμα μιας περιόδου, όπου το παλαιό σαπίζει και το νέο δεν έχει φανεί και τότε κάνουν την εμφάνιση τους τα τέρατα, όπως πχ τα τέρατα του φασισμού.

Είναι βέβαιο ότι το αυθόρμητο πρέπει δεοντολογικά να γίνει συνειδητό και να πάρει την μορφή  ενός συλλογικού τιμωρού. Μίας σύγχρονης επαναστατικής δύναμης που θα τρομοκρατεί τους εξουσιαστές και τους δυνάστες.

Πρέπει πρώτα να δικάσεις, να καταδικάσεις, να γκρεμίσεις και να καταστρέψεις και ύστερα να κτίσεις κάτι πιο δίκαιο και ελπιδοφόρο. Τα εκατομμύρια των διαδηλωτών της 28^ης  Φλεβάρη με την αυθόρμητη σιωπή τους αυτό προσδοκούν.

Θα υπάρξει, άραγε, μια πολιτική και κοινωνική δύναμη που θα έχει το σθένος,  την πίστη,  την συνειδητότητα και την καθαρότητα της ψυχής να το πράξει;

Σίγουρα αυτή η δύναμη θα είναι κοινωνική και πολιτική, μόνο που για να υπάρξει θα πρέπει να  υπερβαίνει το σημερινό πολιτικό χάρτη της χώρας, ακόμη και αυτό  της αριστεράς.

Όπως είναι αναγκαίο να υπερβαίνει και κάθε σκέψη και αντίληψη ρύθμισης αυτού που δεν μπορεί να μείνει ως έχει ή απλώς να βελτιωθεί. Αποτελεί δε μέγιστη αναγκαιότητα να ανατραπεί

Πέρα και ενάντια σε μορφές της παραγωγής ενός καπιταλισμού που θα στηρίζεται σε Καντιανικές ηθικές προσταγές (μην κάνεις αυτό που δε θα ήθελαν να σου κάνουν).Δηλαδή, με άλλα λόγια ενός ηθικού παγκόσμια  οικολογικού καπιταλισμού ή από την άλλη ενός πατριαρχικού εθνοκεντρικού ιμπεριαλισμού.

Μια διεθνιστική δημοκρατική  δύναμη κοινότητας και  μαχητικότητας που θα περικλείει κάθε πληθυντική έκφραση και σωματικότητα των καταπιεσμένων. Μιλώντας στην βάση, στο πνεύμα και στην ψυχή της κοινωνικής πλειοψηφίας, για τα δικαιώματα, τις προσδοκίες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους απέναντι στις συνθήκες και το κατεστημένο που τα εκμεταλλεύεται και τα αλλοτριώνει.Στην προοπτική ενός ριζικού δημοκρατικού αυτοδιαχειριζομένου μετασχηματισμού.

Υπάρχει ελπίς;

Συνήθως εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει καμιά ελπίδα,τότε είναι που αυτή η σκρόφα γεννιέται, δυναμώνει, προβάλλει, σηκώνει και κατεβάζει τον ιερό πέλεκυ της.

Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται κανενός είδους απογοήτευση. Η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα δεν αυτοκτόνησε ούτε αφέθηκε να αυτοκαταστραφεί.

Ενώ πάντα ένα καθοδικό κοινωνικό ρεύμα το ακολουθεί ένα ανοδικό κοινωνικό ρεύμα με εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Αν έχουμε πιάσει πάτο (αν),  τότε μόνο αισιοδοξία,  χαρά και επιθυμία πρέπει και μπορούμε  να έχουμε.

Δημήτρης Αργυρός

Έχουν περάσει 2 χρόνια από την στιγμή που η  καταστροφική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων οδήγησε στο έγκλημα των Τεμπών, ένα κυβερνητικό και κρατικό  έγκλημα.

Ένα έγκλημα που αποτέλεσε την κορωνίδα της έκρηξης των αντιφάσεων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού σε αυτή την φάση της ανάπτυξης και της κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.Αντιφάσεις οι οποίες εκδηλώθηκαν και συνεχίζουν να εκδηλώνονται σε όλο το εύρος των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών φαινομένων.

Επίσης υφίσταται  σε όλο το εύρος η βαθιά συστημική ανεπάρκεια να εκδηλωθεί ένα θετικό πολιτικό αφήγημα το οποίο θα αγκάλιαζε την κοινωνική πλειοψηφία.Πολιτική ανεπάρκεια η οποία αγκαλιάζει την άκρα δεξιά, την δεξιά, την κεντροδεξιά, την  κεντροριστερά αλλά και την άκρα αριστερά.

Στις σημερινές συνθήκες την μόνη πραγματική αντιπολίτευση την κάνει μια χαροκαμμένη μάνα και ο σύλλογος που τρέχει την υπόθεση των Τεμπών.

Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός διαμορφώνει νέες πραγματικές συνθήκες που αδυνατούν να ακολουθήσουν οι πολιτικές διαμεσολαβήσεις.Απόρροια και της πλήρους υποταγής του πολιτικού στο οικονομικό και στο τεχνοκρατικό επίπεδο.  Οι ΗΠΑ επιχειρούν να επιλύσουν την εν λόγω αντίφαση μέσα από την πλήρη  παράδοση του πολιτικού στο οικονομικό. Η ΕΕ από την δική της πλευρά αδυνατεί να βρει απάντηση ακολουθώντας την παλαιά συνταγή του νεοφιλελευθερισμού.

Μια καταστροφική πολιτική  των ιδιωτικοποιήσεωντην οποία ακολουθούσαν όλες οι κυβερνήσεις είτε είναι της ΝΔ, είτε του ΠΑΣΟΚ,  είτε της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μαζί,  είτε του ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ.

Είναι δε κατανοητό ότι σε αυτή την νεοφιλελεύθερη φάση του ολοκληρωτικού καπιταλιστικού κυβερνήσεις, αστική τάξη και μαφία τις συνδέει ένα όχι και τόσο αόρατο νήμα. Με την κυβέρνηση της οικογένειας Μητσοτάκη να είναι η επιτομή της εν λόγω αλληλοσύνδεσης της μεταπολιτευτικής παρακμής.

