Δύσκολες ώρες για τη  Μερόπη Τζούφη και την οικογένειά της, αφού έφυγε σήμερα από τη ζωή, χτυπημένος από επιθετικό καρκίνο, ο σύζυγός της Βαγγέλης Μακάριος.

Η πολιτική του κηδεία θα πραγματοποιηθεί αύριο, Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2024, στις 16:00, στην Περίβλεπτο Ιωαννίνων. Η τελετή αποχαιρετισμού θα γίνει την Παρασκευή στη Ριτσώνα, στις 19:20.

Τον Στέφανο Κασσελάκη τον συνάντησα μόνο μια φορά, όταν ήλθε για πρώτη φορά στα Γιάννενα και μίλησε σε γνωστό καφέ της πόλης.

Όταν ήλθε κοντά μου και τον χαιρέτησα, τον κοίταξα στα μάτια και του είπα: “Παιδί μου, ( έχω τα διπλά του χρόνια) ξέρεις τι κάνεις;

– Ναι, μου απάντησε!

– Τότε, καλό κουράγιο, του αντέτεινα.

– Από αυτό έχω και μου περισσεύει μου απάντησε, καθώς χαιρετούσε στο διπλανό  τραπέζι.

Δεν παρακολούθησα όλη την ομιλία του Στέφανου. Έχουμε διαφορετική πολιτική κουλτούρα.

Δεν κρύβω ότι χάρηκα με την εκλογή του, γιατί αν και ουρανοκατέβατος κατόρθωσε να ξεβρακώσει την ανίκανη κομματική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ και να εκλεγεί πρόεδρος.

Για ένα όμως ήμουν βέβαιος. Για το σημερινό του τέλος. Γιατί ήταν ζήτημα χρόνου όλο αυτό το ιδιοτελές πολιτικό προσωπικό, που κρύβονταν κάτω από την ομπρέλα με το όνομα “ΣΥΡΙΖΑ” να αντιδράσει  και να αρχίσει να τον υποσκάπτει από την επόμενη ημέρα της εκλογής του.

Ο Κασσελάκης διέπραξε πολλά λάθη, που δεν είναι του παρόντος. Το σπουδαιότερο: Ενώ τον Φλεβάρη είχε την τελευταία ευκαιρία να σκοτώσει τους πεθαμένους, αυτός ασχολούνταν πώς θα γίνει αποδεκτός από διάφορους φαιδρούς και οι πεθαμένοι οργανώ θηκαν και τον σκότωσαν.

Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε…

Στο εντός έδρας ματς του Παναθηναϊκού στο πλαίσιο του Κυπέλλου Κυπελλούχων με την Μπάγερ Λεβερκούζεν (20/10/1993)ακούστηκε για πρώτη φορά το σύνθημα «Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ!». Ο Παναθηναϊκός τότε συνετρίβη με 4-1 στο ΟΑΚΑ κι οι οπαδοί του έστειλαν μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, αφού δεν άντεχαν να βλέπουν την αγαπημένη τους ομάδα να παραπαίει. Προφανώς αναφερόταν στον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο, ο οποίος συνδύασε αργότερα το όνομα του με τεράστιες επιτυχίες στον χώρο του μπάσκετ.

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας που ήταν τότε 19αρης και διαπρεπής βάζελος, καθόλου δεν αποκλείεται να το είχε φωνάξει κι αυτός …

Αύριο, ο μικρός Αλέξης συμπληρώνει πια τα πενήντα (28-7-1974)! Χρόνια πολλά Πρόεδρε και να τα κατοστήσεις! Ο άλλος διαπρεπής βάζελος, ο Κασσελάκης ήταν τότε μόλις 5 ετών κι ευλόγως δεν θυμάται την τεσσάρα της Λεβερκούζεν. Γι αυτό έκανε την αποκοτιά, που ποτέ του δεν θα έκανε ο Τσίπρας κι ας του καταλογίζουν διάφορα.

