Πέρα από τις τοποθετήσεις στη διάρκεια του συνεδρίου ΣΥΡΙΖΑ έχει ενδιαφέρον η πρόσληψη των απόψεων που διατυπώθηκαν από τα υπόλοιπα κόμματα. Είναι περισσότερο από προφανές ότι ουδεμία όρεξη έχουν να απαντήσουν επί της ουσίας στην Πολιτική Απόφαση. Ενδιαφέρονται μόνο για την παραπολιτική διάσταση και φυσικά ενδιαφέρονται με τρόπο αρνητικό και υποτιμητικό.
Ο αρμόδιος για την εκπροσώπηση της κυβέρνησης Σίμος Κεδίκογλου επικεντρώθηκε στην διάλυση των συνιστωσών, δηλαδή κάτι που δεν αφορά την κεντρική πολιτική σκηνή. Το ουσιώδες είναι τι προτάσεις κατεβάζει στον δημόσιο διάλογο ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι από ποιες εσωκομματικές διαδικασίες έχουν προκύψει. Εντούτοις ο Κεδίκογλου επιχείρησε μια προσομοίωση μιλώντας για τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Είπε ότι «είναι αδύναμος να διαλύσει τις συνιστώσες του». Η έμφαση στο «του». Ο Τσίπρας ως κτήτορας. Ετσι ο πρόεδρος προσομοιάζει με τον αρχηγό φαμέλιας που έχει άτακτες κόρες. Δεν μπορεί να μαζέψει τις τσούπρες του.
Κατά τα άλλα η κριτική για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την πεπατημένη του αφηρημένου: «Χωρίς καμία καθαρή απάντηση, με συνθήματα για σφυριά και δρεπάνια, το μόνο που θέλει είναι να μας γυρίσει στο παρελθόν. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να στραφεί στο μέλλον». Την αυτή διαχείριση έκανε και το ΠαΣοΚ, όπερ σημαίνει ότι έχωσε τη μύτη του στα μικροπολιτικά αφήνοντας κατά μέρος τα ουσιώδη: «Ο κύριος Τσίπρας με την ομιλία του σήμερα, παρέδωσε μαθήματα Δημοκρατίας στις συνιστώσες, στον κ. Λαφαζάνη και στον κ. Γλέζο». Το ερώτημα δεν είναι: «Τι το νοιάζει το ΠαΣοΚ για τις εντάσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ;» Το ερώτημα είναι: «Αυτό κατάλαβε από το συνέδριο;».
Αντί λοιπόν για τις κουτσομπολίστικες αναφορές στο συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ, για το τι είπε ο Γλέζος και πως αντιστάθηκε ο Λαφαζάνης, θα είχε ενδιαφέρον μια τοποθέτηση των άλλων κομμάτων στα κεντρικά θέματα που προέκυψαν. Να απαντήσουν στην πολιτική απόφαση, πρωτίστως στο άρθρο 13.2. Εκεί είναι τα κρίσιμα. «Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο».
Σε αυτό οφείλει να απαντήσει ο Κεδίκογλου: γιατί η κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή στους τοκογλύφους εάν υπάρχει δυνατότητα λογιστικού ελέγχου; Αν ο λογιστικός έλεγχος αποκλείεται, ας εξευτελίσουν τον Αλέξη Τσίπρα επ΄αυτού. Το αν μετασχηματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και αν υψώνονται οι τόνοι είναι ιστορικά αδιάφορο. Αν όμως βογκά η κοινωνία ενώ υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, είναι θέμα για συζήτηση.
Ο αρμόδιος για την εκπροσώπηση της κυβέρνησης Σίμος Κεδίκογλου επικεντρώθηκε στην διάλυση των συνιστωσών, δηλαδή κάτι που δεν αφορά την κεντρική πολιτική σκηνή. Το ουσιώδες είναι τι προτάσεις κατεβάζει στον δημόσιο διάλογο ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι από ποιες εσωκομματικές διαδικασίες έχουν προκύψει. Εντούτοις ο Κεδίκογλου επιχείρησε μια προσομοίωση μιλώντας για τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Είπε ότι «είναι αδύναμος να διαλύσει τις συνιστώσες του». Η έμφαση στο «του». Ο Τσίπρας ως κτήτορας. Ετσι ο πρόεδρος προσομοιάζει με τον αρχηγό φαμέλιας που έχει άτακτες κόρες. Δεν μπορεί να μαζέψει τις τσούπρες του.
Κατά τα άλλα η κριτική για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την πεπατημένη του αφηρημένου: «Χωρίς καμία καθαρή απάντηση, με συνθήματα για σφυριά και δρεπάνια, το μόνο που θέλει είναι να μας γυρίσει στο παρελθόν. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να στραφεί στο μέλλον». Την αυτή διαχείριση έκανε και το ΠαΣοΚ, όπερ σημαίνει ότι έχωσε τη μύτη του στα μικροπολιτικά αφήνοντας κατά μέρος τα ουσιώδη: «Ο κύριος Τσίπρας με την ομιλία του σήμερα, παρέδωσε μαθήματα Δημοκρατίας στις συνιστώσες, στον κ. Λαφαζάνη και στον κ. Γλέζο». Το ερώτημα δεν είναι: «Τι το νοιάζει το ΠαΣοΚ για τις εντάσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ;» Το ερώτημα είναι: «Αυτό κατάλαβε από το συνέδριο;».
Αντί λοιπόν για τις κουτσομπολίστικες αναφορές στο συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ, για το τι είπε ο Γλέζος και πως αντιστάθηκε ο Λαφαζάνης, θα είχε ενδιαφέρον μια τοποθέτηση των άλλων κομμάτων στα κεντρικά θέματα που προέκυψαν. Να απαντήσουν στην πολιτική απόφαση, πρωτίστως στο άρθρο 13.2. Εκεί είναι τα κρίσιμα. «Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο».
Σε αυτό οφείλει να απαντήσει ο Κεδίκογλου: γιατί η κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή στους τοκογλύφους εάν υπάρχει δυνατότητα λογιστικού ελέγχου; Αν ο λογιστικός έλεγχος αποκλείεται, ας εξευτελίσουν τον Αλέξη Τσίπρα επ΄αυτού. Το αν μετασχηματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και αν υψώνονται οι τόνοι είναι ιστορικά αδιάφορο. Αν όμως βογκά η κοινωνία ενώ υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, είναι θέμα για συζήτηση.