Όπως άλλωστε φαίνεται και από την οργανωμένη πολιτική συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, με εμπλεκόμενο και το νέο πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αλλά και από τους 3 επιπλέον «τυχαίους» θανάτους- άμεσα και έμμεσα- εμπλεκόμενων στην υπόθεση, όπως του γιου της εισαγγελέας που ερευνούσε την υπόθεση.Με τα «κακόψυχα» αφεντικά να παραμένουν ατιμώρητα και να μην βρίσκουν ακόμη ένα τέλος.

Εκτός και αν αποφασίσει η λαϊκή οργή να πάρει την υπόθεση στα χέρια της και γκρεμίσει συνθέμελλα το παρακμιακό βούρκο.

Η απεργία στις 28 Φλεβάρη ίσως είναι ένα ακόμη βήμα, ίσως είναι μια «μεγάλη μέρα» λαϊκής οργής.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι λαϊκές μαζες που θα κατέβουν στις 28 Φλεβάρη δεν θα το κάνουν μόνο για το κρατικό,  κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών,  θα το κάνουν για ό,τι τους καίει, για ό,τι τους καταστρέφει την ζωή.

Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη έχει τελειώσει  για αυτό έβγαλε το Βορίδη «κρατώντας το τσεκούρι» να μαλώσει τον Φάμελο που είπε τα αυτονόητα.Έχει τελειώσει και αυτό φαίνεται από την διεθνή απαξίωσή της και ειδικότερα από την απαξίωση από τον νέο αφεντικό της δύσης το Τραμπ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κρατιέται όρθια, γιατί έχει τις «καβάτζες» της άκρας δεξιάς,  σαν την Λατινοπούλου και γιατί οι άλλοι από το ΠΑΣΟΚ έως και το ΚΚΕ δεν θέτουν ζήτημα πτώσης της και δεν αποτελούν πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας στο «εδώ και τώρα». Καλές οι κραυγές της Κωνσταντοπούλου αλλά δεν φτάνουν…

Βέβαια σε σχέση με το τι θα γίνει στις 28 Φλεβάρη πρέπει να πάρουμε υπόψιν τα παρακάτω:

Α) Η ταξική, λαϊκή πάλη είναι η κινητήριος δύναμη της κοινωνικής αλλαγής, μόνο που οι άνθρωποι δεν επιλέγουν τις συνθήκες που θα δώσουν τις μάχες. Δρουν και αγωνίζονται σε συνθήκες που άλλοι έχουν φτιάξει από τα πριν.

Β) Το ίδιο και χειρότερα ισχύει για τις πολιτικές και κοινωνικές διαμεσολαβήσεις που στοχεύουν να δράσουν και δρουν σε αυτές τις συνθήκες.

Γ) Την ίδια στιγμή όμως θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν συνθήκες όπου η ιστορία πάει σαν την χελώνα και άλλες συνθήκες που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός. Υπάρχουν συνθήκες που είναι ανώριμες για οτιδήποτε και άλλες που  είναι ώριμες για τα πάντα. Βέβαια αυτό δεν είναι μόνο μια αντικειμενική διαδικασία. Χρειάζεται κάποιοι να βλέπουν,  να επιθυμούν, να είναι έτοιμοι να αναλάβουν τα ρίσκα, τα καθήκοντα και κυρίως τις ευθύνες.

Τάκης Λιδωρικιώτης

Ο κ. Μεϊμαράκης πρωτοανέφερε τον όρο. Ήταν πρόεδρος της ΝΔ το καλοκαίρι του 2015 και κατηγόρησε τον Τσίπρα πως προκήρυξε έκτακτες εκλογές γιατί επιχειρούσε να την «κοπανήσει» ψάχνοντας «αυτοφωράκια».

Ο «Αυτοφωράκιας» είναι άτομο που παρουσιάζεται συνήθως ως υπεύθυνος νυχτερινού κέντρου, ώστε να υποστεί το αυτόφωρο, αντί του πραγματικού υπευθύνου. Αντί μιας αργομισθίας παραμένει πεντακάθαρος ο πραγματικός υπεύθυνος. Αν μάλιστα διαθέτει ο αυτοφωράκιας ήδη λερωμένο ποινικό μητρώο (πχ παλιός κατάδικος) δεν παθαίνει κι ιδιαίτερη ζημία στην υστεροφημία που δεν την διέθετε έτσι κι αλλιώς.

Σε περίπτωση εφόδου αυτός σταματά να κάθεται αργόσχολος κι οικειοθελώς δηλώνει ότι είναι ο κ. Υπεύθυνος, οπότε συλλαμβάνεται, διανυκτερεύει στα κρατητήρια, πράγμα που του εξασφαλίζει και κάποιο εξτραδάκι, ενώ το αφεντικό αναλαμβάνει όλες τις περαιτέρω νομικές λεπτομέρειες.

Το κακό είναι που δεν υπάρχει μονιμότητα, γιατί ο εργασιακός αυτός ρόλος καίγεται εύκολα και δύσκολα επαναλαμβάνεται. Θρυλείται πάντως ότι οι δυσκολίες των τελευταίων δεκαετιών έχουν εμπλουτίσει τον κλάδο και με άτομα υπεράνω υποψίας όπως ανέργους, αλλοδαπούς, συνταξιούχους αλλά και…υπουργούς!