Περισσότερο από τριάντα χρόνια μετά, το κλασικό σύνθημα δονεί αυτή την φορά τους χώρους της πολιτικής. Δεν νομίζω να το φωνάζουνε τίποτε πασόκοι για τον κ Παύλο Γερουλάνο, γιατί οι φωτιές ανάψανε κι οι φωνούλες ακούγονται πέριξ της πλατείας Κουμουνδούρου. Περί ποίας ΠΑΕ όμως ομιλούν οι σημερινοί κορυβαντιώντες; Και περί ποίου Παύλου να πρόκειται,άραγε, αυτή την φορά;

Μήπως να ρωτούσαμε τον κ. Νίκο Παπά, τον υψηλό, που ως τέως καλαθοσφαιριστής του ΠΑΟ θα γνωρίζει; «Γιατί ρωτάτε να σας πω, αφού σας είναι πια γνωστό;», θα μας απαντούσε με το βαρύ ύφος του.

Μήπως, αντιθέτως, θα πρέπει να ρωτήσουμε τους 87 ξενερουά που απαιτούν την ολοκλήρωση της αποπομπής Πολάκη; Για να είναι εκεί μαζεμένοι τόσοι αποτυχημένοι, η γνώμη τους θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ’ όψη. Σίγουρα θα βρίσκονται με την λάθος πλευρά της ιστορίας.

«Όταν συμβεί στα πέριξ φωτιές να καίνε, κάνουν οι μάγκες τουμπεκί … » θα τους συμβούλευε το παλιό ρεμπέτικο. Ο Τσιτσάνης ομιλεί βέβαια για το Φάληρο που γύρω-γύρω διέθετε ακόμη σπήλαια, όπου λημεριάζανε πράγματι μάγκες χασισοπότες και εκείνο το τουμπεκί δεν έχει την σημερινή μεταφορική έννοια, του «καλύτερα κάνε τον Κινέζο!»

Ωστόσο  επειδή το χωρίον είναι μικρόν και οι πουτάνες του παλαιές, ποτέ δεν είδαμε κανένα κείμενο των 87 κεφαλοκυνηγών. Ούτε είδαμε καμία εξουδιοδότηση, ότι τάχα οι 87 κύριοι και κυρίες από τούδε θα εκφράζονται από τον κ Τάδε ή την κ Δείνα. Κι επειδή προσωπικώς γνωρίζω ήδη πέντε εξ αυτών, οι οποίοι διατείνονται ότι ουδέποτε ρωτήθηκαν κι αντιθέτως μάλιστα διαβεβαιώνουν ότι τρέφουν φιλικά αισθήματα για τον απόβλητο, υποπτεύομαι ότι οι 87 είναι μια μούφα και μισή.

Είναι απορίας άξιο,που τόσα αριστερά sites όλα το ΠΡΩΤΟ ΨΕΜΑ και το Iefimerida αντιγράφουν; Ένα τηλεφωνικό ρεπορτάζ με 87 αποδέκτες ολοκληρώνεται από 1-2 συντάκτες εντός λίγων ωρών, οπότε θα είχαν δικό τους το δημοσιογραφικό λαβράκι, ότι άνθραξ  ο θησαυρός.

Συγγνώμη για την υπόδειξη αλλά σαν να μου φάνηκε ότι υιοθετήσαμε πλέον τα ήθη του αντιπάλου…

Το ό,τι υπερψήφισε κάποιος την συμφωνία των Πρεσπών δημιούργησε στο κόμμα του την υποχρέωση μιας ισόβιας αργομισθίας;
Στην αρχαία Αθήνα ο θεσμός του Πρυτανείου σίτιζε όντως με δαπάνες της Πόλης τους ήρωες.
Άραγε, ο συμπαθής Θανάσης Θεοχαρόπουλος θεωρεί τον εαυτό του ήρωα;

Αν υπάρχει ένα αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα από το τετραήμερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι η καθαρή ήττα του (απόντος) Αλέξη Τσίπρα που με την άκαιρη παρέμβασή του λίγες ώρες, πριν την έναρξη του συνεδρίου, ζήτησε από τον Κασσελάκη την προσφυγή εκ νέου στη βάση, μετατρέποντας  το συνέδριο σε αρένα.

Η συντριπτική πλειοψηφία του συνεδρίου είπε έναν βροντερό όχι  στον πρώην αρχηγό που αποτελεί ταυτόχρονα και απόδειξη ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απογαλακτίζεται από αυτόν, αφού όσοι ανέλαβαν να υλοποιήσουν την παρέμβασή του στο συνέδριο ( Γεροβασίλη, Ζαχαριάδης, Νοτοπούλου, Σπίρτζης, Ραγγούσης και Φλαμπουράρης) αντιμετώπισαν την χλεύη των συνέδρων, δίνοντας παράλληλα βροντερή ψήφο εμπιστοσύνης στον Στέφανο Κασσελάκη.

Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν αν ο μένεα πνέων κατά του Κασσελάκη Αλέξης Τσίπρας θα συνεχίσει τον κλεφτοπόλεμο κατά του τωρινού Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας το παράδειγμα του Γιώργου Παπανδρέου που σε αντίστοιχες συνθήκες είχε ιδρύσει το ΚΙΔΗΣΟ, το οποίο είχε τη γνωστή τύχη στις εκλογές του 2015.

Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει μέσα από όλα αυτά βαθύτατα τραυματισμένος με την περαιτέρω συρρίκνωσή του στις ευρωεκλογές να είναι βέβαιη και το ΠΑΣΟΚ να καιροφυλακτεί για να εκμεταλλευτεί το κενό, που αφήνει το σε αποδρομή κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα από το 2015 μέχρι το 2019.

Οι εκδηλώσεις για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων έδωσαν τη δυνατότητα σε όσους δεν παρακολουθούν τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου να διαπιστώσουν  ότι ο Δήμος μας έχει επιτέλους ως Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου ένα πρόσωπο που τιμά το σημαντικό αυτό αξίωμα και μας βγάζει και ασπροπρόσωπους στο Πανελλήνιο.

Είναι η νομικός κ. Αναστασία Γιογλή, μια γυναίκα με δημοκρατικό ήθος, μια προσωπικότητα με βάθος σκέψης και επάρκεια λόγου, που δεν αρκείται στα τετριμμένα και σε ξύλινες πολιτικές αναφορές αλλά αναζητά την ουσία στις πολιτικές τοποθετήσεις της.

Τα Γιάννενα είναι μια πόλη με μεγάλη ιστορία και με σημαντικό ρόλο στην σύγχρονη Ελλάδα και η αποκατάσταση του κύρους του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου με την επιλογή της κ. Γιογλή, μετά τις περιπέτειες που γνώρισε ο θεσμός αυτός στην προηγούμενη Δημοτική περίοδο, μας γεμίζει με αισιοδοξία και είναι ό,τι θετικότερο συνέβη τον τελευταίο καιρό στον τόπο μας, με την ανακύκλωση προσώπων που προσβάλουν την αισθητική μας και απεικονίζουν την μιζέρια και τη στασιμότητα στη δημόσια σφαίρα.

Προς επίρρωση των όσων αναφέραμε, δημοσιεύουμε σήμερα την τοποθέτηση της κ. Γιογλή στην πανηγυρική εκδήλωση που έλαβε χώρα στην αίθουσα Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας για τα Ελευθέρια των Ιωαννίνων, για να την συγκρίνουν οι αναγνώστες μας με τις κοινοτοπίες  και τις ανοησίες, που ακούστηκαν για μια ακόμη φορά από πολιτειακούς και πολιτικούς άρχοντες:

“Εξοχότατη κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας

Κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων,

Κυρία Υφυπουργέ Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας

Κυρία και Κύριε Βουλευτές Ιωαννίνων

Κύριε Περιφερειάρχα Ηπείρου

Κύριε Δήμαρχε Ιωαννίνων

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Ιωαννίνων

Κυρίες και κύριοι

Σας καλωσορίζω εκ μέρους όλου του Δημοτικού Συμβουλίου.  Μεγάλη τιμή η παρουσία σας  στην πανηγυρική εκδήλωση του Δήμου Ιωαννιτών για τα ελευθέρια της πόλης.

Η 21^η Φεβρουαρίου, για τον καθένα από εμάς,  στη διαδρομή των χρόνων, είναι μια ξεχωριστή μέρα. Για τα Γιάννενα η 21^η Φεβρουαρίου, είναι μια ξεχωριστή μέρα ιστορικής μνήμης, της απελευθέρωσης της πόλης το έτος 1913 , ημέρα που με τη σπουδαιότητά της και το ρόλο της στην ιστορική συνέχεια της πόλης, απορροφά μεγάλο μέρος και ως τέτοια  έχει γραφτεί στην ιστορία της .

Από τότε, για τη μέρα εκείνη, αφιερώθηκαν πολλές ώρες ομιλιών και γραφής, από λόγιους, διανοούμενους, ιστορικούς αλλά και  στρατηγούς, πολιτικούς και απλούς ανθρώπους. Πεζά κείμενα και έμμετρα. Εμπνευσμένα, έμπλεα χαράς και περηφάνειας ή απλά περιγραφικά, αποτυπώνοντας την ιστόρηση των γεγονότων και τη διερεύνηση σχέσεων αιτίου-αιτιατού.

Και τραγουδήθηκε η μέρα εκείνη από  χείλη και μάτια μικρών και μεγάλων, που έβγαζαν σπίθες,  που γελούσαν κι έκλαιγαν μαζί. Για την απελευθέρωση …

Λέξη σύνθετη με επί μέρους σημαινόμενα, που παραπέμπουν στη φιλοσοφία ζωής στη βάση της οποίας έχει  πλαστεί με έννοιες, σκέψεις και αγώνες στο βάθος του χρόνου και εγκαθιστά  τους μετέχοντες στην αιωνιότητα και τους καθιστά συνειδητούς μετόχους της ιστορίας.

Σ αυτό  το βάθος χρόνου, σ΄ αυτό το παρελθόν που εμπεριέχεται μέσα μας, υποκλινόμαστε σήμερα. Στον ιερό ανθρώπινο παράγοντα.

Στην ιστορία που δεν τη γράφουν οι θεοί αλλά οι άνθρωποι της φλόγας κι όχι της στάχτης, αφανείς, με τους οποίους ασχολείται κυρίως η προφορική ιστορία και επιφανείς, με το κλέος των οποίων ασχολείται κυρίως η γραπτή.

Η ιστορία ανήκει στα άτομα και στους λαούς μέσα από τρεις διαφορετικές σκοπιές: στο μέτρο που δρουν και προσπαθούν, στο μέτρο που διαφυλάσσουν και τιμούν και στο μέτρο που πάσχουν και έχουν ανάγκη την λύτρωση.

Μένουμε σήμερα, ως οφείλουμε, στη σκοπιά, ότι η ιστορία ανήκει, σε ένα δεύτερο χρόνο, σε όποιον τη διαφυλάσσει και την τιμά, σε όποιον με πίστη και αγάπη κοιτάζει προς τα πίσω, προς τα εκεί από όπου προέρχεται το ιστορικό γίγνεσθαι, προσδίδουμε το σεβασμό στις ρίζες μας και τη συνείδηση ότι κάθε κληρονομιά αντανακλάται στην καθημερινή μας ζωή, την οποία εμψυχώνει αυτοτελώς και όχι ως ένα ακόμη επεισόδιο της αέναης πορείας της. Από τη σκοπιά αυτή η ιστορία δεν μπορεί να δημιουργεί στον σύγχρονο άνθρωπο αίσθημα αδυναμίας απέναντι στο παρελθόν που κληρονομήσαμε αλλά τον μετατρέπει σε δυνατή προσωπικότητα για να  αντέχει το βάρος της, καθώς οι αδύναμοι χαρακτήρες τείνουν να αφανιστούν εντελώς από αυτήν.

Η ιστορία αποτελεί βασικό πυλώνα για την επιβίωση των πολιτισμών και  θεμέλιο της κοινωνίας. Δεν είναι μόνο γνώση: είναι συνείδηση, συλλογική και ατομική αυτογνωσία, είναι αξία που περιέχει πρότυπα και διδακτικές εμπειρίες, για  να κατανοήσουμε τον κόσμο.

Δεν αξίζει να ζει κανείς έναν ανεξέταστο βίο, δηλαδή έναν ανιστόρητο βίο. Ο άνθρωπος που δεν ιστορεί, δεν παύει να υστερεί, λένε αυτοί που γνωρίζουν.

Η ανάληψη της ευθύνης της ιστορικότητας, συλλογικής ή ατομικής, αποτελεί χρέος κάθε πολιτικού όντος. Θα δώσει το αληθές νόημα στο απόφθεγμα “η ιστορία παιδαγωγός της ζωής” όταν αρχίσουμε να αναζητούμε από την εμπειρία, μια καθολική – διαχρονική σοφία και όχι την εφήμερη γνώση που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του πρακτικού βίου, που διάγουμε κάθε φορά, μέσα σε συγκεκριμένα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά πλαίσια.

Εξάλλου, «όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν» έλεγε ο Ευρυπίδης (είναι ευτυχής όποιος διδάχτηκε ιστορία, όποιος από την ιστορία παίρνει μαθήματα.) .

Αν θέλουμε, κάποτε, η ιστορία να μας διδάξει ουσιαστικά και να γίνει, έστω και ελάχιστα, αρωγός στη διαλεύκανση του μυστηρίου της ζωής, άρα και του ανθρώπινου βίου, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τα υποκειμενικά και εφήμερα. Να περάσουμε σε μια στάση ζωής, όπου το εγώ δε θα θολώνει εξ αρχής το βλέμμα μας, όπου η ενατένιση θα γίνεται γαλήνια και από μεγαλύτερη απόσταση, όπου οι φέρουσες το μανδύα του δήθεν πατριωτισμού σκοπιμότητες, που ανταγωνίζονται την αληθινή γνώση και την εξέλιξη, θα απομακρυνθούν.

Ας σταθούμε ως έθνος με αυτογνωσία και εσωτερικότητα, ας βάλουμε  το αυτί μας στο χώμα  για να αφουγκραστούμε και να εντοπίσουμε τα βήματα των προγόνων και να αρχίσουμε το δικό μας έργο. Έτσι, θα κάνουμε τη διαφορά και ίσως έτσι να κάνουμε και τα θαύματα….χωρίς να αδικούμε τους προγόνους μας –τους ίδιους μας τους εαυτούς – για τα όσα αυτοί έπραξαν και οραματίσθηκαν, για όσα εμείς οραματιζόμαστε και οφείλουμε να πράξουμε με την προσπάθεια όλων μας- για το καλύτερο, για μια καλύτερη ζωή σε ατομικό, ομαδικό, εθνικό, πανανθρώπινο επίπεδο.

Σκύβω πάνω από τη μέρα εκείνη και προσπαθώ να σχηματίσω την εικόνα των προκλήσεων εκείνων που συμμετείχαν να αντιμετωπίσουν και να ανταπεξέλθουν.

Σήμερα αποτίομε φόρο τιμής στους αφανείς και επιφανείς ανθρώπους του παρελθόντος που άντεξαν το σκληρό και βίαιο πόλεμο, καταστροφές και σφαγές, για να μπουν στις 21 Φεβρουαρίου του 1913 στα Γιάννινα,  με όραμα να δουν να διαμορφώνεται ένα νέο, φωτεινότερο μέλλον γι’ αυτούς και την κοινωνία τους. Αυτοί οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές καταβολές τους, διαδραμάτισαν ένα κορυφαίο ρόλο, ξεχωρίζουν και με συγκινούν με το ήθος και τα έργα τους, με το φως στην ψυχή και τη δράση τους.

Υποκλίνομαι στον αγώνα αυτόν τον τόσο μεγάλο.

Ο αγωνιζόμενος πάσχων άνθρωπος είναι η μοναδική σταθερά για εμάς γύρω από την οποία θα συγκροτήσουμε οποιαδήποτε μορφή ερμηνείας για τα πράγματα και τα επιτεύγματα του ανθρώπου.

Όσα και να πούμε και να γράψουμε, στην πραγματικότητα δεν αντικαθιστούν την ενός λεπτού σιγή που οφείλουμε σε εκείνους τους ήρωες, τους σπουδαίους εκείνους ανθρώπους που έγραψαν  ανεξίτηλα στην ιστορία της πόλης την 21^η Φεβρουαρίου, ιστορία που δεν υποβαθμίζεται, δεν απαξιώνεται, δεν κρύβεται, δεν ισοπεδώνεται, δεν τσαλακώνεται μέσα στη βία της καθημερινότητας, στη βαρβαρότητα που έγκειται στην ανιστορικότητα, στην αυθαιρεσία της ετεροπροσδιοριζόμενης κανονικότητας και στο φοβικό έναντι της οπισθοδρόμησης, του εκφασισμού και νεοεθνικισμού.

Διαχρονική η αλήθεια του πολέμου.  Διαχρονική πανανθρώπινη αλήθεια το παράλογο του πολέμου και η παράνοια που ενσταλάζει στην ανθρώπινη ψυχή, η μεταμόρφωση του ανθρώπινου σε τερατώδες μέσα στην πολεμική κατάσταση,  η κατάρριψη της αξίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Θα μου επιτρέψετε σήμερα, πριν καλέσω στο βήμα τον εγνωσμένου κύρους καθηγητή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γενικό Γραμματέα του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, κο Ευάνθη Χατζηβασιλείου που έχουμε την τιμή να βρίσκεται μαζί μας και ο οποίος θα μας μιλήσει για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων ως ένα μεγάλο επίτευγμα του Ελληνισμού, να σκύψω και με κανενός είδους ρητορική, να απευθύνω έκκληση να σταματήσει ο πόλεμος στη Γάζα και παντού στον κόσμο. Να τηρηθεί η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Να πάψει ο θρήνος.

Εκεχειρία  τώρα.  Άμεση κατάπαυση πυρός από όλα τα μέρη σε όλα τα μέρη

Σας ευχαριστώ”

Σ.Κ

Στα πλαίσια της επικείμενης μάχης των Ευρωεκλογών, είναι εξαιρετικής σημασίας να επισημανθεί η διαφαινόμενη  υποψηφιότητα του κ. Ανδρέα Σπυρόπουλου, Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.

Ένας άνθρωπος που προέρχεται από τις νεότερες γενιές του κόμματος και αντιπροσωπεύει τη δυναμική της νεολαίας.

Ο κ. Σπυρόπουλος, καταγόμενος από τη Θεσπρωτία της Ηπείρου, φέρνει μαζί του την πλούσια πολιτική του πορεία και την εμπειρία του στις νεολαίες του ΠΑΣΟΚ, ενώ η  πείρα του στην Κεντρική Επιτροπή αποτελεί εγγύηση για τη σταθερότητα και τη συνέπεια στις πολιτικές του αποφάσεις.

Στην ηλικία των σαραντάρηδων, ο κ. Σπυρόπουλος αντιπροσωπεύει τη γενιά που έχει εξελιχθεί με τις αξίες του πολιτικού πλουραλισμού και του διαλόγου. Η δράση του υπόσχεται νέο αίμα και ενέργεια για την ευρωπαϊκή σκηνή.

Η υποψηφιότητά του αντιπροσωπεύει τη συνέχιση της παράδοσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τον ανανεωμένο δυναμισμό που χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ένας υποψήφιος που δεν φοβάται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και να προωθήσει προοδευτικές ιδέες για το μέλλον της Ευρώπης.

Επιπλέον, η προέλευσή του από τη Θεσπρωτία, αναδεικνύει την προσήλωσή του στην τοπική κοινότητα και την ανάγκη εκπροσώπησης των περιφερειών στο ευρωπαϊκό προσκήνιο.

Συνολικά, η υποψηφιότητα του αντιπροσωπεύει μια φρέσκια και δυναμική προσέγγιση στην ευρωπαϊκή πολιτική, η οποία απαιτείται για να ανταποκριθούμε ως χώρα στις σύγχρονες προκλήσεις.

Στέφανος Καραμούτσιος

Αν και τα γεγονότα που ακολούθησαν  μετά την εκ νέου ανάληψη των καθηκόντων από τον κ. Καχριμάνη  δεν ήταν ευχάριστα για τον Αφέντη της Ηπείρου, αφού μερικά από τα σχέδιά του αποδείχτηκαν κυριολεκτικά λόγια του αέρα (Πάρκο Τεχνολογίας κλπ), το γεγονός που χαρακτήρισε την προηγούμενη εβδομάδα δεν ήταν οι στρεψοδικίες του περιφερειάρχη, προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες του αλλά ο ανοιχτός πόλεμος μεταξύ των παρατάξεων της αντιπολίτευσης.

Συγκεκριμένα κατά την εκλογή από το περιφερειακό συμβούλιο των αντιπροσώπων για την ΕΝ.ΠΕ (Ένωση Περιφερειών) η παράταξη Καχριμάνη (επίσημη παράταξη του κυβερνώντος κόμματος) πριμοδότησε τις παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ και έτσι αυτές εξέλεξαν στην ΕΝ.ΠΕ τον κ. Στέφο και τον κ. Ζούμπα, που συγκέντρωσαν ο καθένας από 6 ψήφους, ενώ διέθεταν (ο καθένας) από 4, με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί ο κοινός εκπρόσωπος των ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ ΗΠΕΙΡΟΥ και της παράταξης ΦΩΣ, που συγκέντρωσε 5 ψήφους και ούτε φυσικά ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, που έλαβε 4 ψήφους.

Το γεγονός αυτό έφερε έναν πόλεμο ανακοινώσεων μεταξύ των παρατάξεων του κ. Στέφου, Ζούμπα και ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ ΗΠΕΙΡΟΥ με τους τελευταίους να κατηγορούν τους δύο προηγούμενους για μυστικές συμφωνίες στην προεκλογική περίοδο με τον κ. Καχριμάνη, που ξεπληρώνονταν τώρα και τους Στέφο και Ζούμπα να ανταπαντούν με σκληρό τρόπο.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, αν η κίνηση Καχριμάνη για να πριμοδοτήσει τις παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και του  ΠΑΣΟΚ ήταν αποτέλεσμα συμφωνίας ή μια έξυπνη κίνησή του, προκειμένου να σπείρει ζιζάνια στην αντιπολίτευση αναμοχλεύοντας παλιές καταστάσεις, εκείνο όμως που είναι πραγματικότητα είναι ότι στην αντιπολίτευση έγιναν κυριολεκτικά “μαλλιά κουβάρια” με τον κ. Καχριμάνη να γελά πονηρά, αφού το πολιτικό ενδιαφέρον στράφηκε αλλού και όχι στα πεπραγμένα του.

Αν αξίζει δε κάτι να σημειωθεί στον πόλεμο των ανακοινώσεων των παρατάξεων των κ. Στέφου, Ζούμπα και των Οριζόντων Ηπείρου (που με την τελευταία ανακοίνωσή τους ζητούν την παραίτηση του κ. Στέφου), είναι ότι οι πριμοδοτηθέντες δεν δίνουν ούτε μια εξήγηση, γιατί τους επέλεξε ο κ. Καχριμάνης σε μια εποχή μάλιστα που το κλίμα μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι και το καλύτερο και ο καθένας μετρά με επιμέλεια τα κουκιά του…

Ψάχνουν οι πολίτες των Ιωαννίνων για να βρουν πολιτικές διαφορές  στις ανακοινώσεις της Ν.Ε του ΣΥΡΙΖΑ και της βουλευτού της Νέας Αριστεράς, κυρίας Τζούφη και  δε βρίσκουν ούτε μία και έτσι καθημερινά εδραιώνεται και περισσότερο η πεποίθησή τους ότι η πρόσφατη διάσπαση του κόμματος οφείλονταν σε προσωπικές λόγους.

Η μόνη διαφορά είναι η χρονική στιγμή των ανακοινώσεων, αφού συναγωνίζονται, ποιος θα θίξει πρώτος ένα ζήτημα που αφορά την κοινωνία τοπικά ή πανελλήνια.

Βέβαια σε αυτό η κ. Τζούφη έχει ένα αβαντάζ έναντι της Νομαρχιακής του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ και αυτό είναι οι έμμισθοι συνεργάτες, που έχει ως βουλευτής, κάτι που δεν συμβαίνει με το κόμμα από το οποίο αποχώρησε, που δεν έχει ξεμείνει μόνο από βουλευτές αλλά και από επαγγελματικά στελέχη.

Εκτός και αν ο αποσπασμένος στην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ …Τρικάλων κ. Κοντοτόλη, κ. Στέφος μοιράσει τα καθήκοντά του και εγκατασταθεί στα γραφεία του κόμματος στα Γιάννενα, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια με την κ. Κόλλια και αποκατασταθούν κάπως οι ισορροπίες.