Τάκης Πολίτης

Ο ιουδαϊσμός είναι θρησκεία, εβραίοι είναι οι θρησκευόμενοί του. Ο σιωνισμός είναι πολιτικό κίνημα που διανθισμένο με θρησκευτικές δοξασίες περί περιούσιου λαού και υποσχεθείσας γης, υιοθετεί τις μαύρες ιδέες της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού και του apartheid. Υπηρετείται κατά πλειονότητα από εβραίους, αλλά και από ακόλουθους άλλων θρησκειών -κυρίως από χριστιανούς ευαγγελικούς- και από το 1948, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, υλοποιείται εδαφικά στην Παλαιστίνη.

«Για την Ευρώπη θα αποτελούσαμε προπύργιο κατά της Ασίας, θα ήμασταν στην υπηρεσία των φυλακίων του πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας», γράφει ο «πατέρας» του σιωνισμού Teodor Herzl στο βιβλίο του «El estado judío» (Το εβραϊκό κράτος). Και πράγματι, η αποικιοκρατική Ευρώπη (και στη συνέχεια και οι ΗΠΑ), από την φάση της σχεδίασης του σιωνιστικού κράτους, του παρέχουν αμέριστη και αδιάληπτη προστασία για την διασφάλιση, βέβαια, και των δικών τους πολιτικών, οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Για την δημόσια προπαγάνδιση των κεκαλυμμένων (ή μη) στόχων του σιωνισμού, απαραίτητο είναι ένα καλλωπισμένο αφήγημα. Και για την δημιουργία και συντήρηση αυτού του σιωνιστικού αφηγήματος επινοήθηκαν χρήσιμοι μύθοι, και ιδιοποιήθηκαν, διαστρεβλώθηκαν και αποσιωπήθηκαν ιστορικά γεγονότα.

Αρχικό κεντρικό μέλημα του σιωνιστικού αφηγήματος ήταν η δημιουργία ενός έθνους και η κατάλληλη επιμέλεια της εικόνας του. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού επιλέχθηκε η αυθαίρετη μετατροπή του ιουδαϊσμού σε εβραϊσμό, δηλαδή η μετατροπή της θρησκείας σε εθνότητα.

Αναφερόμενες στα μέσα του 19ου αιώνα, οι κοινωνικές επιστήμες θεωρούσαν την γλώσσα ως απαραίτητο κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που συγκροτούν ένα έθνος. Αυτό όμως ουδόλως αποθάρρυνε τους σιωνιστές. Εβραίοι Σεφαραδίτες που μιλούσαν λαντίνο, εβραίοι Ασκενάζι που μιλούσαν γίντις και εβραίοι Μιζραχίτες που μιλούσαν αραβικά, περσικά ή κουρδικά, απετέλεσαν ένα ενιαίο έθνος για το σιωνιστικό αφήγημα.

Ο Γερμανός εβραίος σιωνιστής στοχαστής Μωυσής Χες (Moses Hess), το 1862, στο βιβλίο του «Roma y Jerusalén: La última cuestión nacional» (τίτλος στα ισπανικά, Ρώμη και Ιερουσαλήμ: Το τελευταίο εθνικό ζήτημα) ήταν αυτός που για πρώτη φορά έκανε σαφή αναφορά σε εβραϊκό έθνος -ως σύγχρονο έθνος, και όχι ως θρησκευτική ή πολιτισμική κοινότητα. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Τέοντορ Χερτσλ(Teodor Herzl) στο προαναφερόμενο βιβλίο του «El estado judío», γράφει: «Αν θέλετε να οικοδομήσετε ένα έθνος σήμερα, δεν χρειάζεται να το κάνετε με τον τρόπο που ήταν εφικτό πριν από χίλια χρόνια».