Θα πείτε και τι είναι το Μαξίμου, κανένα κακόφημο νυκτερινό κέντρο για να δουλεύει με «αυτοφωράκηδες»; Και είναι, άραγε, μια τέτοια περίπτωση ο κ. Χρήστος Τριαντόπουλος, όπως ισχυρίζεται σήμερα η Αντιπολίτευση; Αγορανομικός υπεύθυνος για παράβαση ωραρίου ή διατάραξη κοινής ησυχίας είναι άλλο κι οι 57 νεκροί + 180 τραυματίες των Τεμπών είναι κάτι άλλο. Μη κοιτάτε που ο κ. Μειμαράκης έλεγε και κανένα αστείο…

Πώς είναι δυνατόν να κρυφτεί μια τόσο μικροπρεπής συμπεριφορά στην δημόσια θέα ενός κυβερνητικού αξιώματος; Και ο κ. Πρωθυπουργός τι θα ήταν σε μια τέτοια περίπτωση;  Ο αρχηγός της Κόζα Νόστρα;

Από την άλλη, στα λεξικά διαβάζουμε ότι ο όρος προέρχεται από την αρχαία λέξη φωρ που σήμαινε τον κλέφτη και μάλιστα αυτόν που συλλαμβάνεται φέρων το κλοπιμαίον! Παρατίθεται κι η σιβυλλική αρχαία φράση: «Ὅτου τις ἄρα δεινὸς φύλαξ, τούτου καὶ φὼρ δεινός» που σημαίνει ότι αν κάποιος είναι πράγματι ικανός στο να φυλάξει χρήματα, θα ήταν επίσης ικανότατος και στο να τα κλέψει. Ουδείς δηλαδή είναι υπεράνω υποψίας.

Who is who

Ο 44χρονος οικονομολόγος από την Νέα Αγχίαλο εκλέχτηκε πρώτος βουλευτής στην Μαγνησία με την υποστήριξη του δημάρχου κ. Μπέου προσπερνώντας παλιές καραβάνες και αφού είχε ήδη θητεύσει ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός (πουλέν του μητσοτακισμού). Θεωρείται ένας μουτζαχεντίν του Αρχηγού, έτοιμος ακόμη να πέσει κι από την ταράτσα με ένα νεύμα του.

Μια ματιά στο βιογραφικό του δείχνει ότι από το Οικονομικό Ρεθύμνου βρέθηκε πολύ σύντομα (τριαντάρης) σύμβουλος στην Βουλή, στο ΚΕΠΕ, στο Γενικό Λογιστήριο και το 2019 ανέλαβε κατ’ ευθείαν, ΓΓ εθνικής Οικονομίας. Δύο χρόνια αργότερα έγινε εξωκοινοβουλευτικός υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ (2021) και κάπως έτσι έπεσε πάνω στα Τέμπη (28-2-2023) ενώ το 2023 εξετέθη για πρώτη φορά και στην λαϊκή κρίση.

Προανήγγειλε ότι σκοπεύει να παραιτηθεί σύντομα από την θέση του Υφυπ Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας. Τότε όμως βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ!  Αυτό στα απλά ελληνικά σημαίνει ότι εντολές Μητσοτάκη εκτελούσε εκεί και σε αυτόν λογοδοτούσε. Αν στην προανακριτική εμφανιστεί να λέει τίποτε κουφά ότι τα όσα ευλόγησε τότε ως προεδρεύων εν ονόματι του Πατισάχ, τα έβγαζε από την κοιλιά του (μπαζώματα κλπ) κι ότι τάχα δεν συνομιλούσε μαζί του, τότε  ίσως να μιλούσε με τα πνεύματα.

Άραγε, γίνονται τέτοια πράγματα σε κορυφαίο επίπεδο και με διακύβευση μια υπόθεση με τόσα θύματα; Θα το δούμε σύντομα στην Προανακριτική. Μέχρι τότε ποτέ μην πεις ποτέ!

Δημήτρης Αργυρός

Η επιβολή δασμών από την κυβέρνηση Τραμπ δεν είναι παρά μία ριζοσπαστικότερη εκδοχή ενός προστατευτισμού, σε σχέση με τις πολιτικές προστατευτισμού που ακολουθούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις των ΗΠΑ.

Πολιτικές προστατευτισμού απέναντι στους άλλους ιμπεριαλιστικούς συμμάχους και αντιπάλους και ιδιαίτερα απέναντι στον μεγάλο οικονομικό και πολιτικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ, την σοσιαλκαπιταλιστική  ΚΙΝΑ.

Η κυβέρνηση Τραμπ φαίνεται ότι είναι ένα ιδιαίτερο υβρίδιο σύμφυσης επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων, ένα καπιταλιστικό πείραμα που εξελίσσεται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Μίας ολοκληρωτικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που δεν έχει σταματήσει, απλώς έχει αλλάξει ταχύτητες και χαρακτήρα.

Ο  ίδιος ο Τραμπ σκέφτεται περισσότερο ως επιχειρηματίας παρά ως  πολιτικός και αυτό το βλέπουμε καλύτερα στην πολιτική που θέλει να εφαρμόσει στην Γάζα. Πολιτική και επιχειρείν για το Τραμπ, τον Μασκ και όλο τον εν λόγω θίασο των δισεκατομμυριούχων είναι το ίδιο και το αυτό και δεν έχουν καμία διαφορά.

Αυτονομία του πολιτικού

Στην αρχή του ιστορικού  κύκλου που γέννησαν οι αστικές επαναστάσεις η τότε επαναστατική αστική τάξη παρέδωσε την εξουσία στην πολιτική διαμεσολάβησή της,  επιτρέποντας την σχετική αυτονομία προς όφελος των στρατηγικών συμφερόντων της.

Ακόμη και όταν η  αστική τάξη έπαψε να είναι επαναστατική και μπροστά στον «ερυθρό κίνδυνο» τα βρήκε με την αριστοκρατία ή άφησε χώρο στη λούμπεν αντίδραση  η πολιτική διαμεσολάβησή της συνέχιζε να κρατάει την αυτονομία της.

Αυτό συνέβαινε γιατί ο «ερυθρός κίνδυνος» και  στην συνέχεια η ΕΣΣΔ αλλά και από την άλλη ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν η «θέωση» και η «αποθέωση» της πολιτικής διαμεσολάβησης. Κατά συνέπεια η αυτονομία του πολιτικού εξασφάλιζε με το καλύτερο τρόπο τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα.

Υποταγή του πολιτικού στο οικονομικό

Η πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η αρχή μίας αντίστροφης πορείας όπου χρόνο με χρόνο χάνονταν η αυτονομία του πολιτικού και μετατρέπονταν σε υποχείριο των μεγάλων οικονομικών και τεχνοκρατικών συμφερόντων.

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση βοήθησε περαιτέρω σε αυτή την συνθήκη, καθώς η βάση του πολιτικού το έθνος κράτος μπήκε σε βαθιά κρίση.

Ενώ οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το «προμόσιον» των μεγάλων πολυεθνικών οικονομικών συμφερόντων, οι οποίες απέκτησαν οικονομική και πολιτική εξουσία μεγαλύτερη των εθνών κρατών.

Οι νέες τεχνολογίες, η εμπορευματοποίηση της επικοινωνίας, οι βιομηχανίες της εικονικής πραγματικότητας μπορούν να δίνουν μια επίφαση συμμετοχής αλλά προσδίδουν τεράστια κέρδη και τελικά πολιτική εξουσία στις ελίτ,  στο 1% που εξουσιάζει το 99%, εξαγοράζοντας το 70%.

Δεν τους χρειάζονται πλέον

Οι συνθήκες πλέον στην κορυφή αυτής της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας είναι ώριμες, ώστε οι εν λόγω τεραστίων διαστάσεων οικονομικές ελίτ να μετέχουν άμεσα στην διακυβέρνηση της χώρας παρακάμπτοντας ολοκληρωτικά τους πολιτικούς.

Αυτό ακριβώς είναι η κυβέρνηση του Τραμπ,  μια υβριδική κυβέρνηση πολιτικών και επιχειρηματιών στην κατεύθυνση να εξαφανιστούν ολοκληρωτικά οι πολιτικοί και να οδηγηθούμε σε κυβερνήσεις τεχνοκρατών και επιχειρηματιών.

Από μια πλευρά αυτό είναι η ισχυρότερη και εργαλειακά εξορθολογισμένη φασιστικοποιήση σε σχέση με τον φασισμό και τον ναζισμό του 20^ου αιώνα.

Από την άλλη είναι ζητούμενο, αν η εν λόγω φάρα των δισεκατομμυριούχων μπορεί να σκεφτεί και να δράσει στρατηγικά προς όφελος της ολότητας του συστήματος.

Το δίχως άλλο είναι μια ούλτρα  εκδήλωση της παρακμής του αστικού καπιταλιστικού κόσμου σε συνθήκες ενός καθολικά ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Εναλλακτικές;

Υπάρχει άραγε μια δυνατότητα μιας αντίστροφης πορείας;

Ας δούμε τις εναλλακτικές που υπάρχουν. Η ΕΕ συνεχίζει το δρόμο μίας υποταγής του πολιτικού στο οικονομικό πεδίο στην βάση του νεοφιλελευθερισμού με κάποια δίκτυα κοινωνικής στήριξης για να μην τινάξει τις κοινωνικές συνθήκες στο αέρα.

Την εν λόγω πολιτική στηρίζουν με διαφοροποιήσεις  τόσο η νεοφιλελεύθερη  άκρα δεξιά,  όσο και η κεντροδεξιά, η κεντροαριστερά αλλά και ό,τι χαρακτηρίζεται ως ευρωπαϊκή αριστερά.

Είναι θέμα χρόνου η ΕΕ ή να παρακμάσει οριστικά και να συνθλιβεί στο ανταγωνισμό ΗΠΑ/ ΚΙΝΑΣ ή να ακολουθήσει το δρόμο των ΗΠΑ.

Η άλλη εναλλακτική είναι η ΚΙΝΑ, όπου το πολιτικό (κομματικό/γραφειοκρατικό) συμφύεται με το τεχνοκρατικό και ελέγχει και καθοδηγεί την σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς. Η πραγματικότητα είναι ότι μέχρι τα σήμερα έχει προσφέρει μια απίστευτη οικονομική και παραγωγική δυναμική.

Ενώ στη ΡΩΣΙΑ η γραφειοκρατία και η  στρατοκρατία  προσπαθούν να ελέγξουν την καπιταλιστική οικονομία με σχετική επιτυχία βέβαια που έχει ως αποτέλεσμα να ρίξει την ΡΩΣΙΑ στο παγκόσμιο καταμερισμό παραγωγής και εργασίας.

Περιεκτική δημοκρατία

Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι λείπει μια πραγματική εναλλακτική σε μια δημοκρατική κατεύθυνση που θα περικλείει το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Μια περιεκτική δημοκρατική συνθήκη σε όλα τα επίπεδα της ζωής   της επικοινωνίας, της παραγωγής, της κοινωνίας κτλ

Μια περιεκτική δημοκρατική συνθήκη που θα έχει υποτάξει την οικονομία και την τεχνοκρατία και θα την βάζει να εργάζεται σε μια κατεύθυνση ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών για το σύνολο του πληθυσμού.

Πάρα τους αρνητικούς συσχετισμούς η αντίσταση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν έχει πάψει να υπάρχει.

Η κοινωνία ακόμη δεν έχει υποταχθεί ολοκληρωτικά στο κεφάλαιο και την εξουσία.

Υπάρχουν δε περιοχές στο πλανήτη γη όπου η αντίσταση έχει καταφέρει να μην κάνει αμυντικούς αγώνες αλλά και να κάνει επιθετικές κινήσεις  κατά διαστήματα και αυτό συμβαίνει στην Λατινική Αμερική.

Για τα κάθε ημάς σε ένα επόμενο κείμενο.

Τάκης Λιδωρικιώτης

Πρόσφατα, καλύπτοντας τους χειρισμούς του Προεδρείου (Τασούλας) στην υπόθεση μπαζώματος των Τεμπών προκάλεσε την δικαιολογημένη οργή της κ. Καρυστιανού, που της απηύθυνε το γνωστό ερώτημα «Πως Τολμάτε;» Μετά τον επιτελάρχη της υποψηφιότητας της κατά τον περασμένο Φλεβάρη, κ. Χρ. Σπίρτζη, φαίνεται ότι ήρθε η σειρά και αυτής της ιδίας να την περιλάβουν οι γονείς των θυμάτων των Τεμπών.

Δεν ήταν όμως η πρώτη ένδειξη συμπαιγνίας με τον συμπατριώτη της κ. Τασούλα. Διακρίθηκε και προ εξαμήνου στην απο κοινού προσπάθεια τους αντικατάστασης του κ. Ποττάκη στην θέση Συνηγόρου του Πολίτη, λίγο προτού αυτός εκδώσει το πόρισμα-κόλαφο για το Λιμενικό. Πράγμα που είχε έρθει βεβαίως ως συνέχεια ενός ευρύτερου κομπρεμί για ό,τι διορισμό είχε περάσει μέχρι τότε από την Διάσκεψη των Προέδρων.

Το σύστημα αυτό για το μητσοτακέικο με τις Ανεξάρτητες Αρχές είναι καλά δοκιμασμένο αλλά εκείνη η συμπαιγνία παρεμποδίστηκε από τις αποκαλύψεις του TVXS και από τις παρεμβάσεις των κ. Κωνσταντοπούλου και Τζάκρη στην Βουλή.

Στα πλαίσια αυτά χθες στην Βουλή είχαμε τους επαίνους Γεροβασίλη εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και στην εισήγηση Χρυσοχοίδη για τις Εσωτερικες Υποθέσεις της Κατεχάκη (!;) Το βέβαιο είναι ότι κάθε καρέκλα του κατεστημένου που καταλαμβάνει ή διεκδικεί κατά καιρούς η κ. Γεροβασίλη την θυμάται με νοσταλγία και αυτό της προσδίδει μια συμπεριφορά stateswoman, όπως θα έλεγε κι ο όψιμος Τσίπρας.

Κατά την διάρκεια της φθινοπωρινής σονάτας διακωμώδησης της αριστεράς που απέληξε στο Gazi live, μας υποσχέθηκε διάφορα καινοφανή όπως τον “παντί τω τρόπω” εξοβελισμό του εκλεγμένου, το ότι αυτός δεν θα είχε καν δεύτερη ευκαιρία στην Χώρα κι ότι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ παρότι ανώτατο όργανο, όφειλε τάχα να “υπακούει” στην Κεντρική Επιτροπή.

Ζητούσε επιμόνως την «ολοκλήρωση της διαγραφής Πολάκη τον Αύγουστο 2024 αλλά δύο μήνες μετά ‘ερωτοτροπούσε ξεδιάντροπα’ με τον ανανήψαντα. Με τον αξιαγάπητο πλέον σ. Παύλο πέρα απο τα σάλια, υλοποίησαν και την πρακτική χειραγώγηση των διαδικασιών του συνεδρίου οπερέττα με το ιστορικό δίδυμο των φαιδρών σμπίρων τους Μάρκος – Δράμαλης- Τσιριγώτη!

Όμως οι ληξίαρχοι ενθυμούνται την εξόχως καθεστωτική αυτή προσωπικότητα, που στην Ήπειρο αποκαλούν “Queen Olga”, να διατηρεί μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου σχέσεις μητρικής στοργής με τον Πρόεδρο Κασσελάκη.

Θυμούνται ακόμη ότι διαβεβαίωνε επισήμως το επιτελείο του για την δεύτερη Κυριακή των εσωκομματικών εκλογών του 2023 ότι μια χαρά θα την ‘περιποιηθεί’ την κ. Αχτσιόγλου στην Άρτα, πράγμα άλλωστε που τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν.

Θυμούνται επίσης και τον κ. Κασσελάκη να υπερασπίζεται με πάθος την διατήρηση της Όλγας στην βολική θεση της Αντιπροέδρου.

Η 64χρονη ακτινολόγος που δεν έμπλεξε ποτέ στην μιζέρια του ΕΣΥ τυγχάνει επιχειρηματίας, πράγμα που προκάλεσε τον φθόνο των αντιπάλων της. Οι κακές γλώσσες της απέδωσαν γι’ αυτό πολλά και διάφορα, περί την ιατρική απεικόνιση εν Ηπείρω κι όχι μόνον.

Πολιτικώς, από υποψήφια φεμινιστικών σχημάτων (2004-Γυναίκες για μια άλλη Ευρώπη) μετά απο μια δεκαετία βρέθηκε υποψήφια περιφερειάρχης Ηπείρου. Συνετρίβη απο τον φίλο της κ Καχριμάνη που εξελέγη με 51% vs. 25% απο τον πρώτο γύρο. Κι εκεί υπάρχει μια θερμή κι αδιατάρακτη σχέση με τον θριαμβευτή!

Τον Οκτώβριο 2024 σε ερώτηση Κ. Μπάρκα κι άλλων οκτώ συριζαίων βουλευτών για τα έργα και τις ημέρες του κ. Περιφερειάρχη (δίωξη δημοσιογράφου), η κ. Γεροβασίλη δεν προσυπέγραψε, ορθώνοντας ασπίδα προστασίας για τον “αντίπαλο”.

Μάκης Κοψίδης

Απατεώνα, εξαφανίσου από τη χώρα». Δεν πρόκειται για απρέπεια. Για επιτομή της αθλιότητας πρόκειται. Αθλιότητα που εκστόμισε κατά του Κασσελάκη ο ομοφοβικός Πολάκης. Στείρος από πολιτικά επιχειρήματα και βυθισμένος στην απίστευτη υποκουλτούρα που τον διακρίνει προσπαθεί να βυθίσει στον βούρκο την πολιτική ζωή της χώρας.

Στην πλεκτάνη και την ίντριγκα άριστος αλλά στην πολιτική αντιπαράθεση τρισάθλιος. Αυτό αποδεικνύουν τα πρόσφατα «κατορθώματα» του Πολάκη. Με άλλα λόγια πως ένας ψευτόμαγκας με πολιτικό λόγο επίπεδου χαμαιτυπείου, γίνεται περίγελος της κοινωνίας.

Ταυτόχρονα μούγκα από τους Φάμελους και τους Παππάδες. Αυτούς δηλαδή που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την προστασία του πολιτικού πολιτισμού. Αυτούς που σε συμμαχία με τον Πολάκη τσαλαπάτησαν κάθε έννοια Δημοκρατίας προκειμένου να ξεφορτωθούν τον εκλεγμένο πρόεδρο.

Το κόμμα-υβρίδιο, που παρέα οι 87 και ο Πολάκης δημιούργησαν με την ταμπέλα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σίγουρο ότι θα καταλήξει στα αζήτητα της κοινωνίας. Μαζί του και οι εμπνευστές του -φανεροί και κρυφοί – που έστησαν και καθοδήγησαν την πλέον αντιδημοκρατική εκτροπή από την μεταπολίτευση.

Δημήτρης Αργυρός

Πέθανε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, που ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος με τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις του τέλους του 20^ου αιώνα και των αρχών του 21^ου αιώνα, με κορυφαίο γεγονός την είσοδο στην ΟΝΕ και το ευρώ.

Καταρχάς δύναται να υποστηρίξω ότι ισχύουν ταυτόχρονα τα παρακάτω : 1) Η κάθε εποχή έχει τους ηγέτες της. Ο Σημίτης ήταν ο ηγέτης της εποχής, όπου η οικονομία έχει αποικίσει την κοινωνία και την πολιτική.

2) Όσο και ισχυρή προσωπικότητα και να είναι ένας ηγέτης, η ιστορία κινείται από την πάλη των τάξεων και την  σύγκρουση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

3) Ο ηγέτης συμμετέχει με τον ένα ή τον άλλο βαθμό στο ιστορικό γίγνεσθαι και είτε συμβολικά, είτε πραγματικά , δύναται να επηρεάσει μια ιστορική περίοδο ή και εποχή, σε συνάρτηση με την κίνηση των κοινωνικών τάξεων και των μαζών.

Από το πατέρα Μητσοτάκη στο Σημίτη

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» είχε καταρρεύσει,το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν στην γωνία του ρινγκ, κτυπημένο από το σκάνδαλο Κοσκωτά και η κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη δείχνει αποφασισμένη να εφαρμόσει μια πολιτική νεοφιλελεύθερου σοκ.

Μια πολιτική σοκ όπως την είχε εφαρμόσει ο Ρήγκαν και η Θάτσερ αλλά και ο δικτάτορας Πινοσέτ στην Χιλή, το πρότυπο καθεστώς των πανταχού νεοφιλελεύθερων.

Απέναντι του ο Μητσοτάκης  βρήκε μια μαχόμενη κοινωνική και εργατική αντιπολίτευση που πήρε συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.

Μια κοινωνική και εργατική αντιπολίτευση που ξεκίναγε από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τις δυνάμεις της άκρας αριστεράς έως και την ένοπλη αριστερά της 17Ν.

Η εμβληματική μάχη της περιόδου ήταν εναντίον της ιδιωτικοποίησης της «ΕΑΣ», που στάθηκε εμπόδιο στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του πατήρ Μητσοτάκη.

Παρά την ήττα του Μητσοτάκη και την ανατροπή του από το Σαμαρά, δυστυχώς οι βάσεις της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης είχαν τοποθετηθεί.

Και ενώ η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση ήταν μια παγκόσμια τάση, στην Ελλάδα καθοριστικό ρόλο έπαιξε η επίδραση της  νεοφιλελεύθερης αριστεράς του ΣΥΝ (ΚΚΕ εσωτερικού του Κύρκου) αλλά κυρίως των πεπτοφαλαγγιτών  δυνάμεων μέσα από το ΠΑΣΟΚ με ηγετική μορφή τον Κ. Σημίτη.

Στη κυβέρνηση

Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ διδάχτηκαν από τα λάθη του Μητσοτάκη και δεν επέλεξαν  μια κατά μέτωπο επίθεση στα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα.

Οι « νεοφιλελεύθεροι Πασοκιστάν»  προερχόμενοι μέσα από τα σπλάχνα της αριστεράς εφάρμοσαν με επιτυχία την τακτική της Γκραμσιανής ηγεμονίας τόσο μέσα στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στην  κοινωνία.

Το αποτέλεσμα ήταν να μεταλλαχθεί  το ΠΑΣΟΚ από ένα κόμμα της ιδιόρρυθμης σοσιαλδημοκρατίας σε ένα κόμμα του ακραίου κέντρου, όπως είναι και το σημερινό ΠΑΣΟΚ.

Για να συμβεί η εν λόγω μετάλλαξη, εκτός των άλλων, ήταν αναγκαία  η εξαγορά της ισχυρής -μέχρι τα τότε- εργατικής συνδικαλιστικής αριστοκρατίας μέσα και έξω από το ΠΑΣΟΚ.

Το ιδεολογικό εργαλείο που χρησιμοποίησαν ήταν το ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού για να νικήσουν και τελικά να αλώσουν την κοινωνική και εργατική αντιπολίτευση και να μολύνουν τα κοινωνικά κύτταρα.

Ενός  ψευδοεκσυχρονισμού, όπως τελικά αποδείχθηκε στην πραγματικότητα με την γενικευμένη παρασιτική παρακμή.

Η εποχή

Είναι αναγκαιότητα να δούμε το «πραξικόπημα Σημίτη» σε ένα γενικότερο πλαίσιο.

Πρόκειται για μια διαδικασία που εντάσσεται σε ευρύτερους οικονομικούς,  κοινωνικούς και παραγωγικούς μετασχηματισμούς, οι οποίοι είχαν ως χαρακτηριστικό την ολόπλευρη χρηματιστηρικοποίηση, την γενικευμένη αλλοτριωμένη εξατομίκευση η οποία θα αποσαθρώσει τις κοινωνικές και εργατικές αντιστάσεις.

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον φαινόμενο του Σημίτη και του ψευδοεκσυχρονισμού, δίχως να μελετήσουμε την εποχή.

Αναφερόμαστε στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού στο οποίο το μοτίβο της Αυτοκρατορίας ηγεμονεύει πάνω στα «έθνη κράτη» , όπου οι οικονομικές ολοκληρώσεις και οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τα κράτη.

Ο Σημίτης και η παρέα του ήταν ένας συνεπής εκφραστής της εν λόγω πολιτικής με κομβικά σημεία το σκάνδαλο του χρηματιστήριο, την ΟΝΕ/ ευρώ,  τα σκάνδαλα των μεγάλων έργων και το φαγοπότι των ολυμπιακών αγώνων, τα Ίμια, την παράδοση του Οτσαλάν, την επίθεση στο Ριζοσπαστισμό της Μεταπολίτευσης, μέσα από την δίκη  της τότε εκφυλισμένης 17Ν και το “ευχαριστώ” στους Αμερικάνους.

Στο σήμερα

Είναι βέβαιο ότι οι σημερινές παραγωγικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αντεπαναστατικές συνθήκες πάνω στις οποίες πατάει η ΝΔ του Μητσοτάκη (ένας συνδυασμός ακροδεξιάς, παραδοσιακής δεξιάς και Σημιτικού ΠΑΣΟΚ) είναι εξέλιξη της μόλυνσης του «μικροβίου Σημίτη».

Αυτού που υπήρξε η πιο συνειδητή έκφραση των επιθετικών κεφαλαιοκρατικών τάσεων, σπέρνοντας τον πολιτικό  κοινωνικό και οικονομικό παρασιτισμό. Κάνοντας  τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Μετατρέποντας την χώρα σε μια αποικία της ΕΕ, των ΗΠΑ και του χρέους.

Η μόλυνση είναι τόσο διευρυμένη που ούτε η εξέγερση του 2008-2015 δεν κατάφερε να την σταματήσει.

Για το τέλος, ας πάμε στα 1979 όπου ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε «παραιτήσει» τον Κ. Σημίτη από το εκτελεστικό γραφείο του ΠΑΣΟΚ, γιατί του χρέωσε μια  αφίσα όπου έλεγε «όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών».

Η αφίσα είχε σαφή ευρωκεντρικό ρεφορμιστικό χαρακτήρα, καθώς δεν μπορούσε να υπάρξει μια Ευρώπη των λαών. Η μοναδική Ευρώπη που θα μπορούσε να υπάρξει ήταν και είναι η κόκκινη σοσιαλιστική Ευρώπη.

Και όμως στις σημερινές συνθήκες φαντάζει τόσο ανατρεπτική, αν και είναι αλήθεια πως η σημερινή πολιτική κατρακύλα πάτησε πάνω στις τότε ευρωκεντρικές και άλλες  ρεφορμιστικές αυταπάτες.

“Τα Δεκεμβριανά ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα, από σφαίρες που ρίξαν δωσίλογοι και φασίστες, φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης…”

Μάνος Χατζιδάκις

Δημήτρης Αργυρός

Όταν ο ένοπλος λαός αντιστέκεται

Πριν ακριβώς  80 χρόνια, τον Δεκέμβρη του 1944 τα “παιδιά της γαλαρίας” έπαιξαν τα ρέστα τους για μια λεύτερη πατρίδα αλλά κυρίως  για πανανθρώπινη την λευτεριά.

Αφού πάνω από 3 χρόνια πολέμησαν -με«νύχια και δόντια» -τους Ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες του, κυρίως μέσα από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΕΠΟΝ που έκφρασε και αντιπροσώπευσε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.

Ο Δεκέμβρης του 1944 βρήκε τον ένοπλο λαό του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ της Αθήνας να αντιστέκεται στους αποικιοκράτες Βρετανούς, στον Ελληνικό αστισμό, στους δωσίλογους και τους φασίστες συνεργάτες των ναζί.

Ένα Ελληνικό αστικό κράτος που μαζί με τους δωσίλογους και τα φασιστικά τάγματα ασφαλείας  συνεργάστηκαν και υπηρέτησαν τους Ναζί κατακτητές.

Κενό εξουσίας

Η απελευθέρωση από τους Ναζί άφησε ένα κενό εξουσίας το οποίο δεν επιχείρησε να καλύψει το ΕΑΜ στο πλαίσιο της διεθνούς αντιφασιστικής συμμαχίας και της υποταγής της κυβέρνησης του βουνού στην κυβέρνηση του Καΐρου.

Όμως οι Βρετανοί που κατέλαβαν την Αθήνα και την θεωρούσαν μια κατεχόμενη πόλη βρήκαν απέναντι τους την ένοπλη αντιεξουσία του ΕΑΜ.

Και το χειρότερο, οι ιμπεριαλιστές αποικιοκράτες Βρετανοί αλλά και τα ντόπια Ελληνικά στηρίγματα τους δεν είχαν τη  πολιτική βούληση να τα βρουν ή να συμβιβαστούν με τον ένοπλο ΕΑΜικο λαό.

Από την άλλη πλευρά στην ηγεσία του ΕΑΜ/ΚΚΕ αλλά και στην  ηγεσία της ΕΣΣΔ ηγεμόνευε η στρατηγική του συμβιβασμού.

Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα και η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να σπάσει τις συμφωνίες του με τις ΗΠΑ/Μεγάλη Βρετανία. Επίσης λίγους μήνες πριν είχε δωρίσει την «λεύτερη» Ελλάδα στους Βρετανούς. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο «κόκκινος στρατός» δεν είχε κατέβει στην Ελλάδα, αν και μπορούσε να το κάνει ένα μήνα πριν τους Βρετανούς.

Θεωρία σταδίων

Η σταλινική  εξουσία της ΕΣΣΔ ακολουθώντας την γραμμή του «σοσιαλισμού σε μόνο μια χώρα» ένιωθε ένα φόβο απέναντι σε κάθε  επαναστατική διαδικασία που δεν την ακολουθούσε πιστά,  ακόμη και αν είχε αναφορά σε αυτήν. Οι επιτυχημένες επαναστάσεις του σταλινικού Χότζα, του (τότε σταλινικού) Τίτο και του σταλινικού Μάο δεν ακολούθησαν τις οδηγίες του πατέρα Στάλιν.

Δυστυχώς η Ελληνική ηγεσία του ΕΑΜ/ΚΚΕ δεν είχε την ίδια ξεκάθαρη τοποθέτηση με τους παραπάνω.

Ήταν αποτέλεσμα μιας θέσης του ΚΚΕ που μιλούσε για μια πολιτική σταδίων στο δρόμο προς τον σοσιαλισμό.

Με βάση την παραπάνω θέση με την κατάκτηση της εξουσίας από το κόμμα του προλεταριάτου επιλύονται πρώτα τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα. Δηλαδή, ολοκληρώνεται ο όποιος αστικοδημοκρατικός μετασχηματισμός και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Σε αντίθεση με την θεωρία των σταδίων, η διαρκής επαναστατική θεωρία πιστεύει ότι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός θα λύσει και  τα όποια αστικοδημοκρατικά καθήκοντα.

Μια επαναστατική διαδικασία που είναι απολύτως εφικτή  σε ένα περιβάλλον διεθνοποίησης και της επανάστασης της τεχνολογίας και των παραγωγικών δυνάμεων απέναντι στους καπιταλιστικούς καταμερισμούς και τις αστικές σχέσεις παραγωγής/ εξουσίας.

Αλίμονο όμως  αν η εν λόγω επαναστατική διαδικασία μείνει περιχαρακωμένη στα εθνικά πλαίσια και δεν φτάσει μέχρι τέλους. Τότε έχουμε: Α) την γραφειοκρατική και στην συνέχεια την νεοκαπιταλιστική εξουσία, όπως συνέβη στην ΕΣΣΔ  και  στον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Β) Χειρότερα μπορεί να έχουμε την αντιδραστική εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων που συμπλέουν με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και εξουσίας.Μια τέτοια καθολική μορφή αντιδραστικής εξέγερσης των παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων είναι ο πόλεμος. Ο οποίος στέκεται απέναντι σε μια προοδευτική εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνολογίας , στο πλαίσιο μιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Και αυτό είναι ένα μάθημα και για τις σημερινές συνθήκες.

Αδύνατος συμβιβασμός

Ξαναγυρνώντας το 1944 η από  “τα κάτω”  κίνηση του ένοπλου ΕΑΜικού λαού και τμήματος της ηγεσίας, πχ Άρης Βελουχιώτης, κατανοούσε ότι είναι αδύνατος ο συμβιβασμός με τους Βρετανούς και τον Ελληνικό αστισμό, αλλά δεν ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία του ΚΚΕ και της ΕΣΣΔ  και το πλήρωσε ακριβά.

Η επιθετικότητα των Βρετανών δεν άφηνε περιθώρια για αυταπάτες.Η ένοπλη εξέγερση των “παιδιών της γαλαρίας” δεν ξύπνησε την ηγεσία του ΕΑΜ /ΚΚΕ για να κινητοποιήσει το σύνολο των δυνάμεων για να αντιμετωπιστεί η Βρετανική επιθετικότητα. Άφησε το Άρη Βελουχιώτη να πολεμά τον Ζέρβα και τον ΕΔΕΣ στη Ήπειρο.

Με αποτέλεσμα την ήττα των “παιδιών της γαλαρίας”, την συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία αμνήστευε τα πολιτικά εγκλήματα αλλά όχι τα ποινικά εγκλήματα.

Στην συνέχεια οι αριστεροί και οι κομμουνιστές  μπήκαν στο στόχαστρο-τάχα μου, τάχα μου – για ποινικά εγκλήματα, ακόμη και για τις δίκαιες εκτελέσεις των δωσίλογων και των ανθρώπων των Ναζί.

Αυτό οδήγησε τους αριστερούς και τους κομμουνιστές ξανά στο βουνό και την παρανομία και τέλος στο εμφύλιο πόλεμο.

Ο λεγόμενος εμφύλιος πόλεμος, παρά τον ηρωισμό του ΔΣΕ (Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος), για την ηγεσία του ΚΚΕ δεν ήταν και πάλι  ένας ξεκάθαρος και συνεπής επαναστατικός αγώνας. Ήταν  μια ακόμη προσπάθεια του ΚΚΕ για έναν ένοπλο συμβιβασμό με το αστικό κράτος και τις ΗΠΑ που αντικατέστησαν την Μεγάλη Βρετανία.

Ευτυχώς που ηττήθηκε η αριστερά;

Κάποιοι καλοπροαίρετα ή μη  θα πουν πως ευτυχώς που ηττήθηκαν οι κομμουνιστικές δυνάμεις, καθώς είδαμε και την κατάληξη του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Δεν είναι εύκολη η απάντηση και ούτε η ιστορία εξελίσσεται με εάν. Από μια διαλεκτική τοποθέτηση θα έλεγα, πως μια νίκη των κομμουνιστών δυνάμεων στην Ελλάδα μπορεί να δημιουργούσε επαναστατικές  δυναμικές και για την δυτική Ευρώπη και τότε θα είχαμε μια εντελώς άλλη εξέλιξη.

Έτσι γίναμε μια μισοαποικία των ΗΠΑ και της δύσης, τώρα των μνημονίων και του χρέους, κάτι που βόλευε και βολεύει και τον Ελληνικό αστισμό.

Με τις δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς,  είτε μέσα στο ΚΚΕ,  είτε στην άκρα αριστερά να αποτελούν το όπλο της μαχόμενης κριτικής του αγωνιζόμενου λαού.

Το Κίνημα Δημοκρατίας Ιωαννίνων καλεί τους φίλους και τα μέλη του σε εκδήλωση που θα γίνει την Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου και ώρα 20:00 στο ξενοδοχείο OLYMPIC.

Στην εκδήλωση θα παρευρεθεί η Βουλευτής του Νομού Πέλλας, Θεοδώρα Τζάκρη η οποία θα παρουσιάσει την Ιδρυτική Διακήρυξη.