Δημήτρης Αργυρός

Ας μου επιτραπεί να σχολιάσω  δυο στιγμιότυπα της  συγκυρίας σε συγχορδία. Στο πρώτο κτύπο έχουμε τον υψηλό τόνο ενός πλανητάρχη, στο δεύτερο κτύπο τον χαμηλό τόνο του ηγέτη ενός νέου προτεκτοράτου των ΗΠΑ/ΕΕ/ΙΣΡΑΗΛ.

Στιγμιότυπο πρώτο: Η “Ειρήνη” του Τραμπ

Ο Τραμπ στην Αίγυπτο κομπάζει με το γνωστό του ύφος και ήθος ότι έφερε ειρήνη στην Μέση Ανατολή. Μια ειρήνη στα μέτρα των σιωνιστών, δίχως ένα χρονοδιάγραμμα της δημιουργίας ενός Παλαιστινιακού κράτους.  Μια εύθραυστη ειρήνη που ήδη παραβιάζεται από τους Ισραηλινούς.

Ο Τραμπ είναι ένας ιδιόρρυθμος ακροδεξιός, που σκέφτεται και δρα ως επιχειρηματίας. Ως επιχειρηματίας  μιλά στους σιωνιστές Ισραηλινούς. Τα βρίσκεται με τους Άραβες του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου (ενώ τους έχει ήδη αγορασμένους ) καθώς και με την Τουρκία του αγαπημένου του φίλου Ερντογάν. Και τους κάνει συνεταίρους στο επιχειρηματικό σχέδιο «Γάζα». Κατά αυτόν τον τρόπο θα ελέγξει και την Χαμάς που είτε οι Άραβες και οι Τούρκοι την ενισχύουν ή και την ελέγχουν.

Για ένα Αμερικανό επιχειρηματία που όλα πουλιούνται και αγοράζονται πρόκειται για μια εντελώς κυνική και σωστή σκέψη. Δεν υπολογίζει όμως καθόλου τους ανθρώπους στη Γάζα. Οι επιλογές που προσφέρει στους Παλαιστίνιους το επιχειρηματικό σχέδιο «Γάζα» είναι η μισθωτή σκλαβιά ή η προσφυγιά. Βέβαια, καμιά Αραβική χώρα δεν θέλει αυτούς τους ανυπότακτους ανθρώπους και είναι απολύτως φυσικό: Δεν βάζεις αντάρτες μέσα στο σπίτι σου, γρήγορα θα στα κάνουν «γη Μαδιάμ».

Η Χαμάς δεν είναι το  πιόνι του Κατάρ και της Τουρκίας. Η Χαμάς, αν έγινε αυτό που είναι δεν ήταν επειδή είχε από πίσω της το Κατάρ και το Ιράν, που ισχύει σε ένα βαθμό. Έγινε γιατί έκφρασε και εκπροσώπευσε τους  “φυλακισμένους” της πιο μεγάλης ανοικτής φυλακής στο κόσμο, της Γάζας. Κατά κάποιο τρόπο η  7η Οκτωβρίου ήταν  μια αιματηρή απόδραση των “φυλακισμένων” της φυλακής της Γάζας.

Η Χαμάς έγινε αυτό που είναι, γιατί ακολουθώντας τον  ισλαμιστή “Τσε Γκεβάρα” Αλ-Κασάμ της μεγάλης εξέγερσης των Αράβων της Παλαιστίνης το 1936, άνοιξε τις αγκαλιές της στα πλέον καταπιεσμένα στρώματα της τεράστιας “φυλακής” της Γάζας. Εκπροσωπώντας μια μαχόμενη εκδοχή ενός ταξικού  σουνιτισμού, όπως στο Λίβανο η Χεζμπολάχ, εκφράζει έναν ταξικό σιιτισμό. Ας σημειωθεί -όχι τυχαία – ότι  Αλ-Κασάμ ονομάζεται ο στρατιωτικός βραχίονας της Χαμάς.

Με την «ειρήνη» του Τραμπ οι “φυλακισμένοι” και η φτωχολογιά της Γάζας πάρα την αιματηρή τους θυσία, μένουν και πάλι στο αέρα. Και γρήγορα είτε θα ξαναβρούν την  Χαμάς (όχι πως την έχουν χάσει ),  είτε θα φτιάξουν μια άλλη.

Αν ήθελε μια πραγματική λύση ο Τραμπ αλλά και οι Ισραηλινοί  σιωνιστές, θα άνοιγαν μια πραγματική συζήτηση για την δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ, αναστέλλοντας κάθε σκέψη και δράση περαιτέρω αποικισμών που περιορίζουν το χώρο των Παλαιστινίων της δυτικής  όχθης.

Αν ήθελαν μια ουσιαστική λύση ο Τραμπ και οι Ισραηλινοί σιωνιστές, θα απελευθέρωναν τον Μαρουάν Μπαργκούτι.  Ο Μπαργκούτι είναι ένας φυλακισμένος ηγέτης των Παλαιστινίων και της Φατάχ του Αραφάτ, ο Μπαργκούτι προοριζόταν να αναλάβει την ηγεσία της Φατάχ και της plo, της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο Μπαργκούτι είναι ο μόνος  που θα μπορούσε να ενώσει τους Παλαιστίνιους (το έχει κάνει στις φυλακές) και να υπερβεί όλες  τις πτέρυγες του Παλαιστινιακού λαού. Μόνο που όπως είναι λογικό αυτό δεν το θέλει ούτε ο Τραμπ, ούτε οι Ισραηλινοί και κρατούν το Μπαργκούτι στην φυλακή.

Όπως και να έχει η ειρήνη, η πραγματική ειρήνη βρίσκεται πολύ μακριά και οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίζουν να «σηκώνουν τον σταυρό τους» ανεβαίνοντας τον «Γολγοθά» τους.

Παραμένοντας ταυτόχρονα ένα πρότυπο αγωνιστικότητας για κάθε αγωνιζόμενο λαό.

Στιγμιότυπο δεύτερο: ο «άγνωστος στρατιώτης» του Μητσοτάκη

Ο Έλληνας Τραμπ (δίχως το ταλέντο του πλανητάρχη και μάλλον δίχως ο ίδιος Τραμπ να τον έχει περί πολλού), αφού τον «τάπωσε» ο χαροκαμένος πατέρας των Τεμπών και  το κίνημα αλληλεγγύης, είπε να πάρει το αίμα του πίσω.

Ως αφορμή του γεγονότος ότι ο χώρος της απεργίας πείνας του Π.Ρούτσι ήταν ο  «άγνωστος στρατιώτης» απαγορεύει τις συγκεντρώσεις στο εν λόγω χώρο , μεταφέροντας την αρμοδιότητα του χώρου στο υπουργείο Άμυνας, χαϊδεύοντας με αυτό τον τρόπο το ακροδεξιό ακροατήριο.

Όταν το πρωτο-ανακοίνωσε ήταν κάπως   συγχυσμένο, αν εννοούσε ότι θα κατέβαζε το στρατό για να φυλάει το χώρο αλά Τραμπ. Λίγο αργότερα διευκρίνισε ότι την φύλαξη του χώρου συνεχίζει να την έχει η αστυνομία.

Το νόημα παραμένει : Δεν θα είναι νόμιμες οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο χώρο του «αγνώστου στρατιώτη». Λες και υπάρχει τόπος και χώρος που είναι αντικειμενικά άβατο ή ιερός και έξω από τον κοινωνικό ανταγωνισμό.

Λες και η κοινωνική και πολιτική διαπάλη έχει χωρικά στεγανά.

Ας σημειωθεί ότι στον χώρο του «αγνώστου στρατιώτη» είναι γραμμένα τα ονόματα των νεκρών των Τεμπών.Για να δούμε, θα τολμήσει η κυβέρνηση να τα σβήσει; Ή μήπως ο Μητσοτάκης θα ρίξει την ευθύνη στον υπουργό Αμύνης, τον Δένδια που τυγχάνει να είναι ο εσωτερικός  ανταγωνιστής του;

Υποκειμενικά όλα τα παραπάνω  καθορίζονται από τα πολιτικά και ιδεολογικά πλαίσια: Κατά συνέπεια ο Μητσοτάκης ως ένας  τραμπικός ακροδεξιός από την δική του πλευρά έχει δίκιο. Όπως αντίστοιχα έχουν δίκιο αυτοί που υποστηρίζουν το αντίθετο από την δική τους ιδεολογική και πολιτική οπτική.Και αυτό που τελικά δημιουργεί το αντικειμενικό δίκαιο είναι η δύναμη  της μιας ή της άλλης ιδεολογικής/πολιτικής πτέρυγας να επιβάλει την ισχύ της.

Την παραμονή της γενικής απεργίας της  14^ηςΟκτώβρη  ο Έλληνας Τραμπ, μέσου του εξίσου τραμπικού πρύτανη του πολυτεχνείου, στέλνει την νύκτα και συλλαμβάνει φοιτητές και φοιτήτριες που έκαναν κατάληψη, την οποία είχε αποφασίσει η μαζική  γενική συνέλευση τους.

Ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα υπουργοί του ήθους και του ύφους Άδωνι είχαν στοχοποιήσει τις δυνάμεις της κομμουνιστικής απελευθέρωσης ,τμήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι κάπως περιθωριακή στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό αλλά είναι υπαρκτή και δυναμική στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρίσκονται μέλη της κομμουνιστικής απελευθέρωσης και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Είναι ολοφάνερο ότι η ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη από την μια θέλει να παίξει το αντικομουνιστικό χαρτί, χαϊδεύοντας τα ακροδεξιά ακροατήρια, ενώ  από την άλλη  τρέμει την κοινωνική αντιπολίτευση που γίνεται στο δρόμο και στα κοινωνικά κινήματα.

Φοβάται ένα αγωνιζόμενο λαό στο δρόμο και όχι τον Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ.

Δημήτρης Αργυρός

Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση του Ισραήλ (ως Ναζί) επιδιώκει έναν μαζικό εξανδραποδισμό των Παλαιστινίων της Γάζας. Και αυτό στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, έχοντας ως πολύτιμο-αλλά όχι αποκλειστικό-σύμμαχο τις ΗΠΑ του μετα(νεο)φασίστα Τραμπ.

Ο διωγμός των Παλαιστινίων όμως δεν θα σταματήσει στην Γάζα: Είναι ολοφάνερο ότι ύστερα από την Γάζα έχει σειρά η δυτική όχθη του Ιορδάνη. Η αυτόνομη περιοχή που διοικείται από τους Παλαιστίνιους «Τσολάκογλου/Ράλληδες»(«γερμανοτσολιάδες). Με αλλά λόγια από τον Αμπάς, την Παλαιστινιακή ολιγαρχία και την πλέον υποταγμένη  PLO.

Αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους

Στο πλαίσιο αυτών  των τόσων  αρνητικών συνθηκών για το Παλαιστινιακό αγώνα μοιάζει  με ανέκδοτο η ανακοίνωση της αναγνώρισης ενός Παλαιστινιακού κράτους από μια σειρά Ευρωπαϊκών χωρών, πιο σημαντική από την Μεγάλη Βρετανία και μια σειρά χωρών της Βρετανικής κοινοπολιτείας.

Η εν λόγω αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους αποτελεί το προϊόν των κοινωνικών πιέσεων μπροστά στο δράμα της  γενοκτονίας στην Γάζα. Και σίγουρα μέσα σε αυτή την μαυρίλα αποτελεί μια ηθική νίκη για τους Παλαιστίνιους και μία πίεση στο Ισραήλ

Η  αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους όμως δεν φτάνει για να σταματήσει το κράτος που δολοφονεί δίχως αιδώ τους Παλαιστίνιους.

Αποτελούν αναγκαιότητα για την ανθρωπότητα πιο ριζικά μέτρα ενάντια στο κράτος τρομοκράτη.

Για να μπλοκάρουμε την τρομοκρατική Ισραηλινή μηχανή χρειάζεται μια πιο ενεργητική πολιτική που θα το απομονώσει και θα το πονέσει οικονομικά και γεωπολιτικά.Ή ακόμη πιο ριζοσπαστικά χρειάζεται  μια πολεμική εκστρατεία εναντίον του Ισραήλ, όπως προτείνει ο πρόεδρος της Κολομβίας.

Αν το δούμε και ιστορικά, κάπως  έτσι σώθηκε και η  Ελλάδα από τα νύχια του Ιμπραήμ. Σε  μια περίοδο που ο τελευταίος είχε σχεδόν συντρίψει τις εστίες της επανάστασης στην Ελλάδα.

Σε αντίθεση με σήμερα, εκείνη την περίοδο  τις αποικιοκρατικές δυνάμεις της περιοχής βόλευε μια «ανεξάρτητη»Ελλάδα που θα ήταν ένα προτεκτοράτο τους και μια Οθωμανική Αυτοκρατορία υπό διάλυση.

Ενώ σήμερα δυστυχώς οι ενδείξεις δεν δείχνουν το ίδιο σε σχέση με το Ισραήλ. Καθοριστικό ρόλο παίζει, όπως είπαμε, η στήριξη των ΗΠΑ στο σιωνιστικό Ισραήλ.

Αλλά ακόμη και οι αντίπαλοι των ΗΠΑ,  η Κίνα και η Ρωσία δεν πάνε πίσω στην στήριξη του Ισραήλ, απλώς οι τελευταίες κρατάνε τα προσχήματα.