Και αυτό ακριβώς έγινε. Με μόνη συγκολλητική ουσία την κοινή θρησκεία, ο σιωνισμός άθροισε τις ανά τον κόσμο εβραϊκές κοινότητες και τις ονόμασε εβραϊκό έθνος. Η απουσία κοινής γλώσσας (προφανώς) θεωρήθηκε ως πρόβλημα για την πειστικότητα του σιωνιστικού αφηγήματος, πρόβλημα που στα τέλη του 19ου αιώνα ανέλαβε να επιλύσει ο εβραίος σιωνιστής γλωσσολόγος Ελιέζερ Μπεν-Γεχούντα (Eliezer Ben-Yehuda), με την αναβίωση της επί δύο σχεδόν χιλιετίες μη ομιλούμενης εβραϊκής γλώσσας.

Οι εβραίοι συγκροτούν θρησκευτική κοινότητα, όχι εθνική. Και αυτή η άποψη διατυπώνεται από πολλούς μελετητές που πολύ δύσκολα μπορεί να κατηγορηθούν ως αντισημίτες. Ο Ισραηλινός καθηγητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, επιζών του Ολοκαυτώματος, Ισραήλ Σαχάκ (Israel Shahak), στο βιβλίο του «Le racisme de l’État d’Israël» (Ο ρατσισμός του κράτους του Ισραήλ, στα γαλλικά, 1975) γράφει για διαστρέβλωση της εβραϊκής ταυτότητας από θρησκευτική σε εθνική. Ο Ισραηλινός σοσιαλιστής, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, Σλόμο Σαντ (Shlomo Sand), στο βιβλίο του «The Invention of the Jewish People» (Η επινόηση του εβραϊκού λαού, αγγλική έκδοση, 2009) αναφέρει ότι η ιδέα του εβραϊκού έθνους είναι ένας μύθος που επινοήθηκε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα.

Ακόμα ένα κεντρικό στοιχείο του σιωνιστικού αφηγήματος, η γενεαλογική σχέση των σύγχρονων εβραίων με τους αρχαίους ιουδαίους, πέρα από το ότι προσκρούει στην κοινή λογική, αμφισβητείται από πολλούς μελετητές που επίσης δύσκολα μπορεί να κατηγορηθούν ως αντισημίτες. Ενδεικτικά, ο Ούγγρος εβραίος κομμουνιστής συγγραφέας Άρθουρ Κέσλερ (Arthur Koestler), στο βιβλίο του «Judíos kázaros La tribu n° 13» (Εβραίοι Χάζαροι, Η 13η φυλή, αγγλικός τίτλος: The Thirteenth Tribe: The Khazar Empire and its Heritage, 1976), περιγράφει την με πολιτικά κίνητρα μαζική μεταστροφή των Χαζάρων στον ιουδαϊσμό γύρω στο 740 μ.Χ. και καταλήγει ότι η πλειονότητα των Ασκενάζι εβραίων της ανατολικής Ευρώπης δεν είναι απόγονοι των αρχαίων ιουδαίων, αλλά των Χαζάρων που μετανάστευσαν στην Πολωνία, τη Λιθουανία και την Ουγγαρία μετά την κατάρρευση της χαζαρικής αυτοκρατορίας.

Στις μέρες μας, νέες κοινωνιολογικές προσεγγίσεις περί έθνους δεν θεωρούν την γλώσσα ως απαραίτητο κοινό στοιχείο. Αυτό όμως ουδόλως ακυρώνει την κατανόηση των επιδιώξεων των σιωνιστών από τα μέσα του 19ου αιώνα. Η επινόηση και τότε τεχνητή συγκρότηση του εβραϊκού έθνους, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη του σιωνιστικού στόχου. Ο Shlomo Sand, σε ένα άλλο βιβλίο του «La invención de la Tierra de Israel» (Η επινόηση της Γης του Ισραήλ, ισπανικός τίτλος, 2013), αναφέρει ρητά ότι χάρη στην επινόηση αυτή κατέστη εφικτή η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Προκειμένου να ενισχυθεί το σιωνιστικό αφήγημα, επιστρατεύτηκαν παραπλανήσεις, μυθοπλασίες, ιδιοποιήσεις, ιστορικές συσκοτίσεις. Η ταύτιση εβραίων και σιωνιστικού Ισραήλ, είναι μια συνεχής και απαραίτητη προπαγάνδα για το σιωνιστικό αφήγημα. Η παραπλανητική αυτή ταύτιση συνεπάγεται δύο πράγματα: αφενός αυθαίρετα δωρίζει στο σιωνιστικό κράτος πλήθος μη σιωνιστών εβραίων, αφετέρου επιμελώς αποκρύβει πλήθος μη εβραίων σιωνιστών. Και οι δύο προαναφερόμενες συνεπαγωγές, είναι εξαιρετικά χρήσιμες για τους σιωνιστές, αφού τους διευκολύνουν στο να χαρακτηρίζουν ως αντισημιτισμό κάθε κριτική στον σιωνισμό.

Το σιωνιστικό αφήγημα περιγράφει το εβραϊκό έθνος ως ένα διαρκές και διαχρονικό θύμα. Ακόμα και όταν το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία, όπως κάνει τους τελευταίους 22 μήνες, τα θύματα εξακολουθούν να είναι οι ίδιοι. Η θυματοποίηση αυτή συσπειρώνει τους σιωνιστές, ενώ παράλληλα, εκτός σιωνισμού, καλλιεργεί ένα συναίσθημα κοινωνικής συμπόνοιας, που με τη σειρά του δημιουργεί μια τάση αυτοσυγκράτησης, έως και ακύρωσης, κάθε τεκμηριωμένης κριτικής απέναντι στο σιωνισμό και στην απτή έκφρασή του, το Ισραήλ.

Αναφερόμενοι στους δύο τελευταίους αιώνες, οι εβραϊκές κοινότητες αναμφισβήτητα υπέστησαν διώξεις -κυρίως στα κράτη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης- με αποκορύφωμα την εξολόθρευση 6.000.000 εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Όμως το Ολοκαύτωμα των εβραίων εργαλειοποιήθηκε και ιδιοποιήθηκε από το Ισραήλ. Ταυτίζοντας το Ολοκαύτωμα των εβραίων με το σιωνιστικό κράτος, οι σιωνιστές καπηλεύτηκαν την μνήμη εκατομμυρίων μη σιωνιστών εβραίων που εξολοθρεύθηκαν από τους ναζιστές. Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις εβραίων επιζώντων -ή απογόνων τους- που διαχωρίζουν τη θέση τους και καταγγέλλουν το Ισραήλ για αυτή την λαθροχειρία.

Επιπλέον, το Ολοκαύτωμα παραμορφώθηκε, συσκοτίστηκε κατά το ήμισυ, έτσι ώστε σήμερα, ένα τεράστιο τμήμα της παγκόσμιας κοινής γνώμης να συνδέει τον όρο Ολοκαύτωμα αποκλειστικά και μόνο με την εξόντωση των 6 εκατομμυρίων εβραίων. Αποσιωπάται ότι στα ίδια στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τις ίδιες βιομηχανοποιημένες μεθόδους, εξοντώθηκαν συνολικά -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ιστορικών- 11 με 26 εκατομμύρια άνθρωποι, όχι «μόνο» 6 εκατομμύρια εβραίοι. Ας πάρουμε ως αποδεκτή τιμή την μικρότερη, το 11 εκατομμύρια, αυτό σημαίνει ότι 5 εκατομμύρια άνθρωποι, θύματα της ναζιστικής θεωρίας, δεν εξαερώθηκαν μόνο στα κρεματόρια, αλλά και στην παγκόσμια ιστορική συλλογική μνήμη.

Ας πούμε τα πράγματα καθαρά. Το Ολοκαύτωμα των εβραίων δεν ήταν ο λόγος για την ίδρυση του Ισραήλ. Το σιωνιστικό σχέδιο είχε ήδη διατυπωθεί πεντακάθαρα από το τέλος του προηγούμενου αιώνα και είχε ήδη περάσει στη φάση της υλοποίησής του. Οι σιωνιστές χρησιμοποίησαν το Ολοκαύτωμα των εβραίων ως το απόλυτο επιχείρημα επικοινωνιακής νομιμοποίησης για την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους και παράλληλα βεβήλωσαν το ίδιο το Ολοκαύτωμα ιδιοποιώντας το.

Το Ισραήλ δεν είναι το καταφύγιο των ανά τον κόσμο διωκόμενων εβραίων, όπως προσπαθεί να μας πείσει το σιωνιστικό αφήγημα. Το Ισραήλ είναι το απτό αποτύπωμα του σιωνισμού, είναι μια εποικιστική αποικιοκρατία που δεκαετίες τώρα εγκληματεί εις βάρος των γηγενών, των Παλαιστινίων, και που δεν κρύβει τις αδηφάγες επεκτατικές προθέσεις του, είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστικής Δύσης στην Δυτική Ασία που το υποστηρίζει απροϋπόθετα.

Ο σιωνισμός είναι ο απόλυτος φασισμός της εποχής μας. Ως τέτοιον οφείλει να τον βλέπει η αριστερά. Και απαλλαγμένη από τις φοβίες της -μην τυχόν και κατηγορηθεί για αντισημιτισμό- οφείλει, μαζί με τους αντισιωνιστές εβραίους, να σταθεί αποφασιστικά απέναντί του. Η αριστερά -από θέση αρχών- δεν μπορεί να αποδέχεται την αποικιοκρατία, ούτε σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά ούτε επί του πεδίου.

Και από την άποψη αυτή -σχετικά με τη συζήτηση των τελευταίων ημερών- η θέση αρχών που μπορεί να έχει η αριστερά είναι μόνο μία: διάλυση του σιωνιστικού κράτους και δημιουργία ενός νέου, παλαιστινιακού κράτους, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, όπου όλοι -οι μη σιωνιστές- ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή, κλπ, θα μπορούν να ζουν μαζί ειρηνικά, έχοντας τα ίδια δικαιώματα. Όσο για τους σιωνιστές, θα έχουν και αυτοί ένα δικαίωμα, όπως το προσδιόρισε ο Αμερικανός εβραίος Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Νόρμαν Φίνκελσταϊν, γιος επιζώντων του γκέτο της Βαρσοβίας: να πάρουν τα πράγματά τους και να σηκωθούν να φύγουν από την ιστορική Παλαιστίνη.

Δύσκολες ώρες για τη  Μερόπη Τζούφη και την οικογένειά της, αφού έφυγε σήμερα από τη ζωή, χτυπημένος από επιθετικό καρκίνο, ο σύζυγός της Βαγγέλης Μακάριος.

Η πολιτική του κηδεία θα πραγματοποιηθεί αύριο, Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2024, στις 16:00, στην Περίβλεπτο Ιωαννίνων. Η τελετή αποχαιρετισμού θα γίνει την Παρασκευή στη Ριτσώνα, στις 19:20.

Νίκος Σκουρκάκος

«Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική».

Το ΚΚΕ Εσωτερικού το 1986 με απόφαση συνεδρίου μετεξελίσσεται σε ένα νέο κόμμα, μη κομμουνιστικού χαρακτήρα, την ΕΑΡ με γραμματέα τον Λ. Κύρκο. Η μειοψηφία όμως του συνεδρίου δεν αποδέχθηκε την απόφαση (παλιά μας τέχνη κόσκινο) και 29 μέλη της Κ.Ε από την Τάση της «αναβάθμισης», όχι μόνο δεν συμμετέχουν στο νέο κόμμα αλλά το 1987 φτιάχνουν ένα άλλο κόμμα το Κ.Κ.Ε. Εσωτ. – Α.Α, με γραμματέα τον Μπανιά στο οποίο συμμετείχε και η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος.

Μεταξύ άλλων, γραμματείς της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος υπήρξαν και οι Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης. Μέχρι εδώ τίποτα το παράξενο για την αριστερά. Διασπάσεις κλπ κλπ..

Η ΕΑΡ -που δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν τα στελέχη που ήθελαν να παραμείνει κομμουνιστικό κόμμα- έκανε συνεργασία με άλλους κομμουνιστές, με το ΚΚΕ!!!

Με το οποίο μπορούσε να συνυπάρχει και δημιούργησαν τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Το ΚΚΕ εσ-Α.Α συμμετέχει στις εκλογές του 1989 και παίρνει 0,28%!!

Το 1990 παίρνει 0,13% !!!(τεράστια κοινωνικη απήχηση) και κατήγγειλε τη συνεργασία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ με την ΝΔ του Μητσοτάκη.

Κάπου εδώ ο κος Ν. Φίλης αποχωρεί και προσχωρεί στον ΣΥΝ. Στη συνέχεια το ΚΚΕ εσωτ-ΑΑ αλλάζει όνομα και γίνεται ΑΚΟΑ και συνεργάζεται με το ΚΚΕ (που είχε καταγγείλει) !!!

Πιο πριν μετά τον Ν. Φίλη κι ο Ν. Βούτσης προσχωρεί στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, που είχε κάνει συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη….Κρατηθείτε έχει κι άλλο.. Το 2004 η ΑΚΟΑ διασπάται (τι παράξενο!). Ένα μέρος της ήθελε τη συνέχιση της συνεργασίας με το ΚΚΕ -η Κομμουνιστική Ανανέωση- η οποία κατέληξε στην ΛΑΕ και μετά ΑΝΤΑΡΣΙΑ και ένα άλλο τη συνεργασία με τον τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ που φτιάχτηκε κι από την ΕΑΡ, από την οποία είχε διασπαστεί!!!

Τελικά το 2004 η ΑΚΟΑ συμμετέχει στις εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ, ώσπου το 2013 αυτοδιαλύεται(;) και συμμετέχει στον ενιαίο (υποτίθεται) από τότε ΣΥΡΙΖΑ.

Στο ίδιο περίπου διάστημα το 2010 ένα μέρος της ΕΑΡ φεύγει από τον ΣΥΝ και δημιουργεί την ΔΗΜΑΡ, με τον Φ. Κουβέλη, η οποία αφού θα συνεργαστεί με Σαμαρά – Βενιζέλο, θα επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ το 2019.

Η ΑΚΟΑ εξέδιδε την εφημερίδα «εποχή» η οποία χωρίς αναγνωστικό κοινό, συνεχίζει να εκδίδεται ακόμη και σήμερα για …άγνωστους, αλλά ευνόητους λόγους.

Από την ΑΚΟΑ προέρχεται κι ο πυρήνας των «53» και της Ομπρέλας.

Μετά τον Τσίπρα τώρα πολεμούν τον Κασσελάκη κι αμφισβητούν την ψήφο των μελών, γιατί απλά δεν τους αρέσει!

Επικαλούνται μάλιστα τις παραδόσεις και την Ιστορία της αριστεράς!!!!

Μια ιστορία με μηχανορραφίες, δολοπλοκίες, πάθη και διασπάσεις, στα όρια του γελοίου.

Κι όπως λέει κι ο αντιπρόεδρος του ΕΔΕΣΣΑΙΚΟΥ, «ε, βρες εσύ την άκρη!»

Ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο face book  έκανε ο Γιώργος Τσίπρας στην οποία ασκεί σκληρή αυτοκριτική μετά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 21ης Μαϊου.

Ολόκληρη η ανάρτηση Γιώργου Τσίπρα:

«Ευχαριστώ όλους όσους με τίμησαν με την ψήφο τους. Ιδιαίτερα, ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσους βοήθησαν σε αυτή τη μάχη.

Η συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ έχει δύο διαστάσεις. Τη ρευστοποίηση των τελευταίων ημερών από τα αυτογκόλ που οδήγησαν στην μαζική τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος μας είπε «φτάνει πια». Το είπε τις τελευταίες μόλις μέρες σε εμάς αντί στη ΝΔ της ακρίβειας και των υποκλοπών. Και οδηγηθήκαμε σε μια απίστευτη ρευστοποίηση, σε μια κατολίσθηση. Σε ποιο πράγμα είπε ο κόσμος «φτάνει πια»; Αυτό είναι το ένα ερώτημα.

Αλλά και πριν τη ρευστοποίηση, ο συσχετισμός μετά από τέσσερα χρόνια Μητσοτάκη δεν ήταν αυτός που θα έπρεπε να είναι. Δεν έφταιγαν οι δημοσκοπήσεις, τα κατεχόμενα μίντια, οι πελατειακές σχέσεις. Για όσους ήθελαν να το δουν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπειθε ως εναλλακτική λύση. Οι περισσότεροι σύντροφοι δεν ήθελαν να το δουν. Γιατί; Αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα.

Τα δυο ερωτήματα έχουν την ίδια απάντηση. Η περίοδος της παιδικής χαράς τελειώνει με ένα χαστούκι. Μας έφτυσαν, δεν βρέχει. Το χαστούκι είναι η τελευταία ευκαιρία να σοβαρευτούμε. Η δεύτερη ευκαιρία που μας δόθηκε με το 32% του 2019 δεν υπάρχει πια. Την κατασπαταλήσαμε τόσο που χειρότερα δε γινόταν. Η υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα το βράδυ των εκλογών του 2019 για τη μεγάλη προοδευτική παράταξη και μετασχηματισμό του κόμματος, που γέννησε ελπίδα σε χιλιάδες δημοκρατικού κόσμου, ενταφιάστηκε πανηγυρικά σε εσωκομματικές ισορροπίες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πολλοί σύντροφοι θεωρούσαν το 32% του 2019 ως βάση εκκίνησης. Απογείωση από την πραγματικότητα. Απ’ την αρχή λοιπόν.

Στις χθεσινές εκλογές το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο θριάμβευσε. Ζει και βασιλεύει παρά τις διαβεβαιώσεις της Κουμουνδούρου περί του αντιθέτου. Δεν ισχύει το «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε». Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο δεν είναι μόνο τα κανάλια και οι καναλάρχες. Είναι κυρίως η απογοήτευση, επιφύλαξη, τσαντίλα πολλών διαφορετικών κοινωνικών «φυλών» για πλευρές της πολιτικής μας και πριν και μετά το 2019. Για πολλές πλευρές από αυτές έχει δίκιο ο κόσμος και όχι εμείς. Η αυτοαναφορικότητα και αλαζονεία απέναντί του δεν αποτελεί απάντηση, είναι ό,τι χειρότερο. Η άρνηση ακόμη και να δούμε σε τι συνίσταται το διαβόητο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είναι στρουθοκαμηλισμός. Και το πληρώσαμε.

Αυτά και άλλα πολλά μετά τις δεύτερες εκλογές. Προέχει η μάχη των επόμενων εκλογών. Δεν είναι χαμένη. Δεν έχει τελειώσει τίποτα. Η αυτοδυναμία Μητσοτάκη κάθε άλλο παρά σίγουρη είναι. Χρειάζεται συστράτευση δυνάμεων εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Με όλες μας μας τις δυνάμεις. Το δίλημμα δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη ή Αλέξης Τσίπρας και αλλαγή πολιτικής παραμένει αντικειμενικά το επίδικο των εκλογών, παρά τη συντριβή. Δεν έφταιξε το επίδικο ούτε απέκτησε ξαφνικά ρεύμα ο Μητσοτάκης. Άλλα έφταιξαν».