Η αγάπη των ΗΠΑ στο Ισραήλ ισχύει τόσο για γεωπολιτικούς λόγους, όσο όμως και για ιδεολογικούς: Τόσο τις ΗΠΑ των ευαγγελιστών, όσο και το Ισραήλ των σιωνιστών τα συνδέει  η μεσσιανική αλήθεια της Βίβλου. Οι Αμερικάνοι ευαγγελιστές  πιστεύουν ότι αν έρθουν όλοι οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη, αν  φύγουν όλοι οι Άραβες και ξαναχτιστεί ο ναός του Σολομώντα, θα οδηγηθούμε στην Δευτέρα Παρουσία. Το ίδιο πιστεύουν και τα ακροδεξιά θρησκευτικά ρεύματα των σιωνιστών.

Τι είναι ο σιωνισμός

Βέβαια ο σιωνισμός δεν ήταν ενα θρησκευτικό ρεύμα. Απεναντίας υπήρξε  ένα πλήρως κοσμικό ρεύμα και μάλιστα για δεκαετίες έπαιζε ρόλο ο αριστερός, εργατικός, σιωνισμός.

Από την άλλη πλευρά όμως επίσης είναι αλήθεια ότι ο σιωνισμός δεν υπήρξε ποτέ ένα κίνημα εθνικής απελευθέρωσης, όπως ήταν πχ η Ελληνική Επανάσταση ή είναι σήμερα το κίνημα των Παλαιστινίων.

Ο σιωνισμός εξαρχής ήταν ένα σχέδιο αποικισμού της Παλαιστίνης με βάση την αλήθεια της Βίβλου. Και αυτή την αλήθεια υπηρέτησε πιστά και ο αριστερός, εργατικός, σιωνισμός, δημιουργώντας τα «κομμουνιστικά» κιμπούτς, τα οποία όμως απέκλειαν τους Άραβες.

Ένα σχέδιο που εξυφάνθηκε από την σιωνιστική διεθνή και από τους αποικιοκράτες Βρετανούς.

Όπως και να το πούμε, ο εξανδραποδισμός των Αράβων υπήρχε στο dna του σιωνισμού. Οι σιωνιστές δεν έψαχναν μια πατρίδα δίπλα ή μαζί με τους Άραβες, ήθελαν και τα θέλουν όλα δικά τους, για αυτό το λόγο δεν αναγνωρίζουν τα σημερινά  σύνορα του Ισραήλ, αφήνοντας ανοικτό το χώρο προς νέα  επέκταση και αποικισμό. Ο στόχος δε των πιο ακραίων σιωνιστών είναι να αποικίσουν ολάκερη την Μέση Ανατολή.

Είναι τραγικό :

Α) Με βάση την ομολογία ενός ιερού βιβλίου μύθων, αυτό της Βίβλου περί «περιούσιου λαού» που του έχει υποσχεθεί την Παλαιστίνη.

Β) Πάνω στο έδαφος του αντισημιτισμού με κορύφωση το Ολοκαύτωμα το οποίο με επιτυχία  εργαλειοποίησε το Ισραήλ, αντισημιτισμό που τον καλλιεργεί το Ισραήλ απέναντι στους εξίσου  σημίτες Άραβες.

Γ) Με την ολόπλευρη και πολύμορφη «καβάτσα» των αποικιοκρατών Βρετανών, για λίγο και της ΕΣΣΔ, και στην συνέχεια της μεγάλης ιμπεριαλιστικής δύναμης των ΗΠΑ, οι σιωνιστές δημιούργησαν ένα σύγχρονο αποικιοκρατικό ρατσιστικό κράτος (με πολλά κοινά στοιχεία με την ρατσιστική Νότιο Αφρική).

Η λύση

Το Ισραήλ φοβούμαι ότι δεν μπορεί να αλλάξει συστατικό χαρακτήρα. Ακόμη και να αποδεχτεί την ύπαρξη ενός Παλαιστινιακού κράτους, θα το κάνει με αυτό το τρόπο των έγχρωμων φυλετικών  κρατιδίων εντός της ρατσιστικής Νότιου Αφρικής. Στην καλύτερη περίπτωση το κρατίδιο της Παλαιστίνης θα είναι ένα προτεκτοράτο του Ισραήλ  με μια φιλική κυβέρνηση τύπου Αμπάς.

Όμως ακόμη και αυτή η προοπτική φαντάζει μακρινή. Στην σημερινή συγκυρία το ακροδεξιό Ισραήλ  τοποθετεί τα πράγματα στην αρχική σιωνιστική  μορφή: η Παλαιστίνη μια «γη δίχως λαό», έξω οι Παλαιστίνιοι από την Παλαιστίνη.

Η ΧΑΜΑΣ και η 7^η  Οκτωβρίου  αποτελεί την αφορμή σε αυτό το σχεδιασμό.Αν δεν υπήρχε η ΧΑΜΑΣ και η 7^η Οκτώβρη, κάτι άλλο θα κατασκευάζονταν, ή μήπως και η 7^η Οκτωβρίου αποτελεί κατασκεύασμα;

Σε ένα μεγάλο βαθμό ο σιωνισμός όπως και ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ λειτούργησε και λειτουργεί ως η “πονηρία του πνεύματος” για την ενίσχυση του σαλαφιστικού (ριζοσπαστικού σουνιτικού) Ισλάμ. Ας σημειωθεί δε ότι από την πλευρά των ΗΠΑ και του Ισραήλ υπήρξε  η  υλική ενίσχυση του σαλαφιστικού σουνιτικού ισλάμ απέναντι στην Παλαιστινιακή αντίσταση και την Παλαιστινιακή αριστερά.

Η σουνιτική ΧΑΜΑΣ δεν ανήκει στο σαλαφιστικό Ισλάμ, αποτελεί δύναμη εθνικής αντίστασης των Παλαιστινίων για αυτό και συμμαχεί με το σιιτικό Ιράν και την Παλαιστινιακή αριστερά.

Η ΧΑΜΑΣ βρίσκεται  σε αντιπαλότητα με το σαλαφιστικό ισλαμικό κράτος (Isis).

Ας σημειωθεί ότι οι Παλαιστινιακές δυνάμεις του ισλαμικού κράτους(Isis) έχουν γίνει οι φανεροί ρουφιάνοι («γερμανοτσολιάδες») των Ισραηλινών στην Γάζα.

Επίσης σε αυτή την ιστορική φάση αποτελεί ιδεολογική και πολιτική  φενάκη ο κίνδυνος να μετατραπεί η Παλαιστίνη σε μια ισλαμική δικτατορία της ΧΑΜΑΣ. Άλλωστε έχει μετασχηματιστεί σε μια ιμπεριαλιστική σιωνιστική ολοκληρωτική μονοκρατορία. Η   Συρία πάλι  με την βοήθεια των ΗΠΑ, Ισραήλ και την ανοχή της Ρωσίας έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε μια ισλαμική δικτατορία των ακραίων σουνιτών.Μια δικτατορία των δυνάμεων του πρώην στελέχους της Αλ Κάιντα, αυτού που με χαρά και χαμόγελο αγκάλιασε προχθές ο Μητσοτάκης.

Με βάση τα παραπάνω η χειραφέτηση των Παλαιστινίων, όπως και η χειραφέτηση των Εβραίων περνάει μέσα από την καταστροφή του σιωνιστικού ρατσιστικού κράτους.

Από εκεί και ύστερα υπάρχουν οι παρακάτω επιλογές: 1) Η οικοδόμηση ενός ισότιμου – πραγματικά πλουραλιστικού (όπως θα το ήθελε ο Φεγεράμπεντ)  – δημοκρατικού κράτους όλων των θρησκευτικών παραδόσεων και όλων των λαών. 2) Μια δημοκρατική ισότιμη  και πραγματικά πλουραλιστική (όπως το φανταζόταν ο Φεγεράμπεντ) ομοσπονδία ή συνομοσπονδία όλων των θρησκευτικών παραδόσεων και όλων των λαών. 3) Μια αμεσοδημοκρατική σοσιαλιστική συνομοσπονδία κοινοτήτων, δίχως ένα ενιαίο κράτος ή δίχως κράτος , όπως πχ θα το ήθελαν και κάποιοι του αριστερού – εργατικού – σιωνισμού ή όπως θα το ήθελε ο αναρχικός Κροπότκιν.

‘Ομως το πρώτο και το ουσιαστικό βήμα είναι να χειραφετηθούν οι Εβραίοι τόσο από τον σιωνισμό, όσο και από τον υλικό Γιαχβέ (όπως το ήθελε ο Εβραίος Μαρξ). Αλλά και οι Άραβες από τις ξεπουλημένες ηγεσίες τους και απο την σαλαφιστική εκδοχή του Ισλάμ.

Ουτοπικές ασκήσεις επί χάρτου θα μου πείτε. Μόνο που μπροστά σε ένα νέο ολοκαύτωμα η ουτοπία πάντα μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ριζική αλλαγή αυτού του ακάρδου κόσμου.

Δημήτρης Αργυρός

Η περιρρέουσα κοινωνική και οικονομική ατμόσφαιρα εμφανίζει έντονα στοιχεία μιας μίζερης καταθλιπτικής πενίας και ένδειας και όπως θα έλεγε ο Β. Ράιχ, συναισθηματικής πανούκλας.

Η  εν λόγω κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα μια βαθιά και ουσιαστική κρίση πολιτικής διαμεσολάβησης, κρίση πολιτικής ταυτότητας και κυρίως πολιτικής προοπτικής.

ΝΔ : « Εισαγωγές, εξαγωγές, κλείνει δουλειές».

Στο πολιτικό εποικοδόμημα η «Μητσοτάκης ΑΕ» (με την Μάρεβα να κλείνει μέσα στο Μαξίμου διαρκώς συμβόλαια με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα) φαίνεται να πνέει τα λοίσθια.

Από την άλλη μπάντα είναι εμφανής η αδυναμία να υπάρξει ένα  αντίπαλο δέος στην «Μητσοτάκη ΑΕ» (μια πολιτική /επιχειρηματική σύμφυση νεοφιλελευθερισμού Σημιτικο-Πασοκισμού και χυδαίας ακροδεξιάς).

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει τελειώσει ως αντίπαλος η ΝΔ. Η τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου: “Τον  Τσίπρα τον θέλουν μόνο οι 17000 αποφυλακισμένοι του νόμου Παρασκευοπούλου” δείχνει την χυδαία και απροκάλυπτη ακροδεξιά στροφή της ΝΔ. Χαϊδεύοντας το ακροδεξιό ακροατήριο και τα λούμπεν κοινωνικά στρώματα.

Στο εν λόγω όμως ακροατήριο παίζει και η γραμμή Σαμαρά με την έμμεση στήριξη του Καραμανλικού μπλοκ το οποίο όμως έχει επιρροή και στα κεντροδεξιά ακροατήρια, τα οποία σε μεγάλο βαθμό έχουν μείνει δίχως πολιτική έκφραση. Είναι κοινό μυστικό η πιθανή δημιουργία ενός λαϊκοδεξιού εθνοκεντρικού κόμματος «Σαμαρά» με την κάλυψη Καραμανλή.

Κεντροαριστερή αφασία

Το ΠΑΣΟΚ  (μαγκωμένο και «πιασμένο» από το Μητσοτακικό παρακράτος) μαζεύει το κόσμο του πάλαι κραταιού ΠΑΣΟΚ. Ευελπιστώντας στην καλύτερη των περιπτώσεων να συμμετάσχει ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να ηγηθεί σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα.

Πάρα την πολιτική νεκρική σιγή του, το ΠΑΣΟΚ διατηρεί σημαντικές   κοινωνικές και  κυρίως γραφειοκρατικές δυνάμεις στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων. Σε αντίθεση βέβαια με τον άλλο πόλο της κεντροαριστεράς, δηλαδή, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά  βιώνουν μια πολυδιάστατη παρακμή, αδυνατώντας να πείσουν τον εαυτό τους και το κόσμο ότι δύναται να αποτελέσουν εναλλακτική πολιτική και κυβερνητική πρόταση.

Ο «βρώμικος» ρόλοςτης πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ  το 2015 έχει χαρακτηρίσει αυτό το χώρο, ίσως και ολάκερη την αριστερά. Και μάλλον ο ιστορικός του ρόλος έχει τελειώσει , ίσως και της υπόλοιπης κυβερνώσας αριστεράς.

Ο νέος (;;) σωτήρας

Ο Αλέξης Τσίπρας με την σειρά, αφού του έκαναν σεμινάρια στις ΗΠΑ οι δημοκρατικοί ή μήπως και  του Τραμπ (sic) επιστρέφει (;;) για να παίξει(;;)πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αποτελώντας ένα ερώτημα, αν ο  στόχος του Τσίπρα είναι να ενώσει την κεντροαριστερά ή να την υπερβεί με ένα νέο  πολιτικό σχηματισμό.

Θέλοντας να μοιάσει στον  Ανδρέα Παπανδρέου που στην Μεταπολίτευση αρνήθηκε την αρχηγία της «Ένωσης Κέντρου», θεωρώντας την  ένα νεκρό σχήμα και δημιουργώντας το ΠΑΣΟΚ.

Οι ομοιότητες όμως  σταματούν εδώ. Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου κινούνταν αριστερότερα όλων των σημερινών κεντροαριστερών σχηματισμών.

Το «κόμμα» Τσίπρα, το «κόμμα» του  δημοκρατικού καπιταλισμού φαίνεται να κινείται δεξιότερα της μεταπολιτευτικής Καραμανλικής ΝΔ του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού.

Η  «ακροδεξιά» στροφή του Τσίπρα, φαίνεται και από το πώς δικαιολογεί την πολιτική του 2015: Ο Τσίπρας του 2025 υποστηρίζει ότι χάρη στην κωλοτούμπα του 2015 υπάρχει σήμερα η εν λόγω καπιταλιστική κανονικότατα.  Το γεγονός ότι επικρατεί μια αθλιότητα στην εν λόγω καπιταλιστική κανονικότατα δεν οφείλεται στα συστημικά χαρακτηριστικά της  αλλά στην διεφθαρμένη  διαχείριση της «Μητσοτάκη ΑΕ».

Προσοχή, μιλάω για μια «ακροδεξιά» στροφή σε σχέση με την πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ έως το 2025  του ΣΥΡΙΖΑ, πριν την κωλοτούμπα. Τι άλλο είναι η επιλογή του δημοκρατικού καπιταλισμού σε σχέση με την γραμμή του ρεφορμιστικού δημοκρατικού σοσιαλισμού;  Αν αυτό δεν είναι μια «ακροδεξιά» στροφή, τότε τι είναι;;;

Πολιτικός λαϊκισμός

Κατά συνέπεια είναι απολύτως λογικό μέσα σε αυτό το κλίμα της μίζερης παρακμιακής πολιτικής κατάστασης να ενισχύονται γκρινιάρικες, αντιδραστικές δυνάμεις οι οποίες μιλούν στην γλώσσα του φοβισμένου  μέσου ανθρωπάκου, στη γλώσσα των “κυρ παντελήδων”.

Αναφέρομαι σε μια εντελώς ακίνδυνη πολιτική κατάσταση για το σύστημα.  Είτε αυτή είναι η κεντροαριστερή Κωνσταντοπούλου, είτε το σύμπαν των δυνάμεων της άκρας δεξιάς.  Γκρίνια, σιχτίρισμα, κοινωνικός ρατσισμός, πατριδοκαπηλία, γενικευμένος εκβαρβαρισμός και “άγιος ο θεός”.

Ο εν λόγω (κατά βάση ακροδεξιού τύπου) πολιτικός λαϊκισμός είναι επίσης κυρίαρχος σε ολάκερη την γερασμένη Ευρώπη, φανερώνοντας την ιστορική και κυρίως πολιτική παρακμή της. Ταυτόχρονα είναι η  απόδειξη της οριστικής (;;) χρεωκοπίας της ευρωπαϊκής αριστεράς, η οποία έχει χάσει την δυνατότητα και την ικανότητα να συνομιλεί και να επηρεάζει τα λαϊκά ευρωπαϊκά κοινωνικά  στρώματα.

ΚΚΕ : ορθόδοξος ρεφορμισμός

Το ΚΚΕ, ένα από τα ελάχιστα ορθόδοξα φιλοσοβιετικά κομμουνιστικά κόμματα στο κόσμο ούτε θέλει ούτε μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στο σημερινό γίγνεσθαι.

Το ΚΚΕ επιλέγει την γραμμή του “κατενάτσιο”,  η «καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα», στοχεύοντας στην ενίσχυση και την περιφρούρηση του κόμματος.

Δίνοντας μεγάλη ενέργεια στους αμυντικούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.  Αποφεύγοντας μετά παρρησίας να μιλήσει για μια σημερινή πολιτική πρόταση. Πχ ενώ αγωνίζεται ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι, να θέσει ζήτημα κρατικοποιήσεων. Στοιχεία που υποδηλώνουν το βαθύ και μη αντιστρέψιμο ρεφορμιστικό χαρακτήρα του.

Ρεφορμισμός και Επανάσταση

Ρεφορμιστικός χαρακτήρας, δηλαδή μεταρρυθμιστικός χαρακτήρας (αγάλι, αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι), σε αντιδιαστολή με τον επαναστατικό δρόμο και  χαρακτήρα.

Ο ρεφορμιστικός , μεταρρυθμιστικός δρόμος μπορεί να είναι και ήταν αποτελεσματικός- εφόσον και αν-το σύστημα είναι σε ανάπτυξη και μπορεί να προσφέρει στις κατώτερες τάξεις. Ή όταν νιώθει την πίεση των οργανωμένων δυνάμεων των «από τα κάτω» ή την πίεση μιας οργανωμένης κρατικής δύναμης, όπως ήταν η  ΕΣΣΔ. Επίσης δύναται να έχει αποτέλεσμα, αν υφίσταται ένα τεράστιος ισχυρός παραγωγικός κρατικός μηχανισμός ,  όπως είναι η Κίνα. Σε αυτές τις συνθήκες ο μεταρρυθμιστικός δρόμος μπορείνα δουλέψει προς όφελος της πλειοψηφίας. Το γεγονός ότι μπορεί δεν σημαίνει ότι και γίνεται και κατά συνέπεια χρειάζεται ο επαναστατικός δρόμος.

Σε κάθε άλλη περίπτωση ο επαναστατικός δρόμος, η οργάνωση του επαναστατικού δρόμου δύναται να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, έτσι ώστε να γίνουν παραχωρήσεις από την άρχουσα τάξη. Δύναται να περάσει -άμεσα και έμμεσα- εξουσία στις καταπιεσμένες τάξεις σε μια σειρά από χώρες και σε ολάκερη την Γη.

Ο επαναστατικός δρόμος είναι  ένας σπάνιος και  δύσκολος δρόμος. Γενικότερα ισχύει το παρακάτω σχήμα: Σε χώρες σαν τις ΗΠΑ κτλ. είναι πιο δύσκολο να ξεσπάσει μια κοινωνική σοσιαλιστική  επανάσταση. Αν όμως ξεσπάσει και κυρίως αν επικρατήσει, ευκολότερα θα νικήσει ως απόρροια των ανεπτυγμένων παραγωγικών δυνάμεων.

Το  αντίθετο συμβαίνει σε χώρες σαν την Ρωσία την εποχή του Τσάρου. Ευκολότερα ξεσπάει μια κοινωνική ,σοσιαλιστική επανάσταση,  ευκολότερα επικρατεί,  είναι όμως  δύσκολο να νικήσει, δίχως να οδηγηθεί στην γραφειοκρατία και στον εκφυλισμό.

ΜΕΡΑ25: Η αντιμνημονιακή αριστερά

Αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ ή μήπως αριστερότερα  του σημερινού ΚΚΕ δείχνει να έχει κάποια ισχύ το ΜΕΡΑ25 και μια σειρά από άλλες μικρές δυνάμεις που έσπασαν  από  τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται για δυνάμεις οι οποίες διατηρούν ένα ξεκάθαρο αντιμνημονιακό  αριστερό πρόσημο.Δυνάμεις  που συγκυριακά δείχνουν μια δημοκοπική άνοδο στα 4% με 5%.

Αποτελεί όμως ένα ανοικτό στοίχημα το ΜΕΡΑ25 να παίξει ένα  ηγεμονικό πολιτικό ρόλο σε μια μαχόμενη αριστερή ρεφορμιστική προοπτική.

Με στόχο την οργάνωση ενός πλατιού πολιτικού και κοινωνικού μετώπου.

Αυτό που-όπως είπα-δεν θέλει και ίσως να μην μπορεί να οικοδομήσει το ΚΚΕ, γιατί τότε θα το οδηγούσε να παίξει έναν πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο. Και αυτό το ΚΚΕ το αποφεύγει όπως ο “διάολος το λιβάνι” …

Βέβαια το μεγάλο ερώτημα της εποχής μας είναι το τι συνιστά (ποια είναι τα εσωτερικά χαρακτηριστικά του) ενός δυνατού και αναγκαίου αριστερού κοινωνικού/ πολιτικού μετώπου και προγράμματος;

Η δική μου αριστερά

Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, την γενικευμένη αλλοτρίωση και την συναισθηματική πανούκλα ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας συνεχίζει να αγωνίζεται,  συνεχίζει να αντιστέκεται. Ενώ παραμένει υπαρκτή και μαχόμενη  μια μειοψηφική αριστερά που έχει ως στόχο να οδηγήσει τα πράγματα έως  την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αναφέρομαι στην αντικαπιταλιστική αριστερά, την αριστερά της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥΑ και άλλων αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών συλλογικοτήτων.

Είναι λογικό και είναι φανερό ότι οι παραπάνω συλλογικότητες έχουν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση της αριστεράς και την κατάσταση του λαϊκού/εργατικού κινήματος.

Μικρότερες ίσως από την κοινοβουλευτική, ρεφορμιστική αριστερά, αλλά αρκετά μεγάλες για το ιστορικό ρόλο που θέλουν να παίξουν και εξίσου μεγάλες ευθύνες για την αγωνιστική, ταξική τους στάση.

Αλήθεια όμως τι σημαίνουν οι έννοιες (ανατρεπτική αριστερά, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά) σε μια εποχή  που έχουν χάσει την ουσιαστική και την πραγματική σημασία τους;

Μεγάλη συζήτηση καθώς η ευρωπαϊκή/ Ελληνική  αριστερά έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Μάλλον τα πράγματα πρέπει να τα πάρουμε από την αρχή, δίχως όμως να μηδενίζουμε ή να απορρίπτουμε το παρελθόν μας, το  παρελθόν της πραγματικής κομμουνιστικής αριστεράς και του επαναστατικού κινήματος.

Ακολουθώντας την παράδοση, την στάση και την προσφορά του πρόσφατα θανόντος Ευτύχη Μπιτσάκη υποστηρίζω:

Το μέτωπο και το πρόγραμμα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο πλατύ, πλουραλιστικό,  λαϊκό /εργατικό,  ουσιαστικά συμμετοχικό και πραγματικά δημοκρατικό.

Ένα μέτωπο και ένα πρόγραμμα  που θα κατανοεί την πολυπλοκότητα των αντιθέσεων και των αντιφάσεων. Αντιθέσεις και αντιφάσεις  που μόνο σε μια τελευταία ανάλυση βασίζεται  στην κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου /εργασίας. Άρα κατά κάποιο τρόπο  μόνο σε μια τελευταία ανάλυση το μέτωπο και το πρόγραμμα θα είναι αντικαπιταλιστικό.

Αυτό με την σειρά δεν σημαίνει ότι θα  στέλνει στο “πυρ το εξώτερον” την κομμουνιστική στρατηγική.

Αντιθέτως θα  έχει ως στόχο τον κομμουνιστικό  εμπλουτισμό του μετώπου και του προγράμματος με μια σειρά από πολιτικές  πρακτικές.

Όπως πχ είναι : Ο αγώνας για την χειραφέτηση κάθε καταπιεσμένης ανθρώπινης οντότητας , ατομικής και συλλογικής.

Ο αγώνας για την χειραφέτηση κάθε καταπιεσμένης εθνότητας (είτε Παλαιστίνιων, είτε Κούρδων, είτε Κυπρίων.., κτλ.).

Ο αγώνας για την χειραφέτηση όλων των εργαζομένων μέσω της ριζικής μείωσης της εργάσιμης μέρας, της αύξησης των μισθών και της συγκρότησης ενός άλλου εργατικού και λαϊκού πολιτισμού. Μόνο έτσι ο  ελεύθερος χρόνος θα είναι το  μέτρο του κοινωνικού πλούτου.

Πίστη στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα και  στην ανθρώπινη κοινότητα.

Πίστη στην κοινοτιστική  οργάνωση της κοινωνίας. Μια πρόταση οργανωμένης κοινωνίας η οποία  έρχεται από πολύ παλαιά και που στις σημερινές συνθήκες δύναται να χειραφετηθεί  από την οποία κυρίαρχη ιδεολογία,  από τα στερεότυπα, από  τα αρνητικά συναισθήματα, όπως θα έλεγε και ο Σπινόζα.

Πίστη στην επιστήμη, την τεχνολογία και στην παραγωγή, αλλά κυρίως στα όρια που βάζει η φύση, ο πλανήτης και το περιβάλλον.

Σε κάθε περίπτωση όποιο πρόγραμμα και όποιο μέτωπο και αν επιλέξουμε, πρέπει να είμαστε σεμνοί και να κατανοήσουμε το πεπερασμένο χαρακτήρα μας, απέναντι στην κοινωνία, την  ανθρώπινη φύση μας, το πεπρωμένο μας, την ιστορία μας, το περιβάλλον και  τον πλανήτη μας.

Μόνο έτσι θα πάμε καλύτερα σε σχέση με την άλλη φορά (κομμουνισμός του 20^ουαιώνα), όταν και όποτε, χρειαστεί να ξαναπαιχτεί η παρτίδα  της κοινωνικής χειραφέτησης…

Απλά και κατανοητά

Αν υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι, στο πόλεμο ΗΠΑ (Ισραήλ) με το Ιράν το δίκαιο είναι υπέρ του Ιράν και για αυτό θα πρέπει να νικήσει. Το Ιράν δεν τον ήθελε αυτόν το πόλεμο, δεν θέλει τον πόλεμο. Εδώ δεν συμμετείχε, όταν το Ισραήλ ισοπέδωσε την Γάζα και διέλυσε την Χεζμπολάχ στον νότιο Λίβανο ή όταν κατέρρευσε ο  Άσσαντ στην Συρία, αφήνοντας τους συμμάχους του στο έλεος του Γιαχβέ.

Αν πέσει το Ιράν, ο ολοκληρωτικός παγκόσμιος πόλεμος  είναι ακόμη πιο κοντά, καθώς θα υπάρξει μια περαιτέρω περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας από τις ΗΠΑ.

Τέλος, αν και όποιοι συντάσσονται με το δίκαιο των Παλαιστινίων, είναι αυτονόητα(;;) υπέρ των Ιρανών για ένα πολύ απλό λόγο. Μια ενδεχόμενη ήττα του Ιράν θα αφήσει τους Παλαιστίνιους ακόμη πιο μόνους.

Η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει δίκαιο: ο πόλεμος ενάντια στο Ιράν είναι αγώνας υπεράσπισης της Δύσης των  αποικιοκρατικών,  ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Το Ισραήλ δεν είναι ένα απλό πιόνι των συμφερόντων των ΗΠΑ, ούτε οι ΗΠΑ πιόνι στα συμφέροντα του διεθνούς Σιωνισμού. Η σχέση τους είναι διαλεκτική: Το φασιστικό σχέδιο του Σιωνισμού δεν μπορεί να δράσει χωρίς τις ΗΠΑ. Αλλά και οι ΗΠΑ έχουν το Ισραήλ ως  τον πλέον πιστό τους σύμμαχο στην Μέση Ανατολή.

Της επανάστασης

Η Ισλαμική δημοκρατία του Ιράν είναι πραγματικά σε ένα μεγάλο βαθμό ένα ανεξάρτητο κράτος που αγωνίζεται εδώ και πολλές δεκαετίες να παραμείνει έτσι.

Αποτελώντας η  Ισλαμική δημοκρατία του Ιράν συνέχεια της κυβέρνησης του Μοσαντέκ το 1951 μέχρι το 1953.Η κυβέρνηση του Μοσαντέκ το 1951  επιχείρησε να κρατικοποιήσει την εταιρεία εξόρυξης πετρελαίων και αυτό οδήγησε στην πτώση της το 1953 ύστερα από ένα πραξικόπημα που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία.

Οδηγώντας το Ιράν στην σκληρή και βάρβαρη δικτατορία του Σάχη που αποτελούσε το πιο σημαντικό βραχίονα  των ΗΠΑ απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Το 1979 ξέσπασε μια  πραγματική λαϊκή εργατική επανάσταση με βάση ένα πλατύ μέτωπο  από τον Σιίτικο κλήρο, την Σιίτικη αριστερά, την ορθόδοξη κομμουνιστική αριστερά, την μαοϊκή και την τροτσκιστική αριστερά.

Αντεπανάσταση

Η επανάσταση επικράτησε και ο Σάχης έφυγε νύκτα αλλά όπως σε κάθε επανάσταση έτσι και εδώ υπήρξε μια «θερμιδώρ», μια αντεπανάσταση μέσα στην επανάσταση.

Το  Σιίτικο ιερατείο με την στήριξη της Ιρανικής αστικής τάξης και έχοντας μια πραγματικά μεγάλη λαϊκή βάση (κυρίως τους εμπόρους του bazar) έσφαξε τις δυνάμεις της αριστεράς (Σιίτικης και μη).

Υπερασπίζοντας το Σιίτικο ιερατείο το αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα της επανάστασης απέναντι στις δυνάμεις που έβλεπαν την εξέλιξη της επανάστασης σε μια  σοσιαλιστική  προοπτική.

Κάτι που χαροποίησε ιδιαίτερα τις ΗΠΑ αλλά όχι τόσο πολύ για να ξεχάσει το αμαρτωλό παρελθόν των Ιρανών μουλάδων. Πόσο μάλλον όταν η κυρίαρχη ιδεολογία του Σιίτικου ιερατείου είχε ως προμετωπίδα τον αντιΑμερικανισμό και τον αντιΣιωνισμό. Αυτό δεν συνεπάγεται πως μερίδα των ελίτ των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του πολέμου Ιράν /Ιράκ δεν ενίσχυσε το Ιράν, είναι γνωστό το σκάνδαλο Ιράν-γκέιτ το 1986.

Το  Ιράν παραμένει ένα ιδιόμορφο καπιταλιστικό κράτος κρατώντας, όπως είπα, σε μεγάλο βαθμό την ανεξαρτησία του σε αντίθεση με τα φερέφωνα των ΗΠΑ , πχ Σαουδική Αραβία.

Επίσης είναι ένα κράτος με το  πλέον μορφωμένο λαό και νεολαία στην περιοχή. Έχει το μεγαλύτερο ποσοστό πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στις γυναίκες, κάτι  αδιανόητο για τις άλλες μουσουλμανικές Σουνίτικες χώρες της περιοχής.

Δημοκρατία και δικτατορία

Είναι λάθος οι τοποθετήσεις που υποστηρίζουν, ότι το Ιράν είναι μια δικτατορία. Ίσως να είναι μια αυταρχική ελεγχόμενη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως είναι και άλλες χώρες, πχ Τουρκία και Ισραήλ. Απλώς οι δυο τελευταίες ήταν και είναι φιλοΑνερικάνικες (η Τουρκία τους κάνει τελευταία νερά), ενώ το Ιράν ήταν και παραμένει αντιΑμερικανικό. Και αυτό είναι που  ενοχλεί τις ΗΠΑ και όχι το ισλάμ. Διαφορετικά θα τους ενοχλούσε το πλέον βάναυσο ισλαμικό καθεστώς της περιοχής που είναι αυτό της Σαουδικής Αραβίας.

Θέλουμε δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε η Ιρανική κοινωνία είναι η πλέον πλουραλιστική κοινωνία  από όλα τα Ισλαμικά καθεστώτα της περιοχής. Και τοποθετώ την έννοια της πλουραλιστικής κοινωνίας όχι με την ψευδοδυτική της σημασία αλλά όπως θα το τοποθετούσε ο αναρχικός επιστημολόγος  Φεγεράμπεντ. Δηλαδή, ως ισότητα και δημοκρατία παραδόσεων, ορθολογιστικών και μη.

Και αυτό είναι αποτέλεσμα τόσο της επανάστασης του 1979, όπως  και εγγενών πολιτιστικών χαρακτηριστικών της Ιρανικής κοινωνίας.

Ατομικά δικαιώματα

Το Ιράν σε ένα μεγάλο βαθμό  δεν έχει τις φιλελεύθερες ελευθερίες της δύσης. Άλλωστε και στην Δύση στην πλειοψηφία τους αποτελούν μια συστημική εμπορευματική μάσκα και όχι έκφραση μιας χειραφετικής δυναμικής.

Επίσης στο Ιράν η θρησκεία ασκεί μεγάλη δύναμη και επιρροή με θετικό αλλά κυρίως αρνητικό τρόπο, καθώς σε μεγάλο βαθμό είναι μια κενή εξουσία και όχι μια μαχόμενη κοινότητα, όπως θα το ήθελε ο ισλαμομαρξιστής Αλί Σαριατί.

Βέβαια και κυρίως στις μεγάλες πόλεις και δη στην Τεχεράνη  η καταπιεστική εξουσία ενός συντηρητικού Σιιτισμού έχει αμβλυνθεί, ύστερα και από την διαρκή αγωνιστική κινητοποίηση της νεολαίας και των γυναικών τα τελευταία χρόνια.

Αντίστοιχα στο Ισραήλ  τα φιλελεύθερα ατομικά δικαιώματα δέχονται επίθεση από την θρησκευτική ακροδεξιά ορθοδοξία που σήμερα κυβερνάει. Στο Ισραήλ  όμως αυτό που συμβαίνει είναι ότι εξαγοράζουν την ΛΟΑΤΚΙ δικαιωματική σιωπή απέναντι στα εγκλήματα που κάνουν στους Παλαιστίνιους.

Στο Ιράν όπως  και παντού η απελευθέρωση των μαζών είναι έργο των ίδιων αυτών των μαζών και δεν θα έρθει απ’ έξω, πόσο μάλλον από τους εξαγωγείς της αστικής δημοκρατίας , πχ  τις ΗΠΑ.

Θρησκεία

Το Ιράν είναι μια χώρα με τεράστια κουλτούρα και ιστορία, όπως άλλωστε  η Κίνα ή η Ινδία. Δίχως την αρχαία περσική θρησκεία του Ζωροαστρισμού δεν θα υπήρχαν οι μονοθεϊστικές θρησκείες με αυτό τον τρόπο, ούτε καν ο Εβραϊσμός. Ιδιαίτερα έχει επιδράσει στο μεσσιανικό, σωτηριολογικό τμήμα των μονοθεϊστικών θρησκειών

Ο  Σιιτισμός του Ιράν δεν έχει σχέση με τον φανατικό ισλαμισμό τύπου Αλ Κάιντα (Σουνίτες) που στηρίχθηκε από την Δύση απέναντι στους σοβιετικούς και τον αραβικό εθνικισμό, για να προκαλέσει στην συνέχεια τρομοκρατικές ενέργειες στην Δύση.

Το Ιράν κινήθηκε στην περιοχή υπερασπίζοντας τους Παλαιστίνιους (αν και Σουνίτες), τους Σιίτες του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου απέναντι στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τον φανατικό ισλαμισμό τύπου ISIS. Ας σημειωθεί ότι ο ISIS  ενισχύθηκε από το Ισραήλ και σήμερα με «κουστούμια» κυβερνάει την Συρία.

Τέλος, ας  σημειωθεί το παρακάτω: Η θρησκοληψία στο Ιράν δεν είναι μεγαλύτερη σε σχέση με την Σαουδική Αραβία ή το Ισραήλ . Είναι στο ίδιο βαθμό με το Ισραήλ και σε  σχέση με την Σαουδική Αραβία και άλλες ισλαμικές χώρες είναι σαφέστατα μικρότερη.

Πόλεμος και ειρήνη

Ο πόλεμος του Ισραήλ απέναντι στο Ιράν εντάσσεται στο πλαίσιο ενός 3^ου παγκόσμιου πολέμου που σε αυτή την φάση διεξάγεται μέσω αντιπροσώπων.

Επί  του πρακτέου: Αν θέλουμε ειρήνη και αγωνιζόμαστε για αυτήν υπάρχουν 2 δρόμοι. Ή αγωνιζόμαστε να μην έχει το Ισραήλ την καταστροφική δύναμη των πυρηνικών ή αγωνιζόμαστε να αποκτήσουν και οι Ιρανοί πυρηνικά όπλα ως στρατηγική ισορροπία.

Η  ειρήνη στην περιοχή δεν δύναται να έρθει δίχωςνα απελευθερωθούν οι Παλαιστίνιοι. Δίχως να έχουν ένα δικό τους κράτος. Και σε αυτό  υπάρχουν πάλι δύο δρόμοι:

Ή έχουμε ένα δημοκρατικό κράτος όπου όλοι και ολες ( Άραβες και Εβραίοι) θα ζουν μαζί, άρα δεν θα έχουμε το Σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.

Ή θα έχουμε δύο δημοκρατικά ισότιμα κράτη ( ένα Εβραϊκό και ένα Αραβικό) που θα έχουν μοιράσει την Παλαιστίνη σε 2 ισότιμα μέρη ( 50% η κάθε πλευρά).

Αν και μια σίγουρη προοπτική ειρήνης μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών περνάει μέσα από την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας της Παλαιστίνης.

Δημήτρης Αργυρός

Ο Μητσοτάκης, παρά το γεγονός ότι ξεπούλησε κοψοχρονιά τον πλούτο της χώρας και μετέτρεψε την Ελλάδα σε «Κολομβία», όπου η μαφία λύνει τους λογαριασμούς της με τα όπλα, μέρα μεσημέρι, συνεχίζει να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία.

Οι «ρέπλικες» του Μητσοτάκη

Αυτό συμβαίνει, γιατί απουσιάζει μια πολιτική εναλλακτική λύση τόσο εντός του συστήματος, όσο και εκτός.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ και σε ένα βαθμό και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν  με κακέκτυπα του ακροκεντρώου Μητσοτάκη.

Η αριστερά (κομμουνιστική και μη) από την άλλη αδυνατεί και ίσως δεν επιθυμεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο. Μένει μόνο η Κωνσταντοπούλου να ξιφουλκεί συχνά δίχως νόημα και κυρίως δίχως προοπτική.

Μόνο από τα άκρα δεξιά του ο Μητσοτάκης  δείχνει να δέχεται μια ενδοσυστημική δημοσκοπική πίεση,  απόρροια και της Τραμπικής επέλασης που δίνει αέρα στην Ευρωπαϊκή άκρα δεξιά.

Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί και δεν θέλει να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα του λαού,  όπως είναι η φτώχεια, η ακρίβεια, η ασφάλεια (η πραγματική κοινωνική ασφάλεια, η οποία είναι  απόρροια της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών δομών και της γενικευμένης  ιδιωτικοποίησης των πάντων) και η τεράστια οικονομική  ανισότητα.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μητσοτάκης «τραγουδάει και χορεύει  ακροδεξιά άσματα» για να πάρει ψήφους από αυτόν τον χώρο.

Καταρχάς βάζει το τσεκούρι που το λένε Βορίδη να ποινικοποιεί την μετανάστευση και την φτώχεια των κατατρεγμένων. Τον άλλο ακροδεξιό μπουμπούκι τον Άδωνι να προμοτάρει την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας και με λαϊκισμό να την «πέφτει» στους αγωνιζόμενους γιατρούς και νοσηλευτές.  Τον«σημιτοφύρερ Χρυσοχοίδη» να πουλάει θέαμα και καταστολή στους μικροαστούς την στιγμή που η Τουρκική μαφία παίζει τους κλέφτες και αστυνόμους στο κέντρο της Αθήνας.

Το πιο βαρύ φορτίο σε αυτή την ακροδεξιά στροφή το σηκώνει βέβαια ο ίδιος ο Μητσοτάκης.

Το Πανεπιστήμιο σαν εργοστάσιο

Με αφορμή τις ελάχιστες πλέον καταλήψεις χώρων μέσα στο πανεπιστήμιο ( καταλήψεις από φοιτητικές ομάδες της αριστεράς, της άκρας αριστεράς και της αναρχίας) διογκώνει το σχεδόν ανύπαρκτο-από τις εν λόγω συλλογικότητες- κλίμα ανασφάλειας των φοιτητών ( μάλλον για τους ΔΑΠίτες μιλάει).

Και με αφορμή κάποιες ελάχιστες βίαιες ενέργειες -κυρίως «αναρχικών» οργανώσεων- αλλά και το επίσης ανύπαρκτο θέμα των αιωνίων φοιτητών επαναφέρει το θέμα των φοιτητικών διαγραφών.

Απειλώντας ακόμη και τους πρυτάνεις ότι θα τους απολύσει (κάτι που πρακτικά με το σημερινό νομικό πλαίσιο δεν μπορεί), αν δεν υπακούσουν στο κατασταλτικό ντελίριο.

Το 2019 στο πλαίσιο αυτού του ακροκεντρώου ρεβανσιστικού κλίματος-πανεπιστημιακοί ίδιου άθλιου φυράματος με την κυβέρνηση-  επιχείρησαν να με διαγράψουν από το μεταπτυχιακό φιλοσοφίας, διότι αν και εργαζόμενος άργησα να το τελειώσω , δεν τους πέρασε….

Πίσω από το  κυβερνητικό κατασταλτικό ντελίριο στο χώρο των πανεπιστημίων κρύβεται η απόπειρα μιας ουσιαστικής ιδιωτικοποίησης των συνθηκών και των όρων της λειτουργίας του πανεπιστήμιου.

Κατά αυτούς το πανεπιστήμιο δεν μπορεί πάρα να είναι ο σκληρός ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους αλλά και μια απρόσκοπτη υλική δίοδος εξάπλωσης  ιών των  επιχειρηματικών συμφερόντων. Το Πανεπιστήμιο με άλλα λόγια ως ένα σύγχρονο κοινωνικό εργοστάσιο της «γενικής, συλλογικής  διάνοιας», της τεχνολογίας και της επιστήμης.

Για αυτό το λόγο είναι αναγκαία η συνολική επίθεση ενάντια στο μαχόμενο φοιτητικό κίνημα ως αντιεξουσία και ως αντικουλτούρα(όπως αναλύω και στο βιβλίο μου «Ο Ριζοσπαστισμός της Μεταπολίτευσης μια Φιλοσοφική Προσέγγιση») σε μια συγκυρία που το εν λόγω φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε στρατηγική και τακτική υποχώρηση.

Το σχολείο σαν στρατόπεδο

Ο Μητσοτάκης αποφασίζει να εκβιάσει με απόλυση όσους εκπαιδευτικούς αντιστέκονται στην διαδικασία της αξιολόγησης.

Ας σημειωθεί ότι η εν λόγω κυβερνητική μέθοδος αξιολόγησης δεν αφορά την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου.

Αν ήθελε να κάνει μια αξιολόγηση αυτού του τύπου, θα έπρεπε να αξιολογήσει τις σχεδόν άθλιες υλικές υποδομές , άρα οι πρώτοι  που θα έπρεπε να απολυθούν  θα ήταν η υπουργός Παιδείας και ο Μητσοτάκης.

Η κυβερνητική μέθοδος αξιολόγησης αποτελεί ένα γραφειοκρατικό  ιδεολογικό και υλικό μηχανισμό πειθάρχησης και ελέγχου των  εκπαιδευτικών και δικαίως αντιστέκονται σε αυτόν. Σε αυτή την φάση έχουν οδηγηθεί στα πειθαρχικά πάνω από 2600 εκπαιδευτικοί με κίνδυνο να χάσουν χρήματα κάποιων μηνών.

Ενώ κάποιοι εκπαιδευτικοί που καθόλου τυχαία ανήκουν στην εκπαιδευτική αριστερά οι οποίοι  στάθηκαν μπροστάρηδες στο αγώνα να μην περάσει η διαδικασία της αξιολόγησης και αγωνίστηκαν για  εύρυθμη λειτουργία των σχολείων  κινδυνεύουν με αργία.

Για τον Μητσοτάκη (Μουσολίνι) δεν επαρκούν τα πειθαρχικά γιατί ο αγώνας των εκπαιδευτικών έχει μπλοκάρει αυτό που ονομάζει αξιολόγηση.  Αυτή είναι και η αιτία που εκβιάζει και  απειλεί με απολύσεις. Ενώ  η υπουργός Παιδείας (μια ΔΑΠιτισα που δεν έχει διδάξει ποτέ και διορίστηκε από το παράθυρο) προαναγγέλλει αυστηροποίηση των πειθαρχικών διαδικασιών και ποινών.

Ο στόχος της κυβέρνησης δεν είναι μόνο να μαζέψει ακροδεξιούς ψήφους αλλά να στριμώξει την δυνατή  εκπαιδευτική αριστερά.

Ο στόχος γενικότερα της κυβέρνησης είναι η αριστερά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής , το έχει τονίσει και ο «τσεκουράτος» Βορίδης από το 2019.

Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται στην εκπαίδευση που ιστορικά ήταν πάντα ένα πεδίο έντονων ιδεολογικών, κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Ας μην ξεχνάμε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες για το λεγόμενο γλωσσικό ζήτημα. Η εκπαίδευση και η παιδεία διαμορφώνει( όχι τόσο συνολικά πλέον όπως παλαιά), χαρακτήρες και ιδεολογικές, κοινωνικές,  πολιτικές ταυτότητες και είναι φυσικό η κάθε μορφή εξουσίας να θέλει να έχει τον ολοκληρωτικό έλεγχο.

Βία στα σχολεία

Ο Μητσοτάκης  έχει «αναβαθμίσει» ένα πραγματικό πρόβλημα διότι τον βολεύει στην ακροδεξιά στροφή του.

Αναφέρομαι στην ενδοσχολική βία που πάντα υπήρχε, έχει αυξηθεί σε ένα βαθμό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη , αλλά με ένα θεαματικό τρόπο αναπαράγεται από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ για να παίξει η Μητσοτακική πολιτική του «νόμου και της τάξης».

Η ενδοσχολική βία είναι τμήμα μιας γενικότερης κοινωνικής βίας που με την σειρά της είναι αποτέλεσμα βαθιών κοινωνικών και ταξικών αιτιών. Η κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει τα αίτια που προκαλούν την ενδοσχολική- κοινωνική-βία.

Εφαρμόζει την πολιτική πονάει χέρι, κόβει χέρι, πονάει κεφάλι,  κόβει κεφάλι. Κάτι σαν το ποινικό κώδικα του ισλαμικού ιερού νόμου. Αν κλέψεις με το δεξί χέρι θα σου κόψουμε το δεξί χέρι, αν το κάνεις με το αριστερό το ίδιο, κτλ, κτλ.

Η λύση της κυβέρνησης είναι αποβολές και ποινές και όχι η λύση των προβλημάτων. Μπορεί να ικανοποιεί το ακροδεξιό θυμικό αλλά δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Άρση μονιμότητας στο δημόσιο

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Μητσοτάκης επαναφέρει την πολιτική βούλησή του για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα.

Παρόλο που αυτή συνταγματικά είναι αδύναμη και χρειάζεται αλλαγή του συντάγματος που μπορεί να συμβεί σε μια επομένη βουλή, αν μαζέψει τους ανάλογους ψήφους.

Ο Μητσοτάκης το κάνει γιατί βλέπει ότι τσιμπάει  το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο αυτό. Το επιχειρεί γιατί βλέπει και το συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων στην πλειοψηφία του να έχει συμβιβαστεί. Σε αυτό παίζουν ρόλο και οι ξεπουλημένες  συνδικαλιστικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ηγεμονεύουν στους δημοσίους υπαλλήλους.

Μα σε αυτές τις συνθήκες είναι αναγκαία η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων;

Καταρχάς δεν είναι μόνο αναγκαία η μονιμότητα των  δημοσίων υπαλλήλων αλλά και των ιδιωτικών υπαλλήλων απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία.

Η άρση της μονιμότητας δεν θα αυξήσει την παραγωγικότητα και την αξιοπιστία του Δημοσίου τομέα αλλά να ενισχύσει την κυβερνητική αυταρχικότητα.

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων θεσπίστηκε συνταγματικά το 1911 για να εδραιώσει ακριβώς την εύρυθμη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.

Πριν από την συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας  η κάθε κυβέρνηση διόριζε και απόλυε με βάση την πολιτική συγγένεια και όχι με βάση την ικανότητα ή την αξία των υπαλλήλων. Η πλατεία  Κλαυθμώνος ονομάστηκε έτσι διότι με κάθε αλλαγή κυβέρνησης, απολύονταν οι προηγούμενοι και έρχονταν οι επόμενοι. Στην πλατεία μαζεύονταν οι δύστυχοι υπάλληλοι και έκλαιγαν.

Βέβαια η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν στάθηκε εμπόδιο στην πελατειακή-κομματική- φύση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Πελατειακή και κομματική φύση και σχέση που συνεχίζει να υπάρχει τόσο στο δημόσιο όσο και στο ιδιωτικό τομέα.

Όμως η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων όχι μόνο θα δυναμώσει τα πελατειακά δίκτυα αλλά  θα απελευθερώσει την κυβέρνηση να ασκεί την εξουσία και την κυριαρχία δίχως αντίσταση και δίχως έλεγχο.

Σκεφτείτε λοιπόν το Μητσοτάκη, τον κάθε Μητσοτάκη, να προσλαμβάνει και να απολύει κατά το δοκούν. Εδώ τώρα και έχει γεμίσει με κομματικούς ανακλητούς την δημόσια διοίκηση, φανταστείτε να μπορεί και να απολύει τους μη δεξιούς.

Για το τέλος

Είναι βέβαιο ότι χρειαζόμαστε ένα αποτελεσματικό αλλά κυρίως δημοκρατικό δημόσιο -κρατικό -τομέα. Όπως μας αξίζει μια παιδεία και υγεία στα μέτρα των σύγχρονων δυνατοτήτων και των λαϊκών αναγκών.

Μέσα στο διάβα των ιστορικών χρόνων οι παραπάνω στόχοι προσεγγίστηκαν μόνο όταν οι λαϊκές μάζες είχαν την πολιτική συνείδηση, βούληση και οργάνωση να ασκούν την δύναμη και την εξουσία τους υπέρ ενός κοινού κοινωνικού / εθνικού καλού.

Το αντίθετο συνέβη, όταν και όποτε ( το πλέον συχνό ιστορικά) μεταβίβασαν την δύναμη και την εξουσία τους σε λαοπλάνους και λαϊκιστές που φορούσαν την «προβειά» του εκσυγχρονιστή, όπως  και σε αλλότρια συμφέροντα.

Δημήτρης Αργυρός

Στις 9 Μάη συμπληρώνονται 80 χρόνια από την μέρα που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κυμάτισε στο Ράιχσταγκ.

80 χρόνια από την υπογραφή της άνευ όρων συνθηκολόγησης της Ναζιστικής Γερμανίας  ενώπιον του στρατάρχη της ΕΣΣΔ  Ζούκοφ.

Με αφορμή την μεγάλη αντιφασιστική νίκη αλλά και την σημερινή συγκυρία να μου επιτραπούν τα παρακάτω σχόλια:

1. Τι ήταν ο ναζισμός και ο φασισμός;

Ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν τα πλέον αντιδραστικά λαϊκίστικα ρεύματα που υπήρξαν στην ιστορική κίνηση.

Ρεύματα που συστράτευσαν τον μικροαστικό χυλό, την εργατική αριστοκρατία και τους λούμπεν εργάτες σε μια στρατοκρατική, ρατσιστική (φυλετική για τους ναζί), σοβινιστική, κρατικιστική μορφή. Τοποθετώντας ως εχθρό τους πλούσιους, τους Εβραίους,  τις πάσης φύσεως και θέσεως μειονότητες, τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς.

Οι ναζί και οι φασίστες έθεσαν ως στόχο  να ξαναδώσουν αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική αίγλη στην Γερμανία και την Ιταλία. Ιδιαίτερα ο στόχος της Ναζιστικής Γερμανίας ήταν μια «άρια» καθαρή Γερμανία. Να δημιουργήσουν μια άκρως εθνικοποιημένη (καθαρά φυλετική Γερμανία) αυτοκρατορία, αναιρώντας όμως την φύση των αυτοκρατοριών που είναι η συνεργασία εθνών (κυρίαρχων και μη) καθώς και των εθνικών, πολιτιστικών, πολιτισμικών και θρησκευτικών κοινοτήτων.

Τέλος από την ιστορία είναι φανερό ότι ο ναζισμός και ο φασισμός υπηρέτησαν πιστά και με όλα τα μέσα το μεγάλο ιμπεριαλιστικό, καπιταλιστικό κεφάλαιο.

Τόσο ο φασισμός όσο και ο ναζισμός σε ένα γενικότερο πλαίσιο ηττήθηκε με το τέλος του Β’ παγκόσμιου πολέμου. Η σημερινή άκρα δεξιά της Ευρώπης και των ΗΠΑ δεν έχει σχέση με το φασισμό και το ναζισμό. Στις σημερινές όμως συνθήκες της έκρηξης των παγκόσμιων αντιφάσεων και αντιθέσεων η σημερινή άκρα δεξιά είναι το ίδιο ίσως και χειρότερα επικίνδυνη από το φασισμό και το ναζισμό.

2. Λύση για το σύστημα

Ο ναζισμός και ο φασισμός δεν θα είχαν επικρατήσει,  αν δεν στηρίζονταν από τις αστικές ταξεις. Στήριξη που είχε ως στόχο την αντιμετώπιση του  προλεταριακού κομμουνιστικού κινδύνου στην Ιταλία και Γερμανία.

Την ίδια στιγμή όμως είναι φανερές και οι τεράστιες ευθύνες του κομμουνιστικού κινήματος εκείνης της εποχής και της ΕΣΣΔ για την επικράτηση του Ιταλικού φασισμού και του Γερμανικού ναζισμού.

Όμως οι ναζί και οι φασίστες δεν θα επικρατούσαν δίχως την βοήθεια και την στήριξη των αποικιοκρατών/ ιμπεριαλιστών Άγγλων  και των νεο-ιμπεριαλιστών ΒορειοΑμερικάνικων(ΗΠΑ). Μία ιδεολογική, πολιτική, οικονομική και υλική στήριξη και οικονομική  απέναντι στον “κόκκινο κίνδυνο”.

Εν τω συνόλω εκείνες τις ιστορικές στιγμές το φασιστικό και ναζιστικό μοντέλο υπήρξε μια ρεαλιστική συστημική λύση για τις αστικές τάξεις της εποχής σε όλον τον πλανήτη.

Το πρόβλημα άρχισε, όταν ο φασισμός και ο ναζισμός επιχείρησε να αρπάξει ζωτικό χώρο και βρέθηκε σε σύγκρουση με τις παλαιές ιμπεριαλιστικές αποικιοκρατικές δυνάμεις.

3. Συμμαχία φιλελευθερισμού και κομμουνισμού

Η νίκη των αντιφασιστικών δυνάμεων ήταν το αποτέλεσμα της  συνεργασίας, καλύτερα της συμμαχίας των νεο-ιμπεριαλιστικών ΗΠΑ (οι ΗΠΑ απο μόνη της ήταν μια μορφή αυτοκρατορίας), της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας της Μεγάλης Βρετανίας και της σοβιετικής (κομμουνιστικής) αυτοκρατορίας της ΕΣΣΔ.

Αναφέρομαι σε μια ιδεολογική και πολιτική συμμαχία / συνεργασία του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού.

Επρόκειτο για έναν πολιτικό και ιδεολογικό υβριδισμό, ο οποίος στην μεταπολεμική  Ευρώπη δημιούργησε την σοσιαλδημοκρατία, μια κοινωνική χριστιανοδημοκρατία, τον ευρωκομμουνισμό και το κράτος πρόνοιας.

Ένας υβριδισμός που κράτησε ζωντανή και ενεργή την ιδέα της οικοδόμησης μιας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης από τον Αντλαντικό έως και τα Ουράλια.

Μια ιδέα που είναι βέβαιο ότι ναι μεν  στάθηκε απέναντι σε κάθε επαναστατική προοπτική, ταυτόχρονα όμως δημιούργησε την πλέον δυνατή κοινωνική Ευρώπη σε συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Την εν λόγω ιδέα κατέστρεψε  ο δογματισμός του Αγγλο-Αμερικανικού νεοφιλελευθερισμού και στην συνέχεια η κατάρρευση της κόκκινης Σοβιετικής αυτοκρατορίας. Σε συνθήκες μιας  παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της εισόδου σε ένα νέο καπιταλιστικό στάδιο  του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού  των ΗΠΑ και της δύσης οδήγησε στην αποδόμηση της κοινωνικής Ευρώπης και   στο αποικισμό της ανατολικής Ευρώπης. Τελευταία στιγμή η Ρωσία την γλύτωσε από τον αποικισμό χάρη στις μυστικές υπηρεσίες και τον στρατό, που την  κράτησαν όρθια.  Η Κίνα συνδυάζοντας τον νεοφιλελευθερισμό με το «κομμουνιστικό» δεσποτισμό είχε ως αποτέλεσμα σε ένα βάθος χρόνου να ξεπεράσει οικονομικά και παραγωγικά την δύση και τις ΗΠΑ.

4. ΕΣΣΔ και Ρωσία

Αν θέσουμε ως μέτρο το πώς ο Μαρξ αλλά και ο Λένιν του «Κράτους και Επανάσταση» φαντάστηκε τον σοσιαλισμό, η σοβιετική αυτοκρατορία υπό τον Στάλιν δεν είχε καμία σχέση.

Ταυτόχρονα όμως είναι κοινό μυστικό ότι δίχως τον ηρωισμό του σοβιετικού λαού ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι δεν θα είχαν ηττηθεί τόσο εύκολα. Όπως είχε πει και ο Ζούκοφ δεν μπορούσε να νικηθεί ένας λαός που αγωνίζονταν για την κοινή ιδιοκτησία τους, άσχετα με το γεγονός ότι δεν ήταν και τόσο κοινή ιδιοκτησία. Οι σύμμαχοι άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη, μόνο όταν ο ηρωικός σοβιετικός λαός είχε νικήσει στο Στάλινγκραντ. Ο ίδιος ο Στάλιν, πάρα τους συστημικούς γραφειοκρατικούς φόβους του, αποδείχθηκε εν τέλει  ικανός τόσο στις στρατηγικές επιλογές του, όσο και στις τακτικές κινήσεις του.

Είναι επίσης κοινός τόπος η άποψη ότι  η σοβιετική αυτοκρατορία δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή Ρωσία του Πούτιν.

Η σημερινή Ρωσία έχει τα ίδια δικαιώματα να γιορτάζει την αντιφασιστική νίκη, όσο έχουν οι  ΗΠΑ του Τραμπ ή η σημερινή-δημοκρατική- Γερμανία, που απαγορεύει τις κόκκινες σημαίες,  τα σφυροδρέπανα ή τις σημαίες της αγωνιζόμενης Παλαιστίνης.

Από μια άλλη πλευρά η ΕΣΣΔ (Ρωσία) των 22 εκατομμυρίων σοβιετικών  νεκρών έχει παραπάνω δικαιώματα να γιορτάζει την αντιφασιστική νίκη.

Η άποψη των βορειο-Αμερικανών και των δυτικών είναι ότι θα νικούσαν τον Χίτλερ και δίχως την ΕΣΣΔ. Όπως νίκησαν τους στρατοκράτες Ιάπωνες που χρειάστηκαν να ρίξουν 2 ατομικές βόμβες για να συνθηκολογήσουν οι τελευταίοι. Σκεφτείτε, αν δεν υπήρχε η ΕΣΣΔ να χρειάζονταν να βομβαρδίσουν με ατομικές βόμβες την Χιτλερική Γερμανία. Εκτός και αν η  ρίψη των 2 ατομικών βομβών ήταν μόνο ένα ξεκάθαρο μήνυμα απέναντι στην ΕΣΣΔ και δεν χρειάζονταν για να ηττηθούν οι Ιάπωνες.

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο με βάση την εμπειρία του Β΄παγκόσμιου πολέμου και του αντιφασιστικού  αγώνα είναι άκρως λανθασμένη μια ταύτιση φασισμού και κομμουνισμού. Ή του πολέμου της δημοκρατίας ενάντια στους ολοκληρωτισμούς. Άλλωστε ολοκληρωτισμός δεν ήταν η ΕΣΣΔ. Ούτε καν η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία, πάρα τις προθέσεις τους, τις επιθυμίες τους, και την προπαγάνδα τους.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι πιο κοντά σε μια ολιστική μορφή ολοκληρωτισμού είναι ο σύγχρονος τεχνοκρατικός βιοπολιτικός  καπιταλισμός τόσο στη δύση, όσο και ανατολή.

5. Η  εποχή μας

Οι παγκόσμιες σημερινές συνθήκες δεν έχουν τίποτε κοινό μετην εποχή του Μεσοπολέμου. Επίσης δεν έχουν τίποτε κοινό με την εποχή του ψυχρού πολέμου.

Δυστυχώς ο κόσμος που ζούμε έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τις συνθήκες λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος σε μια χειρότερη βερσιόν.

Δυο είναι οι λόγοι: Ο πρώτος είναι η συσσώρευση τεραστίων μέσων καταστροφής τα οποία μπορούν να καταστρέψουν πάνω από μια φορά την ανθρωπότητα. Ο δεύτερος είναι η ολοκληρωτική επικράτηση του «TINA», δηλαδή, της αδυναμίας να υπάρξει πολιτική εναλλακτική απέναντι στην «σιδερένια φτέρνα»του σύγχρονου  καπιταλισμού. Με άλλα λόγια απουσιάζει μια θετική αφήγηση για την δυνατότητα να υπάρξει μια παγκόσμια κοινωνία ειρήνης,  ελευθερίας,  ισότητας και δικαιοσύνης.

Τουλάχιστον στις παραμονές του Α’ παγκόσμιου πολέμου το «αμερικάνικο όνειρο», ο φιλελευθερισμός αλλά και η σοσιαλιστική,  κομμουνιστική ιδέα ήταν  ζωντανές.

Ενώ σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός και η άκρα δεξιά παίζουν δίχως αντίπαλο. Απαγορεύοντας δίχως ντροπή ακόμη και τα κομμουνιστικά σύμβολα του αντιφασιστικού  αγώνα.

Η Ευρώπη του διαφωτισμού έχει πεθάνει οριστικά εδώ και καιρό και έχει μείνει μόνο το φάντασμα μιας αποικιοκρατικής Ευρώπης να προσπαθεί να βρει χώρο ανάμεσα στην σύγκρουση ΗΠΑ-ΚΙΝΑΣ.

Και όμως, αν υπήρχε κάποια ελπίδα για την Ευρώπη, αυτή θα ήταν το όραμα μιας πραγματικά ενιαίας σοσιαλιστικής εργατικο/δημοκρατικής Ευρώπης από τον ατλαντικό έως τα Ουράλια.

Μιας σοσιαλιστικής δημοκρατικής αυτοκρατορίας όλων των κατοίκων που μένουν στην Ευρώπη.

Ουτοπία; Ναι, αν η ουτοπία  είναι η δυνατότητα που εδράζεται σε πραγματικά δεδομένα. Το ζητούμενο είναι πότε, πώς, αν,  και που.

Δημήτρης Αργυρός

Κάποιος παλαιός έγραφε ότι η ιστορία εξελίσσεται είτε ως τραγωδία, είτε ως φάρσα, μόνο που συχνά στην ιστορία  η φάρσα να είναι πιο θανάσιμα επικίνδυνη και από την τραγωδία.

Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και στις μέρες μας με τον Τραμπ, μια από τις σύγχρονες μορφές του ριζικού κακού. Όχι πως δεν υπάρχουν και άλλες μορφές και εκδοχές του σύγχρονου ριζικού κακού που έχουν φέρει την ανθρωπότητα και την φύση στα όρια τους.

Στην ιστορική κίνηση αυτή η  απόλυτη μορφή του ριζικού κακού την κατέχει -όχι άδικα- ο Χίτλερ και ο Ναζισμός.

Δίχως να θέλω να σχετικοποιήσω το ριζικό κακό του Χίτλερ/Ναζισμού, θα επιχειρήσω μια σύγκριση μεταξύ του Χίτλερ και Τραμπ.

Κοινά στοιχεία

Ο Τραμπ δεν είναι Χίτλερ, ούτε φυσικά και το αντίθετο. Σε ένα γενικότερο επίπεδο άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, διαφορετικά δεδομένα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τραμπ δεν μπορεί να αποδειχθεί χειρότερος από τον Χίτλερ για το σύνολο της ανθρωπότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι την πρώτη μαζική γενοκτονία με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς την έχουν κάνει οι Άγγλοι / βορειο-Αμερικάνοι άποικοι στους ιθαγενείς της Αμερικής στο όνομα της ελευθερίας, της αγάπης και του χριστιανισμού. Από πίσω τους και οι Ισπανοί και Πορτογάλοι αποικιοκράτες στην νότιο Αμερική σε σχέση με τους δικούς τους ιθαγενείς.

Ο Χίτλερ  αντέγραψε τους παραπάνω, άλλωστε σε ένα μεγάλο βαθμό τους είχε ως πρότυπο. Ας μην ξεχνάμε πως το σύνολο των ιμπεριαλιστών αποικιοκρατών αναζητούσαν και αναζητούν  πάση θυσία και με όλα τα μέσα «ζωτικό χώρο». Δυστυχώς στην ίδια συνομοταξία είναι και το κράτος του Ισραήλ, όχι τελευταία αλλά μάλλον από την αρχή της ιστορικής του παρουσίας ως έθνος-κράτος.

Ο Χίτλερ και ο Τραμπ έχουν πολλά κοινά στοιχεία, όπως το γεγονός ότι: 1) Ανήκουν  και οι δυο στην άκρα δεξιά, σε μια μαζική άκρα δεξιά που έχει κινητοποιήσει τα  «ανθρώπινα σκουπίδια», πολιτικοποιώντας με ριζοσπαστικό τρόπο τα πλέον χαμηλά ανθρώπινα ένστικτα. 2) Δίνουν εύκολες απαντήσεις σε δύσκολα προβλήματα ικανοποιώντας το μαζικό θυμικό. 3) Παρά το ειρηνόφιλο προσωπείο του Τραμπ (για ένα διάστημα το ίδιο προσωπείο είχε και ο Χίτλερ ) και οι δυο είναι βαθιά μιλιταριστές. Ο εμπορικός πόλεμος που εξαπέλυσε ο Τραμπ έχει βαθιά και βίαια μιλιταριστικά χαρακτηριστικά. Άλλωστε οι αγωνιζόμενοι λαοί της Παλαιστίνης και της Υεμένης το ζουν ήδη στο πετσί τους

Διαφορές

Έχουν όμως και δύο σημαντικά καθοριστικές  διαφορές.

Α) Ο Χίτλερ ήταν ένας Ευρωπαίος  ρατσιστής του αίματος, που επιχείρησε και κατάφερε  να μετουσιώσει σε σύγχρονη βαρβαρότητα τον τευτονικό μεσαίωνα. Ο Τραμπ είναι ένας νεοφιλελεύθερος Αμερικάνος ακροδεξιός που υπερασπίζεται με έναν άγαρμπο τρόπο την ρατσιστική ανωτερότητα των χριστιανών λευκών αγγλοσαξόνων.

2) Ο Χίτλερ γεννήθηκε μέσα από τις επιπτώσεις της Γερμανικής ήττας του Α’ παγκόσμιου πολέμου και της συνθήκης των Βερσαλλιών που ήταν ιδιαίτερα ταπεινωτική για την Γερμανία. Ως απάντηση ο Χίτλερ χρησιμοποίησε το κράτος του  για να εξαπολύσει  ένα παγκόσμιο πόλεμο με στόχο να αυξήσει το “ζωτικό χώρο” και να δημιουργήσει μια νέα γερμανική Αυτοκρατορία. Και ίσως τα κατάφερνε, αν δεν βρίσκονταν στο διάβα του η ΕΣΣΔ και ο ηρωικός Σοβιετικός λαός.

Ο Τραμπ από την δική του πλευρά βλέπει ότι πλέον οι συνθήκες των ανοικτών αγορών (που οι ΗΠΑ σε μεγάλο βαθμό δημιούργησαν) δεν βολεύουν τις ΗΠΑ, γιατί οι ανταγωνιστές και ιδιαίτερα η Κίνα έχουν υπερσκελίσει τις ΗΠΑ.

Ο Τραμπ μπροστά σε αυτή την ήττα με το γνωστό βαρβάτο τρόπο του, επιχειρεί να ελέγξει προς όφελος των ΗΠΑ τις ελεύθερες αγορές, για να μπορεί να αντιμετωπίσει την Κίνα.

Αυτός είναι και ο λόγος που αδειάζει την Ευρώπη και επιχειρεί να “αγοράσει”  την Ρωσία για να σπάσει  την ρωσο/κινεζική συμμαχία. Προκαλώντας αντιθέσεις και μέσα στο δικό του στρατόπεδο, όπως φαίνεται και από τις διαφωνίες Τραμπ-Μασκ.

Το πλέον επικίνδυνο είναι πως αυτό το νεο-ιμπεριαλιστικό κλείσιμο δημιουργεί τις συνθήκες ο εν εξελίξει εμπορικός πόλεμος να αποκτήσει χαρακτηριστικά ενός πραγματικού πολέμου, είτε δια αντιπρόσωπων είτε μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ήδη η γερμανοκρατουμένη ΕΕ ετοιμάζεται για αυτό με το μιλιταριστικό κεϋνσιανισμό των εκατοντάδων εκατομμυρίων σε εξοπλισμούς. Πάντως οπότε η Γερμανία εξοπλίζονταν ο κόσμος έζησε παγκόσμιους πολέμους.

Σοσιαλισμός ή το τέλος ;

Δυο επιπλέον σχόλια : Α) Σε ένα μακροπρόθεσμο επίπεδο οι συνθήκες προσιδιάζουν σε αυτές του Α’ παγκόσμιου πολέμου που με την σειρά της γέννησε την επανάσταση του Οκτώβρη.

Ενώ αντίστοιχα ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος οδήγησε στις αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις, στην Κίνα του Μάο, στο ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας κτλ.

Ενώ ένας  νέος παγκόσμιος πόλεμος με την συσσώρευση των  πυρηνικών όπλων  σίγουρα θα φέρει την παγκόσμια καταστροφή.

Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν περιθώρια για μεταπολεμικές επαναστατικές λύσεις. Άρα μια τέτοια απάντηση πρέπει να πάρει ένα χαρακτήρα αντιπολεμικής ανάσχεσης.

Σήμερα όμως  αυτό που απουσιάζει είναι ακριβώς η εναλλακτική απέναντι στην βαρβαρότητα των εκδοχών του καπιταλισμού. Απουσιάζει η σοσιαλιστική εναλλακτική, μια πραγματική σοσιαλιστική εναλλακτική.

Β) Αν οι  ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί γέννησαν τον Χίτλερ και η βαρβαρότητα των «ελεύθερων αγορών» τον Τραμπ, η λύση δεν μπορεί να είναι το καπιταλιστικό έθνος-κράτος, όπως είδαμε και στο 20^οαιώνα με τους δύο παγκόσμιους πολέμους.

Η λύση είναι ένα παγκόσμιος σοσιαλιστικός μετασχηματισμός που θα αλλάξει τις παραγωγικές σχέσεις, θα απελευθερώσει πραγματικά τις παραγωγικές δυνάμεις, θα δημιουργήσει συνθήκες, όπου η εξουσία και η παραγωγή θα περάσει στους άμεσους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.

Δημήτρης Αργυρός

Ας μου επιτραπούν κάποια  πολιτικά και φιλοσοφικά  σχόλια σε σχέση με την μεγαλειώδη συγκέντρωση και πορεία για το κυβερνητικό, κρατικό και επιχειρηματικό έγκλημα των Τεμπών.

Θυμός

Δύο χρόνια μετά από το έγκλημα και ο θυμός της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού δεν έχει ξεθυμάνει ακόμη, απεναντίας η ανοικτή κυβερνητική συγκάλυψη δυναμώνει το θυμό.

Από την μία πλευρά η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας βλέπει στα 57 (συν 3 περίεργοι θάνατοι) αθώα θύματα, τα παιδιά τους που θα μπορούσαν να ήταν αυτά μέσα στο τραίνο-δολοφόνο. Από την άλλη τα Τέμπη έγιναν η αφορμή να εκφραστεί το σύνολο της οργής και της δυσαρέσκειας της κοινωνικής πλειοψηφίας απέναντι στο σύστημα, το κράτος και την κυβέρνηση.

Το γεγονός ότι στην ιστορική διαδήλωση της 28η Φλεβάρη του 2025  συμμετείχε πάνω από το 20% των κατοίκων που μένουν σε αυτή την χώρα, δείχνει το βάθος της συστημικής και κυβερνητικής απονομιμοποίησης.

Σε περασμένες εποχές οι επαναστάτες θα μίλαγαν για μια επαναστατική κατάσταση, κάτι που δεν συμβαίνει σε αυτή τη φάση. Είτε γιατί δεν υπάρχει επαναστατική προοπτική και οργάνωση είτε γιατί το κοινωνικό πεδίο είναι αρκούντως πιο πολύπλοκο και αντιφατικό.

Πλήθος

Το αυθόρμητο πλήθος που πλημμύρισε τους δρόμους στην πλειοψηφία πάρα τον θυμό και την οργή του ήταν σιωπηλό. Δεν ήταν το αποφασισμένο και οργισμένο πλήθος της 12^ης Φλεβάρη του 2012 που έκαψε τα πάντα και σωστά έπραξε.Το πλήθος της 28^ηςΦλεβάρη του 2025 συμμετείχε μεν σε ένα συμβάν (κατά Μπαντιού  πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός που διακόπτει την συστημική εξουσιαστική συνέχεια),  ήξερε ότι έπαιρνε μια αντικειμενικά αντικυβερνητική θέση αλλά παρέμεινε βουβό γιατί δεν βλέπει ανοικτό ορίζοντα,  δεν βλέπει διέξοδο, πολιτική διέξοδο.Οι μειοψηφίες που με το ένα ή τον άλλο τρόπο έδρασαν ως δυνάμεις αντι-βίας δεν επηρέασαν ούτε θετικά ούτε αρνητικά το συνολικό γίγνεσθαι.

Κόμματα…

Το πλήθος της 28^ης Φλεβάρη πήρε μέρος σε αυτό το συμβάν, γιατί το κάλεσε η επιτροπή των χαροκαμένων γονέων,  η μόνη κοινωνική δύναμη που κάνει την τελευταία περίοδο μια σοβαρή και μαχητική αντιπολίτευση. Κανένα κόμμα ή άλλος μαζικός φορέας δεν θα μπορούσε να βγάλει αυτό το κόσμο στο δρόμο. Για αυτό το λόγο πάρα τα απολύτως πολιτικά νόμιμα καλέσματα φορέων και κομμάτων (πχ συγκεντρώσεις τις   5 Μάρτη) η κινηματική συνέχεια σε σχέση με τα Τέμπη πρέπει να κινηθεί γύρω από τις αποφάσεις της επιτροπής των γονέων.

Το ξαναλέω είναι μεν  εντελώς νόμιμο και αναγκαίο να συμμετάσχουν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις σε μια κινητοποίηση. Η δημοκρατία απαρτίζεται από πολιτικούς, κοινωνικούς και κομματικούς σχηματισμούς. Άλλωστε, αν δεν υπάρχουν αυτές οι πολιτικές και κομματικές συλλογικότητες, θα μείνει μόνο η «γυμνή» εξουσία του κόμματος του κράτους,  αυτού του απόλυτου τέρατος αλλά και η εξουσία του κόμματος του κεφαλαίου και της ολιγαρχίας.

Είναι λοιπόν απολύτως νόμιμο και θεμιτό η συμμετοχή οργανώσεων και κομμάτων αλλά κανένα από αυτά δεν δύναται σε αυτές τις περιστάσεις να βγάλει στο δρόμο τον κόσμο που έβγαλε η επιτροπή των γονέων.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι συχνά, συχνότερα απ’ ότι πιστεύουμε, το κοινωνικό πεδίο προπορεύεται του κομματικού πεδίου. Βέβαια στο τέλος η κομματική διαμεσολάβηση είναι που υπογράφει την καθοδική ή ανοδική πορεία των πραγμάτων.

Ενώ στην παρούσα φάση αυτό που είναι αναγκαίο να πράξουν τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης είναι να θέσουν ένα οδικό χάρτη για την ανατροπή της κυβερνητικής και επιχειρηματικής συμμορίας. Και το περίεργο είναι ότι δεν το κάνουν, δεν θέτουν ζήτημα ανατροπής. Σαν να μην θέλουν να αναλάβουν  μια τέτοια ευθύνη. Ίσως πάλι να εξηγείται από το βαθύ ενδοσυστημικό χαρακτήρα τους.

Μετά το δρόμο τι;

Ο δρόμος και ο κόσμος μίλησε και θα ξαναμιλήσει. Από την άλλη ο δρόμος δεν μπορεί επί μακρόν να μιλάει με όρους 28^ηΦλεβάρη.

Επίσης οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία  δεν πιστεύει ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη.Κανείς δεν πιστεύει ότι η κυβερνητική και συστημική συμμορία θα παραδώσει δίχως μάχη τα όπλα και θα καθίσει στο ειδώλιο του κατηγορούμενού. Ίσως να καούν δύο, τρεις από τους συμμορίτες, ίσως να καεί ακόμη και ο Μητσοτάκης αλλά η δικαιοσύνη και το δίκαιο δεν θα αποδοθούν.

Είναι σύμπτωμα μιας περιόδου, όπου το παλαιό σαπίζει και το νέο δεν έχει φανεί και τότε κάνουν την εμφάνιση τους τα τέρατα, όπως πχ τα τέρατα του φασισμού.

Είναι βέβαιο ότι το αυθόρμητο πρέπει δεοντολογικά να γίνει συνειδητό και να πάρει την μορφή  ενός συλλογικού τιμωρού. Μίας σύγχρονης επαναστατικής δύναμης που θα τρομοκρατεί τους εξουσιαστές και τους δυνάστες.

Πρέπει πρώτα να δικάσεις, να καταδικάσεις, να γκρεμίσεις και να καταστρέψεις και ύστερα να κτίσεις κάτι πιο δίκαιο και ελπιδοφόρο. Τα εκατομμύρια των διαδηλωτών της 28^ης  Φλεβάρη με την αυθόρμητη σιωπή τους αυτό προσδοκούν.

Θα υπάρξει, άραγε, μια πολιτική και κοινωνική δύναμη που θα έχει το σθένος,  την πίστη,  την συνειδητότητα και την καθαρότητα της ψυχής να το πράξει;

Σίγουρα αυτή η δύναμη θα είναι κοινωνική και πολιτική, μόνο που για να υπάρξει θα πρέπει να  υπερβαίνει το σημερινό πολιτικό χάρτη της χώρας, ακόμη και αυτό  της αριστεράς.

Όπως είναι αναγκαίο να υπερβαίνει και κάθε σκέψη και αντίληψη ρύθμισης αυτού που δεν μπορεί να μείνει ως έχει ή απλώς να βελτιωθεί. Αποτελεί δε μέγιστη αναγκαιότητα να ανατραπεί

Πέρα και ενάντια σε μορφές της παραγωγής ενός καπιταλισμού που θα στηρίζεται σε Καντιανικές ηθικές προσταγές (μην κάνεις αυτό που δε θα ήθελαν να σου κάνουν).Δηλαδή, με άλλα λόγια ενός ηθικού παγκόσμια  οικολογικού καπιταλισμού ή από την άλλη ενός πατριαρχικού εθνοκεντρικού ιμπεριαλισμού.

Μια διεθνιστική δημοκρατική  δύναμη κοινότητας και  μαχητικότητας που θα περικλείει κάθε πληθυντική έκφραση και σωματικότητα των καταπιεσμένων. Μιλώντας στην βάση, στο πνεύμα και στην ψυχή της κοινωνικής πλειοψηφίας, για τα δικαιώματα, τις προσδοκίες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους απέναντι στις συνθήκες και το κατεστημένο που τα εκμεταλλεύεται και τα αλλοτριώνει.Στην προοπτική ενός ριζικού δημοκρατικού αυτοδιαχειριζομένου μετασχηματισμού.

Υπάρχει ελπίς;

Συνήθως εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει καμιά ελπίδα,τότε είναι που αυτή η σκρόφα γεννιέται, δυναμώνει, προβάλλει, σηκώνει και κατεβάζει τον ιερό πέλεκυ της.

Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται κανενός είδους απογοήτευση. Η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα δεν αυτοκτόνησε ούτε αφέθηκε να αυτοκαταστραφεί.

Ενώ πάντα ένα καθοδικό κοινωνικό ρεύμα το ακολουθεί ένα ανοδικό κοινωνικό ρεύμα με εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Αν έχουμε πιάσει πάτο (αν),  τότε μόνο αισιοδοξία,  χαρά και επιθυμία πρέπει και μπορούμε  να έχουμε.

Δημήτρης Αργυρός

Έχουν περάσει 2 χρόνια από την στιγμή που η  καταστροφική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων οδήγησε στο έγκλημα των Τεμπών, ένα κυβερνητικό και κρατικό  έγκλημα.

Ένα έγκλημα που αποτέλεσε την κορωνίδα της έκρηξης των αντιφάσεων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού σε αυτή την φάση της ανάπτυξης και της κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.Αντιφάσεις οι οποίες εκδηλώθηκαν και συνεχίζουν να εκδηλώνονται σε όλο το εύρος των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών φαινομένων.

Επίσης υφίσταται  σε όλο το εύρος η βαθιά συστημική ανεπάρκεια να εκδηλωθεί ένα θετικό πολιτικό αφήγημα το οποίο θα αγκάλιαζε την κοινωνική πλειοψηφία.Πολιτική ανεπάρκεια η οποία αγκαλιάζει την άκρα δεξιά, την δεξιά, την κεντροδεξιά, την  κεντροριστερά αλλά και την άκρα αριστερά.

Στις σημερινές συνθήκες την μόνη πραγματική αντιπολίτευση την κάνει μια χαροκαμμένη μάνα και ο σύλλογος που τρέχει την υπόθεση των Τεμπών.

Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός διαμορφώνει νέες πραγματικές συνθήκες που αδυνατούν να ακολουθήσουν οι πολιτικές διαμεσολαβήσεις.Απόρροια και της πλήρους υποταγής του πολιτικού στο οικονομικό και στο τεχνοκρατικό επίπεδο.  Οι ΗΠΑ επιχειρούν να επιλύσουν την εν λόγω αντίφαση μέσα από την πλήρη  παράδοση του πολιτικού στο οικονομικό. Η ΕΕ από την δική της πλευρά αδυνατεί να βρει απάντηση ακολουθώντας την παλαιά συνταγή του νεοφιλελευθερισμού.

Μια καταστροφική πολιτική  των ιδιωτικοποιήσεωντην οποία ακολουθούσαν όλες οι κυβερνήσεις είτε είναι της ΝΔ, είτε του ΠΑΣΟΚ,  είτε της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μαζί,  είτε του ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ.

Είναι δε κατανοητό ότι σε αυτή την νεοφιλελεύθερη φάση του ολοκληρωτικού καπιταλιστικού κυβερνήσεις, αστική τάξη και μαφία τις συνδέει ένα όχι και τόσο αόρατο νήμα. Με την κυβέρνηση της οικογένειας Μητσοτάκη να είναι η επιτομή της εν λόγω αλληλοσύνδεσης της μεταπολιτευτικής παρακμής.

Όπως άλλωστε φαίνεται και από την οργανωμένη πολιτική συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, με εμπλεκόμενο και το νέο πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αλλά και από τους 3 επιπλέον «τυχαίους» θανάτους- άμεσα και έμμεσα- εμπλεκόμενων στην υπόθεση, όπως του γιου της εισαγγελέας που ερευνούσε την υπόθεση.Με τα «κακόψυχα» αφεντικά να παραμένουν ατιμώρητα και να μην βρίσκουν ακόμη ένα τέλος.

Εκτός και αν αποφασίσει η λαϊκή οργή να πάρει την υπόθεση στα χέρια της και γκρεμίσει συνθέμελλα το παρακμιακό βούρκο.

Η απεργία στις 28 Φλεβάρη ίσως είναι ένα ακόμη βήμα, ίσως είναι μια «μεγάλη μέρα» λαϊκής οργής.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι λαϊκές μαζες που θα κατέβουν στις 28 Φλεβάρη δεν θα το κάνουν μόνο για το κρατικό,  κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών,  θα το κάνουν για ό,τι τους καίει, για ό,τι τους καταστρέφει την ζωή.

Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη έχει τελειώσει  για αυτό έβγαλε το Βορίδη «κρατώντας το τσεκούρι» να μαλώσει τον Φάμελο που είπε τα αυτονόητα.Έχει τελειώσει και αυτό φαίνεται από την διεθνή απαξίωσή της και ειδικότερα από την απαξίωση από τον νέο αφεντικό της δύσης το Τραμπ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κρατιέται όρθια, γιατί έχει τις «καβάτζες» της άκρας δεξιάς,  σαν την Λατινοπούλου και γιατί οι άλλοι από το ΠΑΣΟΚ έως και το ΚΚΕ δεν θέτουν ζήτημα πτώσης της και δεν αποτελούν πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας στο «εδώ και τώρα». Καλές οι κραυγές της Κωνσταντοπούλου αλλά δεν φτάνουν…

Βέβαια σε σχέση με το τι θα γίνει στις 28 Φλεβάρη πρέπει να πάρουμε υπόψιν τα παρακάτω:

Α) Η ταξική, λαϊκή πάλη είναι η κινητήριος δύναμη της κοινωνικής αλλαγής, μόνο που οι άνθρωποι δεν επιλέγουν τις συνθήκες που θα δώσουν τις μάχες. Δρουν και αγωνίζονται σε συνθήκες που άλλοι έχουν φτιάξει από τα πριν.

Β) Το ίδιο και χειρότερα ισχύει για τις πολιτικές και κοινωνικές διαμεσολαβήσεις που στοχεύουν να δράσουν και δρουν σε αυτές τις συνθήκες.

Γ) Την ίδια στιγμή όμως θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν συνθήκες όπου η ιστορία πάει σαν την χελώνα και άλλες συνθήκες που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός. Υπάρχουν συνθήκες που είναι ανώριμες για οτιδήποτε και άλλες που  είναι ώριμες για τα πάντα. Βέβαια αυτό δεν είναι μόνο μια αντικειμενική διαδικασία. Χρειάζεται κάποιοι να βλέπουν,  να επιθυμούν, να είναι έτοιμοι να αναλάβουν τα ρίσκα, τα καθήκοντα και κυρίως τις ευθύνες.

Τάκης Λιδωρικιώτης

Ο κ. Μεϊμαράκης πρωτοανέφερε τον όρο. Ήταν πρόεδρος της ΝΔ το καλοκαίρι του 2015 και κατηγόρησε τον Τσίπρα πως προκήρυξε έκτακτες εκλογές γιατί επιχειρούσε να την «κοπανήσει» ψάχνοντας «αυτοφωράκια».

Ο «Αυτοφωράκιας» είναι άτομο που παρουσιάζεται συνήθως ως υπεύθυνος νυχτερινού κέντρου, ώστε να υποστεί το αυτόφωρο, αντί του πραγματικού υπευθύνου. Αντί μιας αργομισθίας παραμένει πεντακάθαρος ο πραγματικός υπεύθυνος. Αν μάλιστα διαθέτει ο αυτοφωράκιας ήδη λερωμένο ποινικό μητρώο (πχ παλιός κατάδικος) δεν παθαίνει κι ιδιαίτερη ζημία στην υστεροφημία που δεν την διέθετε έτσι κι αλλιώς.

Σε περίπτωση εφόδου αυτός σταματά να κάθεται αργόσχολος κι οικειοθελώς δηλώνει ότι είναι ο κ. Υπεύθυνος, οπότε συλλαμβάνεται, διανυκτερεύει στα κρατητήρια, πράγμα που του εξασφαλίζει και κάποιο εξτραδάκι, ενώ το αφεντικό αναλαμβάνει όλες τις περαιτέρω νομικές λεπτομέρειες.

Το κακό είναι που δεν υπάρχει μονιμότητα, γιατί ο εργασιακός αυτός ρόλος καίγεται εύκολα και δύσκολα επαναλαμβάνεται. Θρυλείται πάντως ότι οι δυσκολίες των τελευταίων δεκαετιών έχουν εμπλουτίσει τον κλάδο και με άτομα υπεράνω υποψίας όπως ανέργους, αλλοδαπούς, συνταξιούχους αλλά και…υπουργούς!

Θα πείτε και τι είναι το Μαξίμου, κανένα κακόφημο νυκτερινό κέντρο για να δουλεύει με «αυτοφωράκηδες»; Και είναι, άραγε, μια τέτοια περίπτωση ο κ. Χρήστος Τριαντόπουλος, όπως ισχυρίζεται σήμερα η Αντιπολίτευση; Αγορανομικός υπεύθυνος για παράβαση ωραρίου ή διατάραξη κοινής ησυχίας είναι άλλο κι οι 57 νεκροί + 180 τραυματίες των Τεμπών είναι κάτι άλλο. Μη κοιτάτε που ο κ. Μειμαράκης έλεγε και κανένα αστείο…

Πώς είναι δυνατόν να κρυφτεί μια τόσο μικροπρεπής συμπεριφορά στην δημόσια θέα ενός κυβερνητικού αξιώματος; Και ο κ. Πρωθυπουργός τι θα ήταν σε μια τέτοια περίπτωση;  Ο αρχηγός της Κόζα Νόστρα;

Από την άλλη, στα λεξικά διαβάζουμε ότι ο όρος προέρχεται από την αρχαία λέξη φωρ που σήμαινε τον κλέφτη και μάλιστα αυτόν που συλλαμβάνεται φέρων το κλοπιμαίον! Παρατίθεται κι η σιβυλλική αρχαία φράση: «Ὅτου τις ἄρα δεινὸς φύλαξ, τούτου καὶ φὼρ δεινός» που σημαίνει ότι αν κάποιος είναι πράγματι ικανός στο να φυλάξει χρήματα, θα ήταν επίσης ικανότατος και στο να τα κλέψει. Ουδείς δηλαδή είναι υπεράνω υποψίας.

Who is who

Ο 44χρονος οικονομολόγος από την Νέα Αγχίαλο εκλέχτηκε πρώτος βουλευτής στην Μαγνησία με την υποστήριξη του δημάρχου κ. Μπέου προσπερνώντας παλιές καραβάνες και αφού είχε ήδη θητεύσει ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός (πουλέν του μητσοτακισμού). Θεωρείται ένας μουτζαχεντίν του Αρχηγού, έτοιμος ακόμη να πέσει κι από την ταράτσα με ένα νεύμα του.

Μια ματιά στο βιογραφικό του δείχνει ότι από το Οικονομικό Ρεθύμνου βρέθηκε πολύ σύντομα (τριαντάρης) σύμβουλος στην Βουλή, στο ΚΕΠΕ, στο Γενικό Λογιστήριο και το 2019 ανέλαβε κατ’ ευθείαν, ΓΓ εθνικής Οικονομίας. Δύο χρόνια αργότερα έγινε εξωκοινοβουλευτικός υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ (2021) και κάπως έτσι έπεσε πάνω στα Τέμπη (28-2-2023) ενώ το 2023 εξετέθη για πρώτη φορά και στην λαϊκή κρίση.

Προανήγγειλε ότι σκοπεύει να παραιτηθεί σύντομα από την θέση του Υφυπ Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας. Τότε όμως βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ!  Αυτό στα απλά ελληνικά σημαίνει ότι εντολές Μητσοτάκη εκτελούσε εκεί και σε αυτόν λογοδοτούσε. Αν στην προανακριτική εμφανιστεί να λέει τίποτε κουφά ότι τα όσα ευλόγησε τότε ως προεδρεύων εν ονόματι του Πατισάχ, τα έβγαζε από την κοιλιά του (μπαζώματα κλπ) κι ότι τάχα δεν συνομιλούσε μαζί του, τότε  ίσως να μιλούσε με τα πνεύματα.

Άραγε, γίνονται τέτοια πράγματα σε κορυφαίο επίπεδο και με διακύβευση μια υπόθεση με τόσα θύματα; Θα το δούμε σύντομα στην Προανακριτική. Μέχρι τότε ποτέ μην πεις ποτέ